20 χρόνια αναμνήσεις, 20 χρόνια Contra.gr

Όταν το καλοκαίρι του 2016 αποφάσισα να αποχωρήσω από το Contra.gr και από την Αθήνα για μία διαφορετική ζωή στην Κρήτη, συνεχίζοντας τη συνεργασία με το 'μπλε' σάιτ από απόσταση και ως εξωτερικός συνεργάτης πια, ύστερα από 15 χρόνια και την 21η Ιουνίου του 2001 που συναντήθηκα με τον Κώστα Ντάλτα σε εκείνα τα γραφεία στην Ευρυδάμαντος, μεγάλωσα απότομα. Ωρίμασα. Ούτε η γέννηση του παιδιού, 3 χρόνια νωρίτερα, δεν με έκανε να αισθανθώ έτσι. Μεγάλωσα απότομα, σαν να έχασα την παιδική αθωότητα.

Εκτός από χώρος εργασίας, αυτό το 'μπλε σάιτ' ήταν κάτι σαν τη ρόδα του λούνα παρκ. Η πρώτη φορά που ανέβαινες πάνω πιτσιρικάς και δεν ήθελες να κατέβεις. Ήταν σαν παιδική χαρά, ένας 'παιδότοπος' για μεγάλους. Έχουμε κάνει πολλές φορές την ψυχανάλυσή μας σε αυτά τα 20 χρόνια ζωής του Contra.gr, αλλά καταλήγω στο μοναδικό συμπέρασμα που έχει ένα κάποιο νόημα. Το Contra.gr δεν αντέχει στο χρόνο επειδή είναι η καλύτερη και πιο έγκυρη ιστοσελίδα, είναι ανούσιο να ανοίγουμε τέτοια κουβέτα εν έτει 2021 και με πληθώρα σάιτ, δεν μπορεί να χωρέσει στην εξίσωση κάτι τέτοιο ως βάση συζήτησης. Άντεξε όμως γιατί τα προηγούμενα χρόνια δημιούργησε ένα τόσο ισχυρό και ιστορικό brand που αυτομάτως σε παρασέρνει.

Το Contra.gr είναι αυτή η εκδρομή που όλοι θέλουμε να κάνουμε. Και στο τέλος αυτής, στην επιστροφή, σου μένει η γλυκιά γεύση των αναμνήσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όποιος πέρασε από το σάιτ κάτι πήρε μαζί του. Μία ανάμνηση, ένα ξεκαρδιστικό γέλιο, μία βραδιά, μία έξοδο, μία μέρα στη δουλειά. Ακόμα κι αυτή η απλή μέρα στη δουλειά, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, έβγαινε μέσα από το κλίμα, από μία ατμόσφαιρα που έμπαινε πάνω απ' όλα η παρέα.

Ακούγεται ρομαντικό όλο αυτό, αλλά και μόνο ότι φεύγοντας, στο τέλος της βάρδιας, είχες κάτι στο μυαλό ως τελευταία σκέψη πριν κοιμηθείς, είχε τη σημασία του. Ακόμα κι η ένταση, ο καυγάς, μία πιεσμένη βάρδια, μία γκάφα, μία γκρίνια, ένας ωχαδερφισμός. Μέρος της καθημερινότητας, μέρος μίας οικογένειας που απορροφούσε τα μέλη της με ένα μαγικό τρόπο.

Είτε στην Ευρυδάμαντος είτε στη Σπύρου Μερκούρη είτε τώρα στη Συγγρού, δεν παίζει ρόλο το μέρος, τα γραφεία, αν βλέπεις παράθυρο, αν έχεις ωραία θέα. Παίζει ρόλο η παρέα και αυτό το Contra.gr ύστερα από τόσα χρόνια, κάμποσους διαφορετικούς διευθυντές και πολλούς περισσότερους συντάκτες και συνεργάτες, είναι η δύναμή του. Η παρέα.

Ωριμάζεις μόνο όταν αφήνεις πίσω σου την παιδική ηλικία. Ως καθημερινότητα, όχι ως θύμησες. Ωριμάζεις μόνο όταν το θέλεις. Το Contra.gr σε αυτά τα 20 χρόνια, από την 1η Φεβρουαρίου του 2001 έως σήμερα, δεν ωρίμασε ποτέ. Άντεξε στο χρόνο, στην πίεσή του, στην πρόοδο, στα τεχνολογικά άλματα, άντεξε ακόμα και σε μία διαφορετική δημοσιογραφία που αναπτύχθηκε. Άντεξε, επί σειρά ετών, γιατί το brand δεν βάρυνε ποτέ τις πλάτες όσων εργάστηκαν εκεί. Άντεξε γιατί το brand είναι η βιντεοκασέτα από ένα καλοκαίρι, τότε που ο θείος έφερε την κάμερα. Αντέχει γιατί δεν χάνει όλα αυτά τα στοιχεία που το διατηρούν στον αφρό μία 20ετία.

Το Contra.gr είναι τα πρόσωπα, όλα όσα συνθέτουν την παιδική ηλικία μας. Είναι κι οι άνθρωποι που έφυγαν, οι απώλειες που ήρθαν να προσθέσουν μία 'μαύρη πινελιά'. Γιάννης Ξενάκης, Λάζαρος Μουρκάκος. Αυτό το 'γαμώτο' που θα είναι πάντα εκεί, σαν τον πίνακα που σου χάρισαν και δεν σου αρέσει. Όσα χρόνια κι αν περάσουν.