Όσο στον Παναθηναϊκό (θα) υπάρχουν Διαμαντίδης και Αλβέρτης

Φάουλ. Φάουλ. Φάουλ. Τρεις φορές μετά την πρώτη άστοχη βολή και τρεις φορές μετά τη δεύτερη από το ζευγάρι που κλήθηκε να εκτελέσει ο (αγχωμένος) Γιώργος Παπαγιάννης. Μια επαναλαμβανόμενη προτροπή που ξεπηδά σαν λάβα από τον πυρήνα της ψυχής του Δημήτρη Διαμαντίδη. Παρακάμπτοντας -ασυναίσθητα- το πρωτόκολλο, έχει παραμερίσει τη μάσκα τύπου FFP2 και χρησιμοποιεί όλη την ισχύ των φωνητικών χορδών του, κάτι που σπανίως έπραττε ως ενεργός παίκτης προτιμώντας να παρεμβαίνει στο εκάστοτε παιχνίδι με το μειλίχιο στιλ του, για ν’ ακουστεί μέχρι το παρκέ και το ξεκάθαρο μήνυμά του να φτάσει από τον πομπό στους δέκτες.

Το φάουλ δεν γίνεται ποτέ κι από κανέναν. Ο Τζίτζι Ντατόμε, μετά την προσποίηση στον Μποχωρίδη (που δειλιάζει για να μην του δώσει ξανά τρεις βολές), σουτάρει ελεύθερος από το φτερό και μολονότι η μπάλα βρίσκει σίδερο, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ να διαφυλάξει το 86-83 επί της Μιλάνο, ο εκ των γενικών διευθυντών της ΚΑΕ σηκώνεται από τη θέση με εμφανές το σημάδι της απογοήτευσης. Εκνευρισμένος σχεδόν, κουνά ακανόνιστα χέρια και κεφάλι για τη ρισκαδόρικη απόφαση που είχε μόλις παρθεί. Ούτε καν ανακούφισης ήταν η αντίδρασή του για το γεγονός ότι χάθηκε η προσπάθεια του Ιταλού φόργουορντ και τουλάχιστον δεν χαραμίστηκε -με τη διεξαγωγή άλλων 5 κοπιαστικών λεπτών- η φανταστική προσπάθεια που είχε καταβληθεί από το 40-55 του 25′ ως το 70-70 της κανονικής διάρκειας, χάρη σε νταμπλ σκορ σε 15 αγωνιστικά λεπτά και καλάθι του Χεζόνια πριν από την εκπνοή, κι από εκεί στα πρώτα 4 λεπτά της παράτασης.

Ακριβώς δίπλα του έχει τον έτερο γενικό διευθυντή Φραγκίσκο Αλβέρτη. Ζει κι αυτός με εξίσου έντονο τρόπο τις στιγμές. Με ιδιοσυγκρασία πιο δυναμική ο παλαίμαχος φόργουορντ, σηκώνεται, χειροκροτά, πανηγυρίζει για κάθε πετυχημένη απόπειρα. Για κάθε άμυνα που βγαίνει, για κάθε επίθεση που τελειώνει, για κάθε πόντο που μειώνει την απόσταση από την αντίπαλο του ‘τριφυλλιού’. Έχει κι αυτός απαιτήσεις.

Οι δυο εμβληματικές φιγούρες του τμήματος ανταλλάσσουν διαρκώς κουβέντες για το τι και πώς. Εκπέμπεται από τη γλώσσα του σώματος η ανάγκη τους να δουν έναν άλλον Παναθηναϊκό απ’ αυτόν του 22-42 μετά τα πρώτα 17 λεπτά. Η διατήρηση μιας αναλλοίωτα παραδομένης εικόνας, ως συνέχεια της προ 48 ωρών αναμέτρησης με την Μπασκόνια στο ίδιο γήπεδο, δεν χωρά στο μυαλό τους. Δεν κουμπώνει με τη δική τους κοσμοθεωρία. Κρατούν στάση αναμονής, θέλουν ν’ αποβάλλουν μια τέτοια σκέψη. Η μεταμόρφωση μετά τα μισά της τρίτης περιόδου αυξάνει την παραγωγή αδρεναλίνης, κινεί το κορμί και ενεργοποιεί τις βαλβίδες αποσυμπίεσης. Ξεσπούν αμφότεροι. Με τον τρόπο του ο καθένας. Ξέρουν ότι στη χειρότερη περίπτωση η ομάδα που εκπροσωπούν -παραγοντικά πια- δεν εγκατάλειψε τη μάχη, δεν συμβιβάστηκε με το αποτέλεσμα, διεκδίκησε ό,τι της αναλογούσε. Όπως θα έκαναν σίγουρα αυτοί, αν έπαιζαν. Κι ας έχαναν στο φινάλε οι παίκτες του Κάτας. Που δεν έχασαν, αντιθέτως ανταμείφθηκαν.

Σε μια μεταβατική σεζόν που ο πρωταθλητής Ελλάδας κλήθηκε να ‘επιβιώσει’ αγωνιστικά, ξοδεύοντας μόνο όσα είχε, ούτε σπυρί παραπάνω, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης είναι δύο πρόσωπα που δεν παύουν να εμπνέονται από το έμβλημα. Αλλά κυρίως εμπνέουν. Είναι οι εγγυητές μιας ομαλότητας που εξασφαλίζει ότι το καράβι με τις ρωγμές δεν θα καταλήξει στα βράχια του αοράτου. Είτε κερδίζει είτε χάνει. Έχουν ήδη δείξει ότι δεν φοβούνται να λάβουν δύσκολες αποφάσεις. Να στηρίξουν τις πρώτες σκέψεις τους, αλλά να τις διορθώσουν, εφόσον δεν νοείται επιστροφή. Είναι αυτοί που καθιστούν τον σύλλογο αξιόπιστο στο μπασκετικό στερέωμα, αυτοί που θα βρουν τον τρόπο να φέρουν τον Χεζόνια προκειμένου να παίρνει την τελευταία επίθεση και, αν κριθεί συμφέρον, να τον πείσουν να συνεχίσει για άλλη μια χρονιά. Παρέα ή όχι με τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Να βγάλουν από τον Μακ ό,τι περισσότερο για όσο μείνει.

Βρίσκονται εκεί. Για να παλεύουν την όποια απαιτητική συγκυρία και να παράγουν αποτέλεσμα. Γιατί πονούν και συμπονούν. Τους νοιάζει. Προς όφελος όλων των παικτών θα ήταν η φωνή τους ν’ ακούγεται δυνατότερα. Δυο και τρεις φορές, σε πολλαπλάσια ντεσιμπέλ. Ακόμη κι αν ζητούν, επιμόνως, φάουλ από την κερκίδα. Ακόμη κι αν, καμιά φορά, πηγαίνουν αντίστροφα κι όχι παράλληλα με τις προπονητικές κατευθύνσεις.