Η ιερότητα του πιτσιρικά της Μπόκα που προσεύχεται

Κάθε, μα κάθε Κυριακή μετά από γκέλα της ΑΕΚ, η ίδια εικόνα, πανομοιότυπη. Κλεισμένος στο μεγάλο μπάνιο του σπιτιού, κλειδωμένος για την ακρίβεια, να έχω ανοίξει το συρόμενο τζάμι που έβλεπε στον πίσω δρόμο, στο δρόμο έξω από το γήπεδο της Ηλιούπολης, και να χαζεύω το σκοτάδι και τις μεγάλες, αρχαίες λάμπες του δρόμου που φώτιζαν με βάρδιες.

Περίλυπος.

Λίγα πράγματα στη ζωή ενός πιτσιρικά που είναι παθιασμένος με την μπάλα (και προφανώς με μία ομάδα) μπορούν να προκαλέσουν μια τόσο ισχυρή και βραδύκαυστη απογοήτευση όσο η αποτυχία της ομάδας του να κερδίσει ένα ματς. Ανεξαρτήτως διακυβεύματος.

Σίγουρα, μια ήττα από τον Ολυμπιακό ήταν καημός ανείπωτος όταν ήμουν 15, κάτι που εκτός την απογοήτευση της ήττας έφερνε και το ασήκωτο βάρος της καζούρας ανελέητης επίθεσης από τους κολλητούς σου. Και ως γνωστόν, ειδικά στην εφηβεία, υπάρχουν δύο πράγματα που αγνοεί κάθε αγόρι. Την ωριμότητα και την αγία ικανότητα του να βάζεις φρένο. Η επίθεση ήταν αδυσώπητη. Μιλάμε για ξεκάθαρο μπούλινγκ. Για ακόμα πιο κακή μου τύχη, δεν είχα κολλητούς ΑΕΚτζήδες, άρα τις Δευτέρες μετά από ήττα σε ντέρμπι, έπαιζα με μεγάλη επιτυχία τον πάρα πολύ άρρωστο.

Ένα μεσημέρι, τον Νοέμβρη του ‘98, μπήκα σε τραγική κατάσταση (και με 20 λεπτά καθυστέρηση) στην τάξη των αγγλικών μου, βρίζοντας χοντρά, χοντρά-χοντρά, μετά από το κάζο της ΑΕΚ στη Μηχανιώνα. Δεν θυμάμαι να έχω νευριάσει περισσότερο για κάτι μέχρι σήμερα. Μέχρι σήμερα! Δεν μπορούσα να συλλάβω πώς οι παίκτες που φοράνε τη φανέλα της ΑΕΚ δεν ντράπηκαν να χάσουν από τον Ποσειδώνα Μηχανιώνας. Όταν είσαι μικρός, δεν υπάρχουν πασαλείμματα τύπου “έτσι είναι το ποδόσφαιρο” ή “οι παίκτες υποτίμησαν τον αντίπαλο”. Όταν είσαι μικρός, όλα είναι απόλυτα. Και αυτή η απολυτότητα όμως κρύβει τη δική της ιερότητα.

Με όλα τα παραπάνω, θέλω να πω ότι το πάθος για την ομάδα είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός πιτσιρικά. Είτε μεγαλώνει στην Ηλιούπολη, είτε στο Λονδίνο, είτε στο Αφγανιστάν. Αυτή είναι η παγκοσμιότητα της μπάλας. Καλύπτει οτιδήποτε άλλο σε μια φάση ζωής που όσο φανταστικά ή τραγικά είναι τα πράγματα γύρω γύρω, τίποτα δεν μπορεί να διεισδύσει στην ασφυκτική σχέση οπαδού-ομάδας.

Επιπλέον, εκεί λίγο πριν τα 15, νομίζω πως είναι και οι τελευταίες φορές που κάποιος προσεύχεται και στ’ αλήθεια πιστεύει ότι υπάρχει κάτι, Κάποιος από την άλλη μεριά που τον ακούει. Η φωτογραφία του μικρού οπαδού της Μπόκα που προσεύχεται με αφορμή τον περιβόητο δεύτερο τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες που θα διεξαχθεί στη Μαδρίτη, είναι λογικό να κάνει το γύρο του κόσμου.

Σχεδόν ακούς τα λόγια του. Και όχι μόνο αυτό. Σχεδόν τα καταλαβαίνεις κι ας μη μιλάς ισπανικά. Στο μυαλό του πιτσιρικά, η Μαδρίτη είναι ένας άλλος κόσμος, μπορεί γι’ αυτόν η Ισπανία να βρίσκεται και σε άλλον πλανήτη, αν τον ρωτήσεις. Αλλά αυτό που μετράει είναι η πίστη ότι η ίδια η πίστη σου για την ομάδα θα πείσει τον Θεό (που δεν ξέρεις αν υπάρχει, αλλά δεν χάνεις και τίποτα) να της χαρίσει το τρόπαιο.

Η πιθανότητα ο ίδιος πιτσιρικάς να σπάει το πούλμαν της Ρίβερ 15 χρόνια από τώρα, δεν είναι αμελητέα. Προς το παρόν τουλάχιστον, είναι έξω από την κουβέντα για τα συναισθήματα που προκαλεί η φωτογραφία του. Άλλωστε, ο άρρωστος φανατισμός για οτιδήποτε σπάνια έχει τις ρίζες του στο ίδιο γήπεδο με το αντικείμενο που μας φανατίζει. Το πάθος είναι πάθος. Τα έκτροπα για το πάθος είναι το σύμπτωμα μιας παθογένειας. Και όχι του πάθους.

Αν με ρωτάτε, νιώθω εξαιρετικά που δεν με τσακίζει πια καμία ήττα της ΑΕΚ από κανέναν αντίπαλο, και με κανέναν τρόπο. Όταν είσαι παιδί, είναι όλα αλλιώς. Αν και πιθανότατα, όλα είναι και καλύτερα.

(κεντρική φωτογραφία: Federico Peretti)