Euro '96, ημέρα 13: Η psycho νίκη της Αγγλίας στα πέναλτι

Το Contra.gr ξαναβλέπει το Euro 1996, όταν το 'ποδόσφαιρο επέστρεψε σπίτι'. Μέρα παρά μέρα, ένα κείμενο θα θυμίζει τι συνέβη σε μία από τις πιο αγαπημένες διοργανώσεις της δεκαετίας του '90. Πρωταγωνιστές, ιστορικά γκολ, μεγάλες ανατροπές και πολλά... πέναλτι θα κατακλύσουν τις οθόνες σας σε ένα μαγικό ταξίδι στο παρελθόν. Σήμερα, το 13ο κείμενο με τον αγώνα της 22ης Ιουνίου.

Ως κατά-το-ήμισυ-Άγγλος, το παιχνίδι με τους Ισπανούς το θυμάμαι πολύ καθαρά. Σαφέστατα θυμάμαι και το ματς-κατάθλιψη-κάπου-το-έχω-ξαναδεί-αυτό με τους Γερμανούς, αλλά το παιχνίδι με τους Ισπανούς στα προημιτελικά, τσέκαρε περισσότερα 'κουτάκια' συναισθημάτων. Είχε ποδοσφαιρικό 'ύπνο', είχε παράταση, είχε μυρωδιά από στραπάτσο (πολύ έντονο θα έλεγε κάποιος, αν ήθελε να είναι ειλικρινής) και είχε ασφαλώς και τα πέναλτι. Τα πέναλτι που -ΔΙΚΑΙΩΣ- για τους Άγγλους σημαίνουν καταστροφή. Ολική. Σημαίνουν καλά-φτάσαμε-ως-εδώ-άντε-να-πάρουμε-κανένα-ταξί-για-σπίτι-τώρα. Και να που πάλι, στις 22 του μήνα του μαρτυρικού έτους 1996, η εθνική Αγγλίας τα ξαναέβλεπε να τρέχουν κατά πάνω της.

Ισπανία-Αγγλία 2-4 πέν. (0-0 κ.α., 0-0 παρ.): Τα κουλούρια κάνουν καλό. Αν είσαι Άγγλος

Χριστέ και Παναγία, ακόμα το θυμάμαι. Αυτό το συγκλονιστικά άθλιο 0-0. Μετά το ματς με την Ολλανδία, η αίσθηση που έβγαινε προς τα έξω από το στρατόπεδο των Άγγλων ήταν αυτό το "τώρα που πήραμε μπρος, κάντε στην μπάντα και κλειδώστε τα γυναικόπαιδα στο σπίτι". Μέχρι που ξεκίνησε το ματς με τους Ισπανούς και γινόταν αντιληπτό ότι ο φόβος ενός αποκλεισμού on home soil είχε κλείσει τη μηχανή του οδοστρωτήρα, ο οποίος φαινομενικά δεν είχε βγει καν από το υπόστεγο όπου τον είχε παρκάρει ο Τέρι Βέναμπλς.

Οι Ισπανοί, μυρίζοντας τη ευκαιρία και με τον σούπερ-πώρωση (για κάποιον λόγο που ποτέ δεν έχω καταλάβει, τόνε εγούσταρα πολύ) Χούλιο Σαλίνας να οδηγεί την επίθεση για ένα ημίχρονο, έχουν πιο καθαρές ευκαιρίες. Η τύχη όμως είναι με το μέρος των Άγγλων και τους οδηγεί τελικά στην παράταση και από εκεί στα πέναλτι.

Τώρα, εδώ που τα λέμε, τύχη, πέναλτι και Αγγλία δεν είναι ένα τρίο που κάθεται πολύ καλά, αλλά ο θεός του ποδοσφαίρου (είναι ο Ντάρεν Κάσκεη, δεν θα το αναλύσουμε τώρα) ήθελε να αποτινάξει από τους τρεις λέονδες την κατάρα των σπότκικ. Να τους πει πως κάπου, κάποτε, θα νικήσουν κι αυτοί σε μια τέτοια διαδικασία. Και τους το δίνει. Νίκη με εμφάνιση για όσκαρ στο τελευταίο ματς των ομίλων, νίκη ΣΤΑ ΠΕΝΑΛΤΙ στα προημιτελικά, δεν μπορεί, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, αυτό το τουρνουά είναι δικό μας, έτσι δεν είναι; It's coming home, isn't it?

NEIN.

Ο ήρωας της ημέρας: Στιούαρτ Πιρς

Ο αριστερός μπακ της Αγγλίας περίμενε 6 χρόνια για να εξιλεωθεί για το χαμένο πέναλτι κόντρα στους Γερμανούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1990. Τότε, στον ημιτελικό, είχε χτυπήσει ένα μάλλον 'χλιαρό' για το δικό του δυναμικό στιλ πέναλτι, πάνω στα πόδια του Μπόντο Ίλγκνερ, που ούτε καν χρειάστηκε να κουνηθεί ιδιαίτερα από το κέντρο της εστίας του. That was then, this was now, που λένε και στο χωριό μου.

Με αδιανόητη πίεση πάνω του, στάθηκε απέναντι στον Αντόνι Θουμπιθαρέτα και στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα, πέταξε από πάνω του μια ΠΟΛΥ βαριά σκιά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι περισσότεροι ανά τον πλανήτη, όταν θυμούνται αυτόν τον προημιτελικό, τον θυμούνται κυρίως για την έκρηξη του Πιρς, όταν η μπάλα ξετίναξε τα δίχτυα της Ισπανίας. Γυρίζοντας προς την κερκίδα, βγάζει μια κραυγή που ισορροπεί ανάμεσα στην οργή, το πάθος και το κλάμα του φόβου και του άγχους, με τις φλέβες να πετάγονται και τα μάτια του έτοιμα να βγουν από το κεφάλι και να πανηγυρίσουν αυτόνομα. Αν άξιζε για κάτι η βαρεμάρα αυτών των κουραστικών 120 λεπτών αγωνιστικού τίποτα, ήταν μόνο για φτάσουμε σε εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή του Πιρς. Μια στιγμή που την περίμενε υπομονετικά, μια στιγμή που αποτέλεσε από μόνη της μια κλασική ποδοσφαιρική ιστορία.

Γιατί θα το θυμόμαστε το 2096

Δεν είμαι σίγουρος αν θα το θυμόμαστε για κάτι αγωνιστικό. Σημειολογικά ίσως, ναι. Ήταν ο αγώνας που χάριζε επιτέλους μια νίκη στα πέναλτι για τους Άγγλους, κάτι που από μόνο του αρκεί για να μνημονεύεται ως σημαντικό σημείο στον χάρτη του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ήταν ασφαλώς και ο αγώνας του 'Psycho', όπως ήταν το όχι-και-τόσο-γλυκό παρατσούκλι του Πιρς, που κατάφερε να αφήσει πίσω του για πάντα τον εφιάλτη του '90. Για εκείνη την εθνική Αγγλίας, της εθνική του 'It's Coming Home', ήταν η τελευταία στιγμή χαράς, ο τελευταίος αγώνας που η ελπίδα συνέχιζε να ποτίζεται με μπύρα και αγγλουριά.

Η τελευταία φορά στο Euro '96, που οι Άγγλοι φίλαθλοι έφυγαν χαρούμενοι από το 'Γουέμπλεϊ' και πήγαν σπίτια τους με το όνειρο της κατάκτησης του τροπαίου να είναι ακόμα τόσο ζωντανό, τόσο έντονο που μπορούσαν να το αγκαλιάσουν. Σχεδόν να ακούσουν τα πυροτεχνήματα της νίκης. Γιατί μετά ήρθε ο ημιτελικός, ήρθαν οι Γερμανοί και παίζοντας τον ρόλο του ΑΠΟΛΥΤΟΥ party crasher τα πήραν όλα παραμάζωμα. Τι να γίνει; It was good, while it lasted.

Δείτε όλα τα κείμενα του Contra.gr από το rewatch του Euro 1996.