Φλαμένγκο-Ρίβερ Πλέιτ: Ο Ζόρζε Ζεζούς λυτρώθηκε από την κατάρα
Μέχρι το 89' του τελικού στο 'Monumental' της Λίμα, η Ρίβερ Πλέιτ ήταν έτοιμη να γίνει η πρώτη ομάδα ύστερα από την Μπόκα Τζούνιορς το 2001 που θα κατακτούσε δύο σερί φορές το Copa Libertadores. Ύστερα από αυτό, έγινε τόσο εμφατική η παρουσία του ποδοσφαιρικού Θεού, που, με το 2-1 της Φλαμένγκο, χάρη στα γκολ του Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα, έσωσε την ψυχή του προπονητή της, Ζόρζε Ζεζούς.
Από την εποχή του σπουδαίου Χουάν Ρομάν Ρικέλμε έχει να κερδίσει ομάδα δύο σερί φορές το Copa Libertadores. Στη Λίμα του Περού, ανήμερα του τελικού με τη Φλαμένγκο (με νικητές τους Βραζιλιάνους με 2-1), αυτό βρισκόταν στο τραπέζι για τον Μαρσέλο Γκαγιάρδο. Με το δεδομένο ότι στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον θα τον απορροφήσει η Βαρκελώνη, αυτό που ήθελε ήταν να κάνει την ερυθρόλευκη μεριά του Μπουένος Άιρες να περιπαίξει την κυανοκίτρινη. Το 2000 και το 2001 ήταν η Μπόκα Τζούνιορς που πανηγύρισε, σκοπός τώρα ήταν να βρεθούν ξανά στην κορυφή οι ‘μιγιονάριος’, που θα έμπαιναν… διπλά στο μάτι των ‘χενέισες’: δεν θα έφτανε που θα είχαν διαδοχικούς τίτλους στη Νότια Αμερική, στον έναν εξ αυτών, πέρυσι στη Μαδρίτη, θα τους είχαν επιβληθεί, ενώ θα ήταν εκείνοι που θα είχαν νικήσει στον πρώτο μονό τελικό της ιστορίας ενός θεσμού που βαστά από το 1960. Και, την ίδια χρονιά, θα τους είχαν αποκλείσει στους ημιτελικούς.
Η Φλαμένγκο από τη Βραζιλία έχει προπονητή τον Ζόρζε Ζεζούς. Για να διατυπωθεί ακριβέστερα, ΤΟΝ Ζόρζε Ζεζούς. Τον ίδιο προπονητή που λογίζεται ως καταραμένος… κυριολεκτικά. Όποιος θυμάται τις 4 μέρες του 2013, ίσως δεν αμφιβάλλει. Το γκολ του Κέλβιν στο ‘Ντραγκάο’, στο 94′ του Πόρτο-Μπενφίκα στις 11 Μαΐου, που τον βρήκε γονατιστό και κατατρεγμένο, ήταν μόνο λίγο χειρότερο από το γκολ του Μπράνκο Ιβάνοβιτς της Τσέλσι, στον τελικό του Europa League στο Άμστερνταμ, την Τετάρτη 15 Μαΐου, μόνο που είχε έρθει λίγο νωρίτερα, στο 92′, με κεφαλιά. Και στις δύο περιπτώσεις η Μπενφίκα έχασε 1-2 και όταν τον επόμενο χρόνο έχασε ξανά τον συγκεκριμένο ευρωπαϊκό τίτλο στα πέναλτι από τη Σεβίλλη, στο Τορίνο, ακούστηκε για 258η φορά η ιστορία για το πώς ο Ουγγροεβραίος Μπέλα Γκούτμαν, φεύγοντας εξοργισμένος από την αχαριστία της διοίκησης της Μπενφίκα και την άρνηση να του κάνει αύξηση το καλοκαίρι του 1962 από τη Λισσαβώνα, την ξόρκισε να μην πάρει για 100 χρόνια ευρωπαϊκό τίτλο.
Και μπορεί η κατάρα να αφορούσε μόνο τους αγέρωχους, ακόμα και με όλες αυτές τις απογοητεύσεις, ‘αετούς’, αλλά στο πρόσωπο του Ζεζούς, στο άσπρο πουκάμισο και το μαύρο γιλέκο, ρούχα κηδείας ενδεχομένως, που φορούσε το ζεστό σαββατιάτικο μεσημέρι (15:00 ώρα Περού άρχισε ο τελικός) στο ‘Μονουμεντάλ’ της Λίμα, φαινόταν η κούραση. Άλλο κακό κι αυτό. Να αφήσει η Φλαμένγκο να κάνουν τον τελικό σε ένα γήπεδο με την ονομασία ‘Μονουμεντάλ’, δηλαδή εκείνη του ‘σπιτιού’ της Ρίβερ στο Μπουένος Άιρες.
Το πράγμα βρομούσε από πολύ νωρίς. Η συγκίνηση, που η βραζιλιάνικη Φλαμένγκο, των Φιλίπε Λουίς και Ντιέγκο, αντιμετώπιζε την αργεντινή Ρίβερ, τελείωνε στο μαύρο σύνολο, μαύρο σακάκι, μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια, του Γκαγιάρδο, που, όμως, άφησε το δεύτερο κουμπί ανοιχτό κι έτσι έμοιαζε με PR manager σε μπουζουκτσίδικο της εθνικής οδού. Πάντως, η τάση ‘Τσόλο Σιμεόνε’, που τόσο έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζει προλεκτικά, καλά κρατεί στο πρόσωπο ενός από τους παίκτες και τους προπονητές της γενιάς του.
Η Φλαμένγκο, ένας από τους πολλούς βραζιλιάνικους συλλόγους που εξαρχής δημιουργήθηκε για ιστιοπλοΐα, εξ ου και το ‘Regatas’ στην αρχική ονομασία, με το ένα Copa Libertadores το μακρινό 1981, έπρεπε να αντιμετωπίσει μία ομάδα που δημιούργησε τον δρόμο της να βρεθεί στη Λίμα μέσω της άμυνας. Σε όλο το Copa Libertadores, η Ρίβερ δεχόταν κατά μέσο όρο 2 τελικές προσπάθειες εντός εστίας. Άπαξ και ολοκληρώθηκε το 1ο ημίχρονο του τελικού, για τους ‘rubronegro’ τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Μία τελική -κι αυτή εκτός. Αν ήταν κάτι να γίνει μετά το 1-0 του 14′, από τον Ραφαέλ Μπορέ, αυτό ήταν το 2-0. Δεν έγινε, μα δεν σημαίνει ότι η αντίδραση από την πλευρά της Φλαμένγκο συγκέντρωνε πολλές πιθανότητες.
Ήταν ένα τυπικό λατινοαμερικανικό ματς. Γραμμές σε απόσταση, επιθέσεις με 4-5 παίκτες και κανέναν άλλο σε απόσταση 20 μέτρων από τον άλλο. Ο Γκαγιάρδο είχε σχεδιάσει το παιχνίδι έτσι, ώστε όποια επιθετική δημιουργία της Ρίβερ να προκύψει από τα δεξιά. Για να μην ανεβάσει τον δεξιό ακραίο του, ο Γκαγιάρδο προτιμούσε να φέρει τον έναν κεντρικό μέσο για να δημιουργήσει την υπεραριθμία. Έτσι την πάτησε ο πολύπειρος, από τα χρόνια του φανατισμού στην Ατλέτικο Μαδρίτης, Φιλίπε Λουίς, που δεν πρόλαβε τον Νάτσο Φερνάντες να μπαίνει διαγώνια στο δεξί άκρο μέσα στην περιοχή, έπειτα από κόντρα. Αυτή η ακαριαία αντίδραση των ‘μιγιονάριος’ στη δεύτερη κατοχή, χωρίς να έχει τον ευρωπαϊκό τακτικισμό, ήταν μία πολυτέλεια που η ‘Φλα’ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει. Ο Φερνάντες γύρισε την μπάλα, ο Έκι Παλάσιος την άφησε και ο Μπορέ με το δεξί πέτυχε το γκολ.
Αν κάποιος θεωρούσε ότι η Ρίβερ ήταν φαβορί πριν αρχίσει ο τελικός, ο οποίος, εντυπωσιακά, είχε ώρα έναρξης ακριβώς την προγραμματισμένη και η σέντρα έγινε με αντίστροφη μέτρηση, λες και θα γινόταν ένα παιχνίδι που δεν θα είχε αίμα στο χορτάρι, με το γκολ του Μπορέ το σκορ έγινε… 3-0. Το σουτ του Παλάσιος στο 36′, πάντως, που πέρασε λίγο έξω, θα μπορούσε να έχει τελειώσει και πρακτικά, εκτός της πνευματικής διάστασης, αυτόν τον τελικό.
Στο ημίχρονο, ο Ζεζούς, που έβγαλε το γιλέκο και φόρεσε μαύρο σακάκι, λες και θα έλυνε το ξόρκι με το ντύσιμο, πριν δοκιμάσει τη λύση μίας ψυχοθεραπείας για να λύσει ένα πρόβλημα που αν δεν είναι άλυτο είναι δυσεπίλυτο, προσπάθησε να αλλάξει την τράπουλα. Ο Γκαμπριέλ Μπαρμπόζα, με το προσωνύμιο ‘Γκαμπιγκόλ’, ξεκίνησε να πηγαίνει στις πλευρές, αφού η οδηγία του Γκαγιάρδο στον Χαβιέρ Πινόλα έκανε λόγο για καθαρό ατομικό μαρκάρισμα. Από τα πλάγια και με έναν κατά 10 χρόνια μεγαλύτερο αντίπαλο, θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι που θα έδινε ρυθμό και αυτοπεποίθηση. Πράγματι, η Φλαμένγκο μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με τελική, του Γκαμπριέλ στο 47′, αλλά 10 λεπτά αργότερα χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία της στο ματς, με τον Νικολάς ντε λα Κρους να σώζει με την πλάτη το σουτ του Γκαμπριέλ και τον Φράνκο Αρμάνι να μπλοκάρει το υπό σπουδαίες προϋποθέσεις σουτ του Έβερτον Ριμπέιρο.
Η Φλαμένγκο, όμως, δεν ‘είχε’ την πίεση. Η Ρίβερ, στον δρόμο για το 5ο Copa Libertadores της, δεν την άφησε. Τα κλεψίματα της μπάλας έξω από τη μεγάλη περιοχή ήταν εν δυνάμει κόντρες, οι οποίες στο μόνο που κατέληγαν, ήταν κερδισμένος χρόνος, υπεραρκετός για τον Γκαγιάρδο και τους παίκτες του. Παρά την αμυντική λογική, έβγαζε ντουμπλαρίσματα στο αμυντικό μισό της ‘Φλα’, που εξαρχής δυσκόλευαν την εμπρόσθια μεταβίβαση.
Όπως αποδείχθηκε, δεν τη χρειάστηκε. Αυτό που ήταν απαραίτητο, ήταν 3 ποδοσφαιριστές σε μία ‘σκοτωμένη’ φάση, ένα τέντωμα και μια προβολή σε κενή εστία. Ο Ζεζούς πήρε μια πρώτη συγκίνηση, ότι η μοίρα αντιστράφηκε, όταν ο Μπρούνο Ενρίκε βρήκε με κάθετη τον Χιόρχιαν ντε Αρασκαέτα, εκείνος με το καζαντζάκειο “φτάσε εκεί που δεν μπορείς” γύρισε την μπάλα και ο Γκαμπριέλ ισοφάρισε. Άπαξ και έφερε το ματς στα ίσια η Φλαμένγκο, το μόνο που απέμενε ήταν να το πάρει. Κι όταν η μπάλα χοροπήδησε πάνω από τον Πινόλα, στο 92′, ο Γκαμπριέλ την έφερε στο αριστερό και νίκησε τον Αρμάνι. Ο τελικός ολοκληρώθηκε με δύο αποβολές, στον Παλάσιος πρώτα και στον ήρωα της ‘Φλα’ ύστερα, αλλά το στραπάτσο της Ρίβερ ήταν ανεπανάληπτο.
Έγινε, όμως, ο τόπος λύτρωσης του Ζεζούς. Ως τώρα, το μόνο που είχε κατακτήσει από διεθνείς τίτλους ήταν το Intertoto με την Μπράγκα, το 2008. Ως τώρα, τα όνειρά του διακόπτονταν από τις καθυστερήσεις μιας αναμέτρησης. Τώρα, στις καθυστερήσεις πήρε τον πιο σημαντικό τίτλο της καριέρας του, με μία ομάδα η οποία δεν προοριζόταν να νικήσει. Το ματς ήταν εντελώς χαμένο. Η Φλαμένγκο, 20 χρόνια μετά την ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Βαρκελώνη, έκανε ένα απίθανο κόλπο έχοντας για προπονητή, όχι βέβαια τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον αλλά, τον διαβόητο για τους χαμένους τίτλους σε καθυστερήσεις και πέναλτι Ζεζούς.
Αν κάτι κάνει η μπάλα, είναι να γυρίζει. Και, όπως στο Διηπειρωτικό του 1981, όταν είχε στις τάξεις της ολόκληρο Ζίκο και την είχε νικήσει 3-0 στο Τόκιο, η Φλαμένγκο ίσως αντιμετωπίσει τη Λίβερπουλ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Τότε το ημερολόγιο έγραφε 13 Δεκεμβρίου. Τώρα θα γράφει 22. Το σίγουρο είναι ότι ο Ζεζούς, πια, μπορεί να αγαλλιάσει. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και η επιμονή του τον δικαίωσαν. Κι αν αυτό έγινε στη Λίμα, είναι επειδή ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να είναι η σωτηρία.
