Η Εθνική του (κάθε) Σιόβα και των ομάδων είναι χαμένη υπόθεση
Η αποπομπή του Δημήτρη Σιόβα από την Εθνική ομάδα είναι η συνέχεια της πολιτικής του Τζον Φαν'τ Σιπ για τη δημιουργία μιας Εθνικής ομάδας με στεγανά.
Μανωλάς, Παπασταθόπουλος και τώρα Σιόβας. Για τους δύο πρώτους δεν έχει διευκρινιστεί (ως τώρα τουλάχιστον) γιατί είναι εκτός επιλογών του Φαν’τ Σιπ. Ίσως είναι κατάλοιπα από Αναστασιάδη με ό,τι αυτό σημαίνει, ωστόσο για τον Δημήτρη Σιόβα ήρθε με τον πλέον επιβλητικό τρόπο. Απέναντι στο άκομψο του Έλληνα αμυντικού και των δηλώσεών του που έφεραν την όλη αναστάτωση και την όλη αντίδραση.
Και ξαφνικά η Εθνική επανέρχεται στο προσκήνιο. Για ακόμα μία φορά όχι για καλό. Ο Φαν’τ Σιπ δείχνει με απόλυτο τρόπο την επιλογή του να είναι αυτός που θα καθορίσει την Εθνική ομάδα σε όλα τα επίπεδα: κλήσεων, επιλογών, τρόπου παιχνιδιού. Με το στιλ ‘όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί η πόρτα είναι ανοιχτή’ ο Ολλανδός τεχνικός γίνεται το απόλυτο αφεντικό. Το ξέραμε, το βλέπαμε, μας το υπενθυμίζει.
Σε οποιοδήποτε λογικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον η αντίδραση του Φαν’τ Σιπ είναι η φυσιολογική. Στην Ελλάδα μπαίνει στο κάδρο πρώτα ο ποδοσφαιριστής. Τα οπαδικά χρώματα δεν έχουν ξεθωριάσει. Μπήκαν στο πλυντήρια τα λευκά με τα χρωματιστά και η Εθνική έγινε ροζ, που έγραφε και ο Μηλιώκας τραγουδώντας με την Αφροδίτη Μάνου. Αναζητώντας την αγωνιστική της ταυτότητα, αλλά και το… πλύσιμο στη σωστή θερμοκρασία.
Μία ξεθωριασμένη ομάδα με έναν κανονικό προπονητή που ούτε αναμοχλεύει την Παναγιά ούτε πηγαίνει με τη… δημοσιογραφική ροή των πραγμάτων. Το είχαμε αναφέρει και στο παρελθόν, η περίπτωση του Ολλανδού θυμίζει πάρα πολύ αυτή του Ότο Ρεχάγκελ στο ξεκίνημά του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Τότε, όμως, ο Γερμανός είχε μία ισοπαλία στο Μάντσεστερ κόντρα στην Αγγλία, ένα διπλό στην Ισπανία και γενικότερα είχε βρει τον τρόπο να διατηρεί τα στεγανά της ελληνικής ομάδας ασφαλισμένα. Ο Φαν’τ Σιπ συνεχίζει να ταλαιπωρείται περισσότερο με τα εξωαγωνιστικά παρά με το πώς θα καταφέρει να φτιάξει μία ομάδα και έναν κορμό αυτής για να τη ξαναβάλει σε μία ορθολογική τροχιά.
Ούτε ο Σιόβας ούτε ο Παπασταθόπουλος ούτε ο Μανωλάς είναι το θέμα. Δεν είναι το θέμα γιατί δεν παίζουν ο Φορτούνης και ο Μασούρας. Ούτε γιατί παίζει ο Σβάρνας και ο Ζέκα. Το θέμα είναι η αντιμετώπιση της Εθνικής και αυτή εξακολουθεί να γίνεται βάσει οπαδικών προτιμήσεων, δίχως αγωνιστικά κριτήρια.
Στον Ρεχάγκελ είχε δοθεί μεγαλύτερη πίστωση, ίσως γιατί είχε μόνο ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει, αυτό με τον Γεωργάτο. Ή τον Ζήκο. Στον Φαν’τ Σιπ τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα σε σχέση με ό,τι έχει αφήσει η καταστροφική εξαετία, από το Παγκόσμιο Κύπελλο και μετά. Και αυτή ακριβώς η εξαετία δεν είναι μόνο αγωνιστικά αίτια, αλλά μπήκε στη δίνη ενός ‘πολέμου’ με την ΕΠΟ, ασχέτως διοίκησης, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κάθε ομάδας.
Ο Φαν’τ Σιπ, λοιπόν, δεν έχει κάτι με τον Σιόβα, αλλά με τη νοοτροπία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Σιόβας είναι μέρος αυτής, ας μην ξεχνάμε στην εν Ελλάδι καριέρα του πόσο υποτιμητικά και προσβλητικά είχε αναφερθεί για την ΑΕΚ. Όχι επειδή ήταν η ΑΕΚ, αλλά γιατί ήθελε να επιβληθεί στην προτίμηση των οπαδών ‘πουλώντας’ μία συμπεριφορά που δεν άρμοζε για την περίσταση.
Ο Ολλανδός προπονητής έχει μπροστά του ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που ‘παράγει’ ποδοσφαιριστές, ουχί χαρακτήρες. Και αυτό ακριβώς έρχεται να αντιμετωπίσει και να διορθώσει μέχρι να γίνει αντιληπτή η νοοτροπία του για το αύριο της Εθνικής.
Με Φαν’τ Σιπ, λοιπόν, μέχρι το τέλος. Έστω και λίγο να αλλάξει τη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών, έστω και λίγο να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν το ποδόσφαιρο, θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Ακόμα και από μία πρόκριση σε τελική φάση. Από δαύτες γευτήκαμε χαρές, από κληρονομιά πάσχουμε.
