Τα καλά και τα παράλογα της ‘ξεροκεφαλιάς’ του Λάζλο Μπόλονι

Η ΑΕΚ χωρίς Μπακάκη, Σιμόες, Γαλανόπουλο, Ολιβέιρα, Τσιγκρίνσκι, Μιτάι, πιθανότατα να ξεχνάω και κάποιον άλλον, ίσως τον Σάχοβ που ήταν στον πάγκο αλλά μη διαθέσιμος. Ο Παναθηναϊκός χωρίς Βιγιαφάνες, Μακέντα, Καρλίτος. Ο ένας δεν τους έχει και δεν μπορεί να τους χρησιμοποιήσει, ο άλλος τους έχει, αλλά τους αφήνει εκτός. Κι έτσι, ένας Παναθηναϊκός που θα μπορούσε να νικήσει την ΑΕΚ των απουσιών, πήγε στο 1-1 γιατί ο προπονητής του είναι προσηλωμένος σε αυτό που έχτισε εξ αρχής: μία ομάδα που θα δίνει χώρο στον αντίπαλο, θα ‘χτυπάει’ για το γκολ -μέχρι τώρα ερχόταν και μαζί ήρθε και το σερί νικών- και στη συνέχεια, με ψυχοβγαλτικό ποδόσφαιρο- θα κρατάει το αποτέλεσμα.

Έτσι ακριβώς μπήκε την Κυριακή ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι. Δεν είδε ποιον αντίπαλο είχε απέναντι, αλλά είδε μόνο τον εαυτό του. Μα, απέναντι αυτή τη φορά είχε τον Παναθηναϊκό ντυμένο ΑΕΚ, μια ομάδα που ήθελε να παίξει όπως παίζουν οι ‘πράσινοι’ για να πάρουν αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός του Μπόλονι απέτυχε στην κατοχή, στη δημιουργία ευκαιριών, απέτυχε να πάρει τη νίκη αν και δημιούργησε τις προϋποθέσεις, έστω από φάση προερχόμενη από στημένο.

Και είναι το ‘γαμώτο’ που μένει στο φινάλε για τους ‘πράσινους’. Επί της ουσίας το αποτέλεσμα δεν θεωρείται αποτυχημένο, αλλά βάσει αυτών που έχει δείξει ο Παναθηναϊκός είναι. Δεν ήταν καλύτερος της ΑΕΚ, προηγήθηκε και με τους περισσότερους να νομίζουν ότι το ματς τελείωσε -γιατί είθισται οι ‘πράσινοι’ να καθαρίζουν τα παιχνίδια όταν προηγούνται- ήρθε η γκέλα. Γκέλα σε ντέρμπι; Μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη; Ναι, βάσει εικόνας και των διαθέσιμων παικτών στα ρόστερ. Οι πολλές απουσίες του ενός έναντι ελάχιστων του άλλου (Σανκαρέ, Σένκεφελντ, Κουρμπέλης). Ό,τι αναφέρθηκε στην πρώτη παράγραφο. Ο Λάζλο Μπόλονι είχε τους game changers για να πάρει το παιχνίδι, δεν τους χρησιμοποίησε ή το έκανε πολύ αργά, δεν διαφοροποίησε τη λογική του. Ξεροκεφαλιά είναι η σωστή λέξη στην προκειμένη περίπτωση.

Ο Παναθηναϊκός πήγε με καλύτερες προϋποθέσεις στο ντέρμπι από την ΑΕΚ, αλλά σαν να το φοβήθηκε. Κι όταν ακούς τον προπονητή σου να λέει για ‘μπάλα στην εξέδρα’ τότε ενισχύεται αυτή η απόψη. Ακόμα κι αν έμπαινε η φάση του τελευταίου λεπτού και δεν εμφανιζόταν ως από μηχανής θεός ο Αθανασιάδης, πάλι η γεύση θα ήταν ίδια. Και για να γίνει πιο απλοϊκό το παράδειγμα, βάλτε δίπλα-δίπλα τα ντέρμπι του Παναθηναϊκού κόντρα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Χαρακτήρας, συγκέντρωση, διαχείριση, αποτελεσματικότητα, ψυχραιμία. Όλα διαφορετικά.

Αντ’ αυτού, ο Παναθηναϊκός επέλεξε να έχει παθητικό ρόλο. Χωρίς στρατηγική, τουλάχιστον έτσι έμοιαζε στο χορτάρι. Ένας μονότονος τρόπος παιχνιδιού κόντρα σε μία ομάδα από την οποία δεν δεχόταν απειλή. Και ο Παναθηναϊκός έμοιαζε εγκλωβισμένος στο παιχνίδι που επέλεξε να παίξει αδικώντας, πρωτίστως, τον εαυτό του. Το κακό για τον Παναθηναϊκό δεν είναι το Χ στο ντέρμπι ούτε το τρίτο συνεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα μετά τα παιχνίδια με ΠΑΣ και Παναιτωλικό που προηγήθηκαν. Το κακό είναι η εικόνα και αυτή η διαφοροποίηση από τα ματς που του έδωσαν το ‘σερί πρωταθλητισμού’ και τον έφεραν να διεκδικεί τη δεύτερη θέση της βαθμολογίας.

Το χειρότερο, βέβαια, θα είναι άλλο ένα αρνητικό αποτέλεσμα απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα στη ρεβάνς του Κυπέλλου. Είναι το ματς που ακολουθεί και τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι το πιο σημαντικό που καλείται να δώσει. Όχι μόνο για τη σημασία της διοργάνωσης και το στόχο της πρόκρισης, αλλά για τη συνέχεια και τι θα αφήσει πίσω του ένας ενδεχόμενος αποκλεισμός.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποκτήσει ξανά την αυτοπεποίθηση του… Ιανουαρίου και το πλάνο που είχε με το οποίο ήρθε το come back. Ο Λάζλο Μπόλονι πρέπει να κάνει δεύτερες σκέψεις για τα ‘όπλα’ που έχει και δεν τα χρησιμοποιεί. Και δεν αναφερόμαστε σε συνθήκες… ρεζερβών, όπως έγινε στο πρώτο ματς με τον ΠΑΣ όπου έβαλε τον Μακέντα, αλλά σε συνθήκες λύσεων στα προβλήματα που παρουσιάζονται στο χορτάρι. Το βράδυ της Κυριακής ήταν μπόλικα και απάντηση δεν βρήκε σε κανένα. Γι’ αυτό το ματς σίγουρα η ευθύνη είναι δική του. Θα το καταλάβει και ο ίδιος αρκεί να μην είναι αργά.