Αναστόπουλος στο Contra.gr: “Δεν παίζαμε με τη Νάπολι, αλλά με τον Μαραντόνα”
Ο Νίκος Αναστόπουλος θυμάται τη σεζόν 1987-1988, όταν ως επιθετικός της Αβελίνο αντιμετώπισε τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών για τον ίδιο, τον Ντιέγκο Μαραντόνα, νταμπλούχο Ιταλίας με τη Νάπολι.
Είναι (δεν ήταν) ο παντοτινός πλατωνικός έρωτας της κόρης του οφθαλμού μας. Ο τσόγλανος με τα διονυσιακά πάθη και τα λάθη. Αυτός που χαρακτήρισε “μαλάκα” τον εαυτό του -στο ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα- επειδή στερήθηκε στιγμές με τα παιδιά του, λόγω των ουσιών. Είναι (δεν ήταν) ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Αυτός που εμβόλισε τις καρδιές του πόπολου φωνάζοντας για το ψωμί του πεινασμένου και τη δουλειά του φτωχού, μέχρι και την κύκνεια συνέντευξή του. Αυτός γέμισε τα ποτήρια μας με αλκοολούχα δάκρυα, στην τελευταία πρόποσή του, πριν αναληφθεί εις τους ουρανούς, για να καθίσει εξ αριστερών -πού αλλού;- του Πατρός.
“Θα ήθελα να περάσω την τρίτη ηλικία με τα εγγόνια μου και να έχω έναν ήρεμο θάνατο. Τι θα έλεγα στον Μαραντόνα στον τάφο; Εμένα ρωτάς; Θα του έλεγα ευχαριστώ που έπαιξα ποδόσφαιρο, επειδή είναι το άθλημα που μου έδωσε περισσότερη χαρά, ελευθερία, είναι σαν να άγγιξα τον ουρανό με τα χέρια. Ευχαριστώ την μπάλα. Εάν έβαζα μια επιγραφή πάνω στην ταφόπλακά μου θα ήταν: ‘Ευχαριστώ την μπάλα'”, είπε πριν από 15 χρόνια σε συνέντευξη που παραχώρησε στον εαυτό του (επειδή μπορούσε).
Μας προετοίμαζε για τη στιγμή που θα ευχαριστούσε την μπάλα χρόνια τώρα, διότι ο δείπνος με τον δεύτερο υιό του Θεού δεν ήταν ποτέ Μυστικός. Συμμετείχαμε όλοι. Ρουφούσαμε το αίμα και τρώγαμε τη σάρκα του με τα αχόρταγα μάτια μας, χωρίς κανείς να έχει διάθεση να τον προστατέψει από τους δαίμονές του. Επειδή, όλοι είχαμε ανάγκη να βλέπουμε ένα σταθερά τρωτό να παραμένει ανίκητος. Ο Ντιεγκίτο είναι (δεν ήταν) το υποστύλωμά μας. Η έβδομη ψυχή του βγήκε στις 25 Νοεμβρίου του αδυσώπητου 2020, λίγο αφότου έκλεισε τα 60 χρόνια του. Από τη Νάπολι γνωρίζαμε τις αδυναμίες του. Από τότε.
Σ’ εκείνα τα χρόνια γύρισε κι ο Νίκος Αναστόπουλος, ο “Μαραντόνα της Ελλάδας” κατά τους Ιταλούς, τις τελευταίες ώρες. Δεν χρειάστηκε ως βοήθεια τη φωτογραφία από τον εντός έδρας αγώνα της Αβελίνο με την “παρτενοπέι” (σειρήνα Παρθενόπη) -με εκείνον και τον Μαραντόνα στο ίδιο πλάνο-, για να περάσουν μπροστά από τα μάτια του οι αξέχαστες αναμνήσεις του από το καμπιονάτο. Το καλοκαίρι του 1987 -μετά το νταμπλ της Νάπολι-, μετακόμισε στην Καμπανία. Η μεταγραφή του 29χρονου -τότε- Αllenatore στην ιταλική Αβελίνο κόστισε 52 εκατομμύρια δραχμές. Πήρε 20 εκατομμύρια στο χέρι και ένα εκατομμύριο μισθό κι έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής.
“Τέτοιος παίχτης δεν πρόκειται να ξαναβγεί!”
Ο “Αναστό” είδε τον Ολυμπιακό με τη Μάντσεστερ Σίτι, μαγείρεψε κι έπειτα άρχισε τη διήγηση εκείνης της σεζόν, τηλεφωνικώς. Γέλασε όταν του θύμισα το “Μαραντόνα της Ελλάδας”, όπως και τα ερυθρόλευκα πλακάκια στην πολυτελή βίλα του στην Ιταλία. Σ’ αυτά επικεντρώθηκε το παιδικό βλέμμα μου, όταν είδα τις φωτογραφίες της πρώτης του συνέντευξης στην Ελλάδα, ως ποδοσφαιριστής της Αβελίνο. Ανέκαθεν είχα την απορία (παιδική κι αυτή), αν ο ίδιος είχε ζητήσει να είναι ερυθρόλευκα, λόγω του Ολυμπιακού. “Όχι, δεν το είχα ζητήσει εγώ. Έτσι, ήταν από πριν. Τα πλακάκια αυτά ήταν στην κουζίνα”. Μια σκακιέρα σε άσπρο–κόκκινο, στο πάτωμα.
“Είχα την τύχη να παίξω αντίπαλος του Μαραντόνα σε δύο αγώνες του ιταλικού πρωταθλήματος. Τότε, η τηλεόραση δεν ήταν όπως σήμερα, που δείχνει τα πάντα! Κάθε Κυριακή είχε αφιέρωμα στο καμπιονάτο. Ήταν το ακριβότερο πρωτάθλημα στον κόσμο. Όλοι οι κορυφαίοι παίχτες έπαιζαν σε αυτό. Ο Μαραντόνα, ο Ίαν Ρας, ο Μίκαελ Λάουντρουπ”. Για τον πρώτο είναι κατηγορηματικός: “Τέτοιος παίχτης δεν πρόκειται να ξαναβγεί! Βλέπουμε σπουδαίους ποδοσφαιριστές και σήμερα, τον Λιονέλ Μέσι, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά σαν τον Μαραντόνα δύσκολα θα ξαναδούμε. Ήταν εξωπραγματικά αυτά που έκανε. Η Νάπολι ήταν μια μικρομεσαία ομάδα και την έκανε δύο φορές πρωταθλήτρια. Πήρε κύπελλο και ευρωπαϊκό τίτλο! Τον Πελέ δεν τον έχουμε δει ως γενιά, για να συγκρίνουμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι συμπαίχτες του Μαραντόνα στην εθνική Αργεντινής ήταν μέτριοι. Είχε τα πάντα ως ποδοσφαιριστής. Ήταν τέλειος. Ήταν απρόβλεπτος, ντριμπλέρ και εκτελεστής. Σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις φάουλ. Για ‘μένα ο κορυφαίος όλων. Εκτός συναγωνισμού”.
Δύο ήττες είχε η Αβελίνο από τη Νάπολι εκείνη τη σεζόν. “Στην έδρα μας, χάσαμε 0-1 με γκολ του Αντρέα Καρναβάλε στα τελευταία λεπτά και στη Νάπολη ηττηθήκαμε 0-4. Είχε σκοράρει κι ο Μαραντόνα”. Όταν πλησίαζε ο αγώνας με τους Ναπολιτάνους “δεν λέγαμε παίζουμε με τη Νάπολι, αλλά παίζουμε με τον Μαραντόνα. Ο προπονητής πάντα έλεγε σε κάποιον να τον επιτηρεί, αλλά ξέραμε ότι θα έβρισκε τον τρόπο και τη στιγμή για το γκολ!”.
Ο Μαραντόνα δεν κυκλοφορούσε στη Νάπολη
Η Αβελίνο είναι κι αυτή ομάδα του Νότου, μια “γειτονιά” με τη Νάπολι. Ο Αναστόπουλος έζησε από πρώτο χέρι την “παράνοια” των Ναπολιτάνων -που βάφτιζαν τα νεογέννητα παιδιά τους Ντιέγκο- για το δικό τους Αργεντινό Θεό! “Στην Ιταλία, το ρεπό των παιχτών ήταν -και είναι- συνήθως τις Δευτέρες. Εμείς, είχαμε σχεδόν κάθε Δευτέρα ρεπό. Πήγαινα συνέχεια στη Νάπολη. Είναι 20 λεπτά δρόμος με το αυτοκίνητο. Σκέψου κεντρικούς δρόμους, όπως η δική μας Πανεπιστημίου, η Κηφισίας γεμάτη με σημαίες με το πρόσωπο του Μαραντόνα, στα μπαλκόνια και στα παράθυρα. Παντού. Όπου κι αν κοίταζες έβλεπες τον Μαραντόνα. Σε ποτήρια, φλυτζάνια του καφέ, ρούχα. Σε ό,τι μπορείς να φανταστείς είχαν πάνω την εικόνα του. Ο ίδιος δεν κυκλοφορούσε στην πόλη. Δεν ήταν εύκολο. Από την προπόνηση πήγαινε απ’ ευθείας στο σπίτι του. Τα κανάλια έπαιζαν συνέχεια τον Μαραντόνα. Γινόταν χαμός”.
Ο Ντιεγκίτο ήταν κινούμενη αυτοπεποίθηση. Ήξερε τι μπορεί να κάνει, πόσο μπορεί να πληγώσει τον αντίπαλό του και πόσο ψηλά μπορεί να σηκώσει την ομάδα του. “Όλοι ξέρουμε ποιοι είμαστε”, επεσήμανε ο “Αναστό” και θυμήθηκε τη φορά που ο Αργεντινός είχε εξαγριώσει τους οπαδούς της Βερόνα. “Κάθε περιοχή στην Ιταλία έχει το δικό της κανάλι. Ήταν Παρασκευή, πριν από έναν αγώνα της Νάπολι με τη Βερόνα. Έβλεπα τηλεόραση. Είπε στο κανάλι της Νάπολης ‘θα τους νικήσω μόνος μου! Θα βάλω δυο γκολ’. Οι οπαδοί της Βερόνα εξαγριώθηκαν με τις δηλώσεις του και έλεγαν διάφορα. Η Νάπολι νίκησε 4-1, ο Μαραντόνα σκόραρε”. Δεν έκρυψε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι ο Ντιέγκο περπάτησε στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” ως μέλος του Ολυμπιακού, φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. “Σπουδαία στιγμή. Όμως, δεν ήμουν εκεί. Επειδή, ήμουν σε άλλη ομάδα, τότε”.
Όσες φορές κι αν διπλώσεις -αυτές τις ώρες- το χάρτη, η Νάπολη πέφτει πάνω στο Μπουένος Άιρες. Το ίδιο πένθος, η ίδια ρωγμή στο χρόνο. Η ίδια λατρεία για τον αψεγάδιαστο άσωτο, τον τέλειο αλήτη του ποδοσφαίρου!
