Ο Σλούκας επιστρέφει στον Ολυμπιακό για να βρει τον ήρωά του Σπανούλη

Ήταν καλοκαίρι του 2015. Ο Κώστας Σλούκας αποφάσιζε να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό, αποδεχόμενος την πρόταση της Φενερμπαχτσέ. Όταν η πόρτα στα γραφεία των αδερφών Αγγελόπουλων έκλεισε, άνοιξε εκείνη της ίντριγκας. Ο διεθνής γκαρντ, στα 25 του τότε, υποτίθεται ότι αποχωρούσε επειδή δεν άντεχε τη συμβίωση με τον Βασίλη Σπανούλη. Η σπέκουλα οδηγούσε σε μονοπάτια προβληματικής σχέσης. Ωστόσο δεν ήταν αυτό το θέμα.

Στο ‘πικ’ της καριέρας του την περίοδο εκείνη, ο Σλούκας ήθελε να είναι το πρώτο βιολί. Το σημείο αναφοράς. Ο κινητήριος μοχλός. Η κεντρομόλος δύναμη. Όπως ακριβώς το επιθυμούσε ο Σπανούλης όταν αποχωρούσε από τον Παναθηναϊκό, για να απεμπλακεί από το βάρος της πελώριας σκιάς του Δημήτρη Διαμαντίδη. Φίλοι ήταν, όχι εχθροί, αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στα χρόνια που ακολούθησαν. Με διαφορά κάποιων ετών, αναζήτησαν τα ίδια πράγματα: περισσότερα χρήματα και πιο αρχηγικούς ρόλους.

Η πόρτα της επιστροφής στον Ολυμπιακό παρέμενε ανοιχτή για τον Σλούκα, αλλά αλήθεια τώρα, ποιος περίμενε ότι πέντε χρόνια μετά τη φυγή του, όταν ο διεθνής γκαρντ θα τη διάβαινε ξανά για να δώσει αυτή τη φορά τα χέρια με τους αδερφούς Αγγελόπουλους, προτού ακόμα μείνει ελεύθερος από τη Φενερμπαχτσέ, ο Σπανούλης θα ήταν ακόμα εδώ; Στα 38 του πια, ίσως στην τελευταία σεζόν της καριέρας του, ίσως όμως και όχι. Ας μην παίρνουμε όρκο, διότι το ερχόμενο καλοκαίρι μπορεί να έχει ακόμα περισσότερη όρεξη.

Η συνθήκη ασφαλώς και θα είναι διαφορετική. Ο Σλούκας επιστρέφει για να πάρει το ρόλο που δεν πείστηκε ότι θα έχει στον Ολυμπιακό το 2015, ίσως κάπου να τον ώθησε προς την κατεύθυνση αυτή το ότι διαλύθηκε μέσα του η επιθυμία να συνεχίσει στην Τουρκία, δίχως τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο Σπανούλης από την άλλη, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ειδικό χειρισμό, όσο κι αν ο ίδιος θέλει να ξεπερνά τον εαυτό του για να είναι ενεργός και καθοριστικός, όχι ένας παρατηρητής εξελίξεων που θα τον έχουν ξεπεράσει.

Η επιστροφή συντελείται τώρα που και οι δύο ξέρουν ότι άφησαν κάτι στη μέση

Στην πενταετή πορεία του με τη Φενερμπαχτσέ ο αριστερόχειρας γκαρντ απέδειξε, πέραν της ικανότητάς του να ηγείται, το πόσο καλός μαθητής του Σπανούλη υπήρξε σε όλα τα άλλα κομμάτια που έπονται του αμιγώς αγωνιστικού, όμως είναι τόσο σημαντικά ώστε να υπάρχουν συνέχεια και συνέπεια στην απόδοση ενός αθλητή. Γυμνάστηκε στοχευμένα, ενίσχυσε τη μυϊκή μάζα του, δούλεψε σε αδυναμίες του, έγινε συνολικά καλύτερος.

‘‘Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο ήρωας μου. Τον έχω ζήσει πολλά χρόνια γιατί ήμασταν συμπαίκτες στον Ολυμπιακό και ξέρω πόσο πολύ αγαπάει το μπάσκετ. Προπονείται σκληρά για να πετύχει. Εχει κατακτήσει τόσες φορές την Ευρωλίγκα αλλά συνεχίζει να είναι άκρως ανταγωνιστικός. Προσπαθώ να τον μιμηθώ αν και δεν έχω το ταλέντο του. Θέλω να βελτιώνομαι καθημερινά όπως εκείνος”. Το είχε παραδεχθεί δημόσια πολύ καιρό πριν ξανασκεφτεί ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έπαιζαν και πάλι μαζί.

Ο Κώστας Σλούκας δεν επιστρέφει στον Ολυμπιακό για να ανταγωνιστεί τον Σπανούλη, αλλά για να προσπαθήσουν (ξανά) μαζί για την κορυφή. Κάποια στιγμή, θα έρθει και το πλήρωμα του χρόνου, η τελετή παραλαβής – παράδοσης των ηγετικών σκήπτρων της ομάδας. Ίσως τότε ο πρώτος να έχει πλησιάσει λίγο περισσότερο σε αυτό που έγινε ο δεύτερος. Αναγνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν θα τον φτάσει ποτέ, όμως αξίζει να το προσπαθήσει για να τον πλησιάσει περισσότερο.

Ο Σπανούλης είναι ένα μπασκετικό τέρας, ένας οργανισμός που λυσσά γι αυτό που αγαπάει και αφοσιώνεται στο πιστεύω του ότι είναι ακόμα ικανός να καθορίζει τη μοίρα μεγάλων αγώνων. Αν ένιωθε διαφορετικά, δεν θα συνέχιζε. Πριν από πέντε χρόνια, ο Σλούκας έβλεπε έξω από αυτό το κάδρο, αναζητώντας τη δική του μοναδική πορεία, μακριά από τη σκιά ενός άλλου. Ορθώς έπραξε. Και τώρα που ‘χόρτασε’ το εγώ του, είναι ξανά εδώ για να σμίξει με αυτόν που του έδειξε το δρόμο ώστε να σκέφτεται και να λειτουργεί κατά τον τρόπο αυτό!