Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη τους Μπράουν για να επιβιώσει

Είναι τουλάχιστον ελκυστικό για τη φήμη του (κάθε) κλαμπ να διαθέτει παίκτες που διαφημίζουν το όνομα και το έμβλημά του. Παίκτες με ‘ειδικό βάρος’ που παράγουν έναν άλφα ενθουσιασμό και ανταποκρίνονται στην παράδοσή του. Παίκτες που πουλάνε εισιτήρια διαρκείας – αν αυτά κυκλοφορήσουν για του χρόνου.

Ο Λορέντζο Μπράουν είναι βέβαιο πως θα κάλυπτε, σε μεγάλο βαθμό, το πρεστίζ του Παναθηναϊκού, ως μια νεότερη και ψηλότερη εκδοχή του Ράις. Ιδίως στην τωρινή μεταβατική φάση, όπως δημιουργήθηκε απόρροια των αποφάσεων του Δημήτρη Γιαννακόπουλου πριν από 35 ημέρες. Πριν κλείσει τα 30 του ο Αμερικάνος γκαρντ κουβαλούσε ως παράσημο τους 10.8 πόντων και τις 6.3 ασίστ στα 18 ματς που αγωνίστηκε με τον Ερυθρό Αστέρα στην Euroleague και άφηνε την υπόσχεση μιας ακόμη παραγωγικότερης σεζόν στη δεύτερη ευρωπαϊκή σεζόν του, όντας στο ‘peak’ της μπασκετικής ζωής του. Υποθετικά, θα μπορούσε να ηγηθεί. Πρακτικά, διάλεξε τη Φενέρμπαχτσε που είχε το βάθος της τσέπης να του προσφέρει περισσότερα.

Ο Νικολάς Λαπροβίτολα είναι η δεύτερη περίπτωση που η ελληνική ομάδα έχει ασχοληθεί επισταμένα για την ενίσχυση της περιφέρειάς της στο ‘1-2′. Στο πρώιμο στάδιο της διαπραγμάτευσης προέκυψε ταύτιση απόψεων σ’ όλες τις παραμέτρους και ο -λίγους μήνες μεγαλύτερος από τον Μπράουν- Αργεντινός συμφώνησε να δεσμευτεί, υπό την προϋπόθεση ότι θα μείνει ελεύθερος από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που τον απέκτησε μόλις πέρυσι. Καλή σεζόν δεν έκανε (5 πόντοι, 3 ασίστ στην Ευρώπη και 6 πόντοι, 2.9 ασίστ στην ACB), αλλά ως MVP του 2019 στην ισπανική λίγκα (με την Τζοβεντούτ Μπανταλόνα) δεν παύει ν’ αποτελεί μια επιλογή με (εμπορική) αξία και ενδεχόμενη απόκτησή του θα λειτουργούσε προς όφελος του νέου εγχειρήματος στον πρωταθλητή Ελλάδας. Επειδή βεβαίως ελλοχεύει ο κίνδυνος, σε περίπτωση που τον αφήσουν οι ‘μερένγκες’ να φύγει άνευ αποζημίωσης, να πολλαπλασιαστούν ξαφνικά οι μνηστήρες και το κασέ του να εκτοξευτεί, τίποτα δεν λογίζεται ως δεσμευτικό στην παρούσα φάση. Άρα ο Παναθηναϊκός αποφεύγει να διαρρεύσει οποιαδήποτε βεβαιότητα για το μέλλον, τουλάχιστον όχι μέχρι ο Λαπροβίτολα να ξεδιαλύνει, μόνος, την υπόθεση. Κατόπιν ενεργοποιείται η όποια προφορική δέσμευση.

Ούτως ή άλλως πάντως το νέο status quo του ‘τριφυλλιού’ απαιτεί συνετές και στοχευμένες κινήσεις. Μέθοδο, απλοϊκά. Υπό τις παρούσες συνθήκες το ζητούμενο δεν είναι οι συμφωνίες με παίκτες που θα γεννήσουν μεμιάς τη φιλοδοξία γι’ αυτό το -σχεδόν καταραμένο- Final4 που ο οργανισμός κυνηγά μανιωδώς από το 2012. Συμφωνίες δηλαδή τύπου Φριντέτ – ένας παίκτης που εξ αρχής δεν ήταν εφικτό να ταιριάξει στη φιλοσοφία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ταυτόχρονα ν’ αμείβεται με δύο περισσότερα από 2 εκατομμύρια δολάρια για ένα μακρινό σουτ που το ήξεραν (πώς να το εξουδετερώσουν) και οι πέτρες. Το ζητούμενο για τους ‘πράσινους’ είναι ο κάθε νέος που θα έρθει, με προτεραιότητα στους ξένους ‘κοντούς’ -όπως φαίνεται- ως βασική προϋπόθεση στέρεης βάσης, προκειμένου να ενταχθεί στο υπόλοιπο σύνολο να λειτουργεί ως συνέχεια του προηγούμενου κρίκου και ως η απαραίτητη σύνδεση με τον επόμενο.

Ο κόουτς Βόβορας είχε μιλήσει ξεκάθαρα για αθλητικότητα, για κίνητρο, για πνευματική δύναμη, για ομαδικότητα, για ενέργεια. Αυτά τα στοιχεία τον απασχολούν στην προσπάθεια κατάλληλης πλαισίωσης του ελληνικού κορμού. Τα ‘ονοματεπώνυμα’ δεν ανήκαν στα προσόντα που ταυτοποίησε. Προφανέστατα τα χρήματα ανοίγουν πόρτες, στρώνουν χαλιά, κάμπτουν αντιστάσεις, γίνονται πλεονέκτημα για επιλογές με μικρότερη πιθανότητα ρίσκου. Παρόλα αυτά δεν είναι θέσφατο πως ένας πιο ‘ακριβός’ ή πιο γνωστός στο ευρύ κοινό παίκτης θα καλύψει κάθε παράγραφο, κάθε λέξη του ‘πεντάλογου’.

Ο -σε τιμή ευκαιρίας- Νέντοβιτς, άλλος ένας Σέρβος στην από Μποντιρόγκα εποχή, διαθέτει κάμποσα απ’ αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα εμφανιστεί όσο εύθραυστος ήταν στη Μιλάνο. Ο Φόστερ είναι μια άλλη περίπτωση. Όχι τόσο διαφημισμένος, αλλά με κολεγιακό παρελθόν, μια σεζόν εξαιρετική σε χαμηλότερο επίπεδο και προοπτική. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι του ‘τριφυλλιού’ πήραν ό,τι ήθελαν χωρίς πολύ κόπο. Προσέγγισαν τους δύο παίκτες, τούς κάλυψαν με λόγια (ο Νέντοβιτς ομολόγησε πως μίλησε με τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους) και πράξεις, και τακτοποίησαν τις υποθέσεις στο ‘άψε-σβήσε’. Με ρίσκο, άλλου ύφους για κάθε περίπτωση.

Το ότι, την ίδια περίοδο, η υπόθεση του Μπράουν δεν είχε θετική έκβαση και του Λαπροβίτολα έχει ‘κολλήσει’, δεν πρέπει να βγάλει τον Παναθηναϊκό από το δρόμο που περπατά με αργά, πλην σταθερά βήματα. Της διαχείρισης δηλαδή ενός οριοθετημένου μπάτζετ που δεν επιτρέπει αλόγιστες σπατάλες και υπερβάσεις δίχως ουσία. Ούτε απογοήτευση επιτρέπει, πόσο μάλλον χάσιμο χρόνου, όταν όλοι κλείνουν τρύπες. Οφείλει να μην εγκλωβιστεί, και -μάλλον- δεν θα το κάνουν αυτοί που κουμαντάρουν το καράβι, σε περιπτώσεις που είτε δεν θα έχουν τον απαιτούμενο αντίκτυπο στο αγωνιστικό σκέλος και δεν ταιριάζουν σε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία είτε θα φρενάρουν άλλες υποθέσεις. Το ‘πάρε εσύ τόσα κι έλα’ έχει τελειώσει, κυριαρχεί το ‘όσα έχουμε-τόσα ξοδεύουμε’. Ίσως και λιγότερα, αν ‘μας κάνεις τη δουλειά’.

Προσώρας και σε ό,τι έχει να κάνει με τη στελέχωση της περιφερειακής γραμμής, από την οποία η απώλεια του Νικ Καλάθη είναι τεράστια και θ’ απαιτηθεί αναπροσαρμογή ρόλων, όλα δουλεύονται με σχέδιο. Δεν πηγαίνει ο Παναθηναϊκός με βάρκα την ελπίδα κι όπου τον βγάλει κατά το ‘έχει ο πανάγαθος’, αποια μορφή κι αν έχει αυτός. Διπλός ο στόχος στο φινάλε: α) “να είμαστε εντάξει απέναντι στους ανθρώπους που θα έρθουν“, όπως έλεγε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και β) “να δημιουργήσουμε ένα σύνολο που θα βγάζει υγεία και θα παλεύει μέχρι τέλους“, όπως είχε υπογραμμίσει ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Πιθανόν ο Παναθηναϊκός να μην βρει όσους είχε σε πρώτο πλάνο. Ούτε καν σε δεύτερο. Δεν αποκλείεται να χάσει και άλλους στόχους. Γιατί η ‘στενότητα’ αναποδογυρίζει δεδομένα. Ξέρει όμως τι θέλει και τι έχει ανάγκη για να παίξει κάτι συγκεκριμένο, τουλάχιστον αυτό αποτυπώνεται στις χωρίς φανφάρες κινήσεις ακόμη κι αν αυτές είναι του Κασελάκη ή του Μποχωρίδη. Υπάρχει συνειδητοποίηση και μέριμνα, κατεβαίνοντας αναπόφευκτα σκαλοπάτι. Κάτι που λειτουργεί ως βασική αρχή ‘επιβίωσης’ σ’ ένα πολύ παράξενο καλοκαίρι – το πιο παράξενο των τελευταίων 30 χρόνων για το κλαμπ.