Παναθηναϊκός: Ο Διαμαντίδης δεν θα γυρνούσε, αν δεν είχε εγγυήσεις

Η ανακοίνωση που μοιράστηκε το μεσημέρι της Παρασκευής από τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ περιείχε τις λέξεις ‘σημαίες’, ‘περηφάνια’, ‘γροθιά’ και ‘αξίες’. Συνειδητά, και σε καμία περίπτωση τυχαία, η σκόρπια χρήση τους στο επίσημο κείμενο της ‘πράσινης’ ΚΑΕ ήταν μια ξεκάθαρη επίκληση στο συναίσθημα. Στο συναίσθημα εκείνων που ένιωσαν από απογοητευμένοι (οι περισσότεροι) και πληγωμένοι (κάμποσοι) έως προδομένοι (μια μερίδα αυτών) με την απότομη (τ)ρο(π)ή των πραγμάτων σε πολύ σύντομο διάστημα. Το ένα γεγονός διαδεχόταν το άλλο.

Το πωλητήριο που κολλήθηκε στην εξώπορτα της εταιρίας, από το χέρι του ίδιου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, δεν συνοδευόταν από το ‘πληροφορίες εντός ή ‘στο τηλέφωνο τάδε’. Οι βασικοί άξονες είχαν αναλυθεί. Η αέναη διαμάχη με τον Τζόρντι Μπερτομέου και η απόπειρα απόσχισης από την Euroleague (που σε πρώτη φάση έπεσε στο κενό), συνδυαστικά με τη δραστική μείωση του μπάτζετ για τη συμμετοχή σε μια υποδεέστερη διοργάνωση, θα ήταν ως ένα σημείο όροι αποδεκτοί από την πάντα απαιτητική αλλά πιστή κερκίδα, εφόσον φυσικά συνοδεύονταν από ισχυρά επιχειρήματα και μια προμελετημένη στρατηγική εξόδου. Όχι ηρωική χωρίς υπολογισμό των απωλειών. Διότι μετά η υπαναχώρηση είναι υποχρεωτική.

Την ίδια ώρα όμως δεν θα ‘ταν το ίδιο αποδεκτή η εσωτερική αποσταθεροποίηση εξαιτίας της ταυτόχρονης αποχώρησης-απομάκρυνσης μόνιμων και ακλόνητων στελεχών -σε διάφορα πόστα- επί 10ετίες. Προσωπικοτήτων με παράσημα, όπως ο Μάνος Παπαδόπουλος και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Κι αν για τον πρώτο -κατά τη δήλωσή του- “ήρθε“, σοφά και δικαιολογημένα με τα χρήματα που του προσφέρονται από τη ρωσική Ζενίτ “ο καιρός να επιλέξω με μοναδικό γνώμονα εμένα και τους ανθρώπους μου“, καθώς “θυσίασα προσωπική ζωή, φυσιολογική καθημερινότητα, νύχτες, Κυριακές και αργίες, για να μπορώ να βρίσκομαι δίπλα στην Ομάδα- όπου και όταν χρειαζόταν“, το πιθανολογούμενο ‘διαζύγιο’ με το ‘τοτέμ’ των αποδυτηρίων, δια ασήμαντον αφορμή μάλλον, ήταν δεδομένο πως θα το χρεωνόταν εξ ολοκλήρου η ιδιοκτησία, έχοντας αποπέμψει τον αναγκαίο συνδετικό κρίκο με το παρελθόν. Ναι μεν το αφεντικό είναι εκεί για να παίρνει σκληρές, επώδυνες πολλές φορές, αποφάσεις, αλλά ταυτόχρονα έχει την ευθύνη να λειτουργεί με μνήμη και κυρίως σοφία, σε στιγμές που απαιτούν ιδιαίτερους χειρισμούς και θα φέρουν απροσδιόριστους κλυδωνισμούς σε μια ευαίσθητη περίοδο.

Αφότου η “οικογενειακή παρεξήγηση” με τον Αλβέρτη, όπως ονοματίστηκε χωρίς άλλες λεπτομέρειες επί της παρούσης, λύθηκε εσωτερικά, ακριβώς εδώ κουμπώνει η ενεργοποίηση του Δημήτρη Διαμαντίδη σε επιτελικό πόστο. Ως μέλος της ‘παναθηναϊκής’ τριανδρίας (με πρόεδρο τον Τάκη Τριαντόπουλο) που θα ηγείται του διοικητικού σχήματος έως ότου προκύψουν εξελίξεις από το μέτωπο της αγοραπωλησίας. Δεν είναι μια τυχαία περίπτωση ο ‘3D’. Είναι η δεύτερη ιεραρχικά μορφή της σύγχρονης ιστορίας του τμήματος μπάσκετ, μια φιγούρα που ‘γέννησε’, μεγάλωσε ή συντήρησε μια ολόκληρη γενιά οπαδών στο ΟΑΚΑ, η πιστή αποτύπωση της όντως “πιο επιτυχημένης ομάδας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού” χάρη στα 6 ευρωπαϊκά τρόπαια και τους αμέτρητους εγχώριους τίτλους σε διάστημα συντομότερο των 25 ετών – από το 1996 μέχρι τις μέρες μας και η παρουσία του περικλείει έναν συμβολισμό.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποχωρούσε από το επαγγελματικό μπάσκετ στις 30/5 του 2016, σ’ ένα συγκλονιστικό φινάλε. Ηττημένος, αλλά όχι χαμένος. Διευκρινίζοντας τότε ότι “η απόφασή μου ήταν συνειδητοποιημένη“. Είχε συμπεράνει ότι “έτσι είναι ο αθλητισμός, είτε μας αρέσει είτε όχι” και δεν άφηνε κανένα περιθώριο για αναζήτηση απωθημένων διότι “φεύγω γεμάτος και χαρούμενος“, αποφεύγοντας να δώσει συμβουλές στους μεταγενέστερους αυτού. Αντίστοιχα κατασταλαγμένος είχε παρουσιαστεί όταν τον Σεπτέμβριο του 2010, αμέσως μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κωνσταντινούπολης, ανακοίνωνε πως “είναι η τελευταία μου συμμετοχή“, αφού “κάθε κύκλος κλείνει“. Δεν δίστασε να πάρει αυτήν την απόφαση, ασχέτως της κριτικής που ήξερε πως θα δεχόταν για μια αποχώρηση στα 30 του και δεν έπαψε να υπερασπίζεται τη θέση του, κρίνοντας πως στο μέλλον δεν θα ήταν τίποτα το ίδιο. Όπως δεν ήταν. Δεν κοίταξε ποτέ του πίσω.

Αποστασιοποιημένος από την ενεργή ενασχόληση με μια ομάδα για μια τετραετία ήδη, πέραν δηλαδή των ακαδημιών, ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι, στα μάτια μου βέβαιο, πως δεν επρόκειτο να εμπλακεί -ελαφρά τη καρδία- σ’ ένα σχέδιο που δεν θα του εξασφάλιζε στον ελάχιστο βαθμό την ασφάλεια και την προστασία της υστεροφημίας του. Όπως ως αθλητής άφηνε κάτι στην ώρα του, δεν θα είχε λόγο ως παλαίμαχος να φθαρεί σ’ ένα νευραλγικό ρόλο με πάμπολλες απαιτήσεις και αμέτρητες ώρες αφιερωμένες σε μια άυλη θεωρία, η οποία δεν θα τοποθετείται σε στέρεη βάση. Η οποία δεν θα λειτουργεί με κανόνες, αρχές, σωστά και ορθολογικά. Εχέγγυα ομάδας. Όχι απαραίτητα ξοδεύοντας αλόγιστα χρήματα, αλλά εξελίσσοντας μια μπασκετική λογική που θα δημιουργήσει ξανά στεγανά και θα πορεύεται σε ράγες.

Το “σύντομα θα καταλάβετε τί εννοούμε“, ως κατακλείδα φράση της ανακοίνωσης των ‘πρασίνων’, επιτρέπει μαντεψιές. Διαφόρων ειδών και ύφους. Θα (απο)δείξει ο χρόνος τι κρύβει από πίσω. Για την ώρα η μοναδική πρόβλεψη αφορά τον Διαμαντίδη: που αν νιώσει άβολα, αναγκασμένος να λειτουργεί εκτός του πλαισίου, θα ξέρει που είναι η πόρτα και πότε να πει το ‘αντίο’ του. Αν όχι, είναι πιθανό να εμπνεύσει κι άλλους.