H Παρί Σεν Ζερμέν θα 'χει πάντα μόνο το Παρίσι

Ο Κάρλο Αντσελότι είχε καθίσει στον πάγκο της Παρί Σεν Ζερμέν από το 2011 έως το 2013. Οι Financial Times τον είχαν ρωτήσει -το 2014- γιατί δεν πρόκοψε η ομάδα. Γιατί δεν κάθισε στην κορυφή της Ευρώπης. " Στην Παρί πρέπει να 'χτίσεις' τα πάντα από πολύ χαμηλό επίπεδο", είχε πει. Εξήγησε και τι εννοούσε.

Στο ρόστερ υπάρχει πολυπολιτισμικότητα που δεν εξυπηρετεί απαραίτητα τους στόχους. Είχαμε Νοτιαμερικανούς που τους αρέσει να παίζουν μεταξύ τους, όπως και οι Ιταλοί -είχαμε και Ιταλούς, ενώ υπήρχαν και Γάλλοι. Οι σχέσεις δεν είναι εύκολες. Οι παίκτες δεν γεννιούνται με νοοτροπία νικητή.

Αυτήν πολλές φορές την αναλαμβάνει το σήμα στη φανέλα -δίνω αγώνα να αποφύγω τη φράση 'το βάρος της φανέλας'. Η ιστορία, όσα έχει καταφέρει μέσα από πλήθος παραστάσεων. Εκεί χωλαίνουν οι Γάλλοι. Ακόμα.

Εν τω μεταξύ, ο Ιταλός δεν έσταζε χολή γιατί είχε μείνει άνεργος. Όταν έκανε τις δηλώσεις, καθόταν ήδη στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. Οπότε δεν είχε λόγο να πει ψέματα -ή να χαϊδέψει τα αυτιά κάποιου. Το βρετανικό οικονομικό έντυπο είχε ζητήσει την άποψη και του Ζαν Κλοντ Μπλαν. Ο γενικός διευθυντής του συλλόγου, που πήγε στο Παρίσι από το Τορίνο όπου δούλευε για χρόνια στη Γιουβέντους, είχε να πει τα εξής:

Ο παλιός σύλλογος 'κάηκε' από τη δύναμη του Παρισιού, όπου αν δεν απολαύσεις γρήγορη επιτυχία, δεν 'υπάρχεις'.

" Το Παρίσι εξακολουθεί να επισκιάζει την Παρί, εξ ου και οι τελευταίοι ιδιοκτήτες άλλαξαν το logo και έκαναν τεράστια τη λέξη 'Paris', πάνω από τον Πύργο του Άιφελ. Το Saint-Germain είναι με μικρότερα γράμματα, από κάτω. Και μπορεί να λεγόμαστε Paris Saint-Germain, αλλά πάνω από όλα και πρώτα από όλα μας λένε Paris".

Είχε πει και ότι δεν θα περάσουν πολλά χρόνια πριν μπει η Παρί στους καλύτερους αθλητικούς οργανισμούς του πλανήτη.

" Η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάστηκε 50 χρόνια. Εμείς ζούμε στη ψηφιακή εποχή και όλα είναι πιο γρήγορα, πιο κοντά", είχε εξηγήσει. Ατυχώς, οι Παριζιάνοι δεν πέρασαν ποτέ από τη θεωρία στην πράξη , με τον τελευταίο αποκλεισμό τους από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ να είναι άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια -στη στοίβα με τις πολλές. Για την ιστορία, δεν έπαιζε ο Νεϊμάρ, ενώ ο Έντινσον Καβάνι μπήκε ως αλλαγή στο 95' -όντας τραυματίας.

Εθιμοτυπικά, το Forbes ενημέρωσε για τους πλουσιότερους ιδιοκτήτες αθλητικών οργανισμών του πλανήτη και για το έτος 2019.

Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις ανάμεσα τους τον ιδιοκτήτη της πιο πλούσιας ομάδας της Γαλλίας και 6ης του πλανήτη που 'χει διαλύσει -επανειλημμένως- τo Financial Fair Play (βλ. τα έξοδα δεν πρέπει να ξεπερνούν τα έσοδα), χωρίς να κερδίσει -τελικά- τίποτα από αυτήν τη διαδικασία: τον Νασέρ αλ Κελαϊφί της Παρί Σεν Ζερμέν.

Όχι γιατί δεν έχει δισεκατομμύρια (φευ), αλλά επειδή το Forbes δεν εκτιμά περιουσίες οικογενειών (βασιλικών -κατηγορία στην οποία ανήκει ο Αλ Κελαϊφί- και μη), εκτός κι αν είναι απολύτως ξεκάθαρο ποιος έχει πόσα.

Ο 45χρονος Αλ Κελαϊφί έχεις ως κύριες δραστηριότητες

> την προεδρεία στην beIN Media Group (πρώην Al Jazeera Media Network), που μοιράζει -με το αζημίωτο- live αθλητικό και διασκεδαστικό περιεχόμενο σε 5 ηπείρους και 43 χώρες, έχει 2.500+ υπαλλήλους και εκτιμώμενα έσοδα που φτάνουν στα 8.6 δισεκατομμύρια δολάρια.

> την προεδρία στην εταιρεία Oryx Qatar Sports Investments, 'κλειστός' οργανισμός μετόχων, με επενδύσεις στον αθλητισμό, την ψυχαγωγία και την αναψυχή εντός Κατάρ, αλλά και παγκοσμίως. Έγινε 'μεγάλος παίκτης' στη Γαλλία από το 2012, όταν πήρε την Παρί και 'μπήκε' στην Ισπανία, ως χορηγός της Μπαρτσελόνα.

> την προεδρία στην Παρί Σεν Ζερμέν -στις υποχρεώσεις του είναι να 'τραβά' επενδυτές από το Κατάρ στον σύλλογο, με τα 200.000.000 ευρώ που 'χε δώσει η Qatar Tourism Authority το 2013 να αποτελούν αντικείμενο έρευνας από την UEFA για 'χειραγώγηση' του Financial Fair Play.

Ο Νασέρ αλ Κελαϊφί

> το πόστο του εκπροσώπου στην Εκτελεστική Επιτροπή της UEFA -εξελέγη το 2019, με τον επικεφαλής της ισπανικής λίγκας, Χαβιέρ Τέμπας, να αποπειράται να 'μπλοκάρει' την ανάληψη θέσης στο κορυφαίο σώμα λήψης αποφάσεων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Εξήγησε πως έχει παραβιάσει το Financial Fair Play (έχει τιμωρηθεί με υψηλά πρόστιμα), ενώ είναι και πρόεδρος της beIN SPORTS, εκ των μέσων που έχουν αγοράσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα των διοργανώσεων της UEFA -άρα υπάρχει ασυμβίβαστο. Προφανώς, ο Τέμπας δεν πέτυχε κάτι.

> την προεδρία στην Qatar Tennis Federation -υπήρξε τενίστας που έφτασε έως το Νο995 της παγκόσμιας κατάταξης.

> τη θέση του αντιπροέδρου στην Asian Tennis Federation.

Ναι, έχει πολλές δουλειές. Και κάνει πολλά. Εκτός ενός: να βρει έναν τρόπο να ζήσει -επιτέλους- η Παρί την ευρωπαϊκή επιτυχία.

Ακολουθεί ένα μάθημα ιστορίας.

Η Παρί Σεν Ζερμέν προέκυψε στον ποδοσφαιρικό χάρτη (στις 12 Αυγούστου του 1970) ως ιδέα που 'χαν 3 φιλόδοξοι επιχειρηματίες, να δημιουργήσουν έναν μεγάλο σύλλογο στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.

Σημείωσε πως το Παρίσι δεν κατεγράφη ποτέ ως 'ποδοσφαιρική πόλη'. Δηλαδή, πολλοί κάτοικοι δεν είχαν ιδέα ότι υπάρχει ποδοσφαιρική ομάδα κοντά τους, γιατί το ποδόσφαιρο δεν ήταν το πιο δημοφιλές σπορ -αυτό ήταν το ράγκμπι.

Διάλεξαν να συγχωνεύσουν την Paris FC με τη Stade Saint-Germain, ομάδα που 'χε προαχθεί από τη Ligue 2, με έδρα στα 19.1 χιλιόμετρα δυτικά από το κέντρο του Παρισιού, στο Saint-Germain-en-Laye. Επελέγησαν για χρώματα το κόκκινο, το μπλε και το άσπρο, με τα δυο πρώτα να εκπροσωπούν την πόλη του Παρισιού και το λευκό το προάστιο που λέγαμε.

Προφανώς και οι επιχειρηματίες δεν ήθελαν απλά να υπάρχουν. Αφότου τα ιδρυτικά μέλη χώρισαν τα τσανάκια τους, το 1972, οι δυο, Γκι Κρεσάν και Πιερ Ετιέν Γκιγιό, συνέχισαν στην πρώτη κατηγορία με την Paris FC και ο τρίτος, Ανρί Πατρέλ, το πήρε από την τρίτη κατηγορία, με την Παρί. Βρήκε κι έναν επενδυτή: τον σχεδιαστή Ντανιέλ Εκτέρ, ο οποίος είχε σχεδιάσει και τις φανέλες που θύμιζαν Άγιαξ.

Ο τελευταίος έγινε ο κύριος μέτοχος το 1973, βρήκε χορηγούς, έκανε τις μεγαλύτερες μεταγραφές της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας και βρέθηκε τον επόμενο χρόνο στη Ligue 1, από όπου δεν ξαναέφυγε. Η ομάδα. Γιατί άλλαξε πάλι ο ιδιοκτήτης το 1978, όταν ο Εκτέρ τιμωρήθηκε με δια βίου αποκλεισμό για πώληση διπλών εισιτηρίων στο 'Παρκ ντε Πρενς'.

Γενικά -και ιστορικά- δεν υπήρχε πλάνο. Ζητούμενο πάντα ήταν η άμεση διάκριση. Όχι η δημιουργία, το 'χτίσιμο'.

Το 1991 το Canal+ αγόρασε το 40% των μετοχών, προσέλκυσε παλιούς θρύλους του συλλόγου και χορηγούς, έφτιαξαν τα οικονομικά και άρχισε το πάρτι των μεγάλων μεταγραφών.

Στο Hall of Fame που έφτιαξε η ομάδα υπάρχουν ονόματα σαν αυτά των Γιούρι Τζορκαέφ, Κλοντ Μακελελέ, Ζορζ Γουεά, Νταβίντ Ζινολά, Ροναλντίνιο, Νικολά Ανελκά, Ρικάρντο, Ραΐ, Λουί Φερναντέζ, Ντομινίκ Ροστό, Πατρίς Λοκό, Παουλέτα και η λίστα συνεχίζεται και συνεχίζεται.

Θα κάνω μια ειδική αναφορά στον τερματοφύλακα Μπερνάρ Λαμά, καθώς ήταν ο μόνος εκπρόσωπος της Παρί στο ρόστερ της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του 1998.

Κράτα πως από το 1993 έως το 1998 δημιουργήθηκε και τροπαιοθήκη (μπήκε εκεί το πρωτάθλημα του 1986, αυτό του 1994 και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1997), πριν μειωθεί το ενδιαφέρον, μειωθούν και τα έσοδα και πουλήσει η Canal+ σε κονσόρτιουμ επενδυτικών/χρηματοοικονομικών εταιρειών, που από τρεις έγιναν δυο το 2009 -με κύρια την Morgan Stanley.

Οι Financial Times είχαν αναφέρει χαρακτηριστικά το εξής:

Για δεκαετίες, το να παρακολουθείς την Παρί ήταν σαν να βλέπεις ματς στην Αγγλία του 1984: 'φτωχό' ποδόσφαιρο, φοβισμένοι φίλαθλοι, άδεια καθίσματα.

Το γήπεδο είχε γίνει προπύργιο των ακροδεξιών στοιχείων που εν ώρα αγώνων τραγουδούσαν συνθήματα για τον Ζαν Μαρί Λε Πεν και το ενδιαφέρον τους να γίνει πρόεδρος. "Οι διοικούντες σπάνια τιμωρούσαν κάποιον βίαιο οπαδό, γιατί η εξέδρα ήξερε που μένει το κάθε μέλος του ΔΣ". Το 2002, ένας εκ των θαμώνων στους οργανωμένους, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρόεδρο Ζαν Σιράκ.

Δυο οπαδοί έχασαν τη ζωή τους (το 2006 και το 2010) και οι αρχές αναγκάστηκαν να πάρουν τα μέτρα τους. Δεν επέτρεπαν την αγορά εισιτηρίων σε γκρουπ μεγαλύτερα των 5 ατόμων, οι θέσεις ήταν τυχαίες, υπήρξαν τιμωρίες οπαδών και άρχισαν να μειώνονται τα συμπτώματα βίας.

Τα αποτελέσματα όμως, δεν έρχονταν.

Ο Γουεά εναντίον του Μαλντίνι (και η Παρί εναντίον της Μίλαν, στον ημιτελικό του Champions League το 1995, που ήταν και ό,τι καλύτερο έχουν κάνει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση)

Στη μετά Γουεά-Ζινολά εποχή, οι παίκτες 'πνίγονταν' στα εντός έδρας ματς, με την όλη ιστορία να εξελίσσεται και σε σύνδρομο γνωστό ως 'syndrome du Parc'.

Η απορία που 'χει μείνει ίδια μέσα στα χρόνια είναι 'ποιος φταίει για την αδυναμία να νικήσει η Παρί στο γήπεδο της; Είναι πρόβλημα των παικτών; Του προπονητή; Ή του τεράστιου 'πρέπει' της νίκης "για να ικανοποιήσουμε τους οπαδούς μας";

Μέσα σε όλο αυτό το χάος εμφανίστηκε το 2011 η Qatar Sports Investments. Το Νοέμβριο του 2010, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, είχε καλέσει για γεύμα στα Ηλύσια Πεδία τον Μισέλ Πλατινί, τότε πρόεδρο της UEFA, και τον τότε πρίγκιπα του Κατάρ -και νυν Εμίρη-, σεΐχη Ταμίμ μπιν Χαμάντ αλ Τάνι (δίπλα στον Αλ Κελαϊφί, στη φωτογραφία που ακολουθεί). Ο τελευταίος είναι από το 2018 ο νεαρότερος μονάρχης, μεταξύ των χωρών του αραβικού κόσμου.

O Γάλλος θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου αρνείται μέχρι και σήμερα πως ο πρόεδρος τού ζήτησε να ψηφίσει υπέρ του Κατάρ για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Ο Πλατινί είχε ήδη δηλώσει ότι αν πάει εκεί το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα είναι καταστροφή. Όπως ομολόγησε αργότερα στο ισπανικό περιοδικό 'Don Balon', ο Σαρκοζί του είχε πει "θα ήταν καλό αν προτιμούσες το Κατάρ".

Σε κάθε περίπτωση, μετά από το γεύμα, το Παγκόσμιο Κύπελλο πήγε στο Κατάρ, το 'Al Jazeera' αγόρασε τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων της Ligue 1 και τον Ιούνιο του 2011 ο Αλ Κελαϊφί πήρε την Παρί Σεν Ζερμέν.

Στην ερώτηση "γιατί από όλα τα κλαμπ του κόσμου διάλεξες την Παρί" ο μεγιστάνας είχε απαντήσει "γιατί ήταν το μόνο διαθέσιμο, με έδρα πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας".

Η πρώτη δήλωση, για τους στόχους, ήταν πολύ συγκεκριμένη.

Έχουμε ξεκάθαρο όραμα: θέλουμε να είμαστε ένας από τους καλύτερους συλλόγους της Ευρώπης και να πάρουμε το Champions League σε μια πενταετία και να αξίζει το brand μας 1.000.000.000 ευρώ.

Η πενταετία παρήλθε. Η Παρί όχι μόνο δεν πήρε το Champions League, αλλά δεν κατάφερε να περάσει ποτέ από τους '8' της διοργάνωσης.

Μολονότι σπατάλησε χρήμα -να φάνε και οι κότες- για παίκτες του ονόματος και του βεληνεκούς των Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, Νταβίντ Λουίζ, Καβάνι, Τιάγκο Σίλβα, Ντέιβιντ Μπέκαμ και έκαναν τους Νεϊμάρ και Κιλιάν Εμπαμπέ τους πιο ακριβούς ποδοσφαιριστές του πλανήτη γη, παρότι γέμισαν οι εξέδρες (από τύπους που τραγουδούν "εδώ είναι το Παρίσι" ή "το Παρίσι είναι μαγικό"), προκοπή δεν είδαν.

Ο Τόμας Τούχελ με τον Καβάνι

Άλλαξαν και προπονητές (από τον Αντσελότι πήγαν το 2013 στον Λοράν Μπλαν, το 2006 στον Ουνάι Έμερι και το περασμένο καλοκαίρι στον Τόμας Τούχελ). Και πάλι άκρη δεν βρήκαν. Ας δούμε όμως, πόσα λεφτά πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, αν σκεφτείς ότι στόχος ήταν η ευρωπαϊκή κυριαρχία, όχι αυτή της Γαλλίας και τέλος.

Photo: Associated Press