Όσο ζει ο Τζολάκης, έπαιξε μπάλα ο Τοροσίδης
Το νταμπλ στον Βόλο επιβεβαίωσε την απόλυτη κυριαρχία του Ολυμπιακού εντός συνόρων, με τον Μαρτίνς να επεξεργάζεται διαφορετική τακτική ελέω ρόστερ και δυο κεντρικά πρόσωπα που τα χωρίζουν... 18 χρόνια. Όσο ζει ο Κώστας Τζολάκης παίζει (ή μάλλον έπαιζε) μπάλα ο Βασίλης Τοροσίδης.
Πρώτα απ’ όλα να δώσουμε συγχαρητήρια στην ΕΠΟ που με τις παλινωδίες της κατάφερε να… γελοιοποιήσει τον θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος, αναγκάζοντας τις ομάδες να κάνουν άνω-κάτω την προετοιμασία της νέας σεζόν, να παίζουν με συνθέσεις έκτακτης ανάγκης. Του χρόνου, η ομοσπονδία, μπορεί ακόμη χειρότερα. Κάτι θα σκαρφιστεί για να δυσκολέψει την προσπάθεια των επόμενων ομάδων οι οποίες θα… κάνουν το λάθος να προκριθούν στον τελικό.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να περίμενε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2020, ενώ ξεκίνησε να παίζει μπάλα τον… Ιούλιο του 2019, να έχει μπλέξει τις σεζόν αφού ήδη ξεκίνησε αυτή που θα διανύσουμε φέτος, ολοκλήρωσε ωστόσο με την κατάκτηση του Κυπέλλου (το 28ο της ιστορίας του) και βεβαίως του νταμπλ (του 18ου συνολικά, ένα ρεκόρ από τα κορυφαία στην Ευρώπη, πρώτου μετά το 2015) που επισφράγισε την απόλυτη κυριαρχία του εντός συνόρων.
Ακόμη κι αν χρειάστηκε να επιστρατεύσει σε αυτό το ματς τον 17χρονο Κώστα Τζολάκη για βασικό τερματοφύλακα, τον 35χρονο Βασίλη Τοροσίδη για αριστερό μπακ (και όταν ο ‘Τόρο’ βγήκε… στη θέση αυτή τον Σισέ!), ένα παίκτη που δεν είχε ξαναπαίξει στα δεξιά της άμυνας (Μπρούνο), αναγκασμένος να στερηθεί των υπηρεσιών τριών εκ των καλύτερων παικτών της περσινής σεζόν (Τσιμίκας, Ομάρ, Γκιγιέρμε), ο Ολυμπιακός δεν άφησε πολλά περιθώρια να τον αμφισβητήσουν.
Αν ο Γιουσούφ Ελ Αραμπί, άλλωστε, δεν έχανε μια τεράστια ευκαιρία στο πρώτο μέρος (όταν προκάλεσε ημικρανίες στον Μπακάκη, αλλά πλάσαρε άουτ σχεδόν σε άδειο τέρμα) και το πέναλτι στο δεύτερο, ή ο Γιώργος Μασούρας ευστοχούσε σε ένα μοναδικό τετ-α-τετ, μπροστά κι από τη βούλα του πέναλτι, το σκορ θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερο και εμφατικό. Παρότι η ΑΕΚ κατέβασε μια πιο ορθολογική ενδεκάδα (με τους βασικούς της παίκτες παρόντες, δηλαδή), είχε την κατοχή της μπάλας, ουσιαστικές ευκαιρίες δεν έχασε.
Κέρδισε δεκαπέντε κόρνερ κι όμως με εξαίρεση εκείνο του Βέρντε, το οποίο απέκρουσε πολύ ωραία ο γκολκίπερ Τζολάκης, κανένα δε δημιούργησε πρόβλημα στην άμυνα του Ολυμπιακού. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της Ένωσης, ήρθε στο ‘μελέ’ μέσα στην περιοχή, όταν ο Μπα μετά την κόντρα του Ολιβέιρα έβγαλε την μπάλα πάνω στη γραμμή. Μόλις στο όγδοο λεπτά. Στα υπόλοιπα 82 (συν τα έξι της καθυστέρησης) η άμυνα του Ολυμπιακού έλεγχε σχεδόν όλες τις φάσεις.
Πίσω από την μπάλα αλλά πιο επικίνδυνος
Ο Μαρτίνς είχε στήσει την ομάδα του, γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει την μπάλα στα πόδια. Η απουσία του Γκιγιέρμε δεν στερούσε μόνο την ύπαρξη του παίκτη που άρχιζε το κουβάλημα της μπάλας, αλλά έφερνε πιο πίσω τον Μαντί Καμαρά, ένα χαφ που στο δεύτερο μισό της σεζόν, πίεζε ακόμη και πιο μπροστά από τον σέντερ-φορ. Ήξερε επίσης ότι Τοροσίδης και Μπρούνο δεν θα είχαν σε καμιά περίπτωση τα ανεβάσματα των Τσιμίκα και Ομάρ. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να διαφοροποιήσει το στυλ του. Να… περιμένει την ΑΕΚ, ώστε να εκμεταλλευτεί, αν μπορούσε το ανοιχτό γήπεδο.
Δεν έχουν συνηθίσει οι φίλοι του Ολυμπιακού την ομάδα τους να είναι πίσω από την μπάλα. Δεν γινόταν, όμως, αλλιώς σε αυτό τον τελικό. Τι έκανε ο Μαρτίνς;
Πίσω από τον Ελ Αραμπί τοποθετήθηκε ο παθιασμένος Ματιέ Βαλμπουενά που πάλευε ακόμη και στο… ψηλό παιχνίδι να κερδίσει την μπάλα, Μπουχαλάκης και Καμαρά κάλυψαν τον άξονα, ενώ στις πτέρυγες έβαλε τον Λάζαρ Ρατζέλοβιτς και τον Γιώργο Μασούρα, ώστε με την ταχύτητά τους να κάνουν τη ζημιά μπροστά αλλά και να καλύψουν πίσω τους κινδύνους που θα προκαλούσε η ΑΕΚ.
Την μπάλα… σέρβιρε ο Καμαρά. Αυτός ήταν που έκανε την πάσα στον Ραντζέλοβιτς στη φάση του γκολ, αλλά και εκείνη για το πέναλτι που κέρδισε ο Μασούρας. Ο Ολυμπιακός δεν είχε την κατοχή, έχασε όμως τις κλασικότερες ευκαιρίες. Αν μάλιστα ο Μαρτίνς δεν κρατούσε πεισματικά τον κατάκοπο Ελ Αραμπί σχεδόν ως το τέλος, ενδεχομένως με ένα πιο ‘φρέσκο’ παίκτη μπροστά (Φορτούνης ή Χασάν) το δεύτερο γκολ να ερχόταν για τον Ολυμπιακό πιο εύκολα.
Η επικράτηση ήταν δίκαιη και εκτός των άλλων επιβεβαίωσε και την παράδοση του Ολυμπιακού στο Βόλο. Ποτέ δεν χάνει σε αυτή την πόλη σε αγώνα νοκ-άουτ. Το 1980 είχε επικρατήσει του Άρη 2-0 και το 1982 του Παναθηναϊκού 2-1 σε μπαράζ πρωταθλήματος. Αυτή τη φορά ήταν η ΑΕΚ, σε τελικό Κυπέλλου.
Ένα παιδί μετράει τα άστρα
Ο τελικός, βέβαια, έχει δυο πρόσωπα για τον Ολυμπιακό. Ο ένας είναι σίγουρα ο γκολκίπερ Κώστας Τζολάκης. Γεννημένος στις 8 Νοεμβρίου 2002, δεν έχει κλείσει ακόμη τα 18 του χρόνια. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ονειρευτεί ένα τέτοιο ξεκίνημα στην καριέρα τους. Να μπουν σε ένα τελικό και να κερδίσουν το τρόπαιο; Ο μικρός σε μια θέση που τα λάθη δεν συγχωρούνται (ο ίδιος το ξέρει από το πρώτο ματς που έπεσε στα βαθιά στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ) το έκανε πραγματικότητα. Είναι από τους λίγους που το έχουν καταφέρει.
Ψύχραιμος, όσο περνούσε ο χρόνος πατούσε πιο γερά στα πόδια του και σε ένα αγώνα όπου ο αντίπαλος έκανε 15 κόρνερ στάθηκε άψογα. Πολύ καλός και με την μπάλα στα πόδια, σίγουρα η εμφάνισή του αποτελεί μια τεράστια υποθήκη για το λαμπρό του μέλλον. Η αντίδρασή του στο κόρνερ του Βέρντε δείχνει και τα προσόντα του γιατί το χτύπημα του Ιταλού είχε πολύ φάλτσο και αρκετοί τερματοφύλακες σε τέτοιες φάσεις αιφνιδιάζονται…
Και ένας αρχηγός που είπε αντίο
Όταν γεννιόταν ο Τζολάκης, ο Βασίλης Τοροσίδης (το άλλο κεντρικό πρόσωπο του ματς) ξεκινούσε την επαγγελματική του καριέρα στην Ξάνθη. Ήταν… στην ηλικία του νεαρού τερματοφύλακα ο ‘Τόρο’ που δεκαοκτώ χρόνια μετά είπε αντίο στα γήπεδα με ένα Κύπελλο στα χέρια και μια εμφάνιση που επίσης πολλοί βετεράνοι ποδοσφαιριστές θα ονειρεύονται για φινάλε της καριέρας τους. Κι ένα φινάλε που το άξιζε η τεράστια διαδρομή και καριέρα του στα γήπεδα.
Ο 35χρονος ‘Τόρο’ δεν είναι απλά ένας βετεράνος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα δεξιά μπακ που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα, ένα ποδοσφαιριστή με 101 συμμετοχές στην Εθνική Ανδρών. Τέταρτος στον σχετικό πίνακα, πίσω από Καραγκούνη (139), Ζαγοράκη (120) και Κατσουράνη (116). Είναι ένας από τους πέντε που έχουν σκοράρει σε Μουντιάλ στις δυο εμφανίσεις της Ελλάδας (το 2010, εναντίον της Νιγηρίας πέτυχε το νικητήριο γκολ), ενώ μέτρησε και 104 αγώνες στο καμπιονάτο (60 με τη Ρόμα και 44 με την Μπολόνια).
Με εφτά πρωταθλήματα και 4 Κύπελλα Ελλάδος στο παλμαρέ του, ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής για το 2010, αποχώρησε συγκινημένος, με ένα κόμπο στο λαιμό όταν θυμήθηκε το ξεκίνημά του, αλλά σίγουρα όπως του άρμοζε μετά από μια τόσο συναρπαστική διαδρομή στα γήπεδα.
Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την ατέλειωτη σεζόν 2019-20 με τη δεύτερη απονομή. Δεν πρόκειται, φυσικά, να πανηγυρίζει… εις το διηνεκές. Δεν προλαβαίνει κιόλας, Σε δυο εβδομάδες δίνει τα πρώτα σημαντικά ευρωπαϊκά ματς της νέας χρονιάς (με τον Ερυθρό Αστέρα ή την Ομόνοια) ενώ φουλάρει και για τη μεταγραφική του ενίσχυση, κυνηγώντας τους ποδοσφαιριστές που θα τον κρατήσουν ψηλά και του χρόνου. Είναι άλλωστε από τώρα το πρώτο φαβορί…
