Σπανούλης, Ζήσης, Αντετοκούνμπο μαζί στην Εθνική; Είναι μια ουτοπία

Κάτι τα παράθυρα (αυτήν τη φορά με “φούσκα”) της FIBA, κάτι η υπερβολική κριτική που ασκήθηκε για τα ματς με Λετονία και Βουλγαρία, κάτι οι συνεντεύξεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Βασίλη Σπανούλη, έφεραν την Εθνική Ελλάδας στο επίκεντρο. Το καλό είναι ότι τη θυμόμαστε. Το κακό ότι την ξεχνάμε γρήγορα. Κι όχι μόνο εμείς, αλλά κι εκείνοι που υποτίθεται πως έπρεπε να τη σκέφτονται διαρκώς.

Η αλήθεια είναι ότι και τα λόγια του Αντετοκούνμπο, που στο τρέιλερ της εκπομπής Pick And Roll της Cosmote TV ακούγεται να λέει “στην Εθνική θέλω να παίζω μέχρι τα 40” και η σιβυλλική απάντηση “θα δούμε” του Σπανούλη στην ερώτηση της ΕΡΤ αν σκέφτεται να επιστρέψει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα (λέει περισσότερα στην Cosmote TV) έφεραν μια εικόνα διαφορετική στο μυαλό μας. Ειδικά αν ευοδωθεί το σενάριο για παράλληλη επιστροφή τόσο του Νίκου Ζήση, όσο και του Γιάννη Μπουρούση, οι οποίοι επίσης έχουν ανακοινώσει την απόσυρσή τους από τη γαλανόλευκη ομάδα.

Μην ξεχνάμε ότι εκτός νέων δραματικών απροόπτων, το προολυμπιακό τουρνουά θα γίνει κανονικά στη Βικτόρια του Καναδά από 24 Ιουνίου έως 4 Ιουλίου κι αν η ελληνική ομάδα προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα βρεθεί και στο Τόκιο, με το τουρνουά του μπάσκετ να είναι προγραμματισμένο από 24 Ιουλίου μέχρι 8 Αυγούστου.

Για να δούμε πόσο εφικτό είναι να ξαναδούμε την Εθνική ομάδα τόσο με τον Αντετοκούνμπο, όσο και με τον Σπανούλη, πέντε χρόνια μετά το “αντίο” του “Kill Bill”, στο Ευρωμπάσκετ 2015 και τον αγώνα για την 5η θέση, εναντίον της Λετονίας.

Ο Αντετοκούνμπο είναι απίθανο να ενισχύσει φέτος την Εθνική. Το ΝΒΑ τελειώνει στις 22 Ιουλίου (ο τελευταίος αγώνας των πλέι-οφ) και προφανώς η αμερικανική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα έχει επαγγελματίες, από τις ομάδες, ωστόσο που δεν θα πάρουν μέρος στα πλέι-οφ. Ακόμη κι αν αλλάξει ομάδα (το σίριαλ της μετακίνησής του ή όχι από το Μιλγουόκι θα κριθεί τις επόμενες μέρες), προφανώς δεν πρόκειται να πάει κάπου όπου δεν θα… διεκδικεί τον τίτλο.

Τον Αντετοκούνμπο, δηλαδή, για φέτος θα πρέπει να μην τον υπολογίσουμε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όχι, φυσικά, γιατί δεν έχουμε τον έχουμε ανάγκη, αλλά επειδή εκτός προολυμπιακού θα τεθούν κι οι καλοί ΝΒΑερς των αντιπάλων μας στη Βικτόρια (Καναδάς, Κίνα εν αρχή, κάποιοι από τις Τσεχία, Τουρκία, Ουρουγουάη αν συνεχίσουμε), οπότε θα υπάρχει ισορροπία.

Με ποιον κόουτς θα συνεννοηθούν οι βετεράνοι;

Ωραία. Και τα υπόλοιπα; Θα γυρίσουν όλοι μαζί οι βετεράνοι για να παίξουν με την Εθνική για τελευταία φορά; Πρώτα απ’ όλα, να τονίσουμε ότι είναι πολύ ευχάριστο να ακούς από το στόμα αυτών των τεράστιων αθλητών ότι τίθενται στη διάθεση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματός μας. Είναι δείγμα του πόσο αγάπησαν το μπάσκετ μέσω της Εθνικής, την οποία υπηρέτησαν για χρόνια, ζώντας μεγάλες στιγμές και ανάλογες απογοητεύσεις.

Από την άλλη, όμως, υπάρχουν κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες οι οποίες δεν διευκρινίζονται.

Ποιος θα είναι ο προπονητής της ομάδας; Ποιος θα μιλήσει με Σπανούλη, Ζήση και Μπουρούση, θα σχεδιάσει την ομάδα και θα κάνει έναν μίνι-προγραμματισμό; Πρόσφατα, η Νίκη Μπάκουλη έγραψε για τις προθέσεις του Ρικ Πιτίνο, αν και ο ίδιος ο Αμερικανός κατά καιρούς δηλώνει ότι δεν ξεχνάει τη συμφωνία που έκανε για να βοηθήσει αμισθί την Εθνική. Αν θυμάστε, άλλωστε, ήταν ο πρώτος που ανακίνησε θέμα Σπανούλη στην Εθνική ομάδα, θεωρώντας ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι ακόμη μάχιμος για το επίπεδο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Ο Πιτίνο δεν ξεχνάει τη συμφωνία με την ΕΟΚ, ωστόσο δεν είμαστε… σίγουροι ότι τη θυμάται η ομοσπονδία. Αυτήν την εποχή άλλωστε, ο 68χρονος προπονητής ασχολείται με την επιστροφή του στο ΝCAA και τα πρώτα ματς του Αϊόνα στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Ο ίδιος έχει πει ότι στις συζητήσεις που έκανε με το κολέγιο που του έδωσε τη δουλειά, ένας βασικός όρος ήταν να πάρει άδεια για να εργαστεί με την Εθνική Ελλάδος, τόσο στο προολυμπιακό όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα λείπει, δηλαδή, σχεδόν όλο το καλοκαίρι από την… κανονική δουλειά του (είπαμε, από την ΕΟΚ δεν πληρώνεται).

Αν είναι έτσι, θα πρέπει κάποιος να είναι σε ανοιχτή γραμμή μαζί του για να τον πληροφορήσει ότι επίκειται επιστροφή όχι μόνο του Σπανούλη, αλλά και ακόμη δύο βετεράνων. Ή, εν πάση περιπτώσει, εφόσον δεν είναι ο Πιτίνο ο προπονητής που θα μας πάει στο προολυμπιακό, να το ξέρει ο κόουτς που θα κάτσει στον πάγκο της ομάδας.

Κάπου εδώ μπαίνουν στη μέση κι οι εκλογές της ομοσπονδίας. Ο κορονοϊός έχει πάει τις εξελίξεις πίσω. Ο ΓΓΑ, Γιώργος Μαυρωτάς, παραδέχθηκε τη Δευτέρα, μιλώντας στην ΕΡΤ, ότι θα πρέπει να περιμένουμε κάμποσο για την διεξαγωγή των αρχαιρεσιών σε όλες τις ομοσπονδίες κι αν τελικά δεν υπάρξει φως στο τούνελ, ενδεχομένως να σκεφτούμε τις κάλπες ύστερα απ’ τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ξέρουμε δηλαδή, αν όλα αυτά τα παραπάνω θα τα χειριστεί η τωρινή διοίκηση της ομοσπονδίας ή κάποια άλλη, που μπορεί να προκύψει από ενδεχόμενες εκλογές.

Δεν είναι αστείο το θέμα του προπονητή

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα. Θεωρητικά, προτεραιότητα κάθε διοίκησης πρέπει να είναι η οργάνωση της Εθνικής ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Είναι, όμως; Για το τωρινό ΔΣ της ΕΟΚ, ας μας επιτρέψετε να αμφιβάλλουμε κατά πόσο μπορεί να αντιμετωπίσει το όλο θέμα με πραγματική προοπτική και όχι ψάχνοντας να βρει ευκαιριακές λύσεις, που πολλές φορές μοιάζουν με επικοινωνιακές πομφόλυγες, όπως τα ταρατατζούμ με τον Πιτίνο.

Το θέμα του προπονητή της Εθνικής, εδώ και χρόνια, θυμίζει ανέκδοτο. Όχι γιατί έγιναν ντε και καλά λάθος επιλογές, αλλά επειδή συνδέεται άμεσα με το αποτέλεσμα κάθε μεγάλης διοργάνωσης. Κι επειδή έχουμε να δούμε μετάλλιο από το 2009, όλοι όσοι πέρασαν μετά τον Γιόνας Καζλάουσκας, θεωρήθηκαν αποτυχημένοι. Σε κανέναν (πλην ίσως του Φώτη Κατσικάρη, αλλά με τεράστια πίεση και άγχος) δεν δόθηκε το δικαίωμα να σχεδιάσει, να έχει πίστωση χρόνου και να βάλει ένα πρόγραμμα.

Στο τέλος, φτάσαμε να θεωρούμε τον προπονητή (και το επιτελείο του, γιατί δεν είναι μόνος) κάτι σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Ακόμη κι αν ο Πιτίνο έπεσε τυχαία στο δρόμο, ουσιαστικά δεν υπήρξε κανένα κέρδος από τη συνεργασία μαζί του, αφού μας… πρόλαβε ο κορονοϊός. Δεν θεωρείται πολύ σοβαρό το γεγονός ότι ο Αμερικανός τεχνικός έχει υποχρεώσεις με ένα κολέγιο, αφού ακόμη κι αν τελικά δεν μπορέσει να είναι μαζί με την ομάδα, θα βρούμε κάποιον άλλο.

Η λογική που έχει επικρατήσει είναι ότι αρκεί ένα γκρουπ καλών παικτών με θέληση και αυταπάρνηση, αλλά κι ένα αστέρι όπως ο Αντετοκούνμπο, για να ξαναφτάσουμε ψηλά. Αν ήταν έτσι όμως, θα είχαμε ήδη φτάσει κάπου. Χάνουμε πάντα την ουσία, γιατί οι εθνικές ομάδες δεν είναι μόνο οι άνδρες, αλλά όλη η λειτουργία, από κάτω προς τα πάνω. Κι εκεί, όχι μόνο έχει χαθεί η ουσία, πολλές φορές ψάχνουμε και την μπάλα.

Η ιστορία διδάσκει

Κι όμως αν διαβάσει κανείς την ιστορία του μπάσκετ, θα δει ότι όλες οι επιτυχίες της Εθνικής έγιναν όταν κάποιοι προπονητές υπερέβησαν τα αποτελέσματα, σκεπτόμενοι το μέλλον και κάνοντας τομές που αποδείχθηκαν καθοριστικές. Ο αμείμνηστος Κώστας Πολίτης στη δεκαετία του ’80 και ο Παναγιώτης Γιαννάκης στις αρχές του μιλένιουμ πήραν γενναίες αποφάσεις, ερχόμενοι πολλές φορές και σε σύγκρουση με την επικρατούσα άποψη. Δεν ήταν δηλαδή μόνο θέμα της “χρυσής φουρνιάς” του ’87 ή της ύπαρξης μιας σπουδαίας γενιάς που ήταν έτοιμη μετά το 2004 να μεγαλουργήσει. Έπαιξε ρόλο η προεργασία και ο στόχος των δυο προπονητών, που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και στο τέλος δικαιώθηκαν για τις επιλογές και τη φιλοσοφία τους.

Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι από πίσω και από τους δυο κατ’ εξοχήν κορυφαίους προπονητές που πέρασαν από την Εθνική, βρέθηκε η ίδια διοίκηση ή αν προτιμάτε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, γιατί κάποιοι άλλοι είτε έχουν αποχωρήσει από τη διοικητική δράση είτε “έφυγαν” από τη ζωή. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ θα έπρεπε ο ίδιος, πρώτος απ’ όλους, να γνωρίζει ότι τίποτε δεν έρχεται χωρίς πρόγραμμα, στόχο και όραμα. Κι όμως, πολλές φορές είναι ο πρώτος που δείχνει να έχει χάσει την… υπομονή του.

ΥΓ: Μέσα σ’ όλα, εκδηλώθηκε μια πρωτοφανής κριτική και δυσφορία επειδή η Εθνική με τη σύνθεση “ειδικής ανάγκης” που συγκρότησε, πήγε στη “φούσκα” του Σαράγεβο και ηττήθηκε από τη Λετονία (αλλά νίκησε στην παράταση τη Βουλγαρία και πήρε την πρόκριση για το Ευρωμπάσκετ 2022). Ήταν λίγο άδικο για τον προπονητή και για όσα παιδιά βρέθηκαν στη Βοσνία. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος είχε δεν είχε 5 μέρες να σκεφτεί τα τι και τα πώς δυο αγώνων, που ειλικρινά ψάχνουμε το νόημα τους. Από τη στιγμή που το Ευρωμπάσκετ 2021 πήγε έναν χρόνο αργότερα, ποιος ο λόγος να ταλαιπωρηθούν όλες οι ομάδες, εν μέσω κορονοϊού, ενώ υπήρχε η χρονική δυνατότητα παράκαμψης των συγκεκριμένων “παραθύρων”; Έχει κι η FIBA κάτι παραξενιές…