Μπροστά στο Ρόμα-Λάτσιο, τα ελληνικά ντέρμπι είναι ‘εκκλησία’
Φωτιές και μαχαίρια, κόντρες με πολιτικές αιχμές, θάνατοι επιβεβαιωμένοι κι άλλοι που πέρασαν στα 'ψιλά' σε μια πόλη που δεν χωράει και τους δύο. Το Derby della Capitale της Ρόμα με τη Λάτσιο είναι πραγματικό ντέρμπι.
Τον Ιούνιο του 1930, ο Ολυμπιακός αναμετρήθηκε για πρώτη φορά με τον Παναθηναϊκό, χάνοντας με 8-2. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν καταφτάσει στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας βέβαιοι πως ο αγώνας θα εξελισσόταν σε θρίαμβο της ομάδας τους, κρατώντας ένα φέρετρο (!) για να πικάρουν τον αντίπαλο.
Η ισοπεδωτική ήττα της ομάδας των Ανδριανόπουλων είχε ως αποτέλεσμα το φέρετρο να γίνει κομμάτια και να γίνουν σοβαρά επεισόδια μεταξύ των οπαδών των ομάδων. Κάπως έτσι άρχισε η κόντρα των ‘αιωνίων’ αντιπάλων, που συνεχίζεται ως σήμερα, με πολλές ντροπιαστικές στιγμές.
Όμως μπροστά στο Ρόμα – Λάτσιο, το Derby della Capitale, κάθε άλλο ντέρμπι μοιάζει βγαλμένο από… εκκλησιαστική λειτουργία. Όχι, αυτό δεν είναι ένα κείμενο που λέει υπερβολές…
Οι δρόμοι της φωτιάς
Το 1927 ιδρύθηκε η Ρόμα, από την ένωση των ομάδων Roman, Alba-Audace και Fortitudo, με αφορμή την επιθυμία του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι να ανταγωνιστεί τις ομάδες του Βορρά με μια δυνατή ομάδα της πρωτεύουσας. Ο στρατηγός Τζιόρτζιο Βακάρο ήταν ο πρώτος που διαφώνησε με αυτή την κίνηση, υποκινώντας την αντίσταση των παικτών της Λάτσιο και πυροδοτώντας διχόνοια στις δυο ομάδες, που κρατά μέχρι σήμερα.
Πριν από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρόμα έπαιζε στο -ξύλινο- Campo Testaccio, ένα θρυλικό γήπεδο – ορόσημο της εργατικής τάξης της περιοχής. Μέχρι το 1940, η Ρόμα είχε χάσει εκεί μόλις 26 παιχνίδια σε 11 χρόνια (!). Το 1940, οι συνθήκες του πολέμου οδήγησαν τους ‘τζιαλορόσι’ να μοιραστούν το ίδιο γήπεδο με τη Λάτσιο. Η ομάδα, σύμφωνα με τη Ρόμα, έμεινε ‘άστεγη’.
Στο πέρασμα των δεκαετιών, οι οπαδοί της Ρόμα ταυτίστηκαν περισσότερο με την αριστερά, ενώ οι ‘λατσιάλι’ προέβαλαν μια ιδεολογία που εκτεινόταν από τη λαϊκή δεξιά ως την ακροδεξιά. Οι φανατικοί οπαδοί της Λάτσιο, οι επονομαζόμενοι Ultras, μέλος των οποίων υπήρξε και ο ποδοσφαιριστής Πάολο ντι Κάνιο, συνδέθηκαν άμεσα με ομάδες όπως οι Eagles Supporters, αλλά και η φασιστική οργάνωση Irriducibilii.
O Ντι Κάνιο αγάπησε τους Irriducibilii, ταξίδεψε μαζί τους σε όλη την Ιταλία και φώναξε με πάθος συνθήματα για εκείνη τη “σκ@τένια ομάδα της Ρώμης”. Δεν άργησε να χυθεί αίμα…
Ρώμη, η πόλη των μαχαιριών
‘Puncicate’ λέγεται η τακτική των Ρωμαίων χούλιγκαν που πλησιάζουν την πλάτη του αντιπάλου και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον έχουν μαχαιρώσει στους γλουτούς. Δεκάδες τέτοια περιστατικά έχουν σημειωθεί πριν και κατά τη διάρκεια ενός ντέρμπι στην πρωτεύουσα της Ιταλίας.
Ο κατάλογος των επιβεβαιωμένων αιματηρών επεισοδίων εκτείνεται σε τουλάχιστον 5 δεκαετίες. Το 1979, ο Βιντσέντσο Παπαρέλι, οπαδός της Λάτσιο, έπεσε νεκρός όταν τον πέτυχε στα μάτια μια φωτοβολίδα που εκτοξεύτηκε από την κερκίδα των οπαδών της Ρόμα. Ο Παπαρέλι άνηκε στους Ultras.
Το 1984, η Ρόμα αγωνιζόταν στο Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στη Λίβερπουλ. Ο Μπρους Γκρόμπελαρ έκανε… πάρτι κάτω από τα δοκάρια, συνθλίβοντας τις ελπίδες των Ιταλών για ένα τρόπαιο. Ακολούθησε πανδαιμόνιο στους δρόμους της πρωτεύουσας. Ο πόλεμος θα είχε ως βιτρίνα τους Άγγλους και τους ‘λατσιάλι’ ως τροφοδότες αιχμηρών πολεμοφοδίων.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ντι Κάνιο πραγματοποιούσε το μεγάλο όνειρό του: ήταν πια βασικό μέλος της ομάδας με τα λευκά και τα γαλάζια και σκόραρε ενάντια στη Ρόμα! Ο Ντι Κάνιο σαν να είχε εκτοξευτεί με ελατήριο, βρισκόταν μπροστά από τους Commando Ultras Curva Sud, τους οπαδούς της Ρόμα, βρίζοντας και φτύνοντας με άγριο μίσος.
Νέες εποχές, ίδιες συνήθειες
Στο πέρασμα του χρόνου, Ρόμα και Λάτσιο απέκτησαν ευρωπαϊκή αίγλη και κυνήγησαν μανιασμένα Μίλαν και Γιουβέντους για την κατάκτηση της πρωτιάς στο Καμπιονάτο. Πολ Γκασκόιν, Άλεν Μπόκσιτς, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Πάβελ Νέντβεντ, Καφού, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Τζιουζέπε Σινιόρι, Βενσάν Καντελά, Πάολο Ντελβέκιο, Βιντσέντσο Μοντέλα και ένας νεαρός ονόματι Φρανσέσκο Τότι έγιναν μερικά από τα μεγαλύτερα αστέρια των δυο ομάδων.
Άστοχες κινήσεις, όπως η πολυθρύλητη μεταγραφή του Ισπανού Γκάιθκα Μεντιέτα, πλήγωσαν τη Λάτσιο, όμως η μάχη ενάντια στη μισητή Ρόμα παρέμεινε ‘αλώβητη’.
Το 2004, μια φήμη περί θανάτου ενός νεαρού αγοριού από πυρά της αστυνομίας, προκαλεί όλεθρο στο ντέρμπι, με τους οπαδούς των δυο ομάδων να διασταυρώνουν τα πυρά τους ξανά.
Η εκεχειρία
Στις 26 Νοεμβρίου 2007 συμβαίνει κάτι ασύλληπτο. Μέσα σε ακόμα έναν πόλεμο με πέτρες και μαχαίρια μεταξύ οπαδών των δύο συλλόγων, η αστυνομία επεμβαίνει και προσπαθεί να κατευνάσει τις δυο πλευρές. Ένας αστυνομικός ανοίγει πυρ, σημαδεύοντας τον ουρανό, όμως οι σφαίρες χορεύουν σε τυφλή κατεύθυνση.
Μια από αυτές βρίσκει τον Γκαμπριέλε Σάντρι, οπαδό της Λάτσιο, που έβγαινε εκείνη τη στιγμή από το αυτοκίνητο του.
(O επιθετικός της Λάτσιο, Φάμπιο Φιρμάνι, πανηγυρίζει μπροστά από το πανό – προσωπογραφία του Γκαμπριέλε Σάντρι)
Οι οπαδοί των δυο ομάδων καλούν σε ανακωχή και οργανώνουν πορείες και διαμαρτυρίες με κάθε τρόπο ενάντια στην αστυνομική βία. Η αστυνομία χαρακτηρίζει το συμβάν ως “ατύχημα”.
Σε μια γη που ανατέλλει
Οι τιφόζι της Λάτσιο συνεχίζουν να ταξιδεύουν στα εκτός έδρας παιχνίδια, κρατώντας μαχαίρια, φωτοβολίδες, ακόμα και όπλα. Οι… κάτοικοι της Curva Sud συνεχίζουν να μαχαιρώνουν απλούς φιλάθλους, γιατί δεν φέρουν διακριτικά της Ρόμα. Τα περιστατικά έχουν μειωθεί σημαντικά και όταν συμβαίνουν, συνήθως ‘θάβονται’ μέσα στον κυκεώνα της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, αθλητικής επικαιρότητας.
Οι ομάδες άλλωστε είναι πια δυο μεγάλα, καταξιωμένα clubs με αρκετά τρόπαια και διακρίσεις στο ενεργητικό τους, κάτι αντίστοιχο με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Κάθε αρνητικό περιστατικό, κηλιδώνει το γόητρο της Ρόμα και της Λάτσιο. Μπορούμε άραγε να ζήσουμε χωρίς ηλίθιους που σκοτώνονται μεταξύ τους για ένα χρώμα φανέλας;
Φωτογραφίες: AP Images
