Το μπάσκετ είναι το κάστρο υπερηφάνειας του Παναθηναϊκού που γκρεμίζεται

Για τον μέσο φίλο του Παναθηναϊκού, η ομάδα μπάσκετ ήταν το αποκούμπι υπερηφάνειας. Ήταν η λογική σύγκριση με τα υπόλοιπα τμήματα και δη το ποδοσφαιρικό. Κακά τα ψέματα, η καψούρα, για να το πούμε στην καθομιλουμένη, κάθε φίλαθλου είναι το ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ είναι η επέκταση αυτού εξ ου το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άθλημα έχει ποδοσφαιροποιηθεί τα τελευταία 20-25 χρόνια. Στην εξέδρα ‘μπήκε’ το ποδόσφαιρο, ελάχιστοι αγάπησαν το μπάσκετ αυτό καθ’ αυτό. Ήταν απλά το κάτι παραπάνω στις οπαδικές συγκρίσεις.

Για τον κόσμο του Παναθηναϊκού, το μπάσκετ ήταν ο βαθύς αναστεναγμός για την κατάντια του ποδοσφαιρικού τμήματος. Από τη μία, ένα τμήμα με δεκάδες επιτυχίες και 6 ευρωπαϊκά. Από την άλλη, η ανυποληψία του ποδοσφαιρικού τμήματος, η ‘μαύρη’ 25ετία με μόλις δύο πρωταθλήματα και δύο κύπελλα, η αποδόμηση ενός συλλόγου, η μετάλλαξη του DNA. Για κάθε δύσκολη σκέψη, υπήρχε το μπάσκετ κι η δύναμη της οικογένειας Γιαννακόπουλου.

Το μεσημέρι της Τρίτης, τα όσα είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, με αποκορύφωμα την πώληση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ, δεν δημιούργησαν τον θόρυβο που περίμεναν πολλοί. Ίσως γιατί ο κόσμος της ομάδας ξέρει βαθιά μέσα του ότι ο Γιαννακόπουλος δεν μπορεί χωρίς Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί χωρίς Γιαννακόπουλο. Για το δεύτερο, βέβαια, η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει ότι κανένα όνομα, όσο βαρύ κι αν είναι, δεν μένει πάνω στο σήμα της ομάδας. Το σήμα, ο σύλλογος, το μέγεθός του, η ιστορία του, παραμένουν εκεί. Τα ονόματα, οι διοικητικές προσωπικότητες, οι οικογένειες ορίζουν την ιστορία, διαμορφώνουν μία εποχή, αλλά δεν ξεπερνούν ως μέγεθος τον οποιοδήποτε σύλλογο. Οπότε, το παράδειγμα με την οικογένεια Βαρδινογιάννη, για την οποία πολλοί πίστευαν ότι δεν θα αποχωρήσει ποτέ από την ΠΑΕ, είναι το υπόδειγμα του μέλλοντος. Ουδείς είναι σίγουρος και το μέλλον είναι αδυσόπητο.

Στο μπάσκετ, ουδέποτε έλαβαν κωμικοτραγικά γεγονότα τα τελευταία 30 -και βάλε- χρόνια. Ούτε ‘παρκάρισμα’ μετοχών ούτε συνεντεύξεις Τύπου με εκατομμύρια πράσινες καρδιές ούτε Τσάκες σε άσπρα άλογα. Το μπάσκετ ήταν κάτι σαν Τοτέμ. Εκεί, έστεκε ιερό, είχε να επιδείξει μόνο επιτυχίες, τις σημαντικότερες του ελληνικού διασυλλογικού αθλητισμού, ήταν η σημαία ολάκερου του συλλόγου.

Πλέον, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Έγινε ακριβώς ό,τι και το ποδόσφαιρο. Μία ομάδα με άγνωστο μέλλον και με τον κίνδυνο του κατήφορου, στα χνάρια του ποδοσφαιρικού. Αφήστε στην άκρη, βγάλτε από το κάδρο όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες με αποκορύφωμα το ‘reality show’ της Τετάρτης με σουβλατζίδικα και επιθέσεις στο σπίτι του Γιαννακόπουλου. Αυτά είναι τα γεγονότα. Τον κόσμο του Παναθηναϊκού, όμως, δεν τον αποσχολούν αυτά. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, μόνο αυτά. Το μέγα ζήτημα είναι η επόμενη μέρα κι η επικίνδυνη ολίσθηση της ιστορίας του συλλόγου. Ο τρόμος για το αύριο, ο πανικός ότι χάνεται το αποκούμπι των φιλάθλων. Η ανησυχία ότι η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού θα κρεμαστεί ως λάβαρο στην οροφή του ΟΑΚΑ.

Το θέμα δεν είναι ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Γιαννακόπουλος. Θα συνεχίσουν το επιχειρείν, θα συνεχίσουν να ζουν και χωρίς τον Παναθηναϊκό. Το θέμα είναι ο κόσμος του, αυτός που βλέπει κρεμασμένη στα ‘μανταλάκια’ την αγαπημένη ομάδα του, να γιγαντώνεται ο διχασμός και να μπαίνει νερό στον μύλο της εσωστρέφειας. Τον κόσμο, να ξέρετε, δεν τον απασχολούν τα ‘ντου’ και τα… φωσκολικά videos. Αυτά είναι για τη θέαση της ημέρας, το viral της στιγμής, τον ντόρο του 24ωρου. Ούτε περιμένει τη 10η Ιουνίου για να πενθήσει τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

Ο κόσμος τον πενθεί καθημερινά. Για την ιστορία του, τον όγκο του, την προσφορά του. Ο κόσμος ταλαιπωρείται από τη διχόνοια καθημερινά. Ο κόσμος βουτάει στην ‘άβυσσο’ της καταστροφής της αγαπημένης ομάδας του, χωρίς να υπάρχει στην επιφάνεια το χέρι που θα τον γλιτώσει από το πνιγμό.

Στο ποδόσφαιρο, ένας ιδιοκτήτης λειτουργεί καθαρά επιχειρηματικά, χωρίς συναίσθημα και σεβασμό σε πρόσωπα που αποτελούν μέρος της ιστορίας. Στο μπάσκετ, ο κόσμος βλέπει τον Γιαννακόπουλο να αποχωρεί, να πετάει τη δική του ‘λευκή πετσέτα’ με αφορμή τον Βοτανικό, αλλά και το οικονομικό ‘βαρίδι’, του να επενδύει κάπου που εκ προοιμίου δεν του φέρνει πίσω λεφτά. Το τούνελ σκοτεινό για τους φιλάθλους, χωρίς φως στην άκρη του.

Η όλη φάση ‘γεννά’ μνήμες από το 2008. Το περιβόητο συλλαλητήριο δημιουργούσε μία κατάσταση πέραν του αποτελέσματος, που ήταν ο διωγμός των Βαρδινογιάννηδων από την ΠΑΕ. Μία γενεσιουργό αιτία της σημερινής κατάστασης του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Τα γεγονότα της Τετάρτης, έστω κι αν είχαν ‘πρωταγωνιστές’ μερίδα οργανωμένων, είναι κάτι σαν συλλαλητήριο. Ευθύνες προφανώς υπάρχουν και από τις δύο πλευρές. Όσο τονίζουμε τη μία πλευρά και αποκρύπτουμε την άλλη χάνεται η ουσία. Και η ουσία είναι ότι η ιστορία του Παναθηναϊκού έχει πλέον μία τεράστια ρωγμή που δύσκολα θα κλείσει.

Στο τέλος της ημέρας, όταν σβήνουν τα ‘φώτα’ και κλείνει το instagram, ο Παναθηναϊκός από ιδέα γίνεται εφιάλτης. Το παρόν ‘μαύρο’, το μέλλον ζοφερό, ο εχθρός είναι εδώ. Μέσα στον σύλλογο, τρώει τη σάρκα του. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα για ολόκληρο τον ‘πράσινο’ οργανισμό. Είναι θύμα ενός ‘εμφυλίου’. Και όπως έχει αποδείξει η ιστορία, κάθε εμφύλιος αφήνει κατάλοιπα. Στον Παναθηναϊκό, τα κατάλοιπα θα γίνουν κηλίδες κι η σημαία θα στέκεται εκεί, σκισμένη.