Το ‘η παρέα του Αντετοκούνμπο δεν μπορεί’ είναι πολύ ελληνικό

Είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αληθινά ξεχωριστός μπασκετμπολίστας; Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει όταν χρόνο με τον χρόνο, παγιώνεται η θέση του στην κορυφή των πολυτιμότερων παικτών της κανονικής περιόδου του NBA. Δεν το καταφέρνει αυτό κάποιος δίχως να διαθέτει δύσκολα συγκρίσιμες ικανότητες και να ρίχνει σκληρή δουλειά για τη βελτίωση των προβληματικών σημείων του παιχνιδιού του. Είναι όμως ο Αντετοκούμπο τόσο κυριαρχικός, ώστε να επιβληθεί στο ίδιο το παιχνίδι, περιστοιχισμένος από τη συνοδεία παικτών των Μιλγουόκι Μπακς, εκ των οποίων μόνον ένας (Κρις Μίντλετον) θα μπορούσε να είναι μόνιμος All-Star κι ενώ η υπόλοιπη παρέα μοιάζει να είναι κάπως περιορισμένη;

Το να είσαι ‘leader’ σε μία ομάδα του NBA, η οποία στοχεύει στον πρωταθλητισμό, απαιτεί πολλά περισσότερα από το να φαίνεσαι απλά ως ο κορυφαίος στις πιο σημαντικές στατιστικές κατηγορίες. Αν παραδειγματιστούμε από τους περυσινούς Τορόντο Ράπτορς που είχαν ως σημαιοφόρο τον Καουάι Λέοναρντ, θα παραδεχτούμε ότι όσοι έπαιζαν τότε γύρω του δεν ήταν δα και τίποτα ονομαστοί παίκτες του NBA. Εκείνος ήταν που τους έκανε πρώτα να πιστέψουν στους εαυτούς τους κι έπειτα τους έβαλε στη διαδικασία να αναπτυχθούν γύρω από την ξεχωριστή ικανότητα και ηγετική φυσιογνωμία του. Εκείνος ήταν που τους έπεισε ότι αν σε κάθε παιχνίδι παρουσιάζουν στο μέγιστο βαθμό, αυτό που ο κάθε ένας είχε καλύτερο να δώσει, τότε ταβάνι δεν θα υπάρχει.

Ο αποκλεισμός των Μπακς δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο για όσους βλέπουν λίγο πιο μακριά από τα όσα συμβαίνουν σε μία κανονική περίοδο, επιλέγοντας να κουκουλώνουν επιμελώς τα προφανή και να μακιγιάρουν τα μειονεκτήματα μιας ομάδας. Αποδείχθηκε αυτό που οι περισσότεροι δεν ήθελαν να δουν, όσο τα ‘ελάφια’ κάλπαζαν προς το καλύτερο ρεκόρ της κανονικής περιόδου σε όλο το NBA. Δεν ήταν ποτέ μία σκληρή ομάδα, ούτε απέκτησε το ‘μενταλιτέ’ ενός συνόλου που θα μπορούσε -στην πραγματικότητα και όχι στα λόγια- να κάνει πρωταθλητισμό. Αυτή λοιπόν η γενικώς σήμερα διαπιστωμένη παραδοχή, δεν γίνεται να μη βεντουζώνει τα πλοκάμια της ευθύνης πάνω στις πλάτες του Αντετοκούνμπο.

Όταν είσαι ηγέτης, καλείσαι να βρεις τον τρόπο που θα εμπνεύσεις τους άλλους ότι είσαι αυτός που θα τους βοηθήσει να παρουσιάσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Πέραν των ξεχωριστών δυνατοτήτων που όντως υπάρχουν σε κάποιους παίκτες των Μπακς, απαιτείται επίσης καρδιά και θάρρος για να κάνεις το επόμενο βήμα, να απεγκλωβιστείς δηλαδή από το κουκούλι της ασφάλειας των χαλαρών regular seasons και να εισβάλλεις ως πραγματικός πολεμιστής στα ζόρικα. Αυτοί οι παίκτες που κινούνται γύρω από τον Γιάννη θα ήταν πρωταγωνιστές -όπως για παράδειγμα εξελίχθηκε για ένα βράδυ ο Μίντλετον στη μοναδική νίκη επί των Χιτ-, αν πραγματικά πίστευαν ότι μπορούν να είναι τέτοιοι. Θα ήταν εφικτό, αν ο αρχηγός αυτής της προσπάθειας είχε καταφέρει να νιώσουν υπέρτεροι, όπως για παράδειγμα το πέτυχε πέρυσι ο Λεονάρντ με τους συμπαίκτες του στο Τορόντο.

Έχω διαβάσει αρκετές απόψεις, εννοείται ότι εμπιστεύομαι περισσότερο εκείνες των ανθρώπων που ασχολούνται καθημερινά με το NBA στην πατρίδα τους κι έχουν πραγματική επαφή με τους αθλητές. Δεν διέκρινα κάπου αυτήν την ευκολία με την οποία εδώ στην Ελλάδα αφορίζουμε τους συμπαίκτες του Αντετοκούνμπο, τους κουνάμε το δάχτυλο ότι δεν είναι ικανοί για να τον πλαισιώσουν και μεταφέρουμε όλη την ευθύνη της αποτυχίας στις δικές τους πλάτες. Η προσέγγιση σύμφωνα με την οποία “ο Γιάννης δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα μόνος του”, είναι κάτι πολύ ελληνικό αλλά όχι και πραγματικό. Ο Αντετοκούνμπο δεν μπόρεσε καν να διεκδικήσει τη συμμετοχή στον τελικό του πρωταθλήματος γιατί και ο ίδιος δεν κατάφερε να πείσει όλους αυτούς που κινούνται γύρω του ότι είναι ικανοί να το κάνουν.

Στις ΗΠΑ φωτίζουν περισσότερο άλλες πλευρές της γενικότερης αδυναμίας των Μπακς υπό την καθοδήγηση του Αντετοκούνμπο, να φτάσουν έστω στη διεκδίκηση ενός τίτλου στο NBA. Τονίζουν το γεγονός ότι εκείνος δεν σουτάρει ακόμα τόσο καλά όσο θα έπρεπε, ότι δυσκολεύεται να παίξει με πλάτη στο low post όταν έχει αντιπάλους με δυνατό κορμό, ότι πρέπει να αυξήσει την αποτελεσματικότητά στις fade away προσπάθειες, ότι δεν βάζει την μπάλα στο παρκέ όπως το κάνουν άλλοι σταρ απέναντι σε οργανωμένες άμυνες, ότι χάνει βολές, ότι γενικότερα είναι ένα απλό σχέδιο για μία σκληρή ομάδα να εστιάσει σε εκείνον, να τον μπλοκάρει κι έτσι να τελειώσει τα ‘ελάφια’.

Ο Αντετοκούνμπο δεν είναι ακόμα ο παίκτης που θα τα καταφέρει απέναντι σε σκληρές και προσαρμοσμένες σε εκείνον άμυνες, ώστε να κυριαρχήσει στα play-off του NBA. Αδυνατεί να το κάνει πρώτα ο ίδιος και μετά οι συμπαίκτες του. Είναι σπουδαίος μπασκετμπολίστας, εκ των κορυφαίων στο σύγχρονο μπάσκετ, έχει τεράστια περιθώρια εξέλιξης, λογικά θα έρθει κι η στιγμή που θα διεκδικήσει τον τίτλο στους τελικούς του NBA. Όμως, μέχρι να συμβεί αυτό, είναι πολλά αυτά που πρέπει να βελτιώσει ο ίδιος στο παιχνίδι του αλλά και στη ‘μενταλιτέ’ του.