El Clasico Stories: Οι ταραγμένες σχέσεις Μπερναμπέου και Φράνκο

- El Clasico Stories, μέρος 1: Η εκτέλεση του προέδρου της Μπαρτσελόνα, Τζουζέπ Σουνιόλ

- El Clasico Stories, μέρος 2: Τα κρατικά "δώρα" Κουμπάλα, Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα

- El Clasico Stories, μέρος 3: Η Ρεάλ του Φράνκο διαλύει 11-1 την Μπαρτσελόνα

- El Clasico Stories, μέρος 4: Η κλοπή του 6ου ευρωπαϊκού της Ρεάλ από την... Μπαρτσελόνα

- El Clasico Stories, μέρος 5: Η αρπαγή ντι Στέφανο από τη Ρεάλ

Η σπουδαιότερη προσωπικότητα στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης είναι αναμφίβολα ο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Ο αναμορφωτής των "μερέγκες", διετέλεσε παίκτης (με μεγάλη επιτυχία), προπονητής (για πολύ μικρό διάστημα) και παράγοντας (γράφοντας ιστορία) μεταμορφώνοντας τη Ρεάλ από μία "παροπλισμένη" ομάδα δεύτερης διαλογής ακόμα και στη Μαδρίτη, στην πιο πετυχημένη ομάδα όλων των εποχών παγκοσμίως.

Η θητεία του Ισπανού στον προεδρικό θώκο των "μερέγκες" διήρκεσε από το 1943, μέχρι τον θάνατό του, στις 2 Ιουνίου του 1978. Κατά τη διάρκεια αυτών των 35 ετών, η πορεία του συλλόγου ήταν διαρκώς ανοδική, αλλά χρονολογικά συνέπεσε με το πολιτικό καθεστώς που έπληττε τη χώρα, τα δικτατορία του Στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο. Οπως έχει δείξει η ιστορία, κάθε δικτάτορας χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως "όπλο" και "ασπίδα" ταυτόχρονα για ίδια οφέλη.

Σε ένα πασίγνωστο ντοκιμαντέρ του "History Channel", στο οποίο αναλύεται η σχέση του Φράνκο με τη Ρεάλ Μαδρίτης, μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο δικτάτορας συνήθιζε να παίρνει τις "ιδιαίτερες" αποφάσεις του καθεστώτος την ώρα που διεξάγονταν σημαντικοί αγώνες και δη όταν μεταδίδονταν από την τηλεόραση, ώστε να μειώσει τον όγκο των αντιδράσεων.

Ο ίδιος ο Μπερναμπέου, το 1968 είχε δηλώσει ότι "το ποδόσφαιρο προσέφερε τις υπηρεσίες του στην πατρίδα", μία φράση που για αρκετό καιρό αποδιδόταν στον δικτάτορα, υπονοώντας ότι η παραμονή του καθεστώτος στην εξουσία για τόσα χρόνια (από το 1939 μέχρι τον θάνατο του Φράνκο, το 1975) κατέστη εφικτή χάρη στην υποβολή του φρονήματος των Ισπανών από την ποδοσφαιρική ανάπτυξη και τις επιτυχίες που αρκετές φορές αφορούσαν το διεθνές επίπεδο.

Οι σχέσεις του σημαντικότερου ανθρώπου της χώρας με τον σημαντικότερο άνθρωπο του αθλητισμού την επίμαχη περίοδο δεν θα μπορούσαν να είναι παρά αγαστές. Εξάλλου, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η προσφορά της Ρεάλ Μαδρίτης στη χούντα ήταν τεράστια και πως το καθεστώς εκμεταλλεύθηκε με δημιουργικό για το ίδιο τρόπο τα 5 σερ Κύπελλα Πρωταθλητριών των "μερέγκες", αλλά και την κοσμοσυρροή στα γήπεδα όλων των ομάδων της χώρας.

Το αντάλλαγμα που λάμβανε ο Μπερναμπέου για τον ίδιο και την ομάδα του αμφισβητείται από τους φιλάθλους της Ρεάλ Μαδρίτης. Βασικός αντίλογος, η αποχή για τα πρώτα 15 χρόνια του καθεστώτος από τα πρωταθλήματα. Από το 1939 μέχρι το 1953, ο σύλλογος είχε πανηγυρίσει μόλις 2 κύπελλα, ενώ συγκριτικά με τις υπόλοιπες η κραταιά ομάδα αυτών των πρώτων χρόνων της δικτατορίας ήταν η Μπαρτσελόνα. Φυσικά στο σύνολο της περιόδου εξουσίας του Στρατηγού Φράνκο, τα αριθμητικά δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά.

Ένας δεύτερος, πιο ουσιώδης αντίλογος έχει να κάνει με τον ίδιο τον ηγέτη της Ρεάλ, ο οποίος αναφέρει ότι ο Μπερναμπέου ουδέποτε επεδίωκε ανάμιξη της Ρεάλ Μαδρίτης με το πολιτικό σκηνικό της εποχής, ωστόσο δεν διέθετε τη δύναμη να εμποδίσει τις ενέργειες του Φράνκο στον χώρο του ποδοσφαίρου, οι οποίες περιέπλεξαν και το σύλλογο. Γι’ αυτό εξάλλου η Ρεάλ δεν τίμησε το δικτάτορα (εν αντιθέσει με τα δύο μετάλλια του συλλόγου που έχει προσφέρει η Μπαρτσελόνα), έστω κι αν το καθεστώς προσέφερε διάφορες τιμές ανά διαστήματα τόσο σε παράγοντες (και στον ίδιο τον Μπερναμπέου), όσο και σε παίκτες και προπονητές.

Η αναμόρφωση της Ρεάλ Μαδρίτης

Ξετυλίγοντας το κουβάρι από την αρχή, υπάρχουν ορισμένα ενδεικτικά γεγονότα της σχέση των δύο πανίσχυρων προσωπικοτήτων της εποχής, αρχής γενομένης από τα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου που σπάραξε τη χώρα, από το 1936 μέχρι το 1939. Τον πρώτο καιρό των γεγονότων, ο Μπερναμπέου οδηγήθηκε στην εξορία από τους παράγοντες της Ρεάλ Μαδρίτης, οι οποίοι λόγω αριστερών φρονημάτων εναντιώθηκαν στο πραξικόπημα. Ο Μπερναμπέου ήταν γνωστός για τις δεξιές πεποιθήσεις του και όταν επέστρεψε από το Παρίσι, εντάχθηκε στις δυνάμεις του Φράνκο. Πολέμησε υπό τις εντολές του Στρατηγού Αγκουστίν Μουνιόθ Γκράντες και πήρε μέρος στην εισβολή στην Καταλονία, με την οποία ουσιαστικά ολοκληρώθηκε η κατάληψη της χώρας από τον Στρατό.

Με το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ο Μπερναμπέου επέστρεψε στα δρώμενα της Ρεάλ, ωστόσο είχαν αλλάξει πολλά από τότε που είχε εκδιωχθεί, τόσο σε επίπεδο προσώπων (οι "αριστεροί" είχαν συλληφθεί και βασανιστεί, είτε είχαν εγκαταλείψει τη χώρα), όσο και σε επίπεδο καταστάσεων. Το "Τσαμαρτίν", το γήπεδο της Ρεάλ, είχε χρησιμοποιηθεί από τις δυνάμεις του Φράνκο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης και ως εκ τούτου είχε καταστραφεί και χρειάστηκε το ποσό των 300.000 πεσετών για να ανακατασκευαστεί. Από το ρόστερ της Ρεάλ πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος εξαιτίας των γεγονότων, ήταν σε θέση να αγωνιστούν ξανά το 1939 μόλις 5 ποδοσφαιριστές.

Το 1943, μετά τους επεισοδιακούς ημιτελικούς του κυπέλλου Ισπανίας μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, οι δύο πρόεδροι εξωθήθηκαν σε παραίτηση. Το κενό που δημιουργήθηκε στους Μαδριλένους ήρθε να καλύψει -αρχικά με προσωρινή ιδιότητα και στη συνέχεια μόνιμα- ο Μπερναμπέου, υπό τις ευλογίες του καθεστώτος που άρχισε να τοποθετεί "δικά του" στελέχη σε κομβικές θέσεις όλων των συλλόγων του ισπανικού πρωταθλήματος.

Οι κομβικές κινήσεις στρατηγικής του Μπερναμπέου

Η αναδόμηση της Ρεάλ Μαδρίτης γινόταν ακόμα πιο δύσκολο έργο, αφού το status quo της εκείνη την εποχή ήταν νο2, πίσω από την Ατλέτικο Αβιαθιόν, τη σημερινή Ατλέτικο Μαδρίτης, η οποία είχε συγχωνευτεί με την ομάδα της αεροπορίας, Αβιαθιόν Ναθιονάλ, ώστε να κερδίσει μία θέση στην Primera Division και πάντα θεωρούταν προσκείμενη στο καθεστώς.

Πρώτο μέλημα του Μπερναμπέου ήταν να ενισχύσει τη Ρεάλ στο παραγοντικό επίπεδο και το έπραξε (όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος), με τον καλύτερο τρόπο. Για δεξί χέρι, σε ρόλο εκτελεστικού διευθυντή, χρησιμοποίησε τις διαλεκτικές ικανότητες και τις υψηλές γνωριμίες του Ραϊμούντο Σαπόρτα, του μπασκετικού ηγέτη της Ρεάλ. Ο Σαπόρτα θα δικαιώσει σε αρκετές περιπτώσεις την εμπιστοσύνη που του επέδειξε εμπράκτως ο Μπερναμπέου, με αποκορύφωμα τον ρόλο που έπαιξε στη μεταγραφή του Αλφρέδο ντι Στέφανο. Ηταν ο άνθρωπος που επικοινωνούσε τα τεκταινόμενα του συλλόγου στους δημοσιογράφους, καθιστώντας αρκετούς εκ των οποίων σε φερέφωνα του συλλόγου, και ο άνθρωπος που σύναψε σχέσεις με τις τράπεζες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη της Ρεάλ εκείνα τα χρόνια. Γρήγορα εισχώρησε στο περιβάλλον του Φράνκο και της βασιλικής οικογένειας.

Ακόμα μία αξιοσημείωτη προσθήκη στο δυναμικό του συλλόγου ήταν ο Σεβιγιάνος γιατρός Αντόνιο Καλδερόν, ο οποίος ήταν ο μεσολαβητής των μηνυμάτων της διοίκησης προς τους παίκτες. Ως πρώην διαιτητής και πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ανδαλουσίας και κυρίως φίλος αρκετών αξιωματούχων του Στρατού, αναπτύχθηκαν αρκετές θεωρίες συνωμοσίες γύρω του που αναφέρουν ότι έλαβε αρκετές βοήθειες από τον κόσμο της διαιτησίας.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο "Morbo" του Άγγλου Φιλ Μπολ, δεύτερη προτεραιότητα ήταν η ανέγερση ενός νέου, επιβλητικού γηπέδου που θα στέγαζε το όραμα του Μπερναμπέου. Οι βραδινές εμφανίσεις του μαζί με διευθυντικό στέλεχος της τράπεζας "Banca Exterior" και η φιλία που είχε αναπτύξει με τον μετέπειτα πρωθυπουργό Αδόλφο Σουάρεθ συνέβαλαν ώστε ο σύλλογος να αποκτήσει 5 εκτάρια γης χάρη σε δανειοδότηση με ευνοϊκούς όρους. Το 1947 το "Νουέβο Εστάδιο Τσαμαρτίν" (μετονομάστηκε σε "Σαντιάγο Μπερναμπέου" το 1955) ήταν έτοιμο και είχε τη δυνατότητα να φιλοξενήσει 75.000 θεατές.

Ο ρόλος της "Banca Exterior" είχε τελειώσει και σύμφωνα με τον Μπολ, ο Σαπόρτα μετέφερε τα οικονομικά της Ρεάλ στην "Banco Mercantil e Industrial" και αργότερα στην "Banco Popular", η οποία λειτουργούσε από μία οικογένεια Καταλανών. Βασικό στέλεχος ήταν ο Ντομίνγκο Βαλς Ταμπερνέρ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Μπαρτσελόνα, με τις μεταγενέστερες φήμες να αναφέρουν ότι ίσως ο Μπερναμπέου να είχε στο μυαλό του ακόμα και να εξαγοράσει τους "μπλαουγκράνα"!

Οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας υπήρχαν πλέον στη Ρεάλ. Αυτό που απέμενε ήταν η δημιουργία ενός αξιόλογου αγωνιστικού τμήματος, που θα εκτόξευε στον σύλλογο. Η απόκτηση του ντι Στέφανο τοποθέτησε τον θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα και από το 1954 και την κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματος της ιστορίας της, η Ρεάλ δεν κοίταξε ποτέ πίσω.

Τα επεισόδια μεταξύ Μπερναμπέου και καθεστώτος

Όσο η Ρεάλ ανέβαινε τα σκαλιά της επιτυχίας, τόσο ο Μπερναμπέου φαινόταν να απομακρύνεται ο ίδιος από τα ισχυρά κέντρα εξουσίας. Τα οποία την ίδια στιγμή παρείχαν διευκολύνσεις στους άμεσους αντιπάλους της Ρεάλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μπαρτσελόνα, η οποία απέκτησε τον Λάσλο Κουμπάλα στις αρχές του ’50 με την αρωγή του καθεστώτος και κατασκεύασε γήπεδο σε έκταση χαρακτηρισμένη ως δασική με την ανοχή του (παρότι οι τοπικές αρχές, που απαρτίζονταν από μέλη της δικτατορίας Φράνκο) είχαν μπλοκάρει την κατασκευή).

Το πρώτο περιστατικό, πάντως, σημειώθηκε αρκετά νωρίτερα, τον καιρό που η Ρεάλ αγωνιζόταν ακόμα στο "Τσαμαρτίν". Ο Στρατηγός Μιγιάν Άστραϊ, ιδρυτής της Ισπανικής Λεγεώνας και συμπολεμιστής του Φράνκο, είχε τη φήμη ενός πολύ ιδιότροπου ανθρώπου. Μεταξύ των πεπραγμένων του ήταν η παρουσία του κατά την εκτέλεση του φιλοσόφου δον Μιγκέλ ντε Ουναμούνο και η βίαιη επίθεσή του εναντίον του καλλιτεχνικού αστέρα της εποχής, Κάρλος Γαρδέλ. Ο Άστραϊ ήταν προσκεκλημένος για έναν αγώνα της Ρεάλ στις εξέδρες των επισήμων, όταν άρχισε να φλερτάρει με τη σύζυγο ενός άλλου επίσημου προσκεκλημένου. Όταν ο Μπερναμπέου, που ήταν παρών στο γήπεδο, έμαθε για το περιστατικό, πήγε στις εξέδρες των επισήμων και έδιωξε τον Άστραϊ, απαγορεύοντάς του την είσοδο ξανά στο γήπεδο. Ο Στρατηγός απείλησε ότι θα σκοτώσει τον Μπερναμπέου και μόνο η παρέμβαση του αρχηγού του Μπερναμπέου στον πόλεμο, του Στρατηγού Μουνιόθ Γκράντες, τον γλίτωσε από τα χειρότερα.

Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπάσκετ στο σημερινό "Ραϊμούντο Σαπόρτα Παβίλιον" μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μακάμπι Τελ Αβίβ, ο Μπερναμπέου είχε απονείμει το χρυσό σήμα των "μερέγκες" που φορούσε στον Ισραηλινό Στρατηγό Μοσέ Νταγιάν, ο οποίος ήταν γνωστός θαυμαστής των Μαδριλένων. Η ενέργεια αυτή ήταν αδιανόητη για την εποχή, αφού το καθεστώς του Φράνκο δεν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, ενώ ο ίδιος ο Φράνκο, εν δυνάμει σύμμαχος του Χίτλερ (η ταραγμένη κατάσταση στην Ισπανία φόβισε τον Γερμανό δικτάτορα και έτσι δεν χρησιμοποίησε αυτή τη βοήθεια) φέρεται πως διέθετε λίστα στα χέρια του λίστα με 3.000 ονόματα Εβραίων προς εξόντωση. Η πράξη του Μπερναμπέου εξόργισε αρκετά στελέχη της ιεραρχίας του καθεστώτος που σύμφωνα με τις φήμες ορκίστηκαν "αιώνιο μίσος" προς το πρόσωπό του.

Η άρνηση του καθεστώτος στον Μπερναμπέου

Ίσως εκεί να οφείλεται και η στάση της κυβέρνησης Φράνκο στην "Operacion Torreblanca", την προσπάθεια, δηλαδή του Μπερναμπέου να κατασκευάσει νέο γήπεδο, σε διαφορετική περιοχή της Μαδρίτης τη δεκαετία του ’70, ανταλλάσοντας τις εκτάσεις στις οποίες ήταν κατασκευασμένο το νυν γήπεδο της Ρεάλ. Με την ίδια πρακτική η Μπαρτσελόνα είχε ανταλλάξει τις εκτάσεις στις οποίες ήταν κτισμένο το παλιό γήπεδό της "Λες Κορτς" και είχε καταφέρει να αποπληρώσει τα δυσβάσταχτα χρέη της, κατασκευάζοντας παράλληλα σε παραπλήσια περιοχή νέο προπονητικό κέντρο.

Το περιοδικό "Τemas de Arquitectura y Urbanismo" και ο διευθυντής του, Χοακίν Λόπεθ Ντορίγα, προώθησε το συγκεκριμένο σχέδιο, θεωρώντας το βιώσιμο και ευεργετικό για την πρωτεύουσα της Ισπανίας. Γνωρίζοντας το προηγούμενο της Μπαρτσελόνα και των υπολοίπων ομάδων που χρησιμοποίησαν ανάλογες πρακτικές για να πουλήσουν εκτάσεις τους σε αντάλλαγμα με νέες εκτάσεις, καθώς και με δεδομένες τις σχέσεις της Ρεάλ με το καθεστώς, ουδείς φαντάστηκε ότι θα υπήρχε πρόβλημα με το εν λόγω σχέδιο.

Ωστόσο οι εκτιμήσεις διαψεύστηκαν. Με την φίλα προσκείμενη στον Φράνκο εφημερίδα "Arriba" να πρωτοστατεί, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό κίνημα εναντίον του συγκεκριμένου project. Τα "πύρινα" άρθρα των δημοσιογράφων Αντόνιο Ιθκέρδο και Λουίς Πασκουάλ Εστεβίγ, καθώς και η συμμετοχή της "Diario ABC" που πάντα βρισκόταν κοντά στα συμφέροντα του καθεστώτος, επέφεραν σύγχυση στην κοινή γνώμη της Μαδρίτης. Οι δήμαρχοι της πόλης εκείνη την περίοδο, Κάρλος Αριας Ναβάρο και Μιγκέλ Ανχελ Γκαρθία Λόμας (ο οποίος ήταν και αρχιτέκτονας) αρνήθηκαν να μελετήσουν το σχέδιο.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Ναβάρο που έφτασε μέχρι το αξίωμα του προέδρου της κυβέρνησης και ήταν ο επικεφαλής κατά τη διάρκεια μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία, καθαιρέθηκε από τον Βασιλιά Χουάν Κάρλος λόγω των ισχυρών αντιρρήσεών του στην αποκατάσταση του συντάγματος. Η Ρεάλ δεν έχτισε ποτέ νέο γήπεδο, παρέμεινε στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" το οποίο υπέστη μεγάλο λίφτινγκ (κόστους 704.000.000 πεσετών) μία δεκαετία αργότερα, στο πλαίσιο της διοργάνωσης από την Ισπανία του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982.

Η κόντρα Μπερναμπέου με την UEFA

Τη σεζόν 1960-1961, στον 1ο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το οποίο και στις πέντε εκδόσεις του είχε καταλήξει στη Ρεάλ, οι "μερέγκες" τέθηκαν αντιμέτωποι με την Μπαρτσελόνα. Τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο παιχνίδι οι Καταλανοί ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς από τους Άγγλους διαιτητές, με την εξέλιξη αυτή να αντιμετωπίζεται ως μήνυμα από την UEFA για να εκτοπίσει τη Ρεάλ από την κορυφή της "διοργάνωσής της", ώστε να μην χαθεί η αίγλη.

Ο Μπερναμπέου υπέμεινε αυτό το πλήγμα και ορισμένες άσχημες διαιτησίες που ακολούθησαν, ωστόσο πήρε την εκδίκησή του αργότερα, όταν απέρριψε τη συμμετοχή της Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο UEFA, το οποίο υποστήριξε πως ήταν υποβαθμισμένη διοργάνωση και δεν ταίριαζε σε μία ομάδα όπως οι "μερέγκες". Η απάντηση της UEFA, όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα, ήταν νέες, απαράδεκτες διαιτησίες...

Τα μετάλλια της Μπαρτσελόνα στον Φράνκο

Μία από τις οξύμωρες ιστορίες της σχέσεις Μπαρτσελόνα και Ρεάλ με το καθεστώς του Φράνκο είναι οι τιμές που έχουν αποδώσει κατά καιρούς οι δύο σύλλογοι στον Ισπανό δικτάτορα. Επισήμως, η Ρεάλ δεν έχει κάνει ποτέ κάτι τέτοιο, έστω κι αν το αντίθετο έχει συμβεί πολλάκις.

Αντιθέτως, η Μπαρτσελόνα έχει τιμήσει με το μετάλλιό της δύο φορές τον Στρατηγό Φράνκο. Η πρώτη, η οποία είναι και η πλέον απόκρυφη, πραγματοποιήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1971 και η διοίκηση των Καταλανών τίμησε εκτός του Φράνκο και τον Τοκουέρο Φερνάντεθ Μιράντα (πολιτικός, μετέπειτα πρόεδρος της κυβέρνησης) και του Χουάν Χιτς (Φρανκικός επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής Αθλητισμού και άλλοτε διευθυντής της Μπαρτσελόνα) για τη συμβολή τους στην κατασκευή του "Παλάου Μπλαουγκράνα" και "Παλάου ντε Χελ" (το γήπεδο μπάσκετ και το παγοδρόμιο της Μπαρτσελόνα) έναντι 43.000.000 πεσετών.

Η δεύτερη απονομή μεταλλίου στον Φράνκο πραγματοποιήθηκε το 1974. Η συγκεκριμένη είναι διασταυρωμένο από διάφορες πηγές ότι σημειώθηκε κατόπιν πιέσεων του καθεστώτος, έστω κι αν ο Φράνκο είχε φτάσει τα 82 χρόνια και οι δυνάμεις του ήταν περιορισμένες (ένα χρόνο αργότερα πέθανε). Ο τότε πρόεδρος των "μπλαουγκράνα", Αγκουστίν Μοντάλ, με σχεδόν σύσσωμη τη διοίκηση του συλλόγου, απένειμε το χρυσό μετάλλιο του συλλόγου της 75ης επετείου από την ίδρυση της Μπαρτσελόνα στον Φράνκο, παρουσία ανωτάτων πολιτικών και αθλητικών αξιωματούχων της Καταλονίας και γενικότερα της χώρας.

Απών από την εκδήλωση ήταν ο αντιπρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Ραϊμόν Καράσκο, ο οποίος ταξίδεψε στο Παρίσι για δουλειές, θέλοντας να αποφύγει να παραστεί στην απόδοση τιμών στον άνθρωπο που εκτέλεσε τον πάτερα του (γνωστό αριστερό πολιτικό) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Δεν παρέστη ούτε ο εκ των διευθυντών της Μπαρτσελόνα, Φεράν Αρίνιο, για λόγους ηθικής, διαμηνύοντας τον Μοντάλ ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις (="θα μου κόψουν το λαιμό; Ας το κάνουν", ήταν μία από τις χαρακτηριστικές φράσεις) που ενδεχομένως θα προκαλούσε αυτή η στάση του.

Τον Οκτώβριο του 2003 περίπου 3.000 μέλη της Μπαρτσελόνα συγκέντρωσαν υπογραφές με αίτημα να αποσύρει ο σύλλογος το δεύτερο μετάλλιο του Φράνκο. Μετά από διάφορες διαδικασίες, η ειδική επιτροπή που υπάρχει για τέτοια ζητήματα, υπό την προεδρία του Καράσκο, αποφάσισε να μην προχωρήσει σε αυτήν την κίνηση. Ο λόγος ήταν ότι η απόδοση τιμής δεν καταγράφηκε ποτέ στα πρακτικά του συλλόγου και επισήμως είναι ως μη γενόμενη, ενώ ουσιαστικά αποτελεί αποτέλεσμα εξαναγκασμού, όπερ σημαίνει και μέρος της ιστορίας του συλλόγου.