Η φετινή Λέστερ είναι καλύτερη από του Ρανιέρι

Χωρίς αμφιβολία, η σεζόν στην Premier League μέχρι στιγμής ανήκει κυρίως στην Λίβερπουλ. Οι πρωταθλητές Ευρώπης μπορεί να θριάμβευσαν πέρυσι στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ικανοποιήθηκε ή μειώθηκε η δίψα τους για τον εγχώριο τίτλο. Κάθε άλλο. Η φετινή Λίβερπουλ δείχνει πιο έτοιμη από ποτέ για να χτυπήσει το πρωτάθλημα και ειδικά μετά την πειστική της νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι στο ‘Άνφιλντ’, κάθεται άνετη στην κορυφή χωρίς άμεσα πλάνα να κατέβει από εκεί. Πίσω, όμως, από τις αράδες, τις συζητήσεις και τα ποδοσφαιρικά στιγμιότυπα που καταγράφουν την πορεία των ‘κόκκινων’ προς έναν πιθανό τίτλο στην Αγγλία, εκτυλίσσεται μια ακόμη, ίσως και πιο ενδιαφέρουσα αθλητική ιστορία.

Η Λέστερ Σίτι (σχεδόν) αθόρυβα έχει σκαρφαλώσει στη 2η θέση, παίζοντας ένα ποδόσφαιρο που της χαρίζει νίκες και φιλάθλους. Η σύνδεση, βέβαια, με την περίφημη εκείνη ομάδα που έκανε την παραμυθένια πορεία μέχρι την κορυφή της Premier League τη σεζόν 2015-2016 μπορεί να είναι λογική, αλλά πέρα από τις μπλε φανέλες που παραμένουν ίδιες, οι ‘αλεπούδες’ του 2019-2020 είναι μια ΠΟΛΥ αλλαγμένη ομάδα.

Το 2015-2016, η Premier League ήταν ένα αρκετά διαφορετικό τοπίο από το τωρινό. Για μια και μόνο σεζόν, η κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας είδε όλα τα μεγάλα ονόματά της, να περνούν για διαφορετικούς λόγους μια έντονα μεταβατική χρονιά, κάτι που άφησε περιθώριο στη Λέστερ να εκμεταλλευτεί αυτό το ελαφρώς ‘ξεφούσκωτο’ ποδοσφαιρικό τοπίο και να καταφέρει το (φαινομενικά) ακατόρθωτο: να πάρει το πρωτάθλημα.

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω το μεγαλείο του επιτεύγματός της, αλλά οι συνθήκες έχουν κι αυτές τη σημασία τους. Με άξονες της τότε τον ακούραστο Ενγκολό Καντέ, τον απροσπέλαστο Κάσπερ Σμάιχελ, τον βετεράνο Γουές Μόργκαν και τον Γερμανό ‘πορτιέρη’ Ρόμπερτ Χουτ, η Λέστερ του 2015-2016 κατάφερε να χτίσει ένα οχυρό που αναχαίτιζε με σχετική ευκολία ακόμα και τις καλύτερες επιθέσεις εκείνης της περιόδου, επιτρέποντας στα επιθετικά όπλα της και ειδικά στον ‘αρτίστα’ Ριάντ Μαχρέζ και στον ‘εκτελεστή’ Τζέιμι Βάρντι να δημιουργούν και να πυροβολούν κατά βούληση. Με όπλο της κυρίως τις ταχύτατες αντεπιθέσεις, η Λέστερ του Κλάουντιο Ρανιέρι έπιασε στον ύπνο όλη την κατηγορία, που δεν πίστεψε ότι οι ‘αλεπούδες’ θα μπορούσαν να χτυπήσουν πραγματικά τον τίτλο, μέχρι που πλέον ήταν πολύ αργά για όλους.

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Πριν καλά-καλά οι δρόμοι της πόλης καθαρίσουν από τα πανηγύρια, πριν τα κεφάλια ισιώσουν από το μεθύσι της κατάκτησης του τίτλου, τα ‘μεγάλα κανόνια’ της κατηγορίας έδειχναν να παίρνουν το μάθημα που τους χάρισε το ‘παραμύθι’ της Λέστερ και κινήθηκαν ανάλογα στη μεταγραφική αγορά του καλοκαιριού. Για τους ‘μπλε’ πρωταθλητές και τον Ρανιέρι, η επόμενη σεζόν ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Με το κέντρο τους να αποσυναρμολογείται από την φυγή του Καντέ και τις υπόλοιπες ομάδες να βρίσκουν λύσεις απέναντι στο φαρμακερό Plan A του Ιταλού τεχνικού, η Λέστερ έδειξε να μην έχει εναλλακτικό πλάνο. Η επιστροφή στο έδαφος μετά την κοσμογονική πορεία κορυφής ήταν οδυνηρή και έδειχνε να αφήνει τη Λέστερ σε επικίνδυνα νερά.

Σε λιγότερο από 3 σεζόν, όμως, η Λέστερ κατάφερε να απορροφήσει τους κραδασμούς της επιστροφής της στην οποία ποδοσφαιρική κανονικότητα των σεζόν 2016-2017 και 2017-2018 και με μια τολμηρή κίνηση στα μέσα της χρονιάς το 2018-2019, να βάλει τις βάσεις για μια νέα ομάδα, που μέχρι στιγμής δείχνει πολύ πιο ολοκληρωμένη, πολύ πιο στιβαρή και εν τέλει πολύ πιο ‘τρομακτική’ από την ομάδα του Ρανιέρι.

Η τολμηρή κίνηση, η απόφαση που πάτησε το κουμπί το οποίο ενεργοποίησε τη μεταμόρφωσή της, ήταν φυσικά η έλευση του Μπρένταν Ρότζερς από τη Σέλτικ. Έχοντας πιάσει το προσωπικό ‘ταβάνι’ του στους πρωταθλητές Σκωτίας, ο Βορειοϊρλανδός κόουτς είδε τη Λέστερ ως μια μοναδική ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω στην Premier League. Έχοντας χτίσει ένα αξιοπρόσεκτο προφίλ στη Σουόνσι, ο Ρότζερς είδε τις μετοχές του να κάνουν ένα καταστροφικό limit down λόγω του περάσματός του από τον πάγκο της Λίβερπουλ, σε σημείο μάλιστα που έγινε ένα από τα επαναλαμβανόμενα ανέκδοτα στο αγγλικό ποδόσφαιρο, μια ξεκάθαρα άδικη εξέλιξη για έναν προπονητή που ούτε ανίδεος είναι ούτε υπερτιμημένος, όπως πολλοί θέλησαν να τον παρουσιάσουν τότε.

Η προσφορά της Λέστερ ήρθε στην πόρτα του Ρότζερς στην καλύτερη δυνατή στιγμή, τόσο για την ομάδα, όσο και για εκείνον. Οι ‘αλεπούδες’ είχαν φτάσει σε ένα βαρετό αδιέξοδο μετά το προπονητικό ‘πείραμα’ με τον Κλοντ Πιέλ και στο πρόσωπο και τα προσόντα του Ρότζερς έβλεπαν τον ιδανικό διάδοχο: έναν προπονητή που θα μπορούσε να αξιολογήσει και να αναπτύξει την εξαιρετική φουρνιά νέων παικτών, ενώ παράλληλα να επιτρέψει στη Λέστερ να παίξει και πάλι ένα σαφώς πιο θελκτικό ποδόσφαιρο. Ο Ρότζερς από τη μεριά του πλησίασε το νέο project με την αναμενόμενη -σύμφωνα με τις συνθήκες- προσμονή και όρεξη. Ο Βορειοϊρλανδός, άλλωστε, θα είχε στο νέο πόστο του εξαιρετικά υλικά για να εφαρμόσει το παιχνίδι του, αλλά και τους παίκτες εκείνους που θα ήταν διατεθειμένοι να μάθουν από αυτόν.

Παραμένοντας πιστός στα αγαπημένα τακτικά συστήματά του, η παρουσία του πρώην προπονητή της Σέλτικ στον πάγκο των ‘αλεπούδων’ αποδεικνύεται μέχρι στιγμής εξαιρετική. Όπως ήταν λογικό, απομακρύνθηκε αμέσως από το συντηρητικό και καθαρά αντιδραστικό ποδόσφαιρο του Πιέλ, το οποίο θύμιζε μια πιο κακοραμμένη εκδοχή του αγωνιστικού στιλ που είχε η ομάδα του Ρανιέρι και εστίασε σε ένα αγωνιστικό προφίλ πολύ πιο κοντά στη δική του αισθητική. Λάτρης του ξεκάθαρου ποδοσφαίρου πρωτοβουλίας, το οποίο όμως δεν στηρίζεται σε παράκαμψη αγωνιστικών γραμμών, η Λέστερ του Ρότζερς ‘χτίζει’ πλέον το παιχνίδι της από την τετράδα των αμυντικών της, εκεί όπου ο Τζόνι Έβανς στέκεται δίπλα στην αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Καγκλάρ Σογιουντσού, αφήνοντας άπλετο χώρο στους πλάγιους Ρικάρντο Περέιρα και Μπεν Τσίλγουελ να προωθούνται και να προκαλούν ρήγματα, ένα ντουέτο ακραίων μπακ που κονταροχτυπιέται φέτος στα ίσια με τους Άντι Ρόμπερτσον και Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ για τον τίτλο των πολυτιμότερων στις θέσεις τους.

Στο κέντρο, ο Ρότζερς έχει κάνει απίστευτα πράγματα, δημιουργώντας μια μεσαία γραμμή που αμύνεται πειστικά αλλά και δημιουργεί, με μια ‘συλλογή’ παικτών που προσφέρουν διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με τις αγωνιστικές περιστάσεις. Με τον Γουίλφρεντ Εντίντι να έχει εντοπίσει μια ισορροπία ανάμεσα σε κουμανταδόρο και ‘enforcer’, η Λέστερ βρίσκει την απαιτούμενη μεσοεπιθετική έμπνευση από τον καταπληκτικό Τζέιμς Μάντισον που την φετινή χρονιά κινείται (κυρίως) σε έναν ρόλο ψευτο-εξτρέμ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στον ποιοτικότατο Γιούρι Τίλεμανς να προωθείται ενίοτε σε έναν ρόλο δεύτερου επιθετικού, συνδέοντας μεσαία γραμμή και επίθεση. Ταυτόχρονα, σε περίπτωση που χρειάζεται πιο ‘κλασσικό’ πλάγιο παιχνίδι, ο Ρότζερς χρησιμοποιεί τον Άσλεϊ Μπαρνς, αλλά και τον υπερηχητικό Ντεμαράι Γκρέι, που πολλές φορές παίζουν και σε ανάποδες πτέρυγες, βοηθώντας τον Βάρντι όταν χρειαστεί, με το να πατάνε πιο συχνά την περιοχή του αντιπάλου. Όλα τα παραπάνω εξελίσσονται ενώ ο Ρότζερς μπορεί την ίδια στιγμή να χρησιμοποιεί σε μια ποικιλία μεσοεπιθετικών ρόλων τον σαφώς υποτιμημένο Αγιόθε Πέρεθ, αλλά και τον Χάμζα Τσουντχούρι, που λογίζεται ως ακόμη μια ‘σκληρή’ λύση, ένας σύγχρονος αμυντικογενής χαφ κι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κουρέματα της Premier League.

Ίσως όμως η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής επιτυχία του Ρότζερς όσο αυτή έχει να κάνει με τη διαχείριση και χρησιμοποίηση παικτών, αφορά τον αρχισκόρερ της ομάδας και ‘σημαία’ του συλλόγου, τον Βάρντι. Με τον Πιέλ να τον σνομπάρει ανεξήγητα, προσπαθώντας είτε να αλλάξει το στιλ παιχνιδιού του είτε να φέρει άλλους επιθετικούς για να τον ‘καπακώσουν’, ο Βάρντι που εμφανιζόταν στο γήπεδο υπό τις οδηγίες του Γάλλου ουδεμία σχέση είχε με το ‘πολυβόλο’ του Ρανιέρι. Με τον Ρότζερς στον πάγκο, ο 32χρονος Άγγλος διεθνής έχει βρει πάλι το mojo του. Χωρίς να έχει το ‘βάρος’ του lone scorer στην πλάτη, μιας και το κέντρο προσφέρει επιθετική απειλή ΚΑΙ σκοράρει, ο Βάρντι παίζει πλέον μέσα σε μια ομάδα που εκτιμά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του και τού ζητά να τα αναδεικνύει και όχι να τα μεταλλάσσει ή να τα στομώνει.

Πέρα από τους παίκτες, τους οποίους φαίνεται πως έχει κερδίσει, είναι ξεκάθαρο πως η Λέστερ ως ομάδα, ως σύλλογος βαδίζει σε μια νέα εποχή με τον Ρότζερς στον πάγκο της. Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για κάποια ‘επιστροφή’ της ομάδας στα χρόνια του Ρανιέρι, γιατί το DNA αυτής της εκδοχής των ‘αλεπούδων’ φαίνεται να είναι παντελώς διαφορετικό. Η τωρινή Λέστερ δεν θέλει να ‘κλέψει’ ματς, να κάνει την έκπληξη, να απορροφήσει πίεση και να ‘τσιμπήσει’ στην αντεπίθεση. Δεν θέλει να μιλήσει στο φιλότιμο και το outsider status κάποιων γυρολόγων, βετεράνων και ‘φτηνών’. Η τωρινή Λέστερ ελέγχει ματς, κυκλοφορεί μπάλα, απαιτεί τον σεβασμό των αντιπάλων της και παίζει αυτήν την στιγμή μαζί με τη Λίβερπουλ την πιο απολαυστική μπάλα στο Νησί. Επιπλέον, διαθέτει ένα αξιοζήλευτο σύνολο νεαρών παικτών που φαίνεται να πιστεύουν στον πρότζεκτ για το οποίο παίζουν, άρα φαντάζει πιο πιθανό να μείνουν στο ‘King Power Stadium’, ανεξάρτητα με το πόσο θα ‘μοστράρουν’ στη μεταγραφική βιτρίνα.

Κοινώς, καλό και το ποδοσφαιρικό story της Λίβερπουλ, καλή και η μπάλα της, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να ξαναρίξετε μια ματιά στις ‘αλεπούδες’; Νομίζω ότι θα βρείτε πως είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που θυμόσαστε.

Ποιος ταιριάζει περισσότερο στην Μπάγερν; Ο Μουρίνιο ή ο Αλέγκρι; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: