Ο Μπόλονι ήρθε από ένα άλλο ποδόσφαιρο για να ‘στρώσει’ τον Παναθηναϊκό

Το ντέρμπι του Παναθηναϊκού κόντρα στον Ολυμπιακό, η νίκη, η εμφάνιση, η ταυτότητα που έχουν αποκτήσει οι ‘πράσινοι’ και ο χαρακτήρας που βγάζουν στο γήπεδο, απάντησαν στο ερώτημα ‘γιατί ο Μπόλονι’. Οι ‘πράσινοι’ πήγαν σε προπονητή που είναι πάνω από την ομάδα και αυτό το ορίζει ο ίδιος ο Ρουμάνος. Εξ ου η στάση του, οι επιλογές του και η συμπεριφορά απέναντι στους ποδοσφαιριστές. Και επειδή ο Παναθηναϊκός είναι, πλέον, ένας οργανισμός που δεν έχει την ίδια βαρύτητα με τα προηγούμενα χρόνια, η λύση Μπόλονι ήταν η ενδεδειγμένη. Άλλο, βέβαια, αν αυτή συνεχίζει να εμπεριέχει ρίσκο.

Το ρίσκο έχει να κάνει με αυτό που αναφέραμε, σχετικά με τη συμπεριφορά του, αλλά και με το γεγονός ότι δεν διστάζει να κάνει επιλογές που υπό άλλες συνθήκες θα ‘τίναζαν στον αέρα’ το κλίμα στα αποδυτήρια. Μία τέτοια ήταν του Μακέντα παραμονές του ντέρμπι. Απόφαση που σήκωσε σκόνη, όχι τόση όμως για να επηρεαστεί ο Παναθηναϊκός ενόψει της αναμέτρησης. Και αυτή ‘έκατσε’ αμέσως λόγω αποτελέσματος. Όπως οι όποιες παθογένειες που δημιουργούνται από τη συμπεριφορά του Ρουμάνου. Το ερωτηματικό έχει να κάνει με το αν αρχίσουν τα στραβά αποτελέσματα. Μήπως μαζί με τη γκρίνια γι’ αυτά έρθουν στην επιφάνεια και άλλα που ίσως να κρύβονται αυτή την περίοδο κάτω από το χαλάκι.

Εκ του αποτελέσματος, όμως, ο Μπόλονι είναι δικαιωμένος. Τον δικαιώνουν τα αποτελέσματα και η εικόνα του Παναθηναϊκού. Δεν είναι θελτική, δεν είναι αυτό που είχε υποσχεθεί να κάνει ο Πογιάτος, αλλά αποδείχθηκε μικρότερη οντότητα από τον σύλλογο, αλλά ο Μπόλονι έκανε αυτό που δεν τόλμησε να κάνει ο προκάτοχός του: να μάθει τον Παναθηναϊκό να παίζει άμυνα.

Το στιλ των ‘πράσινων’ δεν είναι για να παρακολουθήσεις με ηρεμία κάποιο παιχνίδι του. Δεν είναι το ολοκληρωτικό του Ολυμπιακού, για παράδειγμα, δεν ξέρει πώς να ‘πατήσει’ τον αντίπαλο, ξέρει όμως πώς να τον εκνευρίσει και να του χαλάσει το μυαλό. Αυτό έκανε το βράδυ της Κυριακής σε ένα παιχνίδι που το αντίστοιχο του πρώτου γύρου ήταν τελείως διαφορετικό και αποτύπωνε μία λανθασμένη εικόνα. Ναι, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος του Παναθηναϊκού, αυτό δεν χωράει αμφιβολία, αλλά όχι τόσο όσο ανέδειξε η εικόνα του πρώτου μέρους στο Φάληρο.

Ένα γύρο μετά, ο Παναθηναϊκός, που έμαθε να παίζει όπως θέλει ο Μπόλονι και αντέχοντας μία διαφορετική εικόνα στα αποδυτήρια που βγάζει περισσότερο από 90s και ολίγον από… Ιβιτσα Όσιμ, αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό όπως έπρεπε και όπως μπορούσε να κάνει. Από το 1993 και τον Όσιμ μέχρι το 2021 και τον Μπόλονι μεσολάβησαν προπονητές, δεκάδες, που ουδέποτε έβαλαν τον εαυτό τους πάνω από την ομάδα. Ο Μπόλονι το έκανε στον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου. Αυτό από μόνο του φτάνει.

Η νίκη ισοδυναμεί με πρωτάθλημα με τα τωρινά δεδομένα του συλλόγου. Και τούτη η διαπίστωση δεν μικραίνει τον Παναθηναϊκό, οφείλει όμως ο Αλαφούζος να μικρύνει κάποια στιγμή την απόσταση από τον Ολυμπιακό. Άλλο αυτό και άλλο να ασκείται κριτική επειδή οι ‘πράσινοι’ πανηγύρισαν έξαλλα μία νίκη επί του ‘αιωνίου’ αντιπάλου. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα και χαρακτήρα στο νικητή. Οι παίκτες, βέβαια, θα ήθελαν να δώσει και κανά πριμ, αλλά αυτό είναι στη διακριτική ευχέρεια του ιδιοκτήτη, ο οποίος έφτασε μέχρι τα αποδυτήρια για να τους συγχαρεί, σπάνια εικόνα και για τον Παναθηναϊκό της δικής του εποχής.

Ο Παναθηναϊκός της εποχής Μπόλονι, πάντως, κάνει πρωταθλητισμό στον β’ γύρο. Στο -1 από τον Ολυμπιακό, με διπλάσιους βαθμούς από τους ανταγωνιστές της δεύτερης θέσης, με καλύτερη άμυνα, με πολλά συν σε σχέση με το πρώτο μισό του πρωταθλήματος. Αυτό αποτυπώνεται φυσικά από τη βαθμολογική θέση, αλλά και από την εικόνα των ‘πράσινων’ εντός αγωνιστικού χώρου. Ακόμα και αν αυτός δεν είναι ο κατάλληλος για να παιχθεί ποδόσφαιρο, όπως τον ‘Ζωσιμάδων’. Κάποτε ο Παναθηναϊκός θα έπαιζε ακόμα και σε βούρκο, τώρα διεκδικεί το αυτονόητο. Άλλαξε κι εδώ, συνολικά θετικό το πρόσημο.

Δεν ξέρω αν ο Μπόλονι είναι ο καλύτερος προπονητής που πέρασε τα τελευταία χρόνια από τον ‘πράσινο’ πάγκο, σίγουρα όμως είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να έχει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κι αν οι τακτικές του στα αποδυτήρια και στις προπονήσεις θυμίζουν εποχές με κοντά σορτσάκια, κατεβασμένη κάλτσα και σκισμένο φρύδι, αυτό λίγη σημασία έχει από τη στιγμή που φέρνει αποτέλεσμα. Γι’ αυτό, εξάλλου, δεν επιλέχθηκε;