Τα παιχνίδια της ΑΕΚ είναι τηλεόραση που δεν χάνεται
Το 2-2 με τον Βόλο για τη 13η αγωνιστική της Super League Interwetten στη Ριζούπολη ήταν, για την ΑΕΚ, ακόμα ένα κειμήλιο σουρεαλισμού.
Με όλους τους προβληματισμούς να έχουν εξαντληθεί και την κατάσταση να μοιάζει αγιάτρευτη, η ΑΕΚ έχει κάνει τα παιχνίδια της να αξίζουν τον κόπο να παρακολουθούνται από ουδέτερους.
Ούτως ή άλλως, η συζήτηση πολύ σύντομα πρόκειται να στραφεί στο πρόσωπο του Όγκνιεν Βράνιες, του μόνου κεντρικού αμυντικού στον Milky Way που υπάρχει, αυτήν τη στιγμή, ως σχεδόν διαθέσιμος για την Ένωση. Η ψυχολογία θα αλλάξει για περίπου δύο ή τρεις εβδομάδες, μέχρι μία μέρα να εμφανιστεί δυσαρεστημένος πάλι από κάτι και να αποκτήσει τάσεις φυγής. Το συντριπτικό ποσοστό των ζευγαριών που χωρίζουν και τα ξαναβρίσκουν δεν… τσουλάει και όσο επιμηκύνεται η σχέση, τόσο πιο άσχημο γίνεται. Αλλά αυτό είναι κομμάτι της διοίκησης.
Το αγωνιστικό μέρος, ωστόσο, είναι τόσο λαχταριστό. Τα υπαρξιακά (διότι είναι υπαρξιακά) της Ένωσης στην αμυντική διάταξη και την επιθυμία καθιστούν όλα τα παιχνίδια απέναντι σε μικρότερους αντιπάλους τηλεόραση που δεν χάνεται. Κι εδώ ο λόγος δεν γίνεται μόνο για τον Βόλο, που στην τελική είναι ένας αντίπαλος με επιθετική ροπή, την οποία, προς τιμή του, δεν αποχωρίστηκε στον 1ο γύρο της Super League Interwetten, αλλά για όλους τους αντιπάλους, οι οποίοι περιφέρουν ένα… άρωμα Premier League ανταμώνοντας με το συγκρότημα του Μάσιμο Καρέρα. Το ποδόσφαιρο που ονειρευόμαστε. Πρόκειται για οβιδιακή μεταμόρφωση από παιχνίδι σε παιχνίδι, αφού, ειδικά αυτήν την περίοδο, όλες οι ομάδες νιώθουν τις ελπίδες τους αναζωπυρωμένες, παίζοντας απέναντι στην Ένωση και δεν αποκλείουν την επικείμενη αναμέτρησή τους από το βαθμολογικό ενεργητικό τους.
Στη Ριζούπολη συντηρήθηκε η παράδοση των αγώνων πριν από τα Χριστούγεννα: είναι η 10η διαδοχική φορά που η ΑΕΚ δεν καταφέρνει να κερδίσει ένα τέτοιο παιχνίδι. Δεν πρόκειται, όμως, για το αποτέλεσμα, αλλά για τη διάσταση που καθιστά το θέαμα ξεχωριστό. Στο ίδιο γήπεδο με άλλον αντίπαλο οι ‘κιτρινόμαυροι’ προσέφεραν ένα παρόμοιο θρίλερ. Τώρα θα μπορούσαν να έχουν χάσει το ματς περίπου στο ίδιο διάστημα που ο Παουλίνιο έγινε αθώος του αίματος για το χέρι μέσα στην περιοχή. Όμως δεν ήταν εκεί για να το δει, αφού είδε, όπως λένε κι οι παλιοί με καμάρι, την άγουσα για τα αποδυτήρια.
Το θέαμα, όντως, ήταν από εκείνα τα αξιομνημόνευτα. Ο μέσος φίλος της ΑΕΚ δεν συμμετέχει, βεβαίως, στο ψυχαγωγικό κομμάτι με την ίδια δεκτικότητα, αυτό είναι το δυσάρεστο, αφού πρόκειται για εκείνη τη φυλή που έχει τραβήξει λίγο… περισσότερα από την ομάδα τους, σε σχέση με τις άλλες μεγάλες της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Αυτό το βράδυ της Δευτέρας, η υποψία ότι η αγωνία θα έκανε την επανεμφάνισή της ακροβατούσε σαν ικανός χορευτής μπαλέτου ανάμεσα στην αβεβαιότητα και τη σιγουριά.
Το ματς είχε: απευθείας εκτέλεση κόρνερ στα δίχτυα, γκολ με κεφαλιά από έναν ποδοσφαιριστή που αφού έβγαλε την (προστατευτική) μάσκα του χτύπησε δύο φορές στο πρόσωπο, πρωτύτερα μία απόκρουση-καραμπόλα στον μακράν πιο έμπειρο αμυντικό του γηπέδου, τρεις αποβολές, η μία μετά καρπαζάς, που θα έλεγε και ο Κώστας Χατζηχρήστος, ένα γκολ που με τη μουσική υπόκρουση του σήματος της εκπομπής του Μπένι Χιλ άνετα γίνεται ένα αστείο βίντεο, μια και υπήρξαν τουλάχιστον 17 (πέραν των δυσδιάκριτων) επαφές με την μπάλα μέσα στην περιοχή, πριν φτάσει στον Καρίμ Ανσαριφάρντ για το 7ο γκολ του στο πρωτάθλημα και, κυρίως, ένα τετ α τετ που γλίτωσε ο Παναγιώτης Τσιντώτας στο 92′ και γι’ αυτό η ΑΕΚ δεν ηττήθηκε στη… δεύτερη του κλέφτη. Μιλάμε για φρενίτιδα, που ο ουδέτερος, ο οποίος, αμετανόητος, παρακολουθεί τα ματς της Super League Interwetten, απήλαυσε κατά το δοκούν, αλλά στην ούγια για ακόμα έναν ψυχοβγάλτη, από τους πολλούς που η 4η στη βαθμολογία ομάδα έχει παίξει το τελευταίο διάστημα και δεν λένε να σταματήσουν.
Η πλάκα είναι ότι, στην πρόσληψη του Καρέρα, το κίνητρο ήταν η τόνωση της αμυντικής διάθεσης της ομάδας, η οποία αυτήν τη στιγμή μοιάζει με ορμονικό φεστιβάλ και έχει τον ατέλειωτο. Ο Ιταλός πραγματικά δεν ξέρει τι να κάνει: ότι δεν μοιάζει απελπισμένος κάθε λεπτό της ώρας που βρίσκεται μέσα στο γήπεδο, είναι μία ένδειξη ότι ενδεχομένως, για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, νιώθει παραδομένος. Το ότι δεν γίνεται να τρως γκολ με το κεφάλι μέσα στη μέση της περιοχής από τον Αμρ Ουάρντα, αυτό ανάγεται στην κοινή λογική του επαγγελματία ποδοσφαιριστή που βαυκαλίζεται την προσπάθεια πρωταθλητισμού και που νιώθει ‘περήφανος’ που παίζει στην πρώτη ομάδα. Η φάπα ενός Ουκρανού, δε, σε έναν χτυπημένο Αιγύπτιο, υπερκερνά κατάτι τα όρια του σουρεαλισμού και αγγίζει τη ‘μαύρη’ φλεγματική λεπτότητα του μουστακιού του Σαλβαδόρ Νταλί.
Η ΑΕΚ θα μπει στο 2ο γύρο, με επίσκεψη στο ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’, στο -8. Τα προβλήματα μοιάζουν να ξεμυτίζουν από τις γωνίες, μια αδιάφορη καθαρίστρια που δεν νοιάστηκε και τόσο για το σπίτι και το μεροκάματό της. Αν σε αυτήν την περίπτωση πρόκειται για έλλειψη επιθυμίας ή απλώς για τη συνέχιση της ύπαρξης του ψυχοσωματικού, το οποίο ίσως έχει παραμείνει ένα πρόβλημα που ζητά τη λύση του, αλλά μπορεί να έχει γίνει και ασθένεια, να έχει εξελιχθεί σε μία κατάθλιψη που χρειάζεται αληθινή υποστήριξη από τον περίγυρο για να ελεγχθεί, θα πρέπει να το δείξει η ιατρική εξέταση.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όταν ο ποδοσφαιριστής της καλύτερης ομάδας σκοράρει με απευθείας εκτέλεση κόρνερ, εκείνη τη στιγμή που η εικόνα καταγράφει το χαριεντισμό με το συμπαίκτη, ο οποίος είχε κάνει το ίδιο δύο παιχνίδια πριν, σε κανονικές συνθήκες σκέφτεσαι “4-0”. Όχι σε αυτήν την ΑΕΚ. Εδώ σκέφτεσαι “αρχίσαμε, προσδεθείτε”.
