Ο Ολυμπιακός δεν σταματά να σημαδεύει την Ευρώπη

Η νίκη μέσα στην Αγγλία, όπως και να’ χει, είναι ένα παράσημο για τον φετινό Ευρωπαίο Ολυμπιακό, έστω κι αν δεν συνδυάστηκε, εν τέλει, με μια μεγαλειώδη υπέρβαση και πρόκριση στα προημιτελικά του Europa League. Δεν ήταν και εύκολο, το ήξεραν όλοι μετά το 1-3 της Άρσεναλ στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Οι Λονδρέζοι πάτησαν πολύ πάνω στο αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα, αν και το πρεστίζ τους τσαλακώθηκε αρκετά μετά την ήττα, την τρίτη κατά σειρά από τον Ολυμπιακό, μέσα στο Emirates!

Κι ο Ολυμπιακός το πρώτο παιχνίδι σκεφτόταν. Τον τρόπο που ήρθε εκείνο το 3-1, τα γκολ που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, την απώλεια του Oυσεϊνού Μπα στο παραπέντε της έναρξης, την οπισθοχώρηση του Γιαν Εμβιλά στα μετόπισθεν, την ολιγωρία του Γιώργου Μασούρα να πασάρει στον Γιουσέφ Ελ Αραμπί στο τελείωμα του πρώτου ημιχρόνου. Βλέποντας, μάλιστα, τον Πέδρο Μαρτίνς να αλλάζει το σύστημα της ομάδας του, να το μετατρέπει σε 5-4-1, με τρεις κεντρικούς αμυντικούς δηλαδή δίπλα στα δυο μπακ, πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί δεν δοκίμασε κάτι τέτοιο και πριν μια εβδομάδα.

Ενδεχομένως να το σκέφτηκε, δεν το δοκίμασε ωστόσο, τουλάχιστον με βάση τα ρεπορτάζ που διαβάζαμε. Αντίθετα, τη διάταξη (αλλά και τους παίκτες που θα συγκροτούσαν την ενδεκάδα στη ρεβάνς) τις πρόβαρε στις τελευταίες προπονήσεις, δείχνοντας απευθείας και τις σκέψεις του. Θα μπορούσε, όμως, με δεδομένη την απουσία του Μπα στον πρώτο αγώνα να παίξει πάλι με τρεις στόπερ;

Πολύ δύσκολο. Θα έπρεπε δίπλα στον Παπασταθόπουλο να ρίξει δυο κατά συνθήκη κεντρικούς αμυντικούς. Εκτός του Γιαν Εμβιλά και τον Χοσέ Χολέμπας. Θα ήταν υπερβολικό το ρίσκο για μια τέτοια τριάδα, με δυο μη στόπερ και κυρίως τον Εμβιλά στην άμυνα. Η σκέψη για ένα 5-4-1 και στο Καραϊσκάκης δεν είναι λάθος. Πολλοί θεωρούν ότι το σύστημα με τους τρεις στόπερ είναι αμυντικογενές, δεν ταιριάζει σε μια ομάδα που θέλει σκορ πρόκρισης, ο Ολυμπιακός είναι φουλ επιθετική ομάδα, κλπ, κλπ. Λάθος. Η θωράκιση απέναντι σε μια αγγλική ομάδα δεν προδίδει αμυντικογενή πρόθεση, αλλά ‘κλείδωμα’ του αντιπάλου και περισσότερες πιθανότητες για … σκορ πρόκρισης.

Μόνο, όμως, αν ο Εμβιλά θα έπαιζε στη μεσαία γραμμή. Φάνηκε και στο Λονδίνο, πόσο σπουδαίος είναι ο Γάλλος στη γραμμή των χαφ. Οι τοποθετήσεις του, η εξαιρετική μεταβίβαση και η συνολική παρουσία του, χαραμίζεται στην άμυνα και αφήνει κενό εκεί που το εξάρι του Ολυμπιακού δίνει ρεσιτάλ και κάνει τη διαφορά. Κάπως έτσι απελευθερώνει και τον Μαντί Καμαρά, που ήταν ξανά σχεδόν σε όλα τα σημεία του γηπέδου, κόβοντας και ράβοντας με το γνωστό δυναμικό του τρόπο.

Οι δυο κορυφαίοι βέβαια ήταν άλλοι, για την ομάδα του Μαρτίνς.

✍ Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, ο ένας. Σε γνώριμο περιβάλλον, με αντιπάλους τους πρώην συμπαίκτες του, ο Έλληνας διεθνής έδειξε σχεδόν αλάνθαστος. Όλες οι επεμβάσεις του ήταν σωστές, έκανε ελάχιστα λάθη και έδειξε πόσο αναβαθμίζει αμυντικά τον Ολυμπιακό με την εμπειρία και την καριέρα που έκανε εκτός Ελλάδος. Ο Σωκράτης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και η σημασία της μεταγραφής του ακόμη δεν έχει φανεί σε όλο το εύρος της.

✍ Κι ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ο δεύτερος. Ο Μαροκινός σκόραρε ξανά. Έφτασε τα 50 γκολ με τον Ολυμπιακό και ειδικά στην Αγγλία σκοράρει όπως θέλει. Ένας ξεχωριστός σέντερ-φορ, από τους κορυφαίους που έχουν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Και ξέρετε με τα ‘ερυθρόλευκα’ έχουν παίξει τεράστιοι φορ, όπως ο Ολέγκ Προτάσοφ, ή ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Ή κι ο Βραζιλιάνος μάγος Τζιοβάνι, που δεν ήταν ακριβώς ο κλασικός φουνταριστός. Ο Ελ Αραμπί είναι παίκτης αυτού του επιπέδου. Σκοράρει ακατάπαυστα, αυτά τα δυο χρόνια. Κι έχει στα πόδια του άλλο ένα…

Σωστή μέθοδος για να νικήσει

Έπαιξαν σωστά και με μέθοδο οι ‘ερυθρόλευκοι’. Δεν ξεχύθηκαν με αφέλεια για να βάλουν … τρία γκολ στην Άρσεναλ, δεν κυνήγησαν ανεμόμυλους με αφέλεια. Προσπάθησαν να μην κινδυνεύσουν, ουσιαστικά το κατάφεραν παρότι οι Άγγλοι σε δυο-τρεις φάσεις, έχασαν κλασικές ευκαιρίες και έφεραν το ματς στα μέτρα τους. Ειδικά μετά την έναρξη της επανάληψης, όταν ξεθάρρεψαν περισσότερο, πίεσαν την Άρσεναλ και σκόραραν με τον Ελ Αραμπί, φάνηκε να σπέρνουν για λίγο και τον πανικό στην αγγλική ομάδα.

Αν εκεί ερχόταν ένα δεύτερο γκολ (ο Κώστας Φορτούνης στη φάση που προτίμησε να πασάρει, μπορούσε κάλλιστα να σουτάρει, ή να είχε καλύτερο χτύπημα φάουλ όταν τον πρόλαβε το κεφάλι του Νταβίντ Λουίζ), μπορεί να άλλαξε ολότελα και η ροή του αγώνα. Αυτή τη φορά δεν βοήθησαν όσοι μπήκαν από τον πάγκο. Ούτε ο Μπρούμα, ούτε ο Λάζαρ Ραντζέλοβιτς, μπόρεσαν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα.

Η χαζή αποβολή του Μπα του αφαίρεσε και τις όποιες (λίγες) ελπίδες απέμεναν, γιατί με ένα παίκτη λιγότερο έπρεπε να κάνει όχι ένα, αλλά … τρία θαύματα μαζί. Παρόλα αυτά, έμεινε όρθιος, πήρε τη νίκη και ολοκλήρωσε την ευρωπαϊκή σεζόν με θετικό πρόσημο…

Η επιμονή θα δικαιωθεί

Ο Ολυμπιακός γυρίζει χαμογελαστός από το Λονδίνο και την αίσθηση ότι αν δεν στράβωναν τόσα πολλά στον πρώτο αγώνα (ο τραυματισμός του Μπα, νωρίτερα του Σεμέδο και κυρίως τα τρία φτηνά γκολ που δέχθηκε) ίσως να διεκδικούσε πολλά περισσότερα σε αυτό το βράδυ. Οι πρωταθλητές Ελλάδας έχουν στο μυαλό τους, πλέον, μόνο τις εν Ελλάδι υποχρεώσεις τους, με τους δυο τίτλους να είναι ο τελικός προορισμός μιας σεζόν που εξελίσσεται με ιδανικό τρόπο, μέχρι στιγμής.

Ο Πέδρο Μαρτίνς και ο βασικός κορμός της ομάδας συν όσους συμμετείχαν αυτή την τριετία στον Ολυμπιακό που βλέπουμε να προοδεύει (γιατί ακόμη και τη σεζόν, που δεν πήρε τον τίτλο στο δεύτερο μισό της σεζόν ήταν η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο) έχουν διαμορφώσει την εικόνα μιας ομάδας που μπορεί να σταθεί στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πρέπει να επενδύσει σε αυτή την πορεία της τριετίας, η ομάδα του Πειραιά. Να επενδύσει και να επιμείνει, ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η υπέρβαση, για να γνωρίσει ακόμη ωραιότερες ποδοσφαιρικές νύχτες, αγγίζοντας την ελίτ, ή έστω τις παρυφές της. Δεν ανήκει ακόμη σε αυτήν, έχει γίνει όμως μια άκρως υπολογίσιμη και δυνατή ομάδα, που κάθε αντίπαλος στην Ευρώπη τη σέβεται και την αντιμετωπίζει με τη δέουσα προσοχή.

Κάποια στιγμή θα είναι και έτοιμος να κάνει το μεγάλο άλμα. Να ξεπεράσει τα όρια που δίνουν τα μπράβο για την καλή εμφάνιση, η οποία όμως δεν συνοδεύεται και από μια μεγάλη, όσο και ιστορική πρόκριση. Όσοι επιμένουν, είναι γνωστό, στο τέλος δικαιώνονται. Αυτός που δεν προσπαθεί, αυτός που δεν πέφτει κάτω, δεν πρόκειται και να σηκωθεί κιόλας. Εκείνος που παλεύει, κάποια μέρα θα νικήσει και τον εαυτό του. Το εγγυάται η δουλειά που γίνεται αυτά τα χρόνια και κυρίως ο άνθρωπος που κάθεται στον πάγκο του.