Έγκλημα και τιμωρία: Η Εθνική χάρισε ένα εισιτήριο για το EURO

Μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης (12/11) η ποδοσφαιρική Ευρώπη έμαθε, με καθυστέρηση κάμποσων μηνών, τις 4 ομάδες που θα συμπληρώσουν τον χάρτη του EURO 2020. Το οποίο -εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊου- θα διεξαχθεί το... 2021 (11 Ιουνίου - 11 Ιουλίου) και κατά μία πιθανή εκδοχή όχι σε όλες τις πόλεις των 12 χωρών, όπως όριζε το αρχικό σχέδιο εορτασμού των 60 χρόνων. Ενδεχομένως μάλιστα σε μία για να 'ναι μαζεμένα τα πράγματα. Τη Ρωσία εν προκειμένω, διότι προσφέρει όλες τις εγγυήσεις. Μια εκδοχή που δημοσίευσε η γαλλική Parisien.

Τουλάχιστον -και τηρουμένων των συνθηκών- γνωρίζουμε ποιες εθνικές έχουν εξασφαλισμένη την παρουσία τους στα τελικά. Όπου κι αν φιλοξενηθεί. Οι 20 ήταν ήδη γνωστές. Βέλγιο, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία, Ουκρανία, Γαλλία, Πολωνία, Ελβετία, Κροατία, Ολλανδία, Ρωσία, Πορτογαλία, Τουρκία, Δανία, Αυστρία, Σουηδία, Τσεχία, Ουαλία και Φινλανδία είχαν φροντίσει για το πολυπόθητο εισιτήριο μέσα από τα προκριματικά της διοργάνωσης, καταλαμβάνοντας τις πρώτες δύο θέσεις καθενός εκ των 10 γκρουπ. Είχαν, δε, διαμοιραστεί σε 6 ομίλους.

Εκκρεμούσαν οι 4 κενές θέσεις που θα καλύπτονταν από τα πλέι οφ, που συνδέθηκαν με την πρώτη έκδοση του Nations League (2018-19). Τις οποίες μέσα από την επιπλέον διαδικασία που άρχισε στο παράθυρο του Οκτωβρίου (με τα ημιτελικά) και ολοκληρώθηκε στο αντίστοιχο του Νοεμβρίου (τελικός) κατέλαβαν -με χρονική σειρά- η Βόρεια Μακεδονία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Σκωτία.

Για την ομοσπονδία του κράτους από την πρώην Γιουγκοσλαβία είναι η πρώτη συμμετοχή σε διεθνή διοργάνωση από το 1994, τη χρονιά αναγνώρισης από τις UEFA και FIFA. Μια επιτυχία που δικαιολογημένα συνδυάστηκε με έξαλλους πανηγυρισμούς και πολλά κλάματα.

Θα 'ταν παράξενο δε μια τέτοια στιγμή να μην φέρει χαραγμένο πάνω της το σημάδι του Γκόραν Πάντεφ. Στα 37 του από τον Ιούλη ο ρέκορντμαν συμμετοχών και γκολ ήταν αυτός που πλάσαρε εύστοχα τον Λόρια στο 56' του αγώνα με τη Γεωργία στην Τιφλίδα για το Path D και 'υπέγραψε' το ανεκτίμητο 1-0. Ο βετεράνος φορ της Τζένοα πρωτόπαιξε στο εθνικό συγκρότημα τον Ιούνιο του 2001, σκόραρε για πρώτη φορά τον Φλεβάρη του 2004 και με το 36ο τέρμα του σε 114 συμμετοχές λειτούργησε ως ο φάρος προς το λαμπρότερο κατόρθωμα του ποδοσφαίρου της γείτονας χώρας.

Της Σλοβακίας η πρόκριση κατακτήθηκε στο Μπέλφαστ ύστερα από ημίωρη παράταση, στο φινάλε της οποίας το σκορ ήταν 2-1 χάρη στο γκολ που σημείωσε ο Ντούρις στο 110'. Θα είχαν διευθετηθεί τα πράγματα, αν ο Σκρίνιαρ δεν ισοφάριζε για τη Βόρεια Ιρλανδία με αυτογκόλ στο 87' το 0-1 από τον Κούτσκα που κρατούσε από το 17'. Στο φινάλε πάντως γιόρτασαν έντονα, έχοντας επαναλάβει το επίτευγμα του 2016, όταν μάλιστα είχαν φτάσει ως τα νοκ άουτ (αποκλεισμός από τη Γερμανία). Το γεγονός πως για να φτάσουν στον τελικό του Path B άφησαν εκτός το ΕΪΡΕ με νίκη 4-2 στα πέναλτι (0-0 κ.α, παρ.) τους μετατρέπει αυτομάτως σε Ιρλανδοφάγους!

Τη βρετανική τιμή την έσωσε, ως ένα βαθμό, η Σκωτία. Μια Σκωτία που αγνοούσε τι σημαίνει 'Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα' από το 1996 μ'' εκείνο το περίφημο γκολ-ποίημα του Πολ Γκασκόιν, ενώ η πιο πρόσφατη φορά που έλαβε μέρος στα τελικά διεθνούς διοργάνωσης ήταν το 1998 στο Παγκόσμιο της Γαλλίας. Τότε εκλέκτορας ήταν ο Κρεγκ Μπράουν και έπαιζε μπάλα ο Τζιμ Λέιτον και ο Γκόρντον Ντιούρι. Σήμερα το περιβραχιόνιο φορά ο Άντι Ρόμπερτσον της Λίβερπουλ. Τα 'λιοντάρια' του Στιβ Κλαρκ δεν επικράτησαν ούτε στον ημιτελικό της Γλασκώβης ούτε στον τελικό του Βελιγραδίου, για το Path C. Τους Ισραηλινούς τους 'έφαγαν' διότι είχαν 5/5 πέναλτι μετά το 0-0 των 120 λεπτών. Τους Σέρβους είχαν την ευκαιρία να τους 'πετσοκόψουν' νωρίτερα, αλλά ο Λούκα Γιόβιτς ισοφάρισε στο 90' το τέρμα του Κρίστι και αφού το 1-1 δεν άλλαξε τα χτυπήματα από την άσπρη βούλα έκριναν τον νικητή. Για δεύτερη φορά οι Σκωτσέζοι δεν έχασαν προσπάθεια και το 5-4 μετά την απόκριση του Μάρσαλ στην εκτέλεση του Μίτροβιτς.

Γιατί όχι η Ελλάδα;

Τους Μαγυάρους τούς αφήσαμε τελευταίους. Χρονικά ήταν οι δεύτεροι που τα κατάφεραν. Επειδή όμως η πρόκρισή τους από το Path A περιείχε ελληνικό δάκτυλο, αξίζουν μια εκτενέστερη αναφορά. Όχι ο (παριζιάνιος) Λοΐκ Νεγκό και ο Ντόμινικ Σομποζλάι, που σκόραραν στο 88' και στο 92' για την ανατροπή του 0-1 των Ισλανδών (από τον Σίγκουρντσον στο 11' και το λάθος του Γκουλάσι) στον τελικό της Βουδαπέστης, δεν έχουν ρίζες από τη χώρα μας, ούτ' έχουν παίξει μπάλα στα μέρη μας. Ωστόσο η ομάδα του Μάρκο Ρόσι δεν θα έφτανε ποτέ σε αυτό το σημείο εφόσον η (δική μας) Εθνική είχε μεριμνήσει για την τύχη της και δεν υποβάθμιζε τη συμμετοχή της στο Nations League.

Για να γίνουμε κατανοητοί θα γυρίσουμε το ημερολόγιο δύο χρόνια πίσω. Ελπίδες πρωτιάς-ανόδου δεν υπήρχαν, καθώς η Φιλανδία ήταν ήδη στο +3 και είχε το αβαντάζ της ισοβαθμίας, ωστόσο θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί από τους καθ' ύλην αρμόδιους (ομοσπονδία, τιμ, ποδοσφαιριστές) πως μελλοντικά υπήρχε μια δεύτερη ευκαιρία για συμμετοχή στα τελικά. Η Ουγγαρία επικρατούσε 2-0 των Φινλανδών και προσπερνούσε στην κανονική βαθμολογία, αλλά και στην ειδική. Εκεί δηλαδή όπου δεν μετρούσαν τα αποτελέσματα με Εσθονία, αλλά μόνο μεταξύ των πρώτων 3 ομάδων του ομίλου. Κι εκεί η Ελλάδα με τους Μαγυάρους ήταν ισόβαθμοι με 6 βαθμούς. Μόνο που η Ελλάδα είχε χειρότερη διαφορά τερμάτων κατά 2 γκολ. Η Φινλανδία πήγε στο EURO μέσα από τα προκριματικά, με αποτέλεσμα να... προβιβαστεί στα πλέι οφ η Ουγγαρία. Και όχι η Ελλάδα!

Ποια θα 'ταν η τύχη της, ποιος ξέρει; Σίγουρα πάντως θα διεκδικούσε πρόκριση σε μόλις δύο αγώνες χωρίς να καρτερεί αδιανόητα σενάρια πρόκρισης μέσα από τα προκριματικά. Αυτήν την ευκαιρία δεν την είχε καν. Αντίθετα οι Ούγγροι την άρπαξαν και θα είναι ξανά εκεί. Όπως το 2016. Ήταν ένα ποδοσφαιρικό 'έγκλημα', μια βλασφημία στο θεό της μπάλας, που τιμωρήθηκε αυστηρά εκ των υστέρων. Το ότι θα έπεφτε στον όμιλο με Πορτογαλία, Γαλλία και Γερμανία δεν αφαιρεί από την αξία της κάκιστης διαχείρισης. Ας είναι ένα μάθημα για το παρόν και το μέλλον.