Η ΑΕΚ έμεινε κολλημένη στο φανάρι

Αν χρειαζόταν ένα όνομα για να χαρακτηρίσει όλο τον τελικό Κυπέλλου και την εικόνα των δύο φιναλίστ, αυτό θα ήταν του Μπρούνο. Γνωρίζοντας ότι με τον Ραφίνια μπροστά του τη νέα σεζόν δύσκολα θα βρει θέση στην ενδεκάδα, κλήθηκε από τον Πέδρο Μαρτίνς να ‘πάθει Ομάρ’ στα δεξιά, απέναντι από τον Λιβάγια και ολοκλήρωσε τον σαββατιάτικο αγώνα έχοντας εξουδετερώσει ένα από τα μεγάλα ‘όπλα’ της ΑΕΚ πραγματοποιώντας αν όχι εξαιρετικά σίγουρα όμως πολύ καλή εμφάνιση.

Απέναντι στον Μπρούνο η Ένωση δεν είχε κανένα όνομα να αντιπαρατάξει. Με τρεις σερί χαμένους τελικούς και μία γενικότερα μέτρια έως κακή χρονιά είχε θεωρητικά το μεγαλύτερο κίνητρο αντί του Ολυμπιακού. Ένα τρόπαιο απέναντι στον πρωταθλητή, μία ψυχολογική τόνωση για τη συνέχεια και η αποφυγή να προστεθεί κι άλλη εσωστρέφεια. Τι πέτυχε απ’ όλα αυτά; Τίποτα.

Το μόνο που κατάφεραν οι ‘κιτρινόμαυροι’ είναι να κάνουν μία δυνατή προπόνηση τον Τζολάκη, νομίζοντας ότι έχουν στο αντίπαλο τέρμα έναν φοβισμένο νεανία. Απεναντίας ο νεανίας μόνο φοβισμένος δεν ήταν. Σίγουρος σε κάθε του έξοδο, σίγουρος σε κάθε του επέμβαση, σίγουρος ότι στο τέλος της βραδιάς όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα αυτός δεν θα έχει νικηθεί από δικό του λάθος.

Ήδη είμαστε στα δύο ονόματα έναντι μηδενός. Μπρούνο-Τζολάκης έναντι κανενός. 2-0. Έστω ένας της ΑΕΚ για τα προσχήματα, κάποιος που αποχώρησε από το χορτάρι του Πανθεσσαλικού και έχει τη συνείδησή του καθαρή. Ουδείς.

Δεν είναι η ήττα ούτε ο τέταρτος σερί χαμένος τελικός. Δεν είναι ότι η ΑΕΚ αποδεδειγμένα πλέον έχει κατώτερο ρόστερ και από τις… εναλλακτικές του Ολυμπιακού, είναι η ψυχολογία που χτίζει στα μεγάλα παιχνίδια. Αν τα βάλετε κάτω τα τελευταία χρόνια, εκτός της πρωταθληματικής σεζόν που αποδείχθηκε ως μία… καλή παρένθεση, οι ‘κιτρινόμαυροι’ δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν ένα μεγάλο παιχνίδι, από αυτά που κρίνουν κάτι.

Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι ότι όλος ο οργανισμός δεν βλέπει το συγκεκριμένο πρόβλημα παρά μόνο ασχολείται με λεπτομέρειες πετυχαίνοντας αυτογκόλ. Γιατί, όπως φαίνεται, για την ΑΕΚ είναι πιο σημαντικό να ασχολείσαι με το τι… θα πει η γειτονιά αντί να δείξεις στη… γειτονιά ότι χτίζεις ομάδα με μέταλλο που θα φέρει τίτλους.

Όταν η επικαιρότητα της ΑΕΚ είναι η Αγιά Σοφιά και η πρόοδος των έργων -που καλά κάνει και την προβάλλει γιατί πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο που θα την αλλάξει ιστορικά, αλλά όχι σε σημείο που να χρησιμοποιείται ως δέντρο για να μη φαίνεται το δάσος- και όταν στο μεταγραφικό κομμάτι πηγαίνει στα υπερβατικά deals του Ίβιτς (βλέπε πώληση Οικονόμου) για να παρουσιάσει ‘έργο’, τότε ‘Houston we have problem’.

Στην ΑΕΚ δεν έχουν αντιληφθεί το πρόβλημα και αντιδρούν ανάλογα την περίσταση. Το 2018 κατακτήθηκε το πρωτάθλημα, παρουσιάστηκε η ευκαιρία των ομίλων, άνοιξε ένας δρόμος για να παγιωθεί μία πρωταθληματική κατάσταση, αλλά ως εκ θαύματος απέναντι στους ανταγωνιστές η ψαλίδα άνοιξε… προς τα κάτω. Ο ΠΑΟΚ εκτοξεύθηκε και απάντησε με αήττητο νταμπλ και ο Ολυμπιακός λειτούργησε με ποδοσφαιρική λογική μετά από δύο στείρες χρονιές για να επανέλθει εμφατικά στην κορυφή. Την ίδια ώρα η ΑΕΚ έκανε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Βασικά δεν ήξερε ακριβώς πώς να περπατήσει και πώς ακριβώς να κινηθεί σε μία ρότα που η ίδια διαμόρφωσε μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Λες και αυτό το πρωτάθλημα ήρθε ‘εκτός σχεδίου’ και δεν γνώριζαν πώς να το διαχειριστούν.

Οι απώλειες τίτλων, λοιπόν, δεν είναι σημαντικές όταν ξέρεις πώς να επιστρέψεις στην κορυφή. Ο Ολυμπιακός έμεινε δύο σεζόν χωρίς τίτλο, πράγμα πρωτάκουστο για τα δικά του δεδομένα, λίγο έλειψε να… γκρεμίσει το σύμπαν, φώναζε δεξιά κι αριστερά, έβγαιναν πολλές φορές άναρθρες κραυγές, αλλά ταυτόχρονα λειτουργούσε ως ποδοσφαιρικός οργανισμός σχεδιασμός τα βήματα για την επιστροφή στο ‘θρόνο’.

Την ίδια ώρα η ΑΕΚ βγάζει τα ίδια της τα μάτια προσπαθώντας να μπει σε μία ποδοσφαιρική λογική. Και η ποδοσφαιρική λογική δεν είναι η έδρα του τελικού και οι χλοοτάπητες, αλλά πώς θα ανταγωνιστείς τους αντιπάλους. Και αν κάποιος σκεφτεί ότι ο Ολυμπιακός έχει ήδη κινηθεί μεταγραφικά για να καλύψει τα κενά συνεχίζοντας στον μεταγραφικό υπερθετικό βαθμό και η ΑΕΚ αναλώνεται σε μία συζήτηση για το αν θα πάρει στόπερ, τότε καταλαβαίνετε ότι ο χαμένος τελικός του Βόλου είναι το μικρότερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι ‘κιτρινόμαυροι’.

Εν κατακλείδι, η ΑΕΚ ‘ήρθε’ κατά το ‘ερχόμαστε’, αλλά έμεινε κολλημένη στο φανάρι…