Ο Ολυμπιακός πάει Βελιγράδι με μπάσκετ Final Four

Δεν έχει άλλο, τελείωσε. Η τιτανομαχία με τη Μονακό ολοκληρώθηκε, ο Ολυμπιακός πέρασε στο Final Four, με όλες τις παραδόσεις να τηρούνται κατά γράμμα. Από την αγωνιώδη εξέλιξη ενός πέμπτου αγώνα, την τρομερή ατμόσφαιρα από το κοινό, το άγχος των γηπεδούχων, την σθεναρή αντίσταση των φιλοξενουμένων.

Όλα όσα έχουμε συνηθίζει να βλέπουμε κι όλα στο κόκκινο. Μέχρι να νικήσει, εν τέλει, πάλι η ομάδα με το πλεονέκτημα (16/16 πλέον) και στο τέλος να γίνει η καθιερωμένη μπούκα των οπαδών με τα βαρελότα να σκάνε, την Έμα Στόουν να αγκαλιάζει τον Γιώργο Λάνθιμο και τον Κέβιντ Ντουράντ να τουϊτάρει “αποκάλυψη” στον προσωπικό του λογαριασμό.

Καθόλου άδικα , το σκηνικό στο ΣΕΦ, του θύμιζε το φλεγόμενο Βιετνάμ, όπως το μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ο Φράνσις Φορντ Κόπολα…

Κι η ίδια σειρά Βιετνάμ, ήταν. Μάχες σώμα με σώμα. Καλάθι με καλάθι, τρίποντο με τρίποντο. Μόνο μπράβο αξίζουν στη Μονακό που όχι μόνο σήκωσε το γάντι, αλλά το κράδαινε στο πρόσωπο του Ολυμπιακού, σχεδόν μέχρι το τέλος των συγκλονιστικών πέντε αγώνων.

Για να ηττηθεί, άλλωστε, ο Ολυμπιακός έπρεπε να βάλει 53 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, να πλησιάσει τους 100 και να μετρήσει στο τέλος η στρατηγική στο ροτέισον σε συνδυασμό με τη φθορά των φάουλ. Όπως μέτρησαν, βεβαίως, οι προσωπικότητες, με την ζυγαριά στο τέλος να πηγαίνει προς την πλευρά των “ερυθρολεύκων”.

Η… απελευθέρωση του Σλούκα

Ο Κώστας Σλούκας είχε καθηλωθεί σχεδόν για 30 λεπτά. Οι δυο πρώτοι πόντοι του, είχαν έρθει στην εκπνοή της τρίτης περιόδου με 2/2 βολές. Όποτε έμπαινε στο παρκέ, ο Ομπράντοβιτς έριχνε τον Πάρις Λι, που με τρομερή ενέργεια, με κανονικό ή όχι τρόπο, είχε (ξανα)κάνει τη ζωή του Έλληνα άσου πολύ δύσκολη.

Μόνο που ο Σέρβος κόουτς χρειάστηκε τον Λι και… όταν ο Σλούκας καθόταν στον πάγκο. Ο Ολυμπιακός πηγαίνοντας στα αποδυτήρια με το σκορ στο -7, μπήκε αποφασισμένος στην τρίτη περίοδο. Ο απίστευτος σε δύναμη, Τόμας Γουόκαπ αφήνιασε. Οι δικοί του 9 σερί πόντοι, ισοφάρισαν το σκορ στην πιο κρίσιμη στιγμή του ματς, με το ΣΕΦ να θυμίζει Βεζούβιο. Ο Αμερικανός είχε ανάψει το φιτίλι για την τελική έκρηξη.

Καθώς έβρισκε το χέρι του και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο προπονητής της Μονακό δεν είχε άλλη επιλογή από το να ρίξει τον Λι ξανά στο παιχνίδι, αφού ο “μηδέν οξέα” Βέστερμαν δύσκολα μπορούσε να σταθεί πλέον στο ματς-ροντέο. Μόνο που έτσι ρίσκαρε τα φάουλ του βραχύσωμου γκαρντ, που όπως παίζει κιόλας ήταν πολύ δύσκολο να παραμείνει … ενεργός μέχρι την κόρνα της λήξης.

Ο Ολυμπιακός έμπαινε στην τελευταία περίοδο με σαφές πλεονέκτημα, για όσους βέβαια μπορούσαν να σκεφτούν λογικά, στην παράνοια ενός αγώνα, που στο πρώτο μέρος είχε τον Γιακουμπά Ουαταρά σε απόλυτη έκσταση (4/5 τρίποντα) και τον Σακίλ Μακ Κίσικ να κρατάει όρθιο τον Ολυμπιακό στο σχεδόν καταστροφικό δεύτερο δεκάλεπτο (επί μέρους σκορ 35-30 για τη Μονακό) σημειώνοντας 16π με απόλυτη ευστοχία!

Η Μονακό ναι μεν είχε τεράστια αποθέματα ψυχής, αλλά ο Ολυμπιακός πλέον ήταν έτοιμος να χτυπήσει στο ψαχνό. Με τέσσερα φάουλ ο Λί, άλλα τόσα ο Τζέιμς και ο Χολ, τα πράγματα ήταν δύσκολα πλέον για μια ομάδα που από την αρχή του ματς έπαιζε στα όρια να σφυρίξει ο διαιτητής.

Κι ο Σλούκας που πλέον δεν είχε τον Λι να τον κυνηγάει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα. Δεκατρείς πόντοι με ένα μόλις χαμένο σουτ και τρεις ασίστ, για να έρθουν 20 από τους 28π του Ολυμπιακού στην τελευταία περίοδο.

Σάμπως όμως γι αυτό δεν επέστρεψε στον Ολυμπιακό ο Σλούκας; Να παίρνει την ευθύνη στα πιο κρίσιμα σημεία των αγώνων, να βγαίνει μπροστά και να κάνει μια τρομερή σειρά playoffs με 14.8π σουτάροντας με 64.7%δ και 57.9%τρ! Ναι γι αυτό. Και για την πρόκριση σε ένα ακόμη Final Four. Το όγδοο της καριέρας του.

Δίπλα του, περίμενε πως και πως ο Ντόρσεϊ για ένα μεγάλο σουτ, που τόσο έψαχνε σε όλη τη σειρά. Πρώτα, βέβαια, έκανε ένα εντυπωσιακό κόψιμο πάνω στον καταπληκτικό Τζέιμς (τεράστια εμφάνιση, ειδικά στο δεύτερο μέρος, διάβαζε όλες τις φάσεις σαν κομπιούτερ) και ενώ η διαφορά ήταν πάλι στους 3π, ευστόχησε σε τρίποντο με το χρονόμετρο να λέει ότι απέμεναν 78 δευτερόλεπτα για το φινάλε.

Η Μονακό δεν είχε άλλες δυνάμεις κι ο Ομπράντοβιτς χωρίς άλλα βέλη στη φαρέτρα του. Κάποια στιγμή νόμιζες ότι είχε το μαγικό ραβδάκι, όταν ας πούμε έβαζε τον Ντανίλο Άντζουσιτς για ένα τρίλεπτο, παίρνοντας από τον Σέρβο πέντε συνεχόμενους πόντους. Αλλά και κάποια στιγμή, ο Ολυμπιακός έβαζε οριστική τελεία στους κρυφούς και φανερούς πόθους των Μονεγάσκων.

Υπέρβαση; Ναι και με ωραίο μπάσκετ

Ο Ολυμπιακός στο Final Four, λοιπόν, για 11η φορά στην ιστορία του, για 7η μετά το 2009, για πρώτη μετά από πέντε χρόνια και το 2017. Αυτό το φετινό ταξίδι είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα κορυφαία όλων των εποχών. Προφανώς μιλάμε για μια χρονιά υπέρβασης από τους “ερυθρολεύκους” αφού στο ξεκίνημα της σεζόν, ο βασικός στόχος ήταν η πρόκριση στους “8” και όχι, βέβαια, το Final Four.

Η ίδια η “ερυθρόλευκη” ομάδα κατάφερε να ανεβάσει τον πήχη, αυξάνοντας τις προσδοκίες και κυρίως παίζοντας μπάσκετ Final Four. Αν πέρσι ο Ολυμπιακός παλινδρόμησε στη μετριότητα, φέτος έκανε δυο βήματα μπροστά, ενισχύοντας σημαντικά το ρόστερ του αλλά και έχοντας την εικόνα μιας καλοδουλεμένης ομάδας.

Δεν είναι καθόλου μικρό το επίτευγμα του Ολυμπιακού, που μη ξεχνάμε ότι συμπληρώνει την μια τετράδα όπου συμμετέχουν οι τρεις κορυφαίες ομάδες των τελευταίων ετών (Ρεάλ, Εφές, Μπαρτσελόνα). Ταξιδεύει στο Βελιγράδι ως απόλυτα επιτυχημένος, είναι αουτσάιντερ, αλλά θα΄χει και χιλιάδες κόσμο στο πλευρό του (και την συμπάθεια των Σέρβων, κυρίως του Ερ.Αστέρα).

Ο Αταμάν, βεβαίως, λέει οτι η Εφές πάει στο Βελιγράδι για να ξαναπάρει το τρόπαιο. Μπορεί να λέι ό,τι θέλει ο Τούρκος κόουτς. Απέναντί του θα βρει μια ομάδα διψασμένη, αποφασισμένη και … ψημένη σε μια τρομερή σειρά playoffs. Η Μονακό τον προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο για τη συνάντηση της 19ης Μαΐου με την παρέα του Μίτσιτς και του Λάρκιν.

ΥΓ: Δεν είμαστε ούτε στο 1994 στην πρώτη φορά του Τελ Αβίβ, ούτε στο 2009 που η ομάδα είχε μια δεκαετία να παίξει σε φάιναλ-φορ. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού έφτιαξαν μια φανταστική ατμόσφαιρα έως το χρονόμετρο να δείξει εννιά δευτερόλεπτα για το τέλος. Μέχρι που μπούκαραν ομαδικά για να… κάνουν τι; Να παίξουν μπάσκετ; Ο αγώνας δεν είχε τελειώσει. Να πανηγυρίσουν; Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα!

Δύσκολο να αποδεχθεί κανείς όλο αυτό το σκηνικό. Ο Ολυμπιακός θα το πληρώσει ακριβά με πρόστιμο και ίσως τιμωρία της έδρας, εν όψει της επόμενης περιόδου. Όταν λες νοιάζεσαι και αγαπάς την ομάδα σου, την προστατεύεις κιόλας. Την αφήνεις να πανηγυρίσει μια τεράστια νίκη και κάνεις αυτό που έγινε μισή ώρα αργότερα, όταν όλοι μαζί, Μπαρτζώκας παίκτες και κόσμος τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι το “είσαι στο μυαλό”.

Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό, την κάψα, την τρέλα, την αγάπη. Όχι όμως και τους πάντες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δε γίνεται…