Από την Α’ ΕΠΣΑΝΑ στην Championship: Μια αληθινή ιστορία

Μερικές φορές, μπροστά σε μια κρίσιμη απόφαση σταδιοδρομίας, σε μια επιλογή ζωής, μπορεί να φοβηθείς, να σκεφτείς πρώτα τι έχεις να χάσεις και μετά τι έχεις να κερδίσεις. Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω είναι πραγματική. Τα ονόματα του πρωταγωνιστή, των οικείων προσώπων του, ορισμένες προσωπικές πληροφορίες, καθώς και η ονομασία της ομάδας στην Α’ ΕΠΣΑΝΑ έχουν αλλαχθεί, ύστερα από παράκληση του ίδιου. Το ταξίδι όμως συνέβη κι η πορεία προς τον στόχο είχε εμπόδια, αλλά είχε και μπόλικο θράσος κι ένα φινάλε σχεδόν λυτρωτικό. Ας ξεκινήσουμε.

Τα πρωινά της σιδερένιας μπάλας

Το 2007, ο Δημήτρης έμενε στην Παλλήνη μαζί με τους γονείς του. Τα πρωινά πήγαινε στη σχολή επαγγελματικής κατάρτισης του ΟΑΕΔ και ακολουθούσε τον κύκλο μαθημάτων που θα τον έβγαζε ‘Τεχνικό Εφαρμογών Πληροφορικής’. Είχαν περάσει δυο χρόνια από εκείνο το άδοξο πέρασμα από το ΤΕΙ Σχεδιασμού Ξύλου και Επίπλου, την 47η επιλογή στο μηχανογραφικό του, που ήταν κι η μοναδική σχολή στην οποία, με βάση τα μόρια που είχε συγκεντρώσει από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, μπορούσε να φοιτήσει. ‘Επιπλοποιός’ και ‘Πληροφορικάριος’. Ο Δημήτρης έστεκε έκπληκτος μπροστά στις επιλογές που είχαν ορθωθεί μπροστά του, μετά το τέλος του Λυκείου. Η πρώτη τον άφησε τελείως ασυγκίνητο, άλλωστε δεν πήγε ποτέ στα μαθήματα του ΤΕΙ. Η δεύτερη ήταν επίσης αδιάφορη, παράλληλα όμως ήταν κάτι που θα έκανε την καρδιά του ‘πέτρα’ ώστε να το μετατρέψει σε επάγγελμα. Φανταζόταν βέβαια τον εαυτό του με μια σιδερένια μπάλα στο πόδι, κάθε φορά που έμπαινε στο ΙΕΚ για μάθημα, αλλά αυτά ήταν παιχνίδια του μυαλού. Γιατί μετά το μάθημα, κάθε απόγευμα κέρδιζε ξανά την ελευθερία του, πατώντας το γρασίδι του γηπέδου της Παλλήνης.

Το ανίκητο αριστερό μπακ που ‘δάγκωνε’

Στην τοπική ομάδα έπαιζε αριστερό μπακ και σπάνια έχανε τη θέση του στην ενδεκάδα. Ήταν μικροκαμωμένος και όταν φορούσε τα γυαλιά μυωπίας του δεν έπειθε για ποδοσφαιριστής. Όταν φορούσε τη φανέλα της ομάδας και έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο όμως, το ‘Μπουλντόγκ’ -όπως τον φώναζαν οι συμπαίκτες του- αφήνιαζε. Το προσωνύμιο το είχε πάρει λόγω της νευρικότητας που είχε στο παιχνίδι του, καθώς έπαιζε ιδιαίτερα σκληρά και κολλούσε σαν ‘βδέλλα’ στους αντιπάλους επιθετικούς, ενώ όταν κέρδιζε την μπάλα, έφευγε με εντυπωσιακά σπριντ στην αντεπίθεση. Ο προπονητής με φωνές προσπαθούσε να καλμάρει τον ατίθασο χαρακτήρα του και συχνά επενέβαινε σε καυγάδες και τον απωθούσε προς τον πάγκο, πριν βγάλει οριστικά νοκ άουτ τον αντίπαλο επιθετικό. Τον εκτιμούσε όμως για την αφοσίωση που έδειχνε στο ποδόσφαιρο, παρά το φορτωμένο πρόγραμμα της καθημερινότητάς του. Είχε μάθει και για τα ξενύχτια που έριχνε στο σπίτι, νοικιάζοντας από το τοπικό βιντεοκλαμπ DVD ελληνικών και ξένων αγώνων, για μελέτη.

Στο σπίτι του Δημήτρη, η κατάσταση έμοιαζε με μαύρη κωμωδία του Γιάννη Οικονομίδη. Η οικογένειά του περίμενε να τελειώσει τη σχολή, με την προοπτική πως θα κατάφερνε να βρει μια δουλειά στον Δήμο. Όλες αυτές οι κουβέντες γίνονταν αέρας κοπανιστός στ’ αυτιά του. Τα βράδια προτιμούσε να καλεί τον Κώστα, τον κολλητό του, που μόλις είχε γυρίσει στην Αθήνα από το Λονδίνο όπου σπούδαζε Πολιτικές Επιστήμες και να βλέπουν μαζί αγώνες Champions League. Θαύμαζε την Άρσεναλ, την ομάδα των ‘Invincibles’ που είχε ξεχάσει να χάνει. Συχνά μελετούσε τις κινήσεις του Άσλεϊ Κόουλ και του Πατρίκ Βιεϊρά και προσπαθούσε να τις αντιγράψει μέσα στο γήπεδο.

Όμως, πλησίαζε και το καλοκαίρι κι η σεζόν της Α’ ΕΠΣΑΝΑ έφτανε στο τέλος της. Ο Δημήτρης είχε κρατήσει ήδη στον ‘πάγο’ προτάσεις φίλων για ανέμελες διακοπές στην Πάρο και στη Σαντορίνη. Είχε μια τρελή, εναλλακτική ιδέα.

Η απάντηση από το βιογραφικό ήρθε στο γήπεδο

“Φεύγω, με κάλεσαν από τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, τα λέμε όταν γυρίσω“, είπε ένα πρωί στο τηλέφωνο και ο Κώστας έμεινε άφωνος. Το πιο εκρηκτικό αριστερό μπακ του Περιφερειακού Πρωταθλήματος Ανατολικής Αττικής είχε στείλει βιογραφικό στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ που τότε αγωνιζόταν στην Championship (και πλέον ‘μαγεύει’ στην Premier League), ζητώντας να λάβει μέρος στα καλοκαιρινά Open Trials της ομάδας. Η αγγλική ομάδα είχε απαντήσει θετικά και τον περίμενε για μια πρώτη προπόνηση.

Μια Κύπρια συμμαθήτριά του τον είχε βοηθήσει να βρει ένα δωμάτιο στο κέντρο της πόλης, κοντά στο γήπεδο ‘Μπράμαλ Λέιν’. Τα εισιτήρια τα είχε κλείσει δυο μήνες πριν και είχε αιφνιδιάσει τους γονείς του, που δεν περίμεναν αυτήν την ανατροπή, αλλά και δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να τον ‘φρενάρουν’. Ο Κώστας μόνο είχε επιχειρήσει να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα.

“Είσαι ήδη 22 στα 23, αυτοί ζητάνε συνήθως 16χρονους. Είσαι σίγουρος;“

“Και γιατί να μην πάω δηλαδή; Τι έχω να χάσω; Αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να με πάρουν στην ομάδα, γιατί να μην προσπαθήσω;” Ήταν αμετακίνητος.

Από το Σέφιλντ, ο Δημήτρης έστειλε μια τουριστική κάρτα στον κολλητό του, που έδειχνε την επιβλητική και αυστηρή ομορφιά του Γιόρκσιρ. Τα γράμματα είχαν γραφτεί με στυλό και είχαν αρχίσει ήδη να θαμπώνουν πάνω στο χαρτόνι.

“Φίλε εδώ η ζωή είναι υπέροχη, η πόλη είναι ονειρεμένη, ένιωσα άλλος άνθρωπος από την πρώτη μέρα. Η δοκιμή πάει καλά. Πέρασα ήδη την πρώτη μέρα των προπονήσεων και σήμερα έχουμε προπόνηση και δίτερμα στο γήπεδο που αγωνίζεται η ομάδα των Ανδρών. Ευχήσου μου καλή τύχη. Τα λέμε“.

Οι μέρες περνούσαν, 20 συνολικά και κόντευε μήνας από τη στιγμή που η περιπέτεια του Δημήτρη στην Αγγλία είχε ξεκινήσει και τελειωμός δεν προβλεπόταν. Στο τηλέφωνο δεν απαντούσε συχνά, το κινητό του είχε ξεμείνει από μονάδες και αυτή η διαδικασία με το roaming του φαινόταν περίπλοκη. Μια μέρα πήρε μερικές λίρες στο χέρι και κάλεσε Ελλάδα από τηλέφωνο στο δρόμο.

“Με κράτησαν μια στην προπόνηση και άλλες δυο φορές σε αγώνες. Τη μια φορά έπαιξα μαζί με άλλους παίκτες υπό δοκιμή: Γερμανούς, Ιταλούς, Άγγλους, Νιγηριανούς, Βραζιλιάνους, όποια χώρα μπορείς να φανταστείς. Ο προπονητής με κράτησε ως το 70′ και ύστερα με έκανε αλλαγή. Φίλε, από την πλευρά μου, δεν πέρασε κουνούπι! Έκανα και μια καλή σέντρα για κεφαλιά, αλλά το σέντερ φορ, ένας Ιρλανδός με κόκκινα μαλλιά, την έστειλε 5 μέτρα άουτ. Όταν ξανάπαιξα με την ομάδα, ήταν και ορισμένοι παίκτες των Ανδρών. Εκεί με βγάλανε στο 44′. Μπορεί και να έφταιξε ότι κάποια στιγμή ‘ξάπλωσα’ κάτω έναν μικρό από τη Γερμανία που έτρεχε απίστευτα, με είχε βάλει σημάδι και με πέρναγε σαν σταματημένο. Τότε, ο τερματοφύλακάς μας μού φώναξε με βαριά προφορά ‘what the FUCK are you doin’ heeere maaan?’ και μαζί με άλλους 3-4 από τον πάγκο έπεσαν μερικές ‘ψιλές’. Τώρα πάω Νόριτς. Δεν στο είπα ποτέ, αλλά έχω κλείσει να παίξω κι εκεί και ύστερα θα πάω και σε ένα trial στο Λονδίνο, με τη Γουέστ Χαμ. Από τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ μου είπαν να περιμένω τηλεφώνημά τους για να παίξω ξανά. Ποτέ δεν ξέρεις! Φίλε, περνάω ονειρεμένα εδώ!“

Το τέλος μιας ποδοσφαιρικής περιοδείας

Η Νόριτς τον κράτησε για δυο προπονήσεις και ύστερα ένας εκ των γυμναστών της ομάδας του έσφιξε το χέρι χαμογελώντας και του υποσχέθηκε επίσης πως θα τον καλούσε στο τηλέφωνο, με το τελικό αποτέλεσμα της αξιολόγησης του. Η Γουέστ Χαμ αρκέστηκε σε μια προπόνηση ώστε να επαναλάβει το παραπάνω σενάριο της χειραψίας του χαμογελαστού γυμναστή. Ο Δημήτρης γύρισε στην Ελλάδα δυο εβδομάδες αργότερα από την προγραμματισμένη λήξη του ταξιδιού του, έχοντας παίξει ποδόσφαιρο κόντρα σε δεκάδες ποδοσφαιριστές από το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Κάθε φορά που έπαιζε σε αγώνα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, το μυαλό του έκανε μίνι flash-back σε εκείνα τα σκληρά ματς του καλοκαιριού, σ’ εκείνο το μαρκάρισμα που παραλίγο να γίνει αφορμή για να τον κυνηγήσει μια ολόκληρη ομάδα wonderkids της Championship στα λιβάδια του Γιόρκσιρ.

Δυο χρόνια μετά, ένας τραυματισμός στο γόνατο ακύρωσε για πάντα την ποδοσφαιρική πορεία του, παρ’ όλα αυτά, αντιμετώπισε την κατάσταση με χαμόγελο. Είχε προλάβει να πατήσει τα πόδια του στα γήπεδα των ονείρων του. Είχε μετατρέψει τα ποδοσφαιρικά trials της Αγγλίας σε μια περιοδεία ροκ σταρ. Και η αυλαία σίγουρα έκλεισε με χειροκρότημα.