Γιουβέντους ή Μπαρτσελόνα;

Γιουβέντους ο Σταύρος Καραΐνδρος

Αν μπούμε στην κουβέντα για τις ξένες ομάδες που υποστηρίζουμε, οι δύο του αποψινού τελικού ανήκουν στις προτιμήσεις μου. Αν, όμως, επιστρέψω στα παιδικά χρόνια και στο ποια ήταν η πρώτη εμφάνιση που απέκτησα, τότε η Γιουβέντους κερδίζει στα σημεία. Λατρεύω να βλέπω Μπαρτσελόνα, όπως λατρεύει όλος ο κόσμος το θελκτικό. Η Γιουβέντους, όμως, είναι ο αδύναμος της ιστορίας. Είναι ο ήρωας ενός χολιγουντιανού σεναρίου. Είναι η ομάδα που θα δημιουργούσε μια όμορφη ιστορία. Το να κερδίσει η Μπαρτσελόνα είναι το αναμενόμενο. Το να το πάρει η Γιουβέντους είναι αυτό που θα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Kατά τα λοιπά, αν σταθούμε στο αγωνιστικό κομμάτι για να επιλέξουμε μια εκ των δύο, διαβάστε Θέμη Καίσαρη και Κώστα Μπράτσο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Μπαρτσελόνα ο Νίκος Γιαννόπουλος

Aπευθυνόμενο πάντα στις συναρπαστικές περιοχές του συναισθήματος, το ποδόσφαιρο θριάμβευσε. Θριάμβευσε γιατί σ' αυτό ο κόσμος, οι πλατιές μάζες, έβλεπαν μικρά έργα τέχνης στο πιο οικείο περιβάλλον, αυτό του γηπέδου. Δεν υπάρχει ομάδα που να εκφράζει καλύτερα αυτό το συναίσθημα από την Μπαρτσελόνα. Εστω και αν οι εποχές του Πεπ Γκουαρδιόλα, κατά τις οποίες η Μπάρτσα συνδύασε την υψηλή τέχνη με την άλγεβρα του τίκι-τάκα, έχουν παρέλθει, η μαγεία επιμένει να βρίσκεται εγκαταστημένη στη Βαρκελώνη. Μέσα στο μυαλό και τα πόδια του Μέσι και των δύο πιστών συνοδοιπόρων του, του Νεϊμάρ και του Σουάρες. Η Γιουβέντους δεν θα έχει ποτέ την τύχη να φωλιάσει στις καρδιές των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων, τουλάχιστον εκτός Ιταλίας. Οι-όποιες- κούπες της ζέχνουν, ενίοτε αναδύουν και το αποτρόπαιο άρωμα του αίματος. Στη μάχη του καλού με το κακό το πρώτο πάντα θριαμβεύει. Ελπίζουμε το ίδιο να συμβεί και στο Βερολίνο.

Μπαρτσελόνα ο Κώστας Μπράτσος

Ρε παιδιά, κύριε Σπίλμπεργκ, τι είπαμε; Ποιος θέλουμε να νικήσει, ποιον βλέπουμε ότι θα νικήσει ή ποιον προτιμάμε γενικά από τους δύο φιναλίστ; Μία ώρα μετά από το τέλος της προθεσμίας για την παράδοση του κειμένου, όταν και κάθισα να το γράψω, θυμήθηκα ότι δεν είχα ρωτήσει το σημαντικότερο τον Σταύρο Καραΐνδρο γι' αυτές τις Κόντρες. Ας είναι, αφού στην πραγματικότητα η απάντηση είναι ίδια σε όλα τα ερωτήματα. Μπαρτσελόνα για να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει στον χρόνο αυτή η επιθετική τριπλέτα (το να αρχίζεις με μία αποτυχία είναι ενθαρρυντικό μόνο στις ταινίες), Μπαρτσελόνα γιατί μεταξύ των δύο είναι η μοναδική που μπορεί με αξιώσεις να ελπίζει ότι θα βρίσκεται στο ίδιο σημείο και του χρόνου ώστε να σπάσει την περίφημη κατάρα του σερί, Μπαρτσελόνα γιατί ξεπέρασε πιο δύσκολα εμπόδια, Μπαρτσελόνα γιατί το coolness του Αντρέα Πίρλο "γράφει" ακόμα περισσότερο στις ήττες, Μπαρτσελόνα γιατί είναι η μοναδική που μπορεί να φτάσει την απίθανη επίδοση τη Ρεάλ Μαδρίτης των 10 τίτλων, Μπαρτσελόνα γιατί όταν (έπρεπε να) ήταν η εποχή της Γιουβέντους, ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν και η τότε (σπουδαιότερη) παρέα του αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών και τώρα είναι η εποχή του Λιονέλ Μέσι και της παρέας του. Ο Μπουφόν και οι Ιταλοί, εξάλλου, είναι αδύνατο να θυμούνται το Βερολίνο με άσχημο τρόπο, οπότε... e vissero felici e contenti.

Πέναλτι και Πίρλο ο Γιάννης Ζωιτός

Ανήκω στους αναποφάσιστους. Σ' αυτό το ποσοστό που στα μικράτα του δεν ταίριαξε ούτε με την Μπαρτσελόνα (του Κούμαν, του Στόιτσκοφ και του Ρομάριο) ούτε με τη Γιουβέντους (του Μπάτζιο, του Πλατ και του Βιάλι) και ως γνωστόν μόνο ομάδες δεν αλλάζουμε σε αυτή τη ζωή. Ως θεατή, καθότι το Σάββατο θα απολαμβάνω το ρεπό μου, με ιντριγκάρουν η παράταση και τα πέναλτι. Είτε έρθουν με 0-0 και πολλή τακτική είτε με 2-2 και απολαυστικές στιγμές εκατέρωθεν, δεν με απασχολεί. Αρκεί το παιχνίδι που μόλις τελειώσει θέλουμε να ξαναρχίσει να κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα. Να ευστοχεί ο Σουάρες, να το χάνει ο Τέβες, να αποκρούει ο Μπουφόν. Να ισοφαρίζει ο Πογκμπά, να σκοράρει ο Μέσι, να μην λαθεύει ο Βιδάλ. Έως τη στιγμή που ο Αντρέα Πίρλο θα ξεχωρίσει από το πλήθος, θα πάρει την μπάλα στα χέρια και απέναντι στον Τερ Στέγκεν θα γράψει το ενδοξότερο τέλος. Μετά θα γίνει και διαφήμιση.

Μπαρτσελόνα o Tόλης Χορτάτος

Στο φετινό τελικό δεν βρίσκεται κάποια από τις ευρωπαϊκές ομάδες που συμπαθώ, γεγονός που σημαίνει ότι θα τον παρακολουθήσω δίχως το άγχος για το ποιος θα καταφέρει να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης. Η Μπαρτσελόνα όμως είναι παγκοσμίως η μοναδική ομάδα που χαίρεσαι να την παρακολουθείς, είτε την υποστηρίζεις είτε όχι. Φέτος μάλιστα υπάρχει ένας λόγος παραπάνω. Αυτή η δαιμονισμένη τριάδα των Μέσι, Σουάρες και Νεϊμάρ (MSN), η "χημεία" της οποίας αποδίδει ένα ανεπανάληπτα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Πριν από λίγες μέρες οι τρεις τους έφτασαν τα 120 γκολ ξεπερνώντας την τριάδα των Ρονάλντο, Ιγκουαΐν και Μπενζεμά που είχαν πετύχει το 2012 118 τέρματα και στον τελικό του Σαββάτου θα έχουν την ευκαιρία να βελτιώσουν το δικό τους ρεκόρ. Σου δίνει κίνητρο να βλέπεις αυτή την ομάδα και κατ' επέκταση αυτή την τριάδα, το γεγονός ότι καταφέρνει να βρίσκει έναν σωρό διαφορετικούς τρόπους να στέλνει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα, γράφοντας σε κάθε παιχνίδι ιστορία. Στην αντίπερα όχθη, το επίτευγμα της Γιουβέντους να φτάσει στο φετινό τελικό είναι άξιο θαυμασμού. Η "μεγάλη κυρία" χωρίς να διαθέτει ποιοτικά καλύτερο ρόστερ από άλλες ευρωπαϊκές ομάδες την τρέχουσα σεζόν, πέταξε έξω την περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης, κυρίως επειδή φορμαρίστηκε την κατάλληλη χρονική στιγμή, βρίσκοντας παράλληλα τη "βασίλισσα" σε πολύ κακή περίοδο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άξιζε να βρεθεί στο Βερολίνο, κάθε άλλο. Η Γιουβέντους κατάφερε να... μπολιάσει εμπειρία, ταλέντο, τακτική και ομαδικότητα, μετριάζοντας έτσι τις αδυναμίες της. Είναι ομάδα της προσπάθειας, η οποία όμως πρέπει με το παιχνίδι της στο γήπεδο να ανταποκριθεί σε μεγάλο ποσοστό στο πλάνο, προκειμένου να καταφέρει να πετύχει τον στόχο της. Είναι ομάδα που βαδίζει σε κάθε ματς βάσει σχεδίου και αυτό είναι το νταζαβαντάζ συγκριτικά με την αντίπαλό της η οποία λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο και αρκεί ένα εκρηκτικό πεντάλεπτο για να καθαρίσει τη δουλειά. Βάσει αυτών ποντάρω λοιπόν στο μοντέλο Μπαρτσελόνα και ελπίζω σε μια ανταγωνιστική Γιούβε για να το χαρούμε κι εμείς οι ουδέτεροι.

Γιουβέντους ο Μάνος Ανδρουλάκης

Πρόπερυσι ήταν η Ντόρτμουντ, πέρυσι η Ατλέτικο, εφέτος η Γιουβέντους. Προς Θεού, η "γηραιά κυρία" δεν μπορεί να μπει στο ίδιο καζάνι με τις άλλες δύο ομάδες, αλλά μετά από τον υποβιβασμό του 2006, ο φίλαθλος κόσμος επιζητούσε την αναγέννησή της. Ή πιο σωστά, αναρωτιόταν πότε και με ποιον τρόπο θα έρθει η αναγέννησή της. Επειδή διψά για όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες, επειδή -όταν είναι ουδέτερος- του αρέσει να υποστηρίζει το αουτσάιντερ... Ειδικά την τελευταία δεκαετία, οι "μπιανκονέρι" φαντάζουν (και είναι) πολύ μικρό μέγεθος απέναντι στην Μπαρτσελόνα, η οποία σε αυτό το διάστημα έχει κατακτήσει τρία Champions League και έχει σαρώσει τους εγχώριους τίτλους. Η αρμάδα του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι τα χρειάστηκε στους ομίλους από τον Ολυμπιακό, εν συνεχεία όμως σάρωσε την Ντόρτμουντ, ξεπέρασε το εμπόδιο της Μονακό του Ζαρντίμ και έκανε την έκπληξη κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης. Αν το πάρει ο Μέσι, ο Σουάρες και ο Νεϊμάρ, δεν θα εκπλαγεί κανείς. Ως εκ τούτου, σε αυτόν τον αγώνα θα υποστηρίξω το όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι. Λιονέλ συγγνώμη, αλλά τώρα είμαι με τον Αντρέα (ένας είναι ο Αντρέα) και τον Τζίτζι.

Μπαρτσελόνα ο Ηλίας Καλλονάς

Πρόκειται για μία αναμέτρηση με ξεκάθαρο φαβορί. Παρόλα αυτά, το παρελθόν μας έχει αποδείξει πως στους τελικούς είναι δύσκολο να προβλέψεις τον νικητή πριν εισέλθουν οι δύο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο. "Τους τελικούς δεν τους παίζεις, τους κερδίζεις". Μία χιλιοειπωμένη ατάκα, η οποία όμως αποτυπώνει σε μέγιστο βαθμό το νόημα των τελικών και δη του Champions League. Από τη μία πλευρά έχουμε τη Γιουβέντους, η οποία έχει κάνει ήδη την υπέρβαση της κι από την άλλη την Μπαρτσελόνα που επιστρέφει σε τελικό, ύστερα από 4 χρόνια, δείχνοντας "διψασμένη". Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα την πρόκριση της "Γιούβε" επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Θεωρούσα πως το γρήγορο παιχνίδι των μαδριλένων θα "έπνιγε" τη "Μεγάλη Κυρία", η οποία δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοιους ρυθμούς. Τελικά διαψεύστηκα πανηγυρικά και σ’ αυτό σημαντικό ρόλο η αγωνιστική τακτική του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, αλλά και ο Αλβάρο Μοράτα, ο οποίος ήταν η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων. Στους φιλάθλους (αλλά και στους δημοσιογράφους) αρέσουν οι ιστορίες που έχουν "happy end" και δημιουργούν ωραίους ποδοσφαιρικούς μύθους. Επομένως, ποιος δεν θα ήθελε να δει τον Τζιανλούτζι Μπουφόν να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο, όντας ο μοναδικός από τη γενιά των "μπιανκονέρι" που αγωνίστηκε στον τελικό απέναντι στην Μίλαν το 2003 και στη συνέχεια –πάρα την πτώση στην Serie B- την ακολούθησε μέχρι και σήμερα; Θα έκλεινε ένας κύκλος που τα είχε όλα και θα αποδείκνυε το μεγαλείο του αθλητισμού. Από τη χαρά στη λύπη και… τούμπαλιν. Όσον αφορά τους "μπλαουγκράνα", οι εξαιρετικές εμφανίσεις από την αρχή του έτους, έχουν δημιουργήσει την εντύπωση σε όσους την παρακολουθούν ότι είναι… ανίκητοι. Έχουν κερδίσει όλα τα σημαντικά παιχνίδια, ενώ η επιθετική τριάδα των Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ έχει σπάσει τα κοντέρ στο σκοράρισμα, αναγκάζοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν είναι… εξωγήινοι. Όσο κι ας μας αρέσουν τα ποδοσφαιρικά παραμύθια και είμαστε με τους… αδύναμους (όταν δεν παίζει κάποια ομάδα που υποστηρίζουμε), θεωρώ πως η Μπαρτσελόνα θα κατακτήσει το τρόπαιο, καθώς δείχνει αυτή τη στιγμή πιο ικανή, πιο φορμαρισμένη και πιο επικεντρωμένη στο μεγάλο στόχο, που είναι η επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης.

Μπαρτσελόνα ο Γιώργος Μυλωνάς

Θα είναι αμαρτία για αυτή την ομάδα να μην πάρει ακόμα ένα Champions League. Ήδη μου φαίνεται αμαρτία που η Μπαρτσελόνα έχει κερδίσει μόνο τις 3 από τις 9 τελευταίες κούπες. Οι "μπλαουγκράνα" είναι ότι πληρέστερο έχει να δείξει η ποδοσφαιρική ιστορία από το 90 και μετά-δεν έχω παρακολουθήσει ποδόσφαιρο νωρίτερα. Κάποιοι την μισούν επειδή κατά καιρούς έχει παίξει "τίκι-τάκα" ποδόσφαιρο. Μα αυτό δεν ονειρευόμασταν μια (ποδοσφαιρική) ζωή; Μια ομάδα που να αλλάζει πάσες χωρίς να μπορεί να την κόψει κανείς και να μπαίνει με την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Εκτός από την επιθυμία και η πρόβλεψη μου λέει "Μπαρτσελόνα", αφού δεν βλέπω τον τρόπο που μπορεί η Γιουβέντους να σταματήσει το αφιονισμένο σύνολο του Λουίς Ενρίκε και δη το επιθετικό τρίο (MSN) της ομάδας από την Βαρκελώνη.

Μπαρτσελόνα ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Εντυπωσιακή ήταν η φετινή πορεία της Γιουβέντους μέχρι τον τελικό του Champions League. Ονειρεμένη θα πουν κάποιοι, βγαλμένη από κάποιο παραμύθι. Μια ομάδα που πριν εννιά χρόνια βρισκόταν στη Serie B, με ένα "πληγωμένο" brand name, κατάφερε και αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της. Δίκαια έφτασε εδώ που έφτασε και συμφωνώ πως είναι κρίμα να τελειώσει ο Μπουφόν τη σπουδαία καριέρα του χωρίς την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Όμως δυστυχώς απέναντί της στο μεγάλο τελικό θα έχει τη Μπαρτσελόνα του Λέο Μέσι. Μια Μπαρτσελόνα που χαίρεσαι να βλέπεις και με έναν Μέσι από... άλλη διάσταση. Ο Αργεντινός βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Το Μουντιάλ του 2014 του άξιζε κατά τη γνώμη μου, ωστόσο του δίνεται πλέον η ευκαιρία να εξιλεωθεί οδηγώντας τους "μπλαουγκράνα" στο ασύλληπτο τρεμπλ. Και φυσικά έχει και την ευκαιρία στο ερχόμενο Κόπα Αμέρικα να οδηγήσει και την Αργεντινή στην κούπα, κάτι που θα αρχίσει να σβήνει σιγά σιγά τις αμφιβολίες για το αν πρόκειται ή όχι για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στην ιστορία. Το μόνο που θα μένει μετά θα είναι ο τίτλος του Μουντιάλ, όμως κάτι μου λέει πως το 2018 δεν θα τον αφήσει. Επιπλέον, άλλο ένα στοιχείο που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι πως για να κερδίσει η Γιουβέντους θα πρέπει να πάει το παιχνίδι στη δύναμη, με έμφαση φυσικά στην άμυνα. Από την άλλη η Μπαρτσελόνα που αρέσκεται στο αλέγκρο στυλ με τις πάσες, τις ντρίμπλες, τα γκολ, μπορεί να κατακτήσει την κούπα προσφέροντας παράλληλα και θέαμα. Προσωπικά, δεν έχω άλλη επιλογή από το να φωνάξω... "Viva Messi, viva el fútbol!".

ΝΙΚΗΤΡΙΑ Η ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΜΕ 6-3