Ελλάδα-Σλοβενία: Το ‘ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο’ που δεν ολοκληρώθηκε

Η Εθνική έβγαλε ορμή (όχι τόσο ρυθμό) και θέληση. Η Εθνική κράτησε και κυκλοφόρησε την μπάλα (με κάμποσα λάθη σε εύκολες πάσες). Η Εθνική άσκησε πίεση (κατά διαστήματα). Η Εθνική έβγαλε (κάποιες λίγες) συνεργασίες, απείλησε (ενίοτε) και δεν απειλήθηκε (ούτε καν από τον Ίλισιτς). Η Εθνική είχε δοκάρι (μετά από επέμβαση του Όμπλακ). Η Εθνική όμως στερήθηκε αυτό το ένα γκολ. Αυτό το πολυπόθητο εύστοχο τελείωμα που θα την απεγκλώβιζε από το 0-0 με τη Σλοβενία και θα κεφαλαιοποιούσε τη συνολική προσπάθεια των διεθνών στο (ταλαιπωρημένο) χορτάρι της Ριζούπολης. Που άσχημη (την προσπάθεια) δεν τη λες, αλλά σίγουρα όχι επαρκή. Στο βαθμό που απαιτούσε ένα ματς ενός και μόνου αποτελέσματος.

Ήταν η τρίτη φορά στα έξι ματς του ομίλου για το Nations League που η Εθνική δεν σκόραρε. Όντως, μία να είχε συμβεί, σε Λουμπλιάνα ή Αθήνα, θα ‘ταν αυτή που προβιβαζόταν στη β’ κατηγορία της διοργάνωσης και μαζί θ’ αποκτούσε το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας για πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αν δεν πετύχει το στόχο της μέσα από τη διαδικασία των προκριματικών (από το τρίτο γκρουπ δυναμικότητας) που αρχίζουν στα τέλη Μαρτίου και ολοκληρώνονται μέσα Νοέμβρη. Κάτι που την ίδια ώρα καπάρωναν Μαυροβούνιο, Αλβανία και Αρμενία. Το δις εξαμαρτείν. Αντιπάλους η Εθνική δεν γνωρίζει ακόμη, ξέρει ωστόσο πως πρέπει να κοπιάσει σε πολλαπλάσιο βαθμό διότι με τουλάχιστον δύο ισχυρότερα εθνικά συγκροτήματα το επίπεδο δυσκολίας δεν θα ‘ναι το ίδιο. Να μοχθήσει καταφέρνοντας μια υπέρβαση.

Έχοντας πρώτα απ’ όλα βρει πώς θέλει να παίζει και με ποιους. Στρωτά προφανώς, με αμέτρητες πάσες και σταδιακό χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω. Ωστόσο το βράδυ της Τετάρτης έφτασε να παίζει μ’ έναν φορ που έγινε αριστερός εξτρέμ, έφτασε να παίζει με ‘κόφτη’ τον Μπακασέτα, ενώ τέλειωσε το παιχνίδι δίχως κεντρικό αμυντικό, ύστερα από τη δικαιολογημένη αποβολή του Χατζηδιάκου. Δεν είναι ψέμα πως οι αλλαγές του Τζον Φαν’τ Σχιπ περισσότερο φρέναραν παρά ανέβασαν και ‘ξεκλείδωσαν’ την Εθνική. Είχαν ρίσκο, αλλά δεν εξέπεμπαν λογική. Η αντικατάσταση του Ζέκα στέρησε κερδισμένες μονομαχίες και δεύτερες μπάλες στο κέντρο. Η χρησιμοποίηση του Παυλίδη στ’ αριστερά και του Τζόλη σε θέση φορ μπέρδεψε αμφότερους. Η οπισθοχώρηση του Κουρμπέλη στα στόπερ έφερε τον Μασούρα να κυνηγάει αντιπάλους που δεν έπρεπε και τον ‘κάπτεν’ (Μπακασέτα) να υποχρεώνεται να σταματά αντεπιθέσεις. Που δεν είναι η δουλειά του.

Το total football, με ποδοσφαιριστές που υπηρετούν την ίδια στιγμή δύο, τρεις ή περισσότερους ρόλους, είναι ολλανδική κληρονομιά στον ποδοσφαιρόκοσμο, αλλά η έκδοχή του νυν ομοσπονδιακού προπονητή (και κάποτε διεθνή με τους ‘οράνιε’ του Ρίνους Μίχελς) άφησε μια γεύση αποδιοργάνωσης που στέρησε τις περισσότερες από τις πιθανότητες. Διότι χάθηκε η καλή συνεργασία Φορτούνη-Μπακασέτα, σταμάτησαν τ’ ανεβάσματα του Τσιμίκα (μ’ έναν φορ μπροστά του) και η όποια απειλή ‘γεννήθηκε’ είτε από ατομικές εμπνεύσεις (γυριστό Παυλίδη) είτε από λάθη των Σλοβένων και τυχαία περιστατικά. Όντως το σουτ του Κουρμπέλη ή το πλασέ του Λημνιού (που δεν ήταν ωφέλιμος, αλλά έβγαλε όλο το 90λεπτο) θα μπορούσαν να ‘χουν φέρει τη νίκη, παρόλα αυτά με δύο-τρεις καλές στιγμές στο 90λεπτο θέλει πολλή δουλειά για να γυρίσει ο ήλιος. Πόσο μάλλον για να έρθουν προκρίσεις ή έστω άνοδο στο δεύτερο level του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η Σλοβενία πήρε το αποτέλεσμα χωρίς να ‘χει Ζάχοβιτς. Αρκούσε ο Όμπλακ.