Ατρόμητος-ΠΑΟΚ: Η ανατροπή που δεν πανηγυρίστηκε όταν έπρεπε

Η υψωμένη σημαία του Μιχαήλ Δημόπουλου στο εύστοχο πλασέ του Σπύρου Νάτσου για το 3-2 του Ατρομήτου επί του ΠΑΟΚ στο 92′, για τη 15η αγωνιστική της Super League Intewetten, διέκοψε απότοματα τα τρελά πανηγύρια των Περιστεριωτών για την ανατροπή του 1-2 σε χρονικό διάστημα 10 λεπτών. Οι γηπεδούχοι είχαν ήδη αμφισβητήσει την υπόδειξη του α’ βοηθού, αλλά πριν από την επιβεβαίωση από τον VAR δεν είχαν το δικαίωμα να επιμείνουν ότι έκανε λάθος. Ο ρέφερι Διαμαντόπουλος περίμενε εκ των υστέρων το σήμα από το μπουθ κι όταν οι γραμμές το ενέκριναν γεωμετρικώς οι ποδοσφαιριστές του Νταμίρ Κάναντι είχαν πλέον απωλέσει ένα μεγάλο ποσοστό της έξαψης που είχε προκαλέσει το εύστοχο πλασέ για τη μεγάλη νίκη της αθηναϊκής ομάδας.

Ούτε μάλιστα η ισοπαλία είχε πανηγυριστεί όσο ακριβώς της άξιζε στην πραγματικότητα. Διότι ο ‘εκτελεστής’ Χάρης Χαρίσης, που είχε στείλει την μπάλα κάτω από το σώμα του Πασχαλάκη για το 2-2 στο 85′, είχε προτιμήσει να σηκώσει απλώς το χέρι δείχνοντας σεβασμό στο παρελθόν των 42 συμμετοχών στον ‘Δικέφαλο του Βορρά’, αφότου αποκτήθηκε από τον ΠΑΣ Γιάννινα και προτού καταλήξει στο Βέλγιο. Στην 45η του με τα κυανόλευκα, από το καλοκαίρι του 2019, ο 25χρονος κεντρικός χαφ σκόραρε για πρώτη φορά και έμελλε να ‘ναι αυτό το γκολ που έχτισε την αντεπίθεση του Ατρομήτου. Μετά τη λήξη χάρηκε με την ψυχή του για ό,τι είχε καταφέρει και το δικαιούταν ξεκάθαρα με βάση την προσωπική εμφάνιση έως τότε. Είχε προτιμήσει όμως να μην δώσει οποιοδήποτε δικαίωμα, έστω κι αν ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, δημιουργός -επί της ουσίας- με την ενέργειά του από δεξιά, είχε σπεύσει να τον σηκώσει από το χορτάρι για να τον συγχαρεί.

Το 2-2 είχε ήδη σοκάρει τους φιλοξενούμενους, πόσο μάλλον η ολική ανατροπή του 92′, που δεν έβγαλαν αντίδραση. Είχε μόλις προηγηθεί το τέρμα του Αμρ Ουάρντα, με μια απρόσμενη κεφαλιά άνευ άλματος στο 82′, στην επιστροφή του στον ΠΑΟΚ. Μια κεφαλιά που εκείνη τη στιγμή έδειχνε δυνατή να αφαιρέσει τα δεσμά από την ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία όσο έμενε το βασανιστικό, για τα δεδομένα της βαθμολογίας, 1-1 για δεύτερη σερί αγωνιστική. Αποτέλεσμα στο οποίο η ίδια είχε εγκλωβιστεί αφενός από την ‘εμμονή’ του Χρήστου Τζόλη να κυνηγά διαρκώς το τέλειο (και όχι κάτι λιγότερο άμα τη εμφανίσει του στον ελληνικό ποδοσφαιροκόσμο) αφετέρου την αδυναμία του Κάρολ Σβιντέρσκι να τραντάξει τα δίχτυα από το ένα μέτρο με μοναδικό αντίπαλο τον νεαρό Μανδά (που είχε στο μεσοδιάστημα αντικαταστήσει τον τραυματία Γιαννιώτη).

Ναι μεν οι δύο ποδοσφαιριστές του ‘Δικεφάλου’ είχαν συνεργαστεί άψογα στο 1-0 του 22′, στο έβδομο γκολ του Πολωνού φορ μετά το απίθανο σήκωμα του 18χρονου αρτίστα, αλλά τόσο ο ένας όσο και ο άλλος είχαν το κρίμα στο λαιμό τους για ό,τι ακολούθησε στο τελευταίο κομμάτι της αναμέτρησης. Ο Τζόλης γιατί είχε χτυπήσει άσχημα (και άουτ) το κερδισμένο πέναλτι του 16′ και ο Σβιντέρσκι διότι αμαρκάριστος στη μικρή περιοχή σημάδεψε τον αντίπαλο γκολκίπερ και όχι κάποια από τις δυο γωνίες της εστίας που είχε λιγοστές πιθανότητες να υπερασπιστεί.

Έκτοτε οι γηπεδούχοι κέρδισαν τα μέτρα που τους χάριζαν τα άμυαλα λάθη των ‘ασπρόμαυρων’ και από την ‘οβίδα’ του Μουνίθ (που ‘κρέμασε’ τον Πασχαλάκη) για το 1-1 στο 64′ άρχισαν να πιστεύουν πως τουλάχιστον θ’ αποφύγουν μια τρίτη σερί ήττα που θα δημιουργούσε έξτρα πίεση σ’ ένα ούτως ή άλλως μπερδεμένο σύνολο.

Αντ’ αυτού όχι μόνο βρήκαν την ισοφάριση, αλλά βρήκαν νίκη για πρώτη φορά από τις 7 Νοεμβρίου, ακριβώς δύο μήνες έπειτα από το 1-0 επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ. Ακόμη και η νίκη τους αυτή με χρονοκαθυστέρηση επιτεύχθηκε. Αφού μεσολάβησαν πέντε ματς άνευ ‘τρίποντου’ (Απόλλων, ΑΕΛ, Άρης, Ατρόμητος, Βόλος)