ΑΕΚ-Παναθηναϊκός: Η αριστερά του ήξερε τι ποιεί η δεξιά του

Με αρκετά νωπό το περυσινό 0-2 της ΑΕΚ που μετατράπηκε σε 3-2 υπέρ του Παναθηναϊκού, στις 10 Νοεμβρίου του 2019, δεν ήταν παράταιρος ο συνειρμός μιας ανάλογα αναπάντεχης ανατροπής από το 0-2 του ‘τριφυλλιού’ τη στιγμή που ο Νέλσον Ολιβέιρα μείωνε το σκορ, τρία λεπτά πριν από το 90′ του πρώτου ντέρμπι των δύο κατά την τρέχουσα σεζόν. Η διπλή επέμβαση των Διούδη-Βέλεθ στο 89′ μετά την επέλαση του Μαχαίρα από τη λανθασμένη αντίδραση του Αγιούμπ στέρησε τις λιγοστές πιθανότητες από την Ένωση και συνδυαστικά με την άστοχη κεφαλιά του Χνιντ στο 95′ οι ‘πράσινοι’ γλίτωσαν το κρύο ντους στο χορτάρι (και όχι στ’ αποδυτήρια) προστατεύοντας οριακά το νικηφόρο αποτέλεσμα που ως το 70′ φάνταζε αδύνατο ν’ απειληθεί. Ούτε κατά διάνοια!

Στο χρονικό σημείο εκείνο η αντικατάσταση του τραυματία Βιγιαφάνιες (από τον ‘βαρύ’ και απροσάρμοστο Μαροκινό χαφ) είχε πειράξει το μυαλό και τη συνοχή των παικτών του Λάζλο Μπόλονι, ο οποίος συν τοις άλλοι θέλησε να δοκιμάσει τις αντοχές τις αμυντικής λειτουργίας του συνόλου βγάζοντας από το γήπεδο τον πανταχού παρόντα Αλεξανδρόπουλο (κι ας αποθέωσε Κουρμπέλης-Μαουρίτσιο που έπαιζαν με προβλήματα) για να παίξει με τον ‘κρύο’ Πούγγουρα στο κέντρο της άμυνας. Εκ των υστέρων οι επιλογές του Ρουμάνου προπονητή θα ήταν άκυρες και αυτοκαταστροφικές, αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε καταφέρει να προστατεύσει το προβάδισμα του. Που -χωρίς πολύ κόπο αλλά με άψογη τακτική- είχε θεμελιώσει στο πρώτο μισό και διαχειριζόταν άψογα στα πρώτα 3/4 του αγώνα. Έχοντας βρει και τελειώσει τις 2/4 κλασικές ευκαιρίες που έφτιαξε ως τότε.

Διότι οι πλάγιοι, πίσω και μπροστά, έπαιζαν υπέροχα, οι αποστάσεις των γραμμών επέτρεπαν τις συνεργασίες και οι χαφ κέρδιζαν με περίσσια άνεση και αυτοπεποίθηση όλες τις μονομαχίες, είτε ψηλά είτε χαμηλά. Προτού δηλαδή η απειλή φτάσει στο κέντρο της άμυνας ή χρειαστεί να επέμβει ο Διούδης. Ο Παναθηναϊκός είχε πάρει πολλά από τα άκρα του και ομολογουμένως ο Βασίλης Ζαγαρίτης κερδίζει αρκετά από τα credits που μοιράζονται σε τέτοιες βραδιές. Όχι μόνο για την τρομερή προσπάθειά του και την ασίστ στον Κουρμπέλη για το (ολίγον τυχερό) 2-0 του 45′, αλλά τη συνολική τοποθέτησή του στην αριστερή πτέρυγα, τις συντονισμένες κούρσες του και κυρίως τον τρόπο που διαχειρίστηκε το παιχνίδι παρά το λάθος του 21′ (που έγινε ευκαιρία για τον Μάνταλο). Χωρίς βιασύνη ή περιττές ενέργειες, αλλά με ψυχραιμία και σοφία για την ηλικία του.

Ο 19χρονος Θηβαίος, που στα πριν από μια 5ετία άφηνε τον ΠΑΣ Κιθαίρων Καπαρελλίου για την ένταξή του στις ακαδημίες των ‘πρασίνων’, είναι εκ των ποδοσφαιριστών που ευνοήθηκαν από τη διαδικασία αλλαγής προπονητή και την μόνιμη αδυναμία του Χουάνκαρ να παίζει σε σταθερά υψηλούς ρυθμούς. Τελευταία δε καθόλου. Είναι ένα παιδί που δεν αγωνιζόταν επί Πογιάτος και στη θέση του είχε προτιμηθεί να χρησιμοποιείται ένας στόπερ! Είναι ένα παιδί που δεδομένα αναζητά την ωρίμανση, γεννημένος άλλωστε τον Μάη του 2001 είναι, και τη σταθερότητα μέσα από τις συνεχόμενες παρουσίες, αλλά ταυτόχρονα είναι ένας ποδοσφαιριστής που αρχίζοντας ως εξτρέμ και οπισθοχωρώντας στο Κορωπί δείχνει την οξυδέρκεια αφομοίωσης των απαιτήσεων της θέσης, καθώς διαθέτει αφενός το κορμί να γυμνάσει αφετέρου την τεχνική κατάρτιση για ν’ ανταπεξέλθει σ’ ένα άλφα επίπεδο.

Ο Ζαγαρίτης, των 17 επαγγελματικών συμμετοχών συνολικά, δεν έχει συμβόλαιο πέρα από το καλοκαίρι του ’21 (έχοντας δεσμευτεί τον Γενάρη του ’19 για 2,5 χρόνια) και από την Πρωτοχρονιά θα είναι ελεύθερος να υπογράψει οπουδήποτε, αν δεν προκύψουν σύντομα εξελίξεις, διότι όλο τον περυσινό χειμώνα, ενδεχομένως και πιο πίσω, ο οργανισμός του Παναθηναϊκού έψαχνε τη φόρμουλα ανανέωσης του συμβολαίου του (δέκα χρόνια μεγαλύτερου) Εμάνουελ Ινσούα. Και τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό. Με την προοπτική να ‘ναι μάλιστα ο αρχηγός του! Επί 3-4 μήνες ο Αργεντινός μπακ δεν έριχνε το κασέ του, απαιτώντας χρήματα που θα ‘ταν αδύνατο να καλύψει ακόμη και ο ανοιχτοχέρης Ρόκα, προτού να επιστρέψει -άπραγος- στα τέλη του Ιούνη και ζητήσει νέο συμβόλαιο με το 1/2 των χρημάτων που αξίωνε ως την άνοιξη. Απορρίφθηκε πάντως η εκδοχή, καθώς ο Ρόκα είχε υποσχεθεί στον Γιάννη Αλαφούζο ανώτερο του Ινσούα (αλλά και πιο ευάλωτο).

Τούτος ακριβώς ο (ακριβός) ποδοσφαιριστής, που υπέγραψε στην ΑΕΚ τον περασμένο Αύγουστο, επειδή θεωρήθηκε πιο σίγουρη λύση από άλλες, ήταν μια μόνιμα ακάλυπτη τρύπα στ’ αριστερά του 4-2-3-1 του Καρέρα. Κερκόπορτα ορθάνοιχτη για τον ‘πράσινο’ αντίπαλο. Σταθερά εκτός θέσης, ταλαιπωρήθηκε ακατάσχετα από τον Χατζηγιοβάνη (που σέντραρε για να χάσει ο Μαουρίτσιο αυτό που δεν χάνεται στο 3′, έφτιαξε το πρώτο γκολ για τον Μακέντα στο 34′ και σπατάλησε τετ α τετ στο 38′ νικημένος από τον Τσιντώτα) και είναι απορίας άξιο πώς γλίτωσε την αποβολή σε μαρκαρίσματα που δικαιολογούσαν κίτρινες κάρτες. Δυνάμεις και ενέργεια ουδείς αμφισβητεί πως εκπέμπει. Μα δεν τον βοηθά ούτε ο διασκελισμός του ούτε οι επαφές του με την μπάλα για να θεωρηθεί σούπερ λύση.

Τα λάθη του ήταν πολλά, οι μπαλιές του άστοχες, τα κοντρόλ του αποτυχημένα, οι επιλογές του κατέστρεφαν αντί να ωφελούν την ανάπτυξη της ΑΕΚ, ακόμη οι επεμβάσεις του, για τις οποίες διακρίνεται σχετικώς, ήταν αργοπορημένες. Εκτός χρόνου, αλλά κυρίως εκτός τόπου. Μολονότι μάλιστα ο Παναθηναϊκός ‘οργίαζε’ από την πλευρά του, ο προπονητής της ΑΕΚ προτίμησε ν’ αντικαταστήσει στην ανάπαυλα τον Βασιλαντωνόπουλο που δεν έπαιρνε καθόλου βοήθειες από τον Τάνκοβιτς (που βγήκε επίσης) και ήταν διαρκώς εκτεθειμένος. Όχι πως ο Λιβάγια κάλυπτε τον Αργεντινό, μα ο Σουηδός δεν ήταν καθόλου υποστηρικτικός όταν χανόταν η μπάλα.

Παουλίνιο και Λιβάι Γκαρσία φάνηκαν περισσότερο διότι στο ίδιο διάστημα ο Παναθηναϊκός οπισθοχώρησε τόσο που προέκυψαν χώροι προς ανάπτυξη και εκμετάλλευση ατομικών ενεργειών. Μόνο που τα ρίσκα από τον πάγκο και το 4-4-2 ήρθαν με καθυστέρηση και το τελευταίο απόρθητο κάστρο του Καρέρα όχι μόνο έπεσε, αλλά κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.