Ο ψυχισμός του Βράνιες στο ματς αλάνας

Άμα τη επιστροφεί της στις νίκες στα ντέρμπι, με το εντός έδρας 1-0 επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ για την 23η αγωνιστική της Super League 1, η ΑΕΚ δεν κατάφερε, μόνο, να νικήσει για πρώτη φορά έπειτα από 13 ντέρμπι, την ομάδα που είχε νικήσει για τελευταία φορά, αλλά και να νιώσει την ασφάλεια της σεζόν 2017-2018, δηλαδή εκείνης που πήρε το πρωτάθλημα ύστερα από 24 χρόνια. Και για να γίνει αυτό, έπρεπε να επιστρέψουν οι ήρωες ως τριπλέτα στη φυσική θέση τους και να αποδώσουν στο παιχνίδι με μία ομάδα η οποία προερχόταν, στο πρωτάθλημα, από το 2-0 επί του ΠΑΟΚ στο ίδιο γήπεδο, τον άγριο όσο και ευαίσθητο ψυχισμό τους.

Και ασφαλώς εδώ πρόκειται για τη χρονική συγκυρία που ο Σέρχιο Αραούχο, στην πρώτη συμμετοχή του ως βασικού στο ΟΑΚΑ μετά το… σκαρφάλωμα στα μηχανάκια για την επιστροφή του, μπορεί να πάρει την μπάλα και να την στείλει με ένα γλυκό αριστερό στη δεξιά μεριά της εστίας του Σωκράτη Διούδη, αλλά μαζί με αυτό οι άλλοι δύο ξένοι πυλώνες, ο Όγκνιεν Βράνιες και ο Μάρκο Λιβάγια, έμοιαζε επίσης να επέστρεψαν από το παρελθόν.

Ο Βράνιες, ο άνθρωπος που πριν από 3 μήνες παράτησε την προσπάθειά του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έβαλε μπρος τον ψυχισμό του σε ένα ματς αλάνας, ειδικά σε ό,τι επρόκειτο για την αμυντική διάταξη της Ένωσης. Η οποία, ουσιαστικά, είχε, στις επιθέσεις του Παναθηναϊκού την ιδιομορφία ότι η τελευταία γραμμή άμυνας κι η αμέσως επόμενη ενώνονταν, για να κάνουν ουσιαστικά μία πλατιά αμυντική διάταξη που έφερνε τα σουτ των παικτών του Γιώργου Δώνη εκτός περιοχής. Ο Βόσνιος ήταν καίριος στις δύο περιπτώσεις που χρειάστηκε, στο κόψιμο της μπάλας πριν πλασάρει ο Φεντερίκο Μακέντα στο 60′, μία προσπάθεια που εφόσον καρποφορούσε θα άλλαζε τον ρου του παιχνιδιού, και στο 69′, όταν έκοψε εις διπλούν τον Μακέντα και τον Ούφε Μπεκ, μία φάση που ο διαιτητής της αναμέτρησης, Φραν Γιόβιτς, ήλεγξε στο VAR για να δει αν η επαφή με το χέρι ήταν ηθελημένη. Δεν ήταν.

Αυτό απορρέει και από το πιο ‘βαρύ’ στατιστικό της αναμέτρησης, το εκπληκτικό 32%-68% κατοχής που έκανε ο Παναθηναϊκός, προσπαθώντας να δημιουργήσει τις απαραίτητες περιστάσεις ώστε να βρει την μπάλα. Ο Μάσιμο Καρέρα έμοιαζε να σχεδίασε κατ’ αυτόν τον τρόπο την αμυντική γραμμή, ώστε να βγάλει το άρωμα της παλιότερης… ιταλικής εκδοχής για το αμύνεσθαι περί πάτρις, υπό την έννοια ότι στο ισχυρό οχυρό μπροστά από τον Βασίλη Μπάρκα έμοιαζε να επικρατεί σύγχυση, κάτι που επίσης βοήθησε τον Βράνιες να υπερτερήσει, αφού του είχε καταστεί ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για την αίσθηση μίας μάχης και όχι για μία τακτική αναμέτρηση.

Έμοιαζε, όντως, ότι η ΑΕΚ είχε χωρίσει το γήπεδο σε δύο μέρη, στα οποία επέβαλλε δύο ειδών άμυνας: την επιθετική, όταν ο Παναθηναϊκός ήθελε να κυκλοφορήσει την μπάλα στο δικό του μισό για να βγάλει μία οργανωμένη επίθεση, και την παθητική, όταν η μπάλα περνούσε προς το κέντρο, με τους μεταφορείς της να διαπιστώνουν πως έχουν άπλετο χώρο για να κινηθούν ως και λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή, όπου εκεί τους περίμενε ένας όγκος ποδοσφαιριστών που σχεδόν τους ανάγκαζε να ψάξουν την τελική προσπάθεια έξω από αυτήν.

Θα ήταν άλλωστε παράδοξο να μην διακρινόταν τούτος ο φανατισμένος… Σλαβοβαλκάνιος σε αυτήν την κατάσταση του σκηνικού χάους, για μία ομάδα η οποία αναζητούσε per mare per terram τη νίκη και ήξερε ότι αυτή ενδεχομένως να της τη χάριζε, μαζί με την αμυντική ποιότητα, ένα πλάνο μποτιλιαρίσματος στην περιοχή της, ώστε να κοπούν οι κοντινές πάσες.

Η ΑΕΚ έχει κάνει, κυρίως με τον Καρέρα στον πάγκο και με τον Βράνιες ως αφεντικό σε ένα πεδίο που μοιάζει να ενδιαφέρει τον προπονητή του περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, ένα σερί 3 παιχνιδιών χωρίς γκολ παθητικό, αρχής γενομένης από το 0-0 με τον Ολυμπιακό και με δεύτερο σταθμό το Περιστέρι, όπου ο Βόσνιος δεν έπαιξε, για να εκτίσει ποινή. Αυτά τα περίπου 290 λεπτά μοιάζουν με… παλινόρθωση αισθήματος, που οδηγούν στην 3η θέση και κυρίως σε μία ξεκάθαρη λογική προσέγγιση των παιχνιδιών. Δεν είναι τυχαίο ότι στα 7 από τα πρώτα 10 παιχνίδια της στο πρωτάθλημα, η ΑΕΚ δέχθηκε από 2 γκολ και πάνω, ενώ με σημείο έναρξης την 11η αγωνιστική ως τώρα, δηλαδή σε συνολικά 13 ματς, δέχεται το πολύ 1 γκολ, σε 6 περιπτώσεις, εκ των οποίων οι 2, το 1-0 των ΟΦΗ και ΠΑΟΚ, της κόστισαν.

Αυτή η μυρωδιά του πολέμου, το υπερεπείγον σε ό,τι αφορά την αντοχή, βγάζει τον Βράνιες, με τα καλά και τα κακά του, στον αφρό. Άλλωστε, με τον Πέτρο Μάνταλο, τον Λιβάγια και τον Αραούχο είναι πια μέρος της ιστορίας της ομάδας και των φίλων της, οι οποίοι με ειλικρίνεια παθιάζονται μαζί τους και αντέχουν τις ψυχικές διαδρομές, οι οποίες φτιάχνουν ένα ασαφές σχήμα. Ο Βράνιες, δε, πλεονεκτεί σε κάτι ακόμα πιο συναρπαστικό ως σύνδεση: δείχνει να νιώθει, από Κυριακή σε Κυριακή, όπως οι ίδιοι αισθάνονται. Αν είναι άκεφοι, στο παιχνίδι βγάζει ακριβώς αυτό. Κι όταν ελπίζουν, κάτι που έγινε φέτος για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό και για το οποίο εν πολλοίς ευθύνεται η επιστροφή του Αραούχο, μοιάζει να τροφοδοτεί την ελπίδα με την αγωνία και τον σχεδόν ιερό φανατισμό που παράγει στον αγωνιστικό χώρο. Ειδικά αυτό το βράδυ, που η ομάδα του τον χρειαζόταν επειδή ήταν ήδη γνωστό ότι θα άφηνε τον έλεγχο στον αντίπαλο, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει πάνω του την πασίγνωστη αλλά πάντα απολαυστική ιταλική κομπίνα (και… μπομπίνα), που από τη δεκαετία του ’60 κι έπειτα είναι αναπόσπαστο και αναλλοίωτο κομμάτι ενός παιχνιδιού στο οποίο, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, γίνεται πράξη το δόγμα “η αναρχία στην εξουσία”.

Ποια ομάδα θα πάει στα playoffs μαζί με ΑΕΚ και Παναθηναϊκό; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: