Πόσο Πάμπλο Γκαρσία έχει ανάγκη ο ΠΑΟΚ;

Αλλόφρονες πανηγυρισμοί με τη λήξη του μεγάλου αγώνα. Ένα μαύρο μπουφάν που έγινε η παντιέρα νέγρα του παροξυσμού. Βλέμμα στο κενό και μάτια κατακόκκινα, έτοιμα να δακρύσουν σε δημόσια θέα. Δηλώσεις που πήγαζαν ξεκάθαρα από αφιλτράριστο και απεριποίητο συναίσθημα, και οι οποίες έδωσαν τη θέση τους σε προκλήσεις. Νωρίτερα στον αγώνα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού που έπαιρναν τη μορφή ακανόνιστου σιντριβανιού.

Ο Πάμπλο Γκαρσία έζησε στα άκρα τον πρώτο τίτλο του ως προπονητής του ΠΑΟΚ. Ίσως -φοβόταν ότι θα ήταν- ο τελευταίος του. Αν δεν είχε ήδη πληροφόρηση για το μέλλον του, ευφυής άνθρωπος είναι και στους δρόμους της πόλης κυκλοφορεί, λάμβανε από καιρό τα μηνύματα για τις σκόρπιες υπόνοιες πρόωρου τερματισμού της θητείας που διαχέονταν σταθερά τις τελευταίες εβδομάδες από ‘δω κι από ‘κει σε ό,τι έχει σχέση με το ‘αύριο’. Το δικό του κατά κύριο λόγο, αλλά και της ομάδας σε δεύτερο επίπεδο. Ένα ‘αύριο’ αναπόφευκτα συνδεδεμένο με το αποτέλεσμα του Τελικού απέναντι στον (τρωτό όπως αποδείχθηκε) Ολυμπιακό.

Αντιλαμβανόμενος πως μέχρι το νικηφόρο 2-1 ήταν ανυπόφορα μετέωρος, είχαν (απ)ενεργοποιηθεί όλες οι αντιστάσεις του και στο φινάλε ‘έσπασε’ ολοκληρωτικά. Επέτρεψε την έκσταση της επιτυχίας να περιδιαβεί το κορμί του, να κατακλύσει απ’ άκρη σ’ άκρη του κάθε κλείδωση και κάθε νεύρο που χωρούσε έστω μια στάλα ακραίας οπαδικής κουλτούρας. Η υπερφόρτωση συναισθήματος προκάλεσε τη σχάση του πυρήνα του. Ξεφορτώθηκε με τη λυτρωτική κραυγή του και τις επαναλαμβανόμενα ακανόνιστες κινήσεις γύρω από τον άξονά του όλα εκείνα που συντηρούσε στριμωχτά μέσα του. Ο Πάμπλο Γκαρσία ‘λυτρώθηκε’, αφέθηκε και παρασύρθηκε για την περίοδο που ακολούθησαν της λήξης του ματς. Από το τελευταίο σφύριγμα και τη στέψη του κυπελλούχου έως τη συνέντευξη Τύπου και τους πανηγυρισμούς δεν ήταν πια ο συγκρατημένος και ανέκφραστος προπονητής των προηγούμενων μηνών, αλλά ο οργανωτής μιας κερκίδας που παλλόταν ασταμάτητα.

Ο charrúa πέταξε τη σύγχρονη φορεσιά της πόλης, ξεγυμνώθηκε σαν νομάδας προηγούμενων αιώνων και ούρλιαξε από περηφάνια για την απόκρουση της επίθεσης του ισχυρού ‘εισβολέα’ στα χωράφια του. Ένιωσε ότι στη μάχη υπεράσπισης των κεκτημένων, αφού ο ΠΑΟΚ κερδίζει όλους τους τελικούς που συμμετέχει κατά την τελευταία 5ετία, αντιστάθηκε μέχρι τέλους και δεν παραδόθηκε. Γνήσιο τέκνο των κατατρεγμένων ιθαγενών της Ουρουγουάης, προέβαλε την ανδρεία του θαρραλέου πολεμιστή που μάχεται για τον απροστάτευτο λαό του και με προτεταμένο το αυτοσχέδιο και ακονισμένο δόρυ του έγινε η αιχμή του. Μαζί και η πελώρια ασπίδα του.

Τη στιγμή της μεγάλης ηφαιστειογενούς έκρηξης ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν ο ιδεατός προπονητής της κερκίδας. Ασυγκράτητος, πωρωμένος, αντισυμβατικός, σκαμπρόζικος. Ο ‘έξω από τα δόντια’ ο ‘ξεμπρόστιασέ τους’. Στο μυαλό της εξέδρας που διψά για εκδίκηση, ο Ουρουγουανός δεν είχε αφήσει τίποτα να πέσει χάμω. Με τις τιναγμένες φλέβες στο λαιμό, έγινε σαρξ εκ της σαρκός των πολλών. Των πάρα πολλών. Μίλησε για κλεμμένα, κατεστημένο και απόδοση δικαιοσύνης. Έγινε (ξανά) ο ήρωας του. Παρεκτράπηκε, μα δεν τον ένοιαζε. Έλυσε τα δεσμά του δαίμονα που κρατούσε σε ‘χειμερία νάρκη’ για καιρό. Ήταν ο (άλλος) εαυτός του.

Τι θέλει ο οργανισμός του ΠΑΟΚ έχει σημασία

Το ζητούμενο για τη διοίκηση του ΠΑΟΚ είναι ν’ αποφασίσει και να επικοινωνήσει με τρόπο σαφέστατο, αν ο Πάμπλο Γκαρσία είναι όντως ο καταλληλότερος για να σχεδιάσει και να ηγηθεί την επόμενη ημέρα, παρουσιάζοντας σχεδόν από το μηδέν κάτι φρέσκο και εξελίσσοντας το υπάρχον πλάνο επανάκτησης των πρωτείων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ή τουλάχιστον της σταθερής αμφισβήτησης των Πειραιωτών, ποντάροντας στις εξαιρετικές σχέσεις που διατηρεί με τους ποδοσφαιριστές του.

Αν η τελευταία πράξη του έργου και το άξιο παρατεταμένο χειροκρότημα για την άψογη διαχείριση μετά το 70′, αιφνιδιάζοντας τον Πέδρο Μαρτίνς με τη μετατόπιση του Ζίβκοβιτς πιο κοντά στον Κρμέντσικ, αντισταθμίζει τα λάθη της υπόλοιπης χρονιάς. Ή και την αδρανή στάση που κράτησε ως τα μισά του δεύτερου ημιχρόνου, παρακολουθώντας τους ‘ερυθρόλευκους’ να ισοφαρίζουν και να ξοδεύουν σπάταλα τις ευκαιρίες ανατροπής. Αν όντως η δεύτερη ευκαιρία (που καθένας δικαιούται να έχει) θα αποδώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα ή θα την καταβροχθίσει η μόνιμη αμφιβολία, που είναι βέβαιο ότι θα ζωντανέψει σε λίγες εβδομάδες από σήμερα – με την έναρξη των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων.

Αν, στο τέλος της ημέρας, ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη από τον Πάμπλο Γκαρσία του Σαββάτου, τον προπονητή της μιας βραδιάς και των ξεσπασμάτων, εξ ολοκλήρου ταυτισμένο με το κλαμπ, και την ευχή ότι η δουλειά του θα αποτυπωθεί στον αγωνιστικό ή θα ήταν προτιμότερο να μπει στη διαδικασία μιας λύσης καθοδηγούμενης από μια πιο τετράγωνη, αποστασιοποιημένη λογική και ποτέ πια από το, έστω στρογγυλοποιημένο και καλό καμουφλαρισμένο για μεγάλα διαστήματα, συναίσθημα. Εκτός κι αν είναι σε θέση να το διαχειριστεί, όλο αυτό, ως οργανισμός.