Ο βιασμός της 11χρονης δεν κάνει παιδεραστές όλους τους προπονητές

Θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή, κυρίως από την πλευρά της Πολιτείας, στους χειρισμούς, μετά την πρόσφατη καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου και τις παράλληλες υποθέσεις που άνοιξαν. Ο αθλητισμός κινδυνεύει να σαρωθεί από μια αντίληψη ότι πρόκειται για κάτι ‘σάπιο’, οι προπονητές είναι εν δυνάμει παιδεραστές ή ανώμαλοι και οι παράγοντες, αιώνια καθηλωμένοι στις καρέκλες τους, επιζητούν μεθόδους πλουτισμού μέσω των σπορ. Η ισοπέδωση και η μικροπολιτική, ελλοχεύουν σοβαρούς κινδύνους για να αλλοιωθεί το νόημα της συστηματικής ενασχόλησης με τα σπορ.

Συν τοις άλλοις βρισκόμαστε σε μια εποχή, στην οποία η καραντίνα έχει σαρώσει τα πάντα, πλην των επαγγελματικών κατηγοριών, και ο αθλητισμός εδώ και καιρό βγάζει μόνο κακές ειδήσεις. Θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και να υπάρχει μια στοχευμένη πολιτική για το πως θα επιστρέψουν τα παιδιά (και όχι μόνο) στα γήπεδα και τα γυμναστήρια.

Αντ’ αυτών, ακούσαμε τον υφυπουργό αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη να κάνει λόγο για “το μητρώο των προπονητών“, που υποτίθεται ότι θα ξεκαθαρίσει το τοπίο. Είναι φάρμακο προς πάσα χρήση το μητρώο, όπως συνέβη με τα σωματεία και το χρησιμοποιεί ο κ.Αυγενάκης; Δεν ξέρει ότι οι προπονητές τουλάχιστον στα περισσότερα σπορ έχουν σχετική ταυτότητα από την ΓΓΑ, είναι μέλη των συνδέσμων προπονητών του αθλήματός τους, γενικά δεν είναι… κάποιοι τυχάρπαστοι, οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά στο γήπεδο, σε ένα στίβο, σε ένα γυμναστήριο ή κολυμβητήριο, πήραν μια σφυρίχτρα και άρχισαν να δίνουν οδηγίες;

Δεν ωφελεί το κουκούλωμα

Το ότι υφίστανται και προπονητές που διαστρέβλωσαν τον ρόλο τους, εκμεταλλευόμενοι την στενή σχέση η οποία αναπτύσσεται με τους αθλητές και αθλήτριές τους, ειδικά σε ευαίσθητες ηλικίες, είναι δεδομένο. Η αποκάλυψή τους και ο εξοβελισμός τους από τον χώρο του αθλητισμού, γίνεται πιο εύκολα, όταν σπάει η αλυσίδα της σιωπής και ανοίγουν τα στόματα.

Επιμένουμε, λοιπόν, ότι η καταγγελία Μπεκατώρου έχει πολύπλευρη προσφορά, αρκεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα ώστε να σπάσει το απόστημα της σεξουαλικής κακοποίησης μέσα στα σπορ. Από την άλλη, θα χρειαστεί να προστατευτεί πλήρως ο ρόλος του προπονητή, που όπως ο δάσκαλος, ή ο καθηγητής, έχει ιδιαίτερη σημασία για τα παιδιά που μπαίνουν στον αθλητισμό και ασχολούνται είτε ερασιτεχνικά, είτε στη συνέχεια, επαγγελματικά.

Υπάρχουν πολλοί αθλητές, ακόμη κι όταν έχουν καταξιωθεί, που θυμούνται τους πρώτους προπονητές τους. Η διδασκαλία, η εκμάθηση των μυστικών του σπορ που αγάπησαν, ο πρώτος αγώνας, οι φωνές και οι συμβουλές του προπονητή δεν φεύγουν ποτέ από το μυαλό τους. Ο κόουτς είναι ταυτόχρονα παιδαγωγός, εκπαιδευτής, μπορεί να γίνει και φίλος, συνεργάτης και καθοδηγητής.

Αυτή πρέπει να είναι η γενική θεώρηση του προπονητικού επαγγέλματος, χωρίς να σημαίνει ότι κλείνουμε αυτιά και μάτια στις παραβατικές περιπτώσεις. Κι αυτό, προφανώς, ισχύει σε όλους τους χώρους όπου οι ενήλικες εκπαιδεύουν εφήβους. Η υπόθεση, λόγου χάρη, του προπονητή στη Σάμο με την 11χρονη ιστιοπλόο είναι πρωτοφανής (ειδικά αυτά που ακούγονται από τη μεριά του προπονητή), ή της 12χρονης στην ελληνορωμαϊκή πάλη, θα πρέπει να αποκαλύπτονται και να παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης.

Εδώ μπαίνει και ο ρόλος της κάθε ομοσπονδίας. Κακώς ορισμένοι παράγοντες, όταν προκύπτουν τέτοια γεγονότα, νομίζουν ότι δυσφημείται το άθλημα. Κανένα σπορ δεν δυσφημείται. Οι άνθρωποι δυσφημούν τον εαυτό τους.

Δεν φταίει ούτε η ιστιοπλοΐα ούτε η ελληνορωμαϊκή πάλη, επειδή δυο προπονητές διαστρέβλωσαν στο μυαλό τους την αποστολή τους. Ούτε οποιοδήποτε σπορ, όπου θα καταγγελθεί μια αντίστοιχη περίπτωση. Δεν συμβάλλει σε τίποτε η συγκάλυψη, το κουκούλωμα και η σιωπή. Αντιθέτως, χρειάζεται πλήρης διαφάνεια και ενημέρωση. Αν δεν αποκαλύπτεις το πρόβλημα, αν δεν προσπαθείς να το λύσεις κιόλας, τότε κάνεις διπλό λάθος.

Θέλουν στήριξη, όχι ισοπέδωση

Η διαφάνεια και η αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την ισοπέδωση. Οι Έλληνες προπονητές όλων των σπορ χρειάζονται στήριξη, ειδικά στην εποχή που με εξαίρεση όσους βρίσκονται στο επαγγελματικό επίπεδο, λόγω της καραντίνας, έμειναν αδρανείς (όπως και οι αθλητές, αλλά κι οι ομάδες τους) και κατ’ επέκταση χωρίς οικονομικούς πόρους, ολόκληρη τη φετινή σεζόν.

Όπως θέλουν και οι αθλητές, που βρέθηκαν σε υποχρεωτική απραξία και δεν ξέρουν το πως και πότε θα επιστρέψουν στα γήπεδα. Υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά, αγόρια και κορίτσια, σε όλη την Ελλάδα, που έχουν χάσει τον αθλητικό τους προσανατολισμό. Για κάποιους το πρόβλημα μπορεί να είναι μικρό, για τη συγκεκριμένη μερίδα είναι ζήτημα ζωής.

Ταυτόχρονα, λοιπόν, με την ορθή αντιμετώπιση μιας τόσο σοβαρής καταγγελίας όπως αυτή που έκανε η Σοφία Μπεκατώρου, η αθλητική ηγεσία αξίζει να υπεραμυνθεί των σπορ, ενισχύοντας πραγματικά εκείνους τους ανθρώπους που προσφέρουν με ανιδιοτέλεια, με μεράκι, με πραγματική αγάπη και θέληση να βοηθήσουν τους αθλητές. Οφείλει να το κάνει με κάθε τρόπο, γιατί ο αθλητισμός είναι απάντηση και διέξοδος. Δεν μπορεί να περιχαρακωθεί ξαφνικά, ούτε να θεωρηθεί σαν ο χώρος περιθωριακών και αμφιβόλου ποιότητας ανθρώπων.

Το μήνυμα που θα σταλεί προς κάθε κατεύθυνση, ειδικά στους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα σπορ πρέπει να είναι ενθαρρυντικό και όχι αποτρεπτικό. Τα παιδιά πρέπει να πάνε ξανά στα γήπεδα, όπως πήγαν ξανά στο σχολείο τους. Δεν γίνεται αλλιώς…