Φούνες: Ο ‘Βούβαλος’ της Ρίβερ Πλέιτ που έσβησε στα χέρια του Μαραντόνα
Σαν σήμερα, στις 11 Ιανουαρίου 1992, πεθαίνει ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Αυτή είναι η ζωή του.
Πριν από περίπου δυο μήνες, ο τελικός του Copa Libertadores μεταξύ Ρίβερ Πλειτ και Φλαμένγκο ξύπνησε μνήμες και ιστορίες θρυλικών ποδοσφαιριστών, που ακόμα και ο Μάρτιν Σκορσέζε θα δυσκολευόταν να καταγράψει. Ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες είναι ένας από τους σύγχρονους θρύλους της Ρίβερ Πλέιτ, του οποίου η κινηματογραφικών εικόνων ιστορία του περιλαμβάνει ακόμα κι ένα πέρασμα από τον Ολυμπιακό (!) του Γιώργου Κοσκωτά κ ένα φινάλε άδικο και πάρα πολύ σύντομο. Λες κι έπρεπε να παίξει από νωρίς στη γειτονιά των αγγέλων.
Η χρονιά ενός μάγου
Από τους Μιγιονάριος (‘εκατομμυριούχους’) της Κολομβίας, στους ‘εκατομμυριούχους’ της Ρίβερ Πλέιτ. Το 1986, ο Φούνες έπαιρνε στις αποσκευές του 45 γκολ σε 84 εμφανίσεις και πατούσε το πόδι του στην Αργεντινή με έναν σκοπό: να σκοράρει κατά ριπάς και να φέρει στη Ρίβερ ένα τίτλο. Θα σημειώσει περισσότερα από 30 στην πρώτη σεζόν του, ενα εκ των οποίων στον πρώτο τελικό του Copa Libertadores κόντρα στην Αμέρικα ντε Κάλι κι άλλο ένα στη ρεβάνς στο Μπουένος Άιρες, που προσέφερε και το τρόπαιο στην ομάδα της Αργεντινής. Με μπροστάρη τον Φούνες, η Ρίβερ θα κερδίσει και το τρόπαιο και αργότερα το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Λατρεύεται σαν θεός για τη ρωμαλέα δύναμή του, τη φαντασμαγορική τεχνική και το δυνατό σουτ του.
Μια παράξενη χώρα, μια κουκκίδα στον χάρτη
‘Ελλάδα’ τη λένε αυτή τη χώρα και ο επιχειρηματίας που του κάνει μια αστρονομική πρόταση για να παίξει στον Ολυμπιακό είναι ο Κοσκωτάς. Ο Φούνες καταφθάνει στο Λιμάνι με μια ‘καραβιά’ μεταγραφών για να σώσουν τους Πειραιώτες του 1988 που παραπαίουν. Μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι θα συνθέσουν ένα ονειρεμένο επιθετικό δίδυμο, αν κι η παρουσία του στο ελληνικό πρωτάθλημα θα αποδειχθεί εξαιρετικά σύντομη. Στη σεζόν 1988-1989 σκοράρει 6 φορές σε 11 συμμετοχές, ενώ την επόμενη χρονιά πετυχαίνει μόνο ένα γκολ σε 11 συμμετοχές. Αξίζει, όμως να υπενθυμίσουμε μέσα από το Sport24.gr, ένα περιστατικό, χαρακτηριστικό της δύναμης του, που έμεινε στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος.
“Πέρα από τα τέρματα που πέτυχε, υπήρξε μια φάση που έμεινε στην ιστορία και δικαιολόγησε τον… τίτλο του ‘Βούβαλου’. Στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ στις 10 Φεβρουαρίου 1988 στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν κέρδισε στο σπριντ τον αμυντικό της ΑΕΚ, Στέλιο Μανωλά, ο οποίος δεν μπόρεσε να τον ανακόψει ούτε τραβώντας του τη φανέλα. Το παιχνίδι είχε λήξει 3-1 υπέρ του Ολυμπιακού, με τον Φούνες να σκοράρει το τρίτο γκολ με αριστερό πλασέ (Χαντζίδης και Μητρόπουλος ήταν οι σκόρερ των άλλων δύο τερμάτων)”.
Μια ευαίσθητη καρδιά
Ο Φούνες έφυγε από τον Ολυμπιακό σε μια ταραχώδη εποχή για την ομάδα, έχοντας διαφωνίες με τον προπονητή Γιάτσεκ Γκμοχ και μια φήμη πως δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τις προπονήσεις. Προσπάθησε να υπογράψει σε ομάδες της Γαλλίας, όπως η Νανσί και η Νις, όμως η ίδια η ζωή ανέτρεψε τα σχέδια του. Το πόρισμα μιας ιατρικής εξέτασης αποκάλυπτε ένα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά του. Ο Φούνες αποφάσισε να επιστρέψει στην Αργεντινή, ευελπιστώντας σε μια νέα αρχή. Τον δέχεται η Βέλες, με τη φανέλα της οποίας θα σημειώσει 12 γκολ σε 25 εμφανίσεις, λίγο πριν αποχαιρετήσει οριστικά το ποδόσφαιρο, το 1990. Ήταν 27 χρονών.
Αν και ‘Βούβαλος’, το σώμα του δεν θα αντέξει. Στις 11 Ιανουαρίου 1992 παθαίνει ανακοπή καρδιάς.
Φόρος τιμής, τα λόγια του Μαραντόνα
Ο Φούνες εμφανίστηκε ξαφνικά στο ποδόσφαιρο της Νότιας Αμερικής κι ‘έφυγε’ ακόμα πιο ξαφνικά από αυτό. Στο Σαν Λουίς, τη γενέτειράς του, ακόμα παραληρούν με την ανάμνηση των αμέτρητων τερμάτων που σημείωσε. Το γεγονός ότι το τοπικό στάδιο μετονομάστηκε σε ‘Estadio Juan Gilberto Funes’, ενώ λίγο αργότερο και το Δημοτικό Συμβούλιο του Σαν Λουίς έδωσε το όνομά του σε μια από της λεωφόρους της πόλης, ήταν ένας αναγκαίος φόρος τιμής. Ένας θρύλος τόσο για την Μιγιονάριος της Κολομβίας, όσο και για τη Ρίβερ Πλέιτ, χάρη στα γκολ που πέτυχε στους τελικούς του Copa Libertadores, ο Φούνες έσβησε στα χέρια του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Αφήνουμε τα ίδια τα λόγια του Μαραντόνα, μέσα από τη βιογραφία του με τίτλο ‘Εγώ ο Ντιέγκο’, να περιγράψουν αυτή την τραγική ιστορία: “Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης. Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον ‘Βούβαλο’ στη λίστα των καλύτερων φίλων μου. Των πιο καρδιακών… Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία 15 λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ήταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτόν τον αγαθό γίγαντα, καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ήμασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί, δίπλα στο κρεβάτι του. Με είχε φωνάξει ο Χουάν, ήθελε να με δει. Ονειρευόταν μια κόκκινη Mercedes και σκόπευε να την αγοράσει…”
Τι αναταραχές φέρνει στον ΠΑΟΚ το σπάσιμο του αήττητου; Το Pod-όσφαιρο απαντά:
