Όχι, ο Σωκράτης Διούδης δεν φταίει

Το κοντέρ των 2.597 ημερών, όσο το διάστημα από την πιο πρόσφατη νίκη του Παναθηναϊκού στην έδρα του Ολυμπιακού, δεν μηδένισε. Είχε ήδη καταρριφθεί η αμέσως προηγούμενη αρνητική επίδοση με τις 2.555 σε βάθος επταετίας επίσης, αλλά η περαιτέρω αύξησή του τρέχοντος σερί είναι αναπόφευκτη όποτε κι αν (από τη νέα σεζόν πια) συναντηθούν ξανά στο Φάληρο. Σε αυτό το διάστημα διεξήχθησαν εννέα ματς και οι ‘πράσινοι’ αξιώθηκαν να καρπωθούν βαθμό μόλις στα δύο, σταθερά ως αουτσάιντερ, δείγμα του χάσματος που η ιδιοκτησία της ΠΑΕ άφησε να δημιουργηθεί από τον μεγάλο αντίπαλο με την πάροδο των ετών αυτών δίχως να νοιαστεί, πόσο μάλλον να δράσει διακόπτοντας το άνοιγμά του.

Θα ήταν όντως εφικτό το 3-1 της Κυριακής, που οδήγησε καρμικά στο ‘ερυθρόλευκο’ γλέντι τίτλου για την εμφατική κατάκτηση του 46ου πρωταθλήματος, να έχει -με κάποιον τρόπο- αποφευχθεί. Χωρίς απαραίτητα να το αξίζει. Φερ’ ειπείν αν δεν είχε τρανταχτεί η μέση του Μπα, εξέλιξη που έφερε τον Χασάν στο ματς από το 36′ και όχι, πιθανόν, από το 46′. Ή αν η αποβολή του Αχιλλέα Πούγγουρα στο 1-1 δεν λειτουργούσε σαν άλλη αχίλλειος πτέρνα για το φουλ αμυντικό σχέδιο αναχαίτισης. Είτε στη μία είτε στην άλλη εκδοχή, η τροπή των πραγμάτων δεν αποκλείεται να ήταν διαφορετική, μιας και η είσοδος του Αλεξανδρόπουλου είχε αρχίσει να αποδίδει για το ‘τριφύλλι’. Θα μπορούσε δηλαδή να είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός το ρόλο του ‘party crasher’ της βραδιάς, καθυστερώντας κατά μία εβδομάδα τα πανηγύρια στον Πειραιά, και να είχε επιστρέψει στη βάση του με θετικό αποτέλεσμα.

Όπως και να ‘χε, το κεντρικό νόημα θα ήταν ακριβώς το ίδιο, το μόρια δεν θα διαφοροποιούνταν, η απόσταση θα παρέμενε αναλλοίωτη. Διότι το ‘τριφύλλι’ δεν διαθέτει τη δυναμική, το βάθος ή τη στρατηγική ν’ ανταγωνιστεί ως ίσος προς ίσον τον τωρινό Ολυμπιακό. Υποχρεώνεται να ψάχνει την τύχη του παίζοντας μονίμως πίσω από την μπάλα προκειμένου πρώτα ν’ αποδομήσει το αντίπαλο παιχνίδι και μετά, αν του δοθεί η δυνατότητα, να φτιάξει κάτι δικό του στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Με λίγους παίκτες, όχι οργανωμένες επιθέσεις. Όπως δηλαδή στη φάση του κερδισμένου πέναλτι. Που δεν ήταν κάτι άλλο από την κλασική διαγώνια μπαλιά του Βιγιαφάνιες στον Χατζηγιοβάνη, τη δική του μεταβίβαση στον Μακέντα για να τελειώσει τη φάση μ’ έναν διαφορετικό αυτή τη φορά τρόπο.

Άργησε να βγει, αλλά… βγήκε μπροστά

Το πιο απλό μετά το (αναπάντεχο) 0-1 θα ήταν η ανατροπή και η ήττα ν’ αποδοθούν εξ ολοκλήρου στον Σωκράτη Διούδη. Κάμποσοι βιαστικοί το επιχείρησαν μέσω social media. Ο διεθνής γκολκίπερ, για να καλύψει όλους τους υπόλοιπους, βγήκε δημόσια και επωμίστηκε την ευθύνη για τη διαμόρφωση του αποτελέσματος.

Ουδείς υποστηρίζει πως ήταν σε καλό απόγευμα. Ότι δεν ευθύνεται για την επίτευξη του 1-1 στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, μιας και η μπάλα πήγε πάνω του στα χέρια του, και για τον κάκιστο υπολογισμό των εκατοστών πριν από το 2-1 του 76′. Από τις πρώτες φάσεις της αναμέτρησης είχε ήδη γίνει ορατό ότι δεν πατά καλά. Οι έξοδοί του δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη, οι αντιδράσεις του ήταν νευρικές, οι μεταβιβάσεις του αρκετά προβληματικές. Σαν να είχε έξτρα άγχος. Θα θυμηθούμε πολύ γρήγορα ότι στην πρώτη ευκαιρία του Μασούρα έχει πέσει σε αντίθετη κατεύθυνση, σε βολέ προς τον Χουάνκαρ έχει κλωτσήσει την μπάλα στην εξέδρα, στο δεύτερο άκυρο γκολ του ελ Αραμπί έχει κάνει διεκδικήσιμη την μπάλα και σε φάουλ του Χολέμπας έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο.

Ως εκεί. Διότι ‘μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης’, ασχέτως αν δεν μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του. Έχει άλλοθι. Εκτός του ότι είναι μοιραίο οι τερματοφύλακες να εκτίθενται πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους για τα λάθη τους, ιδίως όταν οι αντίπαλοι ξέρουν πώς να τα εκμεταλλεύονται και να τα τιμωρούν αυστηρότατα, ο Διούδης έχει ‘πληγωθεί’ ανεπανόρθωτα από τις τοποθετήσεις των αμυντικών του. Προφανώς βρίσκεται εκεί για να προβλέπει, να διορθώνει τις αβλεψίες των συμπαικτών του και να προστατεύει την εστία του. Προφανώς πρέπει να προλαμβάνει καταστάσεις. Προφανώς πρέπει να έχει βοήθεια.

Στην πρώτη περίπτωση ο Χολέμπας δεν είχε καν αντίπαλο όταν έβγαζε τη σέντρα από αριστερά, ενώ ο Χασάν πήρε αφύλαχτος, πίσω ακριβώς από τον καρφωμένο στο έδαφος Σένκεφελντ, την εξ επαφής κεφαλιά προς το κέντρο της εστίας. Στη δεύτερη ο Μπρούμα δέχθηκε μια υποτυπώδη πίεση από τον Χουάνκαρ και οι Βέλεθ-Νιας (που ήταν πια το αμυντικό δίδυμο) έχασαν εντελώς τη θέση τους, επιτρέποντας στον Αιγύπτιο φορ να πεταχτεί στο κενό και να προλάβει την κίνηση του Έλληνα τερματοφύλακα, εκθέτοντάς τον στα μάτια όλων.

Άρα τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίσταση του ανήκε μονάχα η μισή ευθύνη. Αφήστε που έχει βγάλει το πλασέ του (εκτεθειμένου) Φορτούνη (προτού ακυρωθεί το πρώτο γκολ του ελ Αραμπί), έχει γλιτώσει αυτογκόλ μετά την ενέργεια του Μασούρα και έχει αποτρέψει το χατ τρικ του Χασάν.

Ο μόνος αναντικατάστατος

Ο Διούδης δεν έχει διαφημιστεί ποτέ ως ο κορυφαίος γκολκίπερ του ελληνικού πρωταθλήματος κι ας ήταν κομβική η συνεισφορά του στο γεγονός ότι Παναθηναϊκός είχε καταφέρει να ‘χτίσει’ ένα νικηφόρο σερί, μπαίνοντας σε τροχιά πλέι οφ (όχι πλέι άουτ) και κατ’ επέκταση εξόδου στην Ευρώπη, μιας και είχε κρατήσει ανέπαφη την εστία του σε οκτώ διαδοχικά παιχνίδια! Δεν είναι μυστικό ότι σε όλο αυτό το σερί η ομάδα του Μπόλονι, παρά την παθητικότητά της, δεχόταν πάντα 2-3, ίσως και περισσότερες, ‘καθαρές’ ευκαιρίες σε κάθε παιχνίδι, ανεξαρτήτως αντιπάλου, αλλά ο 28χρονος Θεσσαλονικιός γκολκίπερ δεν έλειψε ποτέ από τη θέση του. Στο διπλό επί του Άρη είχε σταματήσει κάθε απειλή, στις εντός έδρας νίκες επί Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ (δις) είχε σταθεί βράχος.

Γι’ αυτό και είναι ανάγκη έως υποχρέωση να προστατευτεί και όχι να σπιλωθεί για τα όποια λάθη του. Έχει την υποχρέωση ο οργανισμός να αποτινάξει πάνω του τον Διούδη τον σταυρό που αυτοβούλως ανέλαβε να κουβαλήσει. Όπως σωστά επέλεξε σε πρώτη φάση να κάνει ο Μπόλονι, αδιαφορώντας για το ποιος έφταιγε περισσότερο για την ήττα. Όχι, δεν φταίει ο Διούδης. Στην τελική γιατί να μην έφταιγαν όλοι οι άλλοι; Ο Ρουμάνος που φοβήθηκε πολύ και άργησε να παρέμβει, ο (πολύ καλός) Πούγγουρας που πήγε με τον αγκώνα στη μονομαχία έχοντας κάρτα, ο Νιάς που έκανε πάντα κάτι παραπάνω, ο Βέλεθ που υπέπεσε σε λάθη, ο Βιγιαφάνιες που κουράστηκε στο δεύτερο ημίχρονο, ο Χατζηγιοβάνης και ο Μακέντα που χάθηκαν έως ότου αντικατασταθούν, όσοι ήρθαν από τον πάγκο και δεν προσέφεραν, ο Καρλίτος που δεν έβαλε παραπάνω δύναμη στο σουτ! Για όλους θα βρεθεί κάτι μεμπτό.

Ούτως ή άλλως ο Παναθηναϊκός έχει να διεκδικήσει 21 βαθμούς στα εναπομείναντα επτά παιχνίδια των πλέι οφ (κυρίως στα πρώτα έξι), με αφετηρία το ζωτικής σημασίας με τον Άρη στη Λεωφόρο την ερχόμενη Κυριακή (15:30), και η παρουσία του Σωκράτη Διούδη τού είναι ανεκτίμητη. Κακά τα ψέματα, είναι ο ποδοσφαιριστής (μαζί ενδεχομένως με τον Μαουρίτσιο) που δεν αντικαθίσταται, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι ο Ξενόπουλος ή ο Χριστογεώργος. Δίχως αυτόν το ‘τριφύλλι’ μοιάζει δύσκολο ν’ αποκτήσει πρόσβαση στην πρώτη τριάδα της κατάταξης για να έχει εξασφαλισμένη τη συμμετοχή-επιστροφή του στις διεθνείς διοργανώσεις.