Euro '96, ημέρα 18: Το ποδόσφαιρο (δεν) γύρισε σπίτι

Το Contra.gr ξαναβλέπει το Euro 1996, όταν το 'ποδόσφαιρο επέστρεψε σπίτι'. Μέρα παρά μέρα, ένα κείμενο θα θυμίζει τι συνέβη σε μία από τις πιο αγαπημένες διοργανώσεις της δεκαετίας του '90. Πρωταγωνιστές, ιστορικά γκολ, μεγάλες ανατροπές και πολλά... πέναλτι θα κατακλύσουν τις οθόνες σας σε ένα μαγικό ταξίδι στο παρελθόν. Το 18ο κείμενο αφορά τον δεύτερο ημιτελικό.

Όλα ήταν ωραία. Το σκηνικό ιδανικό. Η Αγγλία φιλοξενούσε στο 'Γουέμπλεϊ' τη Γερμανία, σε έναν ημιτελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, 28 χρόνια μετά το θρυλικό 4-2 στην παράταση του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966. Μέχρι τότε, τα 'τρία λιοντάρια' μετρούσαν μόνο ήττες από τους Γερμανούς, καθώς είχαν χάσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1970, στο Κύπελλο Εθνών, όπως λεγόταν ακόμη το Εuro, το 1972 και κυρίως στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1990 (με τον οδυνηρό αποκλεισμό στα πέναλτι), ενώ ένα ματς (το 1982 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας) είχε τελειώσει ισόπαλο.

Ήταν η μέρα που το ποδόσφαιρο θα γυρνούσε σπίτι! Που οι Άγγλοι θα ξέφευγαν από τα καθιερωμένα, θα έπαιρναν ρεβάνς για την πικρή ήττα του '90 και κυρίως θα διεκδικούσαν με αξιώσεις τον τίτλο των πρωταθλητών Ευρώπης, μέσα στην πατρίδα τους. Η όχι και τόσο ισχυρή γερμανική ομάδα (σίγουρα πολύ χειρότερη από εκείνη του '90), η πρόκριση επί των Ισπανών στον πρώτο αγώνα των νοκ-άουτ, ο ενθουσιασμός του κόσμου παρά την κριτική των ταμπλόιντ, το 'Γουέμπλεϊ', ο Άλαν Σίρερ που έβαζε το ένα γκολ πίσω από το άλλο, συνηγορούσαν για την ιστορική νικη.

Φευ... Όταν ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ απέτυχε στο τελευταίο πέναλτι των Άγγλων (το έστειλε σχεδόν πάνω στον Αντρέας Κέπκε) και αμέσως μετά ο Αντρέας Μέλερ με μια καραβολίδα διαμόρφωνε το τελικό 6-5, η οικοδέσποινα του Euro έμενε εκτός νυμφώνος. Έχανε μια μοναδική ευκαιρία να πάρει τον τίτλο (θα αντιμετώπιζε την Τσεχία στον τελικό) κι εκτός των άλλων συντήρησε τη θλιβερή παράδοση των αποκλεισμών στα πέναλτι.

Η πρόκριση επί της Ισπανίας ήταν μια εξαίρεση. Στις υπόλοιπες 6 περιπτώσεις όπου οι Άγγλοι βρέθηκαν σε διαδικασία πέναλτι, ήπιαν από το ίδιο πικρό ποτήρι. Δυο χρόνια μετά (στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1998, με την Αργεντινή, στην φάση των 16), το 2004 (Euro) και το 2006 (Παγκόσμιο Κύπελλο) σε δυο προημιτελικούς με την Πορτογαλία (σε αυτόν του 2006, μάλιστα, απέτυχαν σε 3 πεναλτι) όπως και το 2012 (εναντίον της Ιταλίας, στον προημιτελικό του Euro) η γεύση ήταν απαράλλαχτη...

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2018 και ο Σάουθγκεϊτ να γίνει προπονητής της για να έρθει μια πρόκριση σε πέναλτι (επί της Κολομβίας, στην φάση των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου).

Γερμανία-Αγγλία 6-5 πέν. (1-1 κ.α., 1-1 παρ.): Βάλτο ρε... Άντερτον

Να πω την αμαρτία μου, δεν τους αντέχω τους Γερμανούς. Ακόμη και μπαλάρα να παίζουν, μου τη δίνουν στα νεύρα. Η μεγαλύτερη ηδονή που ένιωσα βλέποντας Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το 1982, όταν τους σμπαράλιασαν οι Ιταλοί και ο Γιάννης Διακογιάννης φώναζε "σαν σε προπόνηση". Και το '86 ωραία ήταν, που τους το κάρφωσε ο Χόρχε Μπουρουσάγα, μετά το 2-2 που είχε πετύχει o Ρούντι Φέλερ. Το 1990 είχαν ομαδάρα στην Ιταλία, αλλά όταν απέκλεισαν την Αγγλία έπαθα κατάθλιψη. Έβλεπα τον Πίτερ Σίλτον να πέφτει στα... ριπλέι και ήθελα να μπω μέσα στην τηλεόραση, να παίξω εγώ τερματοφύλακας! Στον ημιτελικό του '96, ξελαρυγγιάστηκα όταν ο Σίρερ έκανε το 1-0 μόλις στο 3ο λεπτό.

Οι Γερμανοί ισοφάρισαν με έναν Στέφαν Κουντς (βλέπε πιο κάτω) και μετά έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Με τους σημερινούς κανονισμούς θα είχαμε τουλάχιστον 3 αποβολές. Ο Πολ Γκασκόιν σίγουρα θα έπαιρνε κόκκινη. Είχε κάνει 2-3 τάκλιν με τις τάπες κι είναι ευτύχημα που οι αντίπαλοί του σηκώθηκαν και συνέχισαν κανονικά. Ένα δολοφονικό μαρκάρισμα έφαγε και ο Ματίας Ζάμερ από τον Στούαρτ Πιρς. Αν άξιζε, πάντως, μια ομάδα να πάρει τη νίκη, αυτή ήταν η Αγγλία. Οι Γερμανοί, εκτός του γκολ, δεν έκαναν τίποτε το ιδιαίτερο, αν και ακόμα μια κεφαλιά του περίεργου Κουντς στην παράταση μπήκε στα δίχτυα, ακυρώθηκε όμως ως επιθετικό φάουλ. Ίσως και να μην ήταν (αλλά μετράει πάντα η απόφαση του διαιτητή, πάμε παρακάτω, δεν υπήρχε και VAR)!

H παράταση, πάντως, ξεκίνησε με τον Ντάρεν Άντερτον να παίρνει (μάλλον κατά λάθος) πάσα από τον Σίρερ και να στέλνει την μπάλα στο δοκάρι, στην πιο μεγάλη ευκαιρία του ματς για να πανηγυρίσουμε... εμείς οι Άγγλοι, ενώ άλλες δυο φορές ο Γκασκόιν δεν πρόλαβε να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Κάπως έτσι πήγαμε στα πέναλτι. Όλα ήταν τέλεια εκτελεσμένα. Των Γερμανών. Και οι Άγγλοι δεν πήγαν πίσω. Όχι όλοι, ωστόσο. Ο 6ος που σούταρε (ο Σάουθγκεϊτ) έστειλε την μπάλα στην πλευρά που έπεσε ο Κέπκε. Αυτό έφτανε και περίσσευε για τη Γερμανία.

Ο ήρωας της ημέρας: Στέφαν Κουντς

Εντάξει, δεν είναι... ένας Κουντς, όπως έγραψα πιο πάνω. Ο άνθρωπος που ισοφάρισε για τη Γερμανία (του ακυρώθηκε ακόμη ένα γκολ, ενώ ευστόχησε και στο 5ο κατά σειρά πέναλτι της ομάδας του) μάλλον έκανε το παιχνίδι της ζωής του εκείνο το απόγευμα. Το 1995, ο Κουντς ήταν 1ος σκόρερ της Bundesliga, φορώντας τη φανέλα της Καϊζερσλάουτερν. Η τουρκική Μπεσίκτας τον χρυσοπλήρωσε για να τον πάρει στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Μπέρτι Φογκτς τον συμπεριέλαβε στη γερμανική αποστολή για το Euro, ως μια λύση στην επίθεση. O Γερμανός προπονητής, πλην του Γιούργκεν Κλίνσμαν (ο οποίος όμως τραυματίστηκε), δεν είχε άλλον βασικό επιθετικό κι οι θέσεις εναλλάσσονταν μεταξύ των Όλιβερ Μπίρχοφ, Κουντς και των Μάρκο Μπόντε, Φρέντι Μπόμπιτς. Ο Κουντς ξεκίνησε στην ενδεκάδα με την Τσεχία στην πρεμιέρα των ομίλων, μπήκε ως αλλαγή με τη Ρωσία στην 2η αγωνιστική, δεν έπαιξε καθόλου με την Ιταλία. Αναπληρωματικός ήταν και στον προημιτελικό (με την Κροατία).

Ο Κουντς, που τώρα είναι προπονητής της εθνικής Γερμανίας Κ21 (πρωταθλητής Ευρώπης το 2017), θα θυμάται σίγουρα τον ημιτελικό του '96 ως τον κορυφαίο αγώνα της καριέρας του. Συνολικά, στη εθνική έχει παίξει 25 φορές (6 γκολ), με ένα ιδιότυπο ρεκόρ στην κατοχή του: σε κανένα από αυτά τα ματς η Γερμανία δεν γνώρισε την ήττα. Έχει 20 νίκες και 6 ισοπαλίες. Κανείς άλλος Γερμανός ποδοσφαιριστής δεν έχει αήττητος τόσα ματς με την εθνική ομάδα. Ναι, ναι...

Γιατί θα το θυμόμαστε το 2096

"Νομίζω ότι δεν πήγα όσο αποφασισμένος έπρεπε στο σημείο του πέναλτι", είχε πει ο Σάουθγκεϊτ, που το όνομά του έχει μείνει στην ιστορία των μεγάλων αποτυχιών της εθνικής Αγγλίας. Δεν ήταν ο μόνος που έχασε πέναλτι για τα 'τρία λιοντάρια'. Όμως μέσα στο 'Γουέμπλεϊ'; Και εναντίον της Γερμανίας; Κι ενώ το ποδόσφαιρο επέστρεφε σπίτι; Ε, όλα αυτά δεν ξεχνιούνται εύκολα. Ο σέντερ μπάκ (και αμυντικός μέσος) της Άστον Βίλα (είχε πάρει μεταγραφή από την Κρίσταλ Πάλας, έναν χρόνο νωρίτερα, πριν από το Euro '96) στιγματίστηκε: "Νόμιζα ότι έπειτα από τόσο καιρό θα είχε ξεχαστεί το χαμένο πέναλτι, αλλά να, τις προάλλες ήμουν στο λόμπι του ξενοδοχείου, όταν άκουσα από πίσω μου μια κοπέλα να λέει στον φίλο της 'νομίζω ότι είναι αυτός που έχασε το πέναλτι'", εξομολογείται ακόμη και τώρα.

Δείτε όλα τα κείμενα του Contra.gr από το rewatch του Euro 1996.