David May, θα σε αγαπώ πάντα

Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για το επόμενο μέλος της εκλεκτής λέσχης απατεωνίας. Λογικό άλλωστε, όταν αρχινάς με τον Κριστόφ Ντιγκαρί και συνεχίζεις με τον Ανδρίκο τον Σιλένζι, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ; Μόνο κάτω, απαντώ εγώ. Εντούτοις, τέτοιου είδους σκέψεις είναι για τους λιγόψυχους και έπειτα από μια απαραίτητη απόσταση που πήρα από το αγαπημένο θέμα συζήτησης, επέστρεψα με έναν άνθρωπο που KAI αγαπώ βαθύτατα KAI μπαίνει με το σπαθί του στην εκλεκτή λέσχη της απατεωνίας.

Μπορεί το όνομα Ντέηβιντ Μέη να μην σας λέει πολλά. Κάποιοι και κάποιες μπορεί να σκέφτεστε “α ναι, ο κιθάρερ των Κουήν”. Όχι, αυτός είναι ο ΜΠΡΑΓΙΑΝ ΜΕΗ, εξίσου σημαντικός απατεώνας, αλλά θα φτάσουμε και εκεί κάποτε. Εγώ όμως αναφέρομαι στον Ντέηβιντ Μέη, Άγγλο κεντρικό οπισθοφύλακα και γενικά χαμογελαστό παιδί, που μεγαλούργησε στη Μάτζεστε του Γιουνάη από τη σεζόν 1994-1995 εως κι αυτήν του 2002-2003. Εννιά σεζόν. Δεν τις λες λίγες. Μπόλικες ναι, λίγες όχι. Κι όμως, ελάχιστος κόσμος τον θυμάται, πέρα από κάτι πεταμένους σαν κι εμένα που θυμόμαστε με την ίδια θέρμη τον Τέρι Κουκ, τον ‘επόμενο Ντέηβιντ Μπέκαμ’ εκείνης της περιόδου, και τον Γρέηαμ Τόμλινσον που κάποιοι είχαν πει ότι θα ήταν το σεντρεφόρ της Γιουνάη για τα επόμενα 10 χρόνια. Δεν ήταν.

Ο Ντέηβιντ Μέη λοιπόν, έρχουται στους κόκκινοι διαβόλοι από την Μπλάκμπερν Ρόβερς  το καλοκαίρι του 1994. Την σεζόν 1994-1995, η Γιουνάη θα χάσει το πρωτάθλημα από την Μπλάκμπερν του Άλαν Σίρερ και του Κρις Σάτον. Τυχαίο; ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΑΠΛΑ ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ. Έφυγε ο Ντέηβιντ και πήρε το μοναδικό πρωτάθλημά της. Εντάξει, ήταν τυχαίο, αφήστε με εμένα. Ο Ντέηβιντ λοιπόν έρχεται, διατί στο πρόσωπό του ο Άλεξ Φέργκιουσον βλέπει τον μελλοντικό Άγγλο αντικαταστάτη του δεν-στρίβω-χωρίς-παρκαδόρο Στηβ Μπρους ή ακόμα και τον διάδοχο του δύο-μέτρα-κορμί-αλλά-δεν-λυγίζει Γκάρι Πάλιστερ.

Τα πρώτα σημάδια, καλά. Δύο πρώτες σεζόν, αυτές του ‘μαθητευόμενου’ υπό τους Πάλιστερ και Μπρους (ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΟΗΘΑ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΙΚΤΗΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ), συμπληρώνει 19 και 16 εμφανίσεις. Καλά πάμε. Τη δε 3η; ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΝΕΑ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡ ΛΙΝΚ. Κάνε στην μπάντα Φράνκο Μπαρέζι, βρέθηκε ο Μεσσίας του κέντρου της αμύνης. Σαμπάνιες ανοίγουν στη Γιουνάη, ρε τον μάστρο-Άλεξ τι μάτι είναι δαύτο, πού τον εντόπισε ο κερατάς, απίστευτος πραγματικά. Κάπου εκεί έρχεται αυτή η ρουφιάνα η πραγματικότητα και σηκώνει το πέπλο του ονείρου. Διότι να, ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑΚΤ. Ο Ντέηβιντ δεν ήταν και ο πιο ικανός ποδοσφαιριστής που πάτησε ποδοσφαιρικό γκαζόν. Στη γενικότερη κλίμακα του ‘είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής’, ο Ντέηβιντ θα δυσκολευόταν να πάρει βαθμό διψήφιο. Συγγνώμη Ντέηβιντ, σε αγαπώ, αλλά εδώ λέμε αλήθειες.

Εντούτοις, ΚΙ ΕΔΩ ΦΤΑΝΟΜΕ ΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ, ο Ντέηβιντ δεν ήτο βλαξ. Δεν ήταν κανένας μεγαλοαπατεώνας, που πήρε γραμμή ότι του πετάνε την μπάλα και ψάχνει το χερούλι και είπε μέσα “ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΓΕΛΑΣΩ ΟΛΟΥΣ”. Όχι. Ο Ντέηβιντ ο Μέη, ο αξιαγάπητος αυτός ξανθομπάμπουρας, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είπε στο εαυτό του τα εξής: “Ντέηβιντ αγόρι μου, άκου. Ας το παραδεχτούμε, τώρα που είμαστε μονάχοι μας. Η μπάλα δεν σε αγαπά όσο την αγαπάς εσύ. Δεν είναι ντροπή, είναι απλά μια πραγματικότητα και ξέρεις τι; Χεστήκαμε. Και ο Αργύρης Καμπούρης δεν ήταν Τζαμπάρ, αλλά ένα Ευρωμπάσκετ το πήρε. Κι εσύ λοιπόν παιδί μου, ένα-δύο μετάλλια πρωταθλητή τα έχεις πάρει. Από σπόντα; Από σπόντα, διάολε, τι να γίνει; Αλλά Ντέηβιντ, ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ, ας μην πιέσουμε την τύχη μας. Κάτσε εδώ, μην κάμεις πολύ θόρυβο, μην κάνεις πολύ φασαρία και ίσως, ΙΣΩΣ ΛΕΓΩ, να μην σε πάρει κανείς πρέφα. Το βδομαδιάτικο θα πέφτει, τη ζωούλα σου θα τηνε κάνεις, τι άλλο θέλεις; Απλά μην σε πιάσει καμιά τρέλα και τηνε δεις ποδοσφαιριστής και πεις ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΩ και τίποτα τέτοιες μαλακίες. Κάτσε εδώ στους πάγκους τους ζεστούς και στις εξεδρούλες, παίζε εκεί με τα αναπληρωματικά και ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ”.

Και ξέρετε κάτι; ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΑΜΕ. Από τη σεζόν 1997-1998 και μετά ο Ντέηβιντ δεν ξανασυμπλήρωσε διψήφιο αριθμό συμμετοχών. Εννιά, έξι, μία, δύο, δύο και μία. Όχι, δεν είναι συνδυασμός χρηματοκιβωτίου, είναι οι συμμετοχές του Ντέηβιντ μέχρι την ημέρα που έφυγε από τη Γιουνάη. Ούτε φασαρίες ούτε εγωισμοί ούτε τίποτα.

Για τούτο τον αγαπάω. Του έκατσε η καλή, την άρπαξε και με τα δύο χέρια και κατσικώθηκε. Δεν ήταν κανένας αγύρτης που θέλησε να πιάσει τον κωλαρίνο και 4-5 ομάδων ακόμη, όπως ΜΕΡΙΚΟΙ-ΜΕΡΙΚΟΙ. Μια χρονιά πήγε εκεί ο κακομοίρης στη Μπέρνλι, μετά άλλη μια στις ερασιτεχνικαί κατηγορίαι και μετά ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ. Πώς να μην τον αγαπάς μετά; Έκανε εκεί ένα έτσι στην Μπέρνλι, όπου τους πούλησε έναν λογικό, έναν σχεδόν τίμιο παπά τύπου “εγώ έπαιζα στη Γιουνάη ρε ταγάρια, άμπαλοι, ελάτε να σας μάθω λίγη μπαλίτσα”, μετά έναν γύρο του θριάμβου (ΜΑΖΙ ΤΟΥ) στη Μπέηκαπ Μπόροου και μετά ΠΗΓΕ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΜΠΑΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΝΤΟΥΜΠΑΙ.

Γιατί, φίλες και φίλοι, υπάρχουν και μερικοί φιλότιμοι, μερικοί ΤΙΜΙΟΙ απατεώνες εκεί έξω, δεν θέλουν όλοι να ρουφήξουν το μεδούλι των εργοδοτών τους, δεν θέλουν όλοι να πουλήσουν αυτοκρατορικά φούμαρα. Κάποιοι θέλουν απλά να βγάνουν το ψωμάκι τους. Ένας τέτοιος ήταν κι ο ανυπέρβλητος Ντέηβιντ Μέη. Hats off to you sir.

Πρέπει οι γιοι σπουδαίων παικτών να ακολουθούν τα χνάρια των πατεράδων τους; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: