Γιουβέντους-Άγιαξ: Αναμνήσεις από το ποδόσφαιρο που δεν έχει υπάρξει

Το 2o ημίχρονο του 2ου προημιτελικού του Τορίνου ήταν το "εύρηκα" του φυσικού, το λύσιμο μίας δύσκολης εξίσωσης ενός μαθηματικού, η πιο εμπνευσμένη παράγραφος ενός αριστοτέχνη συγγραφέα: ο Άγιαξ άφησε με το τελικό 1-2 εκτός ημιτελικών Champions League τη Γιουβέντους, παίζοντας με σεβασμό στην ουσία του παιχνιδιού.

Επειδή η επανάληψη δεν είναι σύμπτωση, ο Άγιαξ βρήκε, στο ίδιο μήκος κύματος με το πρώτο παιχνίδι, πολύ γρήγορα το γκολ της ισοφάρισης απέναντι στη Γιουβέντους. Κι ενώ ο Κριστιάνο Ρονάλντο έφτασε τα 126 και τα 25 σε 22 προημιτελικούς Champions League κι ενώ μαζί με τον Λιονέλ Μέσι, που σκόραρε δύο φορές σε ένα πεντάλεπτο απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουναιτεντ, έφτασαν τα 196 γκολ στη διοργάνωση μόνο από το 2010 και έπειτα, κι ενώ η Λίβερπουλ και η Γιουνάιτεντ το ίδιο χρονικό διάστημα έχουν πετύχει 159, ο Άγιαξ έχει το πείσμα εκείνου που αγνοεί ότι πρέπει να γραφτεί ιστορία, που δεν βρίσκει τον λόγο γιατί πρέπει να τρομάζει απέναντι σε όποιον κι αν είναι αυτός που παίζει.

Όπα, μισό. Γράφτηκε ότι ο Ρονάλντο και ο Μέσι έχουν 196 γκολ μετά το 2010, ενώ η Λίβερπουλ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το ίδιο χρονικό διάστημα έχουν 159;

Ο Άγιαξ, χωρίς αριστερό μπακ μετά από τον τραυματισμό του Νουσαΐρ Μαζράουι στο 7’ και με τον αντικαταστάτη του, Ντέιλι Σίνκχράφεν, να μην έχει ξαναπαίξει στο Champions League, ήταν εκείνος εκείνος που βρήκε σχεδόν άμεσα την απάντηση στο γκολ του Ρονάλντο, με τον Ντόνι φαν ντε Μπέεκ να πλασάρει γλυκά τον Βόιτσιεχ Στσέζνι μετά από ένα σουτ - σπάσιμο του Ντέιβιντ Νέρες και τον Ματία ντε Σίλιο να ξεχνιέται στα δεξιά της άμυνάς του.

Ωστόσο, το πρόβλημα για τη Γιουβέντους ήταν ψυχολογικής ύφανσης. Αν η αγχωτική οξύνοια που περνιέται σε συγκεκριμένες γενιές στο ολλανδικό ποδόσφαιρο ανέδειξε ένα θετικό χθες το βράδυ στο Τορίνο, είναι ότι ο Άγιαξ ήταν φοβιστικός. Ένα νεαρό τερατάκι, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες κόμικ, δίχως την επίγνωση της δύναμής του, που στην πραγματικότητα αναδείχθηκε σε 'λυδία λίθο' για τη Γιουβέντους. Το υπέροχο με αυτήν την ομάδα είναι ότι δεν χρειάζεται να έχει επίγνωση, παρά μόνο να παίζει.

Δεν είναι γνωστό αν το τεχνικό τιμ κάνει κόπο για να πείθει τους παίκτες να μη σκέφτονται και απλώς να παίζουν ή, εν πάση περιπτώσει, τους έχει μαεστρικά περάσει ότι τα αληθινά επουσιώδη ζητήματα είναι ο απόλυτος σεβασμός στη γεωμετρία, ως μοναδικό ποδοσφαιρικό Θεό, πάντως δουλεύει σκανδαλωδώς.

Διότι, μετά από ένα πρώτο 15λεπτο ανάγνωσης και ένα 1ο ημίχρονο το οποίο είχε λίγα αξιοσημείωτα, το καταπληκτικό με τον Άγιαξ είναι ότι δεν είχε καμία αξίωση να απλωθεί στον αγωνιστικό χώρο και να βγάλει -αυτό που λέμε- οργανωμένες επιθέσεις. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν ταίριαζε στον ενθουσιασμό του.

Όμως, σε κάθε επίθεση που έκανε, οι παίκτες που ανέβαιναν ήταν λες και έκαναν την άσκηση των πασών με δύο που κυνηγούν την μπάλα στην προπόνηση, μόνο που αντί για δύο, ήταν τέσσερις και πέντε. Αρχής γενομένης από την απίθανη απόκρουση του Στσέζνι στο σουτ του Χακίμ Ζίγες, ο Άγιαξ έπαιζε ποδόσφαιρο τόσο υπέροχο, τόσο θαυμάσιο, που ήταν λες και ο Γκιστάβ Φλωμπέρ έγραφε την καλύτερη παράγραφο της ζωής του. Αν ο γιος σου ήταν ποτέ μέλος μίας ομάδας που θα έβγαζε κατά λάθος κάποιον τέτοιο συνδυασμό, θα έκλαιγες με λυγμούς όταν συνέβαινε.

Ο Άγιαξ, με τον πολυμήχανο Ντούσαν Τάντιτς να επιβεβαιώνει ότι η ταχύτητα της μπάλας που διασχίζει το χώρο είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα των ποδιών, ενορχήστρωνε επιθέσεις που βρίσκονταν σε ένα οξύμωρο σχήμα: ΘΥΜΙΖΑΝ ένα ποδόσφαιρο, που, όμως, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ. Το έχεις μέσα σου, αυτό είναι που σε έκανε να αγαπήσεις το ποδόσφαιρο στον ανοιχτό χώρο, αναβιώνοντας στιγμές που είδες στην τηλεόραση.

Όσο περνούσε η ώρα από εκείνη την απόκρουση του 52', τόσο ο Άγιαξ ανέβαζε παίκτες. Στο 57' ο Φαν ντε Μπέεκ απείλησε την εστία, ο τερματοφύλακας της Γιουβέντους είπε "όχι" στο φαλτσαριστό σουτ. Έξι λεπτά αργότερα, ο Τάντιτς, με το δεξί, έβγαλε άλλη μία πάσα - χάζι, ακόμα κι αν ήταν αναμενόμενη, στον Ζίγες, ο Μίραλεμ Πιάνιτς παρενέβη τελευταία στιγμή.

Κι ενώ ο Μαξ Αλέγκρι προσπαθούσε να ορθώσει από ημίχρονο το ηθικό της ομάδας του, με την αλλαγή του Μόιζε Κεν και, κατόπιν, με τον Ζοάο Κανσέλο στη θέση του Ντε Σίλιο, ο θεατής μάλλον έτεινε στο να αισθάνεται πως η Γιουβέντους από μόνη της βρισκόταν σε έναν κυκλώνα, στον οποίο απλώς στροβιλιζόταν περιμένοντας το μοιραίο. Ήρθε με τον πιο προβλέψιμο τρόπο. Την κεφαλιά του 19χρονου αρχηγού του (!), Ματίας ντε Λιχτ, πάνω από Ντανιέλε Ρουγκάνι και Άλεξ Σάντρο.

Και μετά, όμως, το μαρτύριο τελειωμό δεν είχε. Η Γιουβέντους ήταν αχαρακτήριστα παραδομένη και όποτε η μπάλα άλλαζε στα πόδια εκείνων με τις ασπρόμαυρες φανέλες, οι οποίοι πήγαιναν για να σκοράρουν το 3ο γκολ, διότι, απλούστατα, αυτό κάνουν, τόσο περισσότερο η 'Κυρια' βυθιζόταν στη λήθη, δικαιώνοντας το χαρακτηρισμό 'Γηραιά' για όλους τους αρνητικούς λόγους.

Το goal check δεν δικαίωσε τον Ζίγες στο 79', ο οποίος σκόραρε με ένα εντυπωσιακό φαλτσαριστό. Η Γιουβέντους πήγε να διεκδικήσει ένα penalty check για χέρι του Ντέιλι Μπλιντ, το οποίο παραδόξως στο ριπλέι φάνηκε ότι ήταν, αλλά ο Γάλλος Κλεμάν Τερπέν έδειξε "παίζετε". Είχε ήδη μπει ο Κλάας Γιαν Χούντελααρ στο παιχνίδι, για να πάρει χρόνο και να χαρεί με τη σχεδόν παιδική χαρά των συμπαικτών του.

Ο Άγιαξ του Έρικ τεν Χαχ προκρίθηκε στα ημιτελικά για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια, ο Ρονάλντο δεν συνέχισε τα θαύματα, παραδομένος αναπάντεχα και ολοκληρωτικά απέναντι σε μία ανώτερη ομάδα. Η χρονιά της Γιουβέντους, τόσο επιβλητική, μοιάζει ξαφνικά μίζερη.

Photo: Associated Press