Αργεντινή – 1978

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στην Αργεντινή το 1978. Υπό τις ευλογίες της δικτατορίας Βιδέλα, η "αλμπιτσελέστε" επικρατεί του total football της Ολλανδίας, απόντος του Γιόχαν Κρόιφ.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ

11 ΙΟΥΝ 2014

Η διοργάνωση

Το Μεξικό προτιμήθηκε από την Αργεντινή για τη διοργάνωση του 1970, αφού λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων δύο χρόνια νωρίτερα είχε να επιδείξει καινούργια στάδια. Το 1978 ήρθε εν τέλειη σειρά της Αργεντινής, σε ένα τουρνουά που συνδέθηκε άρρηκτα με την δικτατορία του Χόρχε Βιδέλα, η οποία είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας δύο χρόνια νωρίτερα και χρησιμοποίησε το Μουντιάλ (και την επιτυχία της “αλμπιτσελέστε”) ως πρωταγωνιστικό μέσο προπαγάνδας.

Για πρώτη φορά υπήρχε τριψήφιος αριθμός χωρών στα προκριματικά, αν και αρκετές συμμετέχουσες αποσύρθηκαν και έριξαν το σχετικό νούμερο στα δύο ψηφία. Η διοργάνωση σηματοδότησε την επιστροφή της Γαλλίας, τηςΙσπανίας και της Ουγγαρίας μετά από δύο σερί απουσίες. Η Αγγλία αποκλείστηκε στην ισοβαθμία με την Ιταλία στον προκριματικό όμιλο, ενώ εκτός έμεινε η Γιουγκοσλαβία, η Σοβιετική Ενωση, η Ουρουγουάη και η πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσεχοσλοβακία.

Το σύστημα διεξαγωγής παρέμεινε ίδιο με τη διοργάνωση του 1974 και ο πρώτος όμιλος ήταν το “γκρουπ του θανάτου”. Ιταλία και Αργεντινή πέτυχαν δύο νίκες κόντρα σε Γαλλία (στο ντεμπούτο του Μισέλ Πλατινί σε μεγάλη διοργάνωση) και Ουγγαρία και πριν διασταυρώνουν τα “ξίφη” τους γνώριζαν ότι είχαν προκριθεί. Το γκολ του Ρομπέρτο Μπέτεγκα έδωσε τη νίκη στη “σκουάντρα ατζούρα”, αλλά παράλληλα ο δρόμος για τον τελικό της Αργεντινής άνοιξε, αφού πέρασε στον πιο εύκολο από τους δύο ομίλους της επόμενης φάσης, έστω κι αν αναγκάστηκε να μετακομίσει από το Μπουένος Αϊρες στο Ροζάριο.

Στον 2ο όμιλο η Πολωνία απέδειξε ότι η πορεία της το 1974 δεν ήταν τυχαία και τερμάτισε πρώτη, φέρνοντας “λευκή” ισοπαλία κόντρα στην αποδυναμωμένη Δυτική Γερμανία (είχαν αποσυρθεί οι Φραντς Μπενεκμπάουερ, Γκερντ Μίλερ, ο Πολ Μπράιτνερ αρνήθηκε να ταξιδέψει για λόγους διαμαρτυρίας) και κάνοντας δύο νίκες με Τυνησία (ντεμπούτο) και Μεξικό. Τα “πάντσερ” διέλυσαν το Μεξικό με 6-0, αλλά στην τελευταία αγωνιστική κινδύνευσαν από τους Τυνήσιους, αν και το 0-0 τους έδωσε το “εισιτήριο” για τη συνέχεια. Η νίκη της Τυνησίας επί του Μεξικού με 3-1 ήταν ιστορική, καθώς σηματοδότησε την πρώτη επιτυχία αφρικανικής ομάδας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Στον 3ο όμιλο,καμία ομάδα δεν νίκησε με διαφορά μεγαλύτερη του ενός τέρματος. Η Αυστρία, αν και αουτσάιντερ, έκανε την έκπληξη και νίκησε την Ισπανία και τη Σουηδία, με συνέπεια να εξασφαλίσει την πρόκριση και -παρά την ήττα από τη Βραζιλία- την πρωτιά. Η “σελεσάο” θα αποκλειόταν εάν δεν κέρδιζε με 1-0 το ματςκόντρα στους Αυστριακούς, αφού είχαν προηγηθεί δύο ισοπαλίες με Σουηδία (για την οποία διαμαρτύρεται δικαιολογημένα για γκολ του Ζίκο που δεν μέτρησε στις καθυστερήσεις) και Ισπανία (με τον Ισπανό Χούλιο Καδρένα να χάνει ανεπανάληπτη ευκαιρία σε κενή εστία, με την οποία θα μπορούσε να δώσει τη νίκη-πρόκριση στους “φούριας ρόχας”)

Στον 4ο όμιλο, η φιναλίστ του προηγούμενου Μουντιάλ Ολλανδία ταξίδεψε στην Αργεντινή δίχως τον Γιόχαν Κρόιφ και τον Ρίνους Μίχελς, αλλά με παρόμοιες ιδέες και στόχους. Δεν ήταν οι “οράνιε” η ομάδα που κυριάρχησε στον όμιλο, αλλά το Περού του Τεόφιλο Κουμπίγιας, ο οποίος με πέντε γκολ κόντρα σε Σκοτία και Ιράν (δύο νίκες) ηγήθηκε της χώρας του, όπως και το 1970. Η ισοπαλία με την Ολλανδία έφερε σε δύσκολη θέση το συγκρότημα του Αυστριακού Ερνστ Χάπελ, επειδή σε περίπτωση ήττας με διαφορά τριών γκολ την τελευταία αγωνιστική από τη Σκοτία, θα αποκλειόταν. Οι Σκοτσέζοι κατάφεραν να σημειώσουν τα τρία γκολ που επιζητούσαν, αλλά δέχθηκαν δύο κι έτσι αποκλείστηκαν στη φάση των ομίλων εξαιτίας της διαφοράς τερμάτων για δεύτερο σερί τουρνουά.

Στον δεύτερο γύρο, ο πρώτος όμιλος περιείχε μόνο Ευρωπαίους, με την Ολλανδία να πραγματοποιεί εκπληκτική αρχή διαλύοντας την Αυστρία με 5-1. Ακολούθησε η ισοπαλία 2-2 με τη Δυτική Γερμανία σε έναν άτυπο επαναληπτικό του τελικού του 1974 και στο τελευταίο ματς περίμενε την ισόβαθμη Ιταλία για να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους. Η “σκουάντρα ατζούρα” είχε νικήσει την Αυστρία χάρη σε ένα τέρμα του Πάολο Ρόσι κι αφού προηγουμένως είχε αποσπάσει “λευκή” ισοπαλία από τους πρωταθλητές κόσμου, αναγκάζοντάς τους να μείνουν χωρίς ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης. Αυτό θα συνέβαινε μόνο εάν νικούσαν την Αυστρία με μεγάλο σκορ και το άλλο παιχνίδι του ομίλου ερχόταν ισόπαλο, αλλά η ομάδα του Χέλμουτ Σενέκοβιτς είχε διαφορετική άποψη και μετά από 47 χρόνια κατάφερε να επιβληθεί των άσπονδων γειτόνων της στο “θαύμα της Κόρντομπα” και να τους στερήσει την ευκαιρία να διατηρήσουν τα σκήπτρα. Αυτό, πάντως, δεν θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, αφού η Ολλανδία νίκησε την Ιταλία με 2-1 χάρη σε… τρία τέρματά της. Ο Ερνι Μπραντς έδωσε προβάδισμα στην Ιταλία με αυτογκόλ, ωστόσο στο 49′ ισοφάρισε κι έγινε ο πρώτος παίκτης που σημειώνει αυτογκόλ και γκολ στο ίδιο ματς στην ιστορία της διοργάνωσης. Το νικητήριο τέρμα σημείωσε ο Αρι Χαν στο 76′ για τους “οράνιε” που για δεύτερη σερί φορά βρέθηκε στον τελικό του Μουντιάλ.

Στον έτερο όμιλο, οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες προέρχονταν από τη Νότια Αμερική. Αργεντινή και Βραζιλία είχαν προβάδισμα, το Περού και η Πολωνία ήταν τα πάντα υπολογίσιμα αουτσάιντερ. Τα δύο μεγαθήρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου άρχισαν με νίκες και στο μεταξύ τους παιχνίδι, μετά από 90 λεπτά γεμάτα βίαια μαρκαρίσματα και καμία διάθεση για ποδόσφαιρο, η ισοπαλία δεν έκρινε τίποτα. Η πρώτη θέση θα έβρισκε κάτοχο την τελευταία αγωνιστική, η οποία αποτέλεσε ορόσημο τόσο για την εν λόγω διοργάνωση, όσο και για τις επόμενες, αφού με αφορμή τα όσα συνέβησαν στην Αργεντινή, η FIFA αποφάσισε να επαναφέρει τα ημιτελικά και να διεξάγονται τα ματς των τελευταίων αγώνων στους ομίλους την ίδια ώρα. Εν προκειμένω, η Βραζιλία νίκησε 3-1 την Πολωνία, η Αργεντινή διέλυσε 6-0 το Περού εξασφαλίζοντας τη διαφορά γκολ που ήθελε απέναντι στη “σελεσάο” και προκρίθηκε, τη στιγμή που η ομάδα του Κλαούντιο Κουτίνιο αποχώρησε ως η μοναδική αήττητη ομάδα του τουρνουά.

Ο τελικός

Το “Μονουμεντάλ” είχε γεμίσει πολύ πριν την έναρξη του τελικού,με τους φίλους της Αργεντινής να δημιουργούν τη γνωστή, θερμή ατμόσφαιρα, πετώντας κονφετί και χρωματιστά ρολά χαρτιού στον αγωνιστικό χώρο. Η Ολλανδία μπήκε στο γήπεδο έτοιμη για τη σέντρα, αλλά για περίπου πέντε λεπτά περίμενε τον αντίπαλο, σε μία προσπάθεια των Αργεντινών να διαταράξουν την αυτοσυγκέντρωση των “οράνιε”. Μόλις μπήκαν στο γήπεδο κι αυτοί, δημιουργήθηκε θέμα με τον πλαστικό νάρθηκα που φορούσε στον καρπό ο Ρενέ φαν ντε Κέρκοφ, ύστερα από τον τραυματισμό του στη φάση των ομίλων. Ο Ολλανδός ακραίος επιθετικός, μετέπειτα παίκτης του Απόλλωνα Αθηνών, αγωνιζόταν με αυτόν τον νάρθηκα από το ματς με το Ιράν, ωστόσο ο Ιταλός διαιτητής Σέρτζιο Γκονέλα απαίτησε να καλυφθεί με γάζα, όπερ και εγένετο. Η διαιτησία του τελικού, τόσο από τον Γκονέλα, όσο και από τους βοηθούς του, τον Ουρουγουανό Ραμόν Μπαρέτο και τον Αυστριακό Εριχ Λίνεμαϊρ, ήταν αμφιλεγόμενη, μιας και πολλές φάσεις κατέληξαν υπέρ των Αργεντινών, χωρίς προφανή λόγο.

Οι Ολλανδοί δεν πτοήθηκαν, ανέλαβαν ηγετικό ρόλο στο ματς, αλλά ελείψει Κρόιφ, δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν με ορθό τρόπο τις φάσεις. Ο Μάριο Κέμπες, ο οποίος είχε φορμαριστεί στον δεύτερο γύρο ομίλων, άνοιξε το σκορ στο 37′, αποτέλεσμα με το οποίο οι δύο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια. “Ο Λούκε μου έδωσε την μπάλα, μπήκα στην περιοχή, ο τερματοφύλακας έκανε έξοδο και άρχισα να πέφτω. Εκανα μία τελευταία προσπάθεια να αγγίξω την μπάλα και τα κατάφερα. Ηταν γκολ. Ποτέ στη ζωή μου δεν άκουσα παρόμοιο θόρυβο. Το γρασίδι έτρεμε”, θυμάται ο ίδιος ο Κέμπες.

Ο Χάπελ έριξε στο ματς τον Ντιρκ Νάνινχα στη θέση του αναποτελεσματικού Τζόνι Ρεπ στο 58′ και ο επιθετικός της Ρόντα τον δικαίωσε, ισοφαρίζοντας οκτώ λεπτά πριν τη συμπλήρωση των ενενήντα. Στις καθυστερήσεις, μάλιστα, ο Ρομπ Ρένζενμπρινκ είδε την μπάλα από μακρινή προσπάθειά του να καταλήγει στο οριζόντιο δοκάρι, χάνοντας έτσι μοναδική ευκαιρία να γράψει ιστορία. Στην παράταση η Ολλανδία είχε κουραστεί και η ψυχωμένη ομάδα του Σέζαρ Λουίς Μενότι πέρασε στην αντεπίθεση. Στο 104′ ο Κέμπες σκόραρε για δεύτερη φορά κι έδωσε το σύνθημα της νίκης. Οι αποκαμωμένοι “οράνιε” δεν κατάφεραν να αντιδράσουν και ο Ντάνιελ Μπερτόνι στο 115′ έπαιξε το ένα-δύο με τον Κέμπες, διαμορφώνοντας το τελικό 3-1. Τριάντα οκτώ χρόνια μετά την ήττα της “αλμπιτσελέστε” στον τελικό του πρώτου Μουντιάλ, στην Ουρουγουάη, η Αργεντινή κατάφερε να σηκώσει για πρώτη φορά το βαρύτιμο τρόπαιο. Η απονομή έγινε από τον Χόρχε Βιδέλα και άλλους εκπροσώπους του καθεστώτος και γι’ αυτό η αποστολή της Ολλανδίας προτίμησε να μην παραστεί για να πάρει τα αργυρά μετάλλιά της.

Ιδανική ενδεκάδα

Φιγιόλ (Αργεντινή), Νελίνιο (Βραζιλία), Τζεντίλε (Ιταλία), Κρολ (Ολλανδία), Καμπρίνι (Ιταλία), Μπέτεγκα (Ιταλία), Αρντίλες (Αργεντινή), Χάαν (Ολλανδία), Κέμπες (Αργεντινή), Μπερτόνι (Αργεντινή), Ρόσι (Ιταλία)

Η έκπληξη

Η αναμέτρηση της 3ης αγωνιστικής του 1ου ομίλου της 2ης φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978 έμεινε στην ιστορία ταυτόχρονα δύο χωρών, της Αυστρίας και της Δυτικής Γερμανίας. Οι Γερμανοί παραδοσιακά ήταν ο ισχυρός του εν λόγω ζεύγους, είτε για εξωγηπεδικούς λόγους, είτε για καθαρά αγωνιστικούς. Στις 21 Ιουνίου του 1978, όμως, στην Κόρντομπα, η Αυστρία κατάφερε μετά από 47 χρόνια να δώσει ένα ισχυρό ράπισμα στα “πάντσερ”, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως “το θαύμα της Κόρντομπα” στη μία χώρα και ως “η ντροπή της Κόρντομπα” στην άλλη. Οι Δυτικογερμανοί ήταν το ξεκάθαρο φαβορί του αγώνα, αφού είχαν ακόμα ορισμένες ελπίδες πρόκρισης στον τελικό. Πρωταθλητές κόσμου ακόμα, μπορεί να μην είχαν τα περισσότερα από τα “αστέρια” που τους έφεραν σε αυτήν τη θέση το 1974, οι Γερμανοί παρέμεναν το απόλυτο φαβορί. Η Αυστρία ήταν μία καλή ομάδα, που έκανε την έκπληξη στη φάση των ομίλων, αλλά είχε έρθει η ώρα να πάρει το… μάθημά της. Ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε άνοιξε το σκορ στο 19′, ωστόσο ένα αυτογκόλ του Μπέρτι Φογκτς έφερε ισορροπία στο σκορ. Ο κορυφαίος παίκτης των Αυστριακών,Χανς Κρανκλ, έβαλε μπροστά την ομάδα του επτά λεπτά αργότερα, με τον Μπερντ Χίλτσενμπαϊν να κάνει το 2-2. Ολα έδειχναν ότι το ματς θα οδηγηθεί στην παράταση, ωστόσο ο Κρανκλ δύο λεπτά πριν τη λήξη έκανε το 3-2, με τον Αυστριακό σχολιαστή, Εντι Φίνγκερ, να μένει στην ιστορία για την περιγραφή του: “Γκολ, γκολ, γκολ, γκολ, γκολ! Τρελαίνομαι!”.

Η ίντριγκα

Τρίτη και τελευταία αγωνιστική της δεύτερης φάσης των ομίλων και η Αργεντινή με τη Βραζιλία ισοβαθμούν. Η “σελεσάο” έχει καλύτερη διαφορά τερμάτων κατά ένα γκολ και κρατά την πρόκριση στα χέρια της. Αμφότερες είναι φαβορί για τη νίκη απέναντι σε Πολωνία και Περού, ωστόσο οι διοργανωτές ορίζουν το ματς της Βραζιλίας τρεις ώρες νωρίτερα. Οι τρισάκις παγκόσμιοι πρωταθλητές διαμαρτυρήθηκαν επισήμως στην οργανωτική επιτροπή, αλλά δεν εισακούστηκαν κι έτσι απλώς έκαναν το καθήκον τους και επικρατούν 3-1, με συνέπεια οι Αργεντινοί να χρειάζονται νίκη με τέσσερα τέρματα διαφορά κόντρα στο εξαιρετικό Περού του Τεόφιλο Κουμπίγιας και των Εκτορ Τσουμπίταζ, Χουάν Κάρλος Ομπλίτας και Αλφρέδο Κεσάδα. Κάπου εκεί αρχίζει το παρασκήνιο του αγώνα, με τη φημολογία να δίνει και να παίρνει. Τα σενάρια πολλά και το επικρατέστερο κάνει λόγο για δωροδοκία τριών υψηλά ιστάμενων της αποστολής του Περού από τον επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής, Τσαρλς Λακόστε, έναντι 40.000.000 σημερινών ευρώ, καθώς και 35.000 τόνων σίτου. Ο γραμματέας οικονομικών της δικτατορικής κυβέρνησης, Χουάν Αλεμάν, μετά την ολοκλήρωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, επιβεβαίωσε τις… δωρεές της Αργεντινής προς το Περού, τονίζοντας πως “τέτοιες δωρεές δεν είναι αυθόρμητες. Γίνονται μόνο σε περίπτωση σεισμού ή καταστροφής”. Το μοναδικό επιβεβαιωμένο γεγονός, το οποίο αναδείχθηκε από Βραζιλιάνους ρεπόρτερ αμέσως μετά τον αγώνα της Αργεντινής με το Περού, είναι πως ο τερματοφύλακας των Περουβιανών, Ραμόν Κιρόγα, είχε γεννηθεί στην Αργεντινή και είχε πάρει την περουβιανή υπηκοότητα. Ο ίδιος αρνήθηκε οποιαδήποτε μειωμένη απόδοση στο ματς, το οποίο έληξε με 6-0 υπέρ της “αλμπιτσελέστε” κι ενώ το ημίχρονο ήταν μόλις 2-0 υπέρ της. Υπάρχει, βέβαια και ο αντίλογος, σύμφωνα με τον οποίο η Βραζιλία πριμοδότησε το Περού ώστε να κόψει την φόρα της Αργεντινής, χωρίς επίσης να αποδειχθεί τίποτα. Η εύνοια της Αργεντινής, πάντως, ήταν γνωστή και αναμενόμενη. Από τα ματς των ομίλων, ο αγώνας της διεξαγόταν πάντα το βράδυ, με συνέπεια να γνωρίζει πάντα τα αποτελέσματα των αντιπάλων της, οπότε και αυτά που χρειαζόταν η ίδια. Τα “φαλτσοσφυρίγματα” των διαιτητών ήταν πάντα υπέρ της και όλο το κλίμα του τουρνουά θύμισε αυτό του 1934, όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βοήθησε τα μέγιστα ώστε η Ιταλία να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια εντός έδρας. Η Βραζιλία, από την πλευρά της, αποχώρησε αήττητη από το θεσμό, με τον προπονητή της, Κλαούντιο Κουτίνιο, να την χαρακτηρίζει “ηθική πρωταθλήτρια”.

Το γεγονός

Σε ηλικία 16 ετών ένας βραχύσωμος Αργεντινός επιθετικός της Αρχεντίνος Τζούνιορς ονόματι Ντιέγκο Μαραντόνα έκανε το ντεμπούτο του με την “αλμπιτσελέστε”. Ο ίδιος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής ηγήθηκε της ομάδας νέων στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Αν και δεν είχε ενηλικιωθεί ακόμα, ήταν έτοιμος για να συμπεριληφθεί στην αποστολή του Σέζαρ Λουίς Μενότι, ωστόσο ο Αργεντινός τεχνικός αποφάσισε να στηριχθεί σε άλλους, πιο έμπειρους παίκτες και να τον αποκλείσει από την αποστολή. “Μία από τις πιο δυσάρεστες εμπειρίες της ζωής μου ήταν ο αποκλεισμός του Μαραντόνα από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978. Οταν πρέπει να κόψεις έναν παίκτη είναι άσχημο, ποτέ δεν το ξεχνάς. Θυμάμαι επίπονα τη στιγμή. Επρεπε να κόψω αρκετούς παίκτες, εκτός του Μαραντόνα, που ήξερα ότι θα έχει πολλές ευκαιρίες στο μέλλον. Απέκλεισα και παίκτες που μοναδική ευκαιρία τους να παίξουν ήταν το 1978”, εξομολογήθηκε ο Μενότι. Ο Μαραντόνα από την πλευρά του, που είδε τον Ομάρ Λαρόσα να του παίρνει τη θέση στην 22μελή αποστολή, θυμήθηκε τα συναισθήματα που ένιωσε τότε: “Ηταν η πιο άσχημη μέρα της καριέρας μου. Ορκίστηκα ότι θα έπαιρνα εκδίκηση. Ηταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, που με σημάδεψε παντοτινά, που με καθόρισε. Το ένιωθα στα πόδια μου, στην καρδιά μου, στο μυαλό μου. Θα τους έδειχνα ότι μπορούσα να παίξω σε πολλά Μουντιάλ. Μου το είπε ο ίδιος ο Μενότι, αλλά δεν κατάλαβα τους λόγους”. Σημειώνεται πως δεν συγκαταλέγεται μόνο ο Μαραντόνα στις αμφιλεγόμενες αποφάσεις του Μενότι. Ιδια μοίρα περίμενε και τον δεξιό μπακ Βισέντε Περνία (πατέρα του Μαριάνο Περνία της Ατλέτικο Μαδρίτης), ο οποίος αποκλείστηκε από την αποστολή επειδή σε ένα φιλικό προετοιμασίας με την Σκοτία επιτέθηκε στον Γουίλι Τζόνστον.

Το αστέρι

Στο προηγούμενο τουρνουά ο Γιόχαν Κρόιφ ξεχώρισε με την παρουσία του στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας, έστω κι αν δεν κατάφερε να οδηγήσει την Ολλανδία στην κατάκτηση του τροπαίου. Σε αυτό του 1978 έλαμψε δια της απουσίας του και ιδίως για τον λόγο που εκείνη την εποχή ακουγόταν ότι δεν ταξίδεψε στην Αργεντινή. Οι Ολλανδοί είχαν προκαλέσει αίσθηση και παλαιότερα με ανάλογες αποφάσεις (η άρνηση για πολιτικούς λόγους του Αγιαξ να αγωνιστεί με τη Νασιονάλ στο Διηπειρωτικό του 1972, που άνοιξε τον δρόμο για τον Παναθηναϊκό) και για χρόνια θεωρείτο πως ο Κρόιφ αρνήθηκε να ταξιδέψει στην Αργεντινή για να μην συμμετάσχει στην προπαγάνδα του καθεστώτος. Εξάλλου, το ίδιο είχε πράξει και ο Πολ Μπράιτνερ.

Αργότερα ένα άλλο σενάριο τον ήθελε να αρνείται να ακολουθήσει την αποστολή της εθνικής Ολλανδίας λόγω κόντρας των χορηγών. Υπενθυμίζεται ότι στο Μουντιάλ του 1974 αγωνίστηκε με διαφορετική φανέλα από τους συμπαίκτες του, με δύο ρίγες αντί για τρεις που είχε η παραδοσιακή ολλανδική της “Adidas”, επειδή ο ίδιος είχε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με την “Puma”. Μία πρόσφατη συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό της Καταλονίας, όμως, διαλεύκανε το ζήτημα. Ο Κρόιφ αποκάλυψε ότι λίγους μήνες πριν το Μουντιάλ, το 1977, είχε πραγματοποιηθεί απόπειρα απαγωγής του ίδιου και της οικογένειάς του. Εξομολογήθηκε, μάλιστα, πως οι κακοποιοί τους είχαν σημαδέψει με αυτόματα όπλα. “Είχα ένα όπλο στο κεφάλι. Ημουν δεμένος, όπως και η γυναίκα μου. Τα παιδιά ήταν στο διαμέρισμά μας στην Βαρκελώνη”, διηγήθηκε. Αν και δεν αποκάλυψε πως η υπόθεση εν τέλει είχε αίσια έκβαση, δήλωσε ότι το σπίτι του φυλασσόταν 24 ώρες το 24ωρο από την αστυνομία για τους επόμενους τέσσερις μήνες, ενώ φρουροί συνόδευαν τα παιδιά του στο σχολείο. “Για να παίξεις σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να είσαι 200% έτοιμος. Είναι στιγμές που υπάρχουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή”, κατέληξε.

Ο πρώτος σκόρερ

Ο “άξονας” της εθνικής Αργεντινής ήταν κάτι παραπάνω από αξιοζήλευτος. Ο Ουμπάλδο Φιγιόλ στο τέρμα, ο Ντάνιελ Πασαρέλα στην άμυνα, ο Οσβάλντο Αρντίλες στο κέντρο και ο Μάριο Κέμπες στην επίθεση. Εστω κι αν ο επιθετικός της Βαλένθια, επί δύο σερί χρόνια πρώτος σκόρερ της Primera Division, άργησε να πάρει μπροστά. Στα τρία ματς της φάσης των ομίλων δεν κατάφερε να σκοράρει και ο Μενότι του πρότεινε να ξυρίσει το μουστάκι του για να αλλάξει το γούρι.

2002 Getty Images

Οπερ και εγένετο, με τον Κέμπες να σκοράρει εις διπλούν στα ματς με Πολωνία και Περού στη δεύτερη φάση των ομίλων και φυσικά να σημειώνει άλλα δύο γκολ κόντρα στην Ολλανδία στον τελικό. “Είναι δυνατός, έχει ικανότητα, δημιουργεί χώρους και σουτάρει δυνατά. Είναι ένας παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά”, έλεγε ο Μενότι για τον 24χρονο Κέμπες, ο οποίος πλαισιώθηκε κατάλληλα, με τον Λεοπόλντο Λούκε, έστω κι αν ο τελευταίος αγωνιζόταν θρηνώντας τον χαμό του αδερφού του σε τροχαίο δυστύχημα.

Η απογοήτευση

Οι πρακτικές προηγουμένων δεκαετιών όσον αφορά στα Παγκόσμια Κύπελλα αναβίωσαν στην Αργεντινή με την ανάληψη της διοργάνωσης του 1978. Δύο χρόνια νωρίτερα ο στρατός είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και όπως κάθε δικτατορικό καθεστώς, θα χρησιμοποιούσε κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο ώστε να αξιοποιήσει το Μουντιάλ προς όφελός του. Η Αργεντινή έπρεπε πάση θυσία να πραγματοποιήσει καλή πορεία στη διοργάνωση και εάν υπάρξει η ευκαιρία, να κατακτήσει και το τρόπαιο. Την ίδια στιγμή, λιγότερο από ένα μίλι μακριά από το γήπεδο “Μονουμεντάλ” όπου διεξήχθησαν τα περισσότερα ματς της “αλμπιτσελέστε”, περίπου 5.000 “αγνοούμενοι” πολίτες ήταν έγκλειστοι στη σχολή ναυτικών μηχανικών, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί υποβάλλονταν σε βασανιστήρια καθημερινά, ακούγοντας παράλληλα την βοή του πλήθους από το γειτονικό γήπεδο. Το εναρκτήριο λάκτισμα του θεσμού έγινε την Πέμπτη 1η Ιουνίου του 1978.

Κάθε Πέμπτη, από τις 30 Απριλίου του 1977, ο οργανισμός “Μητέρες της πλατείας Μαΐου” συγκεντρώνονταν έξω από τον κυβερνητικό οίκο, απαιτώντας την επιστροφή των παιδιών τους, τα οποία θεωρούνταν “αγνοούμενα” από το καθεστώς. Οι “αγνοούμενοι” στην Αργεντινή εκείνη την περίοδο υπολογίζονταν σε 30.000 άτομα, ωστόσο τόσο η FIFA, όσο και ο υπόλοιπος πλανήτης είχε στρέψει το βλέμμα του μόνο στο αθλητικό θέαμα. Ο τερματοφύλακας της Σουηδίας, Ρόνι Χέλστρεμ, προτίμησε να διαμαρτυρηθεί κι αυτός με της “Μητέρες της πλατείας Μαΐου” την Πέμπτη της πρεμιέρας του Μουντιάλ, από το να παραστεί στην τελετή έναρξης. “Αποφάσισα να το κάνω επειδή ήταν υποχρέωσή μου. Επρεπε να το κάνω για να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου”. Με την ίδια οργάνωση συναντήθηκε και η αποστολή της εθνικής Ολλανδίας, λίγο πριν τον τελικό του θεσμού. Ο Πολ Μπράιτνερ, από την πλευρά του, αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διοργάνωση και παρέμεινε στην πατρίδα του, ως ένδειξη διαμαρτυρίας.