Ο Ολυμπιακός είδε το ντέρμπι με την… Αϊντχόφεν

“Δεν νίκησε η καλύτερη ομάδα” είπε ο Πέδρο Μαρτίνς, αμέσως μετά το 2-1 του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο. Μόλις είχε τελειώσει το ενενηντάλεπτο, με τους “ερυθρόλευκους” να έχουν πιέσει ασφυκτικά την “πράσινη” άμυνα, να έχουν χάσει ευκαιρίες, τουλάχιστον για ένα γκολ ακόμα, αλλά το σκορ να μην αλλάζει. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο προπονητής των πρωταθλητών είχε δίκιο. Όχι ακριβώς, όμως…

Ναι, η ομάδα του είχε 70-30 κατοχή, περισσότερες τελικές προσπάθειες και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ήταν κυρίαρχη και σε τρεις περιπτώσεις, τουλάχιστον, (πλασέ Χασάν, σουτ Ανδρούτσου από το ύψος του πέναλτι και κυρίως το χαμένο σχεδόν τετ α τετ του Μασούρα με τον Διούδη) θα μπορούσε υπό φυσιολογικές συνθήκες να πανηγυρίσει. Ναι, ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να βάλει δυο γκολ στις δυο επισκέψεις που έκανε στην περιοχή του Σα, το δεύτερο γκολ είναι προσφορά του Πορτογάλου τερματοφύλακα που δεν κατάφερε να συγκρατήσει την μπάλα.

Αλλά, αν δει ολόκληρο το παιχνίδι ο προπονητής του Ολυμπιακού (ακόμη και το διάστημα που η ομάδα του κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο) θα παραδεχθεί ότι ο Παναθηναϊκός…

✐… είχε εξ’ αρχής το γνωστό συγκροτημένο σχέδιο, που ευτύχησε να το εφαρμόσει από το έκτο λεπτό, παίζοντας το γνωστό ποδόσφαιρο επί Λάζλο Μπόλονι “βάζουμε ένα γκολ και περιμένουμε τον αντίπαλο”. Ήταν κάτι που ο Ολυμπιακός έπρεπε να είχε υπόψη, να μην δώσει δικαίωμα στον ΠΑΟ που ξεκινάει εντυπωσιακά σχεδόν κάθε παιχνίδι του, μέχρι να βάλει το πρώτο γκολ. Στη προκειμένη περίπτωση, τα κατάφερε στην δεύτερη επίθεση που έκανε (η πρώτη ήταν μια κάθετη πάσα προς τον Γενί Ενκγμπακοτό) και δεν είχε παρά να πάει νωρίς-νωρίς, πίσω από την μπάλα. Μπορεί κάποια στιγμή αυτό το στυλ η ομάδα του Μπόλονι να το πληρώσει (να σταματήσει, ας πούμε, η ρέντα του Διούδη, να σημαδεύουν καλύτερα οι επιθετικοί) από την στιγμή, ωστόσο, που “βολεύεται” και φέρνει αποτελέσματα, δεν έχει κανένα λόγο να το αλλάξει.

✎… έβγαζε σε κάθε διεκδίκηση πάθος… ντέρμπι. Όχι μη μου άπτου, αλλά δυναμικά μαρκαρίσματα, να νιώσουν οι “ερυθρόλευκοι” ότι δεν θα περνούσαν εύκολα, σώνει και καλά επειδή είναι ποιοτικότερη ομάδα. Προφανώς, αν και οι “πράσινοι” έπαιζαν στην Ευρώπη μεσοβδόμαδα, μπορεί να είχαν άλλες σκέψεις στο μυαλό τους. Δεν παίζουν, όμως. Κι είχαν κάθε λόγο να αφιερωθούν ψυχή τε και σώματι στη μάχη με τον αιώνιο αντίπαλο

✏ … δεν είπε όχι στα δωράκια που του έκαναν οι αντίπαλοί του, αλλά εκμεταλλεύτηκε και τα δικά του όπλα. Όχι μόνο τον Διούδη που περνάει περίοδο ρέντας και στον δεύτερο γύρο είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος. Ο Καλιφά Σανκαρέ ήταν μέσα και στα δυο γκολ. Στο πρώτο άδειασε τον Θανάση Ανδρούτσο από τα δεξιά και βρήκε με εντυπωσιακή ασίστ τον Μαουρίσιο και στο δεύτεροεκμεταλλεύτηκε τις… πτώσεις των δυο σέντερ-μπακ του Ολυμπιακού, πήρε το ριμπάουντ και έβαλε αυτός το γκολ.

Δεν σκεφτόταν μόνο αυτό το ματς

Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Μαρτίνς πρέπει να αναγνωρίσει ότι στο μυαλό του δεν τριγυρνούσε μόνο το ντέρμπι. Πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, άλλωστε από τη στιγμή που έρχονται οι δυο σπουδαίες αναμετρήσεις με την Αϊντχόφεν, εκεί που ο προπονητής θέλει μια όσο το δυνατόν πιο φρέσκια ομάδα για να διεκδικήσει την πρόκριση στους 16 του Europa League.

Αν δεν υπήρχε το ματς με τους Ολλανδούς την Πέμπτη, ο Ολυμπιακός ενδεχομένως να ρίσκαρε με τη συμμετοχή του Γιαν Εμβιλά, η έλλειψη του οποίου από την ενδεκάδα έχει κομβική σημασία. Δεν είναι που απουσιάζει η ηρεμία και η πρώτη πάσα του Γάλλου. Γυρίζουν λίγα μέτρα πιο πίσω για να κάνουν τη δουλειά του ο Ανδρέας Μπουχαλάκης και ο Μαντί Καμαρά. Χάνει έτσι ο Ολυμπιακός την ικανότητα, κυρίως του δεύτερου, να πιέζει … πριν και από τον σέντερ-φορ.

Σίγουρα, επίσης, θα έπαιζε από την αρχή ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ή ο Γιώργος Μασούρας, καθώς το ροτέισον στην ενδεκάδα ήταν λογικό, εν όψει Αϊντχόβεν και το πρόγραμμα με ευρωπαϊκά ματς μεγάλης σημασίας ενδιάμεσα της εγχώριας ροής δεν βγαίνει….

… που δεν είναι ίδιο με τα άλλα

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στη Λεωφόρο, σα να έπαιζε στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό, με όλο τον σεβασμό στην ομάδα του Αγρινίου. Οι αντίπαλοί του πήγαιναν πρώτοι σε κάθε μονομαχία (κυρίως στο πρώτο μέρος) ενώ το αιώνιο ντέρμπι δεν είναι … ένα παιχνίδι, όπως όλα τα άλλα. Ο Παναθηναϊκός, προφανώς, δεν είναι Παναιτωλικός και η ήττα από τους “πράσινους” είναι πάντα βαριά στον Πειραιά (και τούμπαλιν).

Αυτό που ενστερνίστηκαν από την αρχή οι γηπεδούχοι, στον Ολυμπιακό το άφησαν στα αποδυτήρια. Μέχρι να επιστρέψουν στη νοοτροπία του ντέρμπι ο Παναθηναϊκός είχε βάλει και δεύτερο γκολ. Η αλήθεια είναι ότι οι “ερυθρόλευκοι” προσπάθησαν να γυρίσουν το ματς με ένταση, με σωστό ποδόσφαιρο (ειδικά μετά την είσοδο του Βαλμπουενά) και θα μπορούσαν να έχουν ισοφαρίσει αν ήταν στοιχειωδώς εύστοχοι.

Αν βέβαια όσα γκολ έχασε ο Ολυμπιακός, τα βάλει με την Αϊντχόφεν, τότε ακόμη και αυτή η δυσκολοχώνευτη ήττα από τον Παναθηναϊκό, θα ξεχαστεί γιατί θα έχει επιτευχθεί μια πολύ πιο μεγάλη σε σημασία πρόκριση. Και δεν θα πάει στράφι και όλο το σχέδιο του Μαρτίνς…