Αυτό είναι το κορυφαίο γκολ που έχω δει σε Μουντιάλ!

Η ώρα που όλοι οι ερωτευμένοι με την ασπρόμαυρη στρογγυλή Θεά περιμένουμε καρτερικά, έφτασε! Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το Μουντιάλ της Βραζιλίας όπου η Γερμανία κατέκτησε την κορυφή του κόσμου για τέταρτη φορά στην ιστορία της (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Ιταλών) και πλέον η απόλυτη γιορτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου μεταφέρεται σε ευρωπαϊκό έδαφος και συγκεκριμένα στην Ρωσία.

Το 21ο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι προ των πυλών και πλέον όλοι λίγο-πολύ περιμένουμε την σέντρα φέρνοντας ταυτόχρονα εικόνες στο μυαλό μας από το παρελθόν και προηγούμενες διοργανώσεις.

Ποιά είναι όμως η στιγμή, το γκολ εκείνο που έχει “σφηνωθεί” στο μυαλό μας και δεν λέει να φύγει από αυτό όσα χρόνια και αν περάσουν; Το ερώτημα αυτό τέθηκε στους συντάκτες του Contra.gr και τους έδωσε την ευκαιρία για ταξίδι στο χρόνο, μπολιασμένο με γλυκές θύμησες…

ΕΙΝΑΙ Ο “ΡΟΝΙ” ΠΟΥ ΠΩΡΩΝΕΙ (ΜΑΝΟΣ ΝΑΒΡΟΖΙΔΗΣ)

21 Ιουνίου 2002, πρωί πρωί με τη δροσούλα η κρατική τηλεόραση έδειχνε Μουντιάλ. Το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξαγόταν στην άλλη άκρη του κόσμου και συγκεκριμένα στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας. Θυμάμαι ήταν γύρω στις 10 το πρωί και είχαμε αποφασίσει με τους φίλους μου να δούμε πρώτα το Βραζιλία – Αγγλία και μετά να πάμε για μπάλα στο δημοτικό μας που ήταν κλειστό λόγω των καλοκαιρινών διακοπών. Κάτσαμε να δούμε το παιχνίδι με τον συγχωρημένο τον παππού μου, ο οποίος ποδοσφαιρικά είχε μείνει στην εποχή του Γιασίν (σ.σ. υπάρχει λόγος που αναφέρομαι στον Μοσχοβίτη τερματοφύλακα). Άνοιξα μια σακούλα “δρακουλίνια”, είχα κι ένα χυμό διπλά μου…

Το ματς όπως αναμενόταν, ντέρμπι για δυνατούς. Η παιδική ψυχή αρνιόταν να υποστηρίξει την τεράστια Βραζιλία. Για κάποιο λόγο ήμουν “Άγγλος” εκείνο το πρωινό. Τους λυπόμουν! Κι αφού, λοιπόν, το παιχνίδι βρίσκεται στο 1-1 με γκολ των Όουεν και Ριβάλντο, φτάνουμε στο 50′ και ο 22χρονος τότε, πάντα χαμογελαστός Ροναλντίνιο θα μου έδινε την ευκαιρία να λέω ποιο είναι το αγαπημένο μου γκολ σε Παγκόσμιο Κύπελλο (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Ο… αθεόφοβος ο “Ρόνι” έκανε όλο τον κόσμο να πιστεύει πως θα πάει για γέμισμα στην περιοχή. Η μπάλα άλλωστε ήταν στημένη πλάγια και λίγα μέτρα μπροστά από το κέντρο. Κι αυτός τι; Αποφάσισε να το πάει απευθείας, βλέποντας τον Σίμαν τοποθετημένο λάθος.

Ο Ροναλντίνιο σούταρε τόσο όσο χρειαζόταν για να κάνει το… ξόρκι στη μπάλα κι εκείνη να καταλήξει με φάλτσα στην εστία! Αυτό ήταν, τρελάθηκα! Έπαθα σοκ με το γκολ του Βραζιλιάνου. Μέχρι και ο παππούς μου… επανήλθε, για λίγο, ποδοσφαιρικά στο… 2002, λέγοντας “ο Γιασίν θα είχε… φάει τη μπάλα και οι Ρώσοι θα κέρδιζαν”.Για το παιδικό μου μυαλουδάκι δεν ήταν μόνο το ταλέντο του “Ρόνι” που έκανε τη διαφορά. Έπαιξε το ρόλο της και η μπάλα, γι’ αυτό και ζήτησα έτσι ξαφνικά από τον παππού μου την αγοράσει. Πράγματι, η θρυλική “φίφερνοβα” έγινε δική μου, κι ας μην κατάφερα ποτέ να βάλω γκολ σαν του Ροναλντίνιο. Δεν με ενδιέφερε ήμουν ευτυχισμένος. Το μόνο λάθος που δεν επαναλαμβάνω από τότε, είναι να βλέπω τέτοια ματς σε μικρές τηλεοράσεις. Κάθε τέσσερα χρόνια γίνεται, οπότε φροντίζουμε με τους φίλους να είμαστε καλά εξοπλισμένοι, διότι πλέον το μυστικό για να δεις καλό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο οι πίτσες και τα σουβλάκια. Θες και την τηλεόραση σου την… μουντιαλική.

ΣΩΚΡΑΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ (ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΩΙΤΟΣ)

Σωκράτη, συγγνώμη. Το δικό σου γκολ απέναντι στην Κόστα Ρίκα ήταν αυτό που έχω πανηγυρίσει περισσότερο από κάθε άλλο στα επτά Παγκόσμια Κύπελλα που έχουν αποτυπωθεί στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Δεν είναι όμως το κορυφαίο που είδαν ποτέ τα ματάκια μου (τηλεοπτικά), δεν είναι αυτό φυλακίστηκε στη μνήμη μου.

Αγαπημένο ναι, λόγω της έκστασης της στιγμής. Ένα ηφαίστειο που εξερράγη και με πλημμύρισε συναισθήματα.Κορυφαίο όμως όχι. Για να το κυκλώσουμε θα πάμε πολύ πίσω, κοντά 30 χρόνια πλέον. Στην Ιταλία του ’90, σ’ εκείνο το ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα της 24ης Ιουνίου στο Τορίνο.
Το παιχνίδι της Βραζιλίας με την Αργεντινή, στον πρώτο γύρο των νοκ άουτ, είναι η απόλυτη μάχη που μπορείς να δεις σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Βραζιλιανόφιλος -δεν το κρύβω- από πιτσιρικάς, περιμένω την κατατρόπωση των μισητών αντιπάλων. Οι 11άδες είναι ασύγκριτες και το ματς μονόλογος της “σελεάο”.

Μέχρι τουλάχιστον το 81′ που ο Μαραντόνα παίρνει την μπάλα πίσω απότη γραμμή του κέντρου αφήνει πίσω δυο δικούς μας εφορμά προς την περιοχή, πασάρει διαγώνια μεταξύ τριών αμυντικών και ο Κανίγια, προσπερνώντας τον Ταφαρέλ, σκοράρει σε κενό τέρμα! Τι έκανε πάλι ο… (βάλτε όποια λέξη σας ταιριάζει) θα ξεστόμιζα τότε, αν δεν ήμουν στα 9.

ΝΤΕΝΙΣ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ (ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ)

Πέρα από την αγαπημένη Εθνικής Ελλάδας που το 2004 μας προσέφερε με διαφορά το ομορφότερο ποδοσφαιρικό καλοκαίρι της ζωής μας με τον άθλο της κατάκτησης του Euro στην Πορτογαλία, η έτερη ομάδα που στηρίζω παραδοσιακά, διαχρονικά και… πεισματικά σε εθνικό επίπεδο είναι η Ολλανδία. Και αυτό γιατί ως μικρό παιδί “τράκαρα” πάνω στην ονειρεμένη τριπλέτα των Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρντ και “κόλλησα” με αυτούς όπως και με την φανταχτερή πορτοκαλί φανέλα αλλά φυσικά και με το γκολ-όνειρο του Φαν Μπάστεν στον τελικό του Euro ’88 που συνιστά μία από τις πιο δυνατές αθλητικές αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας ( πού να είχα δηλαδή και μουντιαλική τηλεόραση εκείνη την εποχή για να απολαύσω τη στιγμή στο 100%).

Όσο για τα Παγκόσμια Κύπελλα, ναι, το παραδέχομαι, η Ολλανδία είναι και επίσημα η “βασίλισσα χωρίς στέμμα” έχοντας παίξει σε τρεις τελικούς και έχοντας χάσει και τους τρεις (το 1974 από την Γερμανία, το 1978 από την Αργεντινή και το 2010 από την Ισπανία), παρόλα αυτά έχει να επιδείξει πολλές μεγάλες στιγμές στην κορυφαία γιορτή του πλανήτη που διεξάγεται για έναν μήνα κάθε τέσσερα χρόνια και μία από αυτές συνιστά και το αγαπημένο μου γκολ σε Μουντιάλ. Θα σας πάω 20 χρόνια πίσω, στην εποχή της εφηβείας μου (17 ετών τότε) και συγκεκριμένα στις 4 Ιουλίου 1998 όταν ο Ντένις Μπέργκαμπ έγινε για μένα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, Πελέ, Μαραντόνα και Κρόιφ ΜΑΖΙ! Ήταν ο προημιτελικός της Ολλανδίας με την Αργεντινή στο “Βελοντρόμ” της Μασσαλίας, με το σκορ στο 1-1 από νωρίς (12′ Κλάιφερτ / 17′ Λόπες) και όλους στις εξέδρες και στης τηλεοράσεις να έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα της παράτασης. Όμως ο “αέρινος” Μπέργκαμπ είχε διαφορετική άποψη.

Και την κατέθεσε στο 90ο λεπτό, βλέποντας τον Φρανκ Ντε Μπουρ να παίρνει τη μπάλα λίγο έξω από την περιοχή των “οράνιε”, να την κουβαλάει σχεδόν μέχρι τη σέντρα και να επιχειρεί βαθιά “50άρα” μπαλιά ψάχνοντας κάποιον από τους επιθετικούς του Χίντινκ στην περιοχή της Αργεντινής. Ο Μπέργκαμπ ακολούθησε την μπάλα και με τρία αγγίγματα με το ίδιο πόδι, έστειλε εκατομμύρια συμπατριώτες του στα ουράνια: πρώτα την κατέβασε ιδανικά, έπειτα την πέρασε κάτω από τα πόδια του Ρομπέρτο Αγιάλα που πήγε να τον ανακόψει και για φινάλε “τελείωσε” τον Ρόα (έμεινε στήλη άλατος με το χέρι υψωμένο), στέλνοντας τη μπάλα με το εξωτερικό του δεξιού ποδιού στο απέναντι “Γ”! Ο ορισμός της τελειότητας, η αποθέωση της απλότητας, ο αρμονικός συνδυασμός χορευτικής επιδεξιότητας και εκτελεστικής δεινότητας. Ο Μπέργκαμπ είχε κάνει κάτι το τρομερό, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, και το συγκεκριμένο γκολ, που παραμένει μέχρι σήμερα το αγαπημένο μου σε τελικά Μουντιάλ, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Ούτε οι Ολλανδοί, ούτε οι Αργεντινοί…