Η επικράτηση του Λεβαντόβσκι ήρθε κόντρα στις προτιμήσεις της FIFA

Το επίσημο προφίλ της παγκόσμιας ομοσπονδίας στο twitter, έπειτα από την επιτυχία του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, να γίνει ο πρώτος Πολωνός που κατακτά το βραβείο του Κορυφαίου Παίκτη στον Κόσμο, το 2020 (μια και Χρυσή Μπάλα φέτος δεν δόθηκε, σε απόλυτη αρμονία με τα δεινά που έχει τραβήξει και συνεχίζει να τραβά η συμπαθής χώρα, στην οποία δεν αξίζει να βασανίζεται), που αποκαλεί τους Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο "two of the greatest players in history". Δηλαδή "δύο από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία". Δεν είχε άδικο, αλλά. έπρεπε να βρίσκονται μαζί με τον Πολωνό φέτος;

Βρισκόμαστε ακόμη στην πιο ένδοξη εποχή του ποδοσφαίρου, εκεί που δύο τύποι πεισματικά συνεχίζουν να καταστρατηγούν τους νόμους και να γράφουν ρεκόρ. Ωστόσο, αν τα κριτήρια για τα βραβεία που δίνονται για ένα έτος αφορούν στο ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, είναι στρεβλά τα ίδια τα κριτήρια. Το ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο ήδη είναι ελιτίστικο, έχει γίνει από χρήματα που δεν τα βάζει ο νους μας αλλά που τα αντέχει η αγορά, γι' αυτό καλώς δίνονται. Γίνεται λίγο στερεοτυπική η ανάλωση στις αμοιβές ποδοσφαιριστών, από τη στιγμή που αντέχονται και το μαγαζί δεν κλείνει, ανεξαρτήτως αν είναι σκανδαλώδεις για το μέσο άνθρωπο, ακόμα και για κάποιους πλούσιους. Η ενασχόληση, άλλωστε, είναι επιλογή, οπότε η γκρίνια δεν έχει ωφέλεια, από τη στιγμή που ο θεατής δεν αναγκάζεται (έστω κι αν ενδεχομένως βρίσκεται στο κέντρο μιας ψυχολογικής ώθησης προς το αντικείμενο) να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο σε ό,τι πράγματι είναι το πιο συναρπαστικό μπορείς να παρακολουθήσεις.

Τις προάλλες το 'France Football' έβαλε στην κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών τον Πάολο Μαλντίνι, τον Τσάβι και τον Καφού, οι οποίοι δεν έχουν πάρει τη Χρυσή Μπάλα. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ο Πελέ επίσης δεν την έχουν κατακτήσει, αλλά ο κανονισμός να πηγαίνει σε μη Ευρωπαίο άλλαξε το 1995, όταν η υπόθεση του Ζαν Μαρκ Μποσμάν έφερε το διεθνές ποδόσφαιρο ένα βήμα κοντύτερα στους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Αυτοί οι 3 υπάγονται στη συγκεκριμένη χρονική κατηγορία, αλλά δεν βραβεύτηκαν ποτέ. Κι αν για τον Μαλντίνι και τον Καφού ήταν πράγματι δύσκολο, ο Τσάβι θα μπορούσε να έχει μία -και το ίδιο γίνεται να λεχθεί για τον έτερο Διόσκουρο, τον Αντρές Ινιέστα.

Όμως, θα μπορούσε να εστιάσει κάποιος στην έλλειψη δύναμης του 'France Football' μπροστά στη FIFA, η οποία από το 2010 (όταν αναμίχθηκε στη διαδικασία) δίνει το βραβείο στον Μέσι και τον Ρονάλντο, εκτός από τις χρονιές που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς: το 2018, που ο Λούκα Μόντριτς οδήγησε την Κροατία στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ρωσίας και κατέκτησε το Champions League, και το 2020, που η Μπάγερν ήταν τόσο κυριαρχική, που αν δεν κέρδιζε ο Λεβαντόφσκι, θα αποτελούσε σκάνδαλο που θα υπαγόταν στο... ποινικό δίκαιο.

Το παράδειγμα του Μόντριτς είναι φωτεινός σηματοδότης: Το νόημα του προσωπικού βραβείου στον παίκτη με τη μεγαλύτερη προσφορά στη σεζόν, η οποία οδηγεί σε επιτυχίες, δεν αφορά μόνο στην ίδια την επιβράβευση του εν ενεργεία ποδοσφαιριστή, αλλά και την υστεροφημία του. Πώς ο κόσμος θα μνημόνευε τον εμπνευσμένο Βαλερί Λαμπανόφσκι, αν ο Αλιέκ Μπλαχίν και ο Ίγκαρ Μπελάναφ δεν κέρδιζαν τα βραβεία το 1975 και το 1986; Από τα δύο Κύπελλα Κυπελλούχων της Ντινάμο Κιέβου; Τι θα έλεγε για τον Άλαν Σίμονσεν, τον Φλόριαν Άλμπερτ και, ενδεχομένως, αν κι η φήμη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προπορεύεται κατά πολύ των έργων της, τον Ντένις Λόου; Ποια θα είναι η μεταδοτικότητα, σε 20 χρόνια, για να μπορεί ο τότε νεαρός ποδοσφαιρόφιλος, όταν όλα, πια, θα έχουν τελειώσει, να εκτιμά τον Ινιέστα; Ποιος ήταν; Τι έκανε; Ήταν απλώς ένα δεκανίκι ή μήπως μόνο ο παίκτης που βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή για να βάλει το γκολ του τελικού στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2010; Διότι αυτό το έχει κάνει και ο Μάριο Γκέτσε, ενώ είναι δεδομένο ότι από τη συλλογική μνήμη θα έχει παραγραφεί το 'Iniestazo', στο 'Στάμφορντ Μπριτζ', τον Μάιο του 2009.

Φυσικά, δεν γίνεται να καλυφθεί όλο το φάσμα του ποδοσφαιρικού γίγνεσθαι. Αλλά δεν είναι δυνατόν σε ένα αξιοκρατικό σπορ, το μόνο που μπορούν να διαπρέψουν όλοι, να λαμβάνεται ως πρώτο κριτήριο η ικανότητα. Από το 2008 ως το 2020, σε 13 περιπτώσεις, δηλαδή, μόνο 2 φορές έχει πάρει παίκτης το κορυφαίο προσωπικό βραβείο που δεν λέγεται Μέσι και Ρονάλντο. Εν τω μεταξύ, αυτό το χρονικό διάστημα: έχουν κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο 3 ομάδες που δεν έχουν έναν από τους δύο στη σύνθεσή τους, το Euro 2 ομάδες, το Κύπελλο Πρωταθλητριών 5 ομάδες. Όλες αυτές, με την εξαίρεση αυτών των δύο ετών, είδαν τα κατορθώματά τους να υποτιμώνται βάναυσα στα παγκόσμια βραβεία. Ειδικά αυτό της Τσέλσι, το 2012, που αποτελεί έναν πραγματικό άθλο, αλλά που ούτε ένας ποδοσφαιριστής της χώρεσε κάπου. Πρόκειται, μόνο, για όσα βλέπει η πεθερά.

Η Μπάγερν, το αμφίβολο αμυντικό δίδυμο και οι επιθετικές απουσίες

Εν τάχει, η Λούσι Μπρονζ έγινε η πρώτη Αγγλίδα που κατακτά το βραβείο της Καλύτερης Παίκτριας στον Κόσμο, ενώ το σόλο γκολ του Σον Χιουνγκ Μιν της Τότεναμ, με την Μπέρνλι βραβεύτηκε με το 'Πούσκας'.

Σε ό,τι αφορά τους προπονητές, νίκησε ο Γιούργκεν Κλοπ. Φυσικά, παρά όποια αντίρρηση ενδεχομένως υπήρχε, είναι προτεραιότητα οποιουδήποτε βραβείου να μην αφήνουν κάποιον παραπονούμενο. Ο Χάνσι Φλικ έγειρε αξιώσεις για να πάρει τον τίτλο, αφού η Μπάγερν του έπαιξε και συνεχίζει να παίζει εκπληκτικά, όμως η Λίβερπουλ κατέκτησε το πρωτάθλημα έπειτα από 30 χρόνια. Ασφαλώς, ο κόουτς των Βαυαρών έχει το προβάδισμα, αλλά όπως φάνηκε από την ενδεκάδα του FIFPro, που ψηφίζουν ποδοσφαιριστές, καλώς δόθηκε στον Γερμανό της Λίβερπουλ, η οποία τιμήθηκε με δύο παίκτες στο βασικό σχήμα: τον Βίρτζιλ φαν Ντάικ (;) και τον Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ.

Δηλαδή με έναν στόπερ που η καλή χρονιά του ήταν η προπέρσινη και που τότε ήταν 2ος στη Χρυσή Μπάλα, αλλά που την περσινή σεζόν, παρ' ότι παραμένει στο τοπ επίπεδο, δεν έκανε αισθητή διαφορά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το παθητικό της Λίβερπουλ, και που στην τελική -και με την επιλογή του Σέρχιο Ράμος- αναδεικνύει την ανυδρία στη θέση των στόπερ, αν και ο Νταβίντ Αλάμπα πολύ άνετα θα μπορούσε να είναι εκεί.

Αυτό σημαίνει ότι η Λίβερπουλ δεν είχε οποιονδήποτε από τους 3 πυλώνες της στην επίθεση, Μοχάμεντ Σαλάχ, Σαντιό Μανέ και Ρομπέρτο Φιρμίνο, ενώ σε αυτήν δεν υπήρχε και ο δύσμοιρος Τόμας Μίλερ, ο οποίος πρέπει να πάρει το Νόμπελ Σταθερότητας, καθώς εδώ και σχεδόν 10 χρόνια σε κάθε παιχνίδι που έχει δώσει παραμένει η ίδια εμβληματική παρουσία, αλλά για τη FIFPro είναι απλώς ένας ποδοσφαιριστής που επαξίως κερδίζει μια θέση στην 3η καλύτερη ενδεκάδα, στο τσακίρ κέφι.

Αλλά, βέβαια, στην επίθεση υπάρχει πάντα χώρος για έναν και θα ήταν αδιανόητο να υπάρξει δεύτερος. Ούτε ο Έρλινγκ Χάαλαντ, που για την ηλικία του έχει κάνει αδιανόητους αριθμούς, ούτε οι δύο της Παρί, ο Νεϊμάρ και ο Κιλιάν Εμπαπέ, που δεν ήταν κάτι εξωτικό, αλλά την οδήγησαν στον τελικό του Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Όλες οι άλλες επιλογές είναι σχεδόν κομπλέ: ο Μάνουελ Νόιερ παραμένει ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου και, κυρίως, εκείνος της πρωταθλήτριας Ευρώπης, αλλά ήταν ο Άλισον που μπήκε στην ενδεκάδα (πόση ενοχή για το επιθετικό τρίο;), ενώ ο Τζόσουα Κίμιχ είναι ο εγκέφαλος της Μπάγερν. Ο Αλφόνσο Ντέιβις έκανε τη διαφορά στο 2ο μισό της σεζόν στο αριστερό άκρο της άμυνας, ενώ και ο Τιάγκο Αλκάνταρα, που θα μπορούσε να υπάρχει μια αμφιβολία, ήταν εκπληκτικός κυρίως τον Αύγουστο, αν και στη Λίβερπουλ δεν έχει κάνει ακόμη όποια διαφορά. Φυσικά, η εναπομείνασα θέση δεν θα γινόταν παρά να πάει στον κορυφαίο πλέι μέικερ του κόσμου, τον Κέβιν ντε Μπρόινε, όχι επειδή είναι κορυφαίος, αλλά διότι δεν έχει αληθινό αντίπαλο, ο οποίος προσέφερε περισσότερα στην ομάδα του.