Στα 30 χρόνια επετείου με τη Γιουβέντους, ο Παναθηναϊκός ίσως παίζει με τον ΠΑΟ Ρουφ
Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Αλαφούζος προφανώς θα κοιμήθηκε σαν πουλάκι, όπως συνήθως κάνει έπειτα είτε από νίκες, είτε από ήττες. Τον Παναθηναϊκό διοικεί, όχι τη Ρεάλ, να προβληματίζεται στις ήττες.
Οι γραμμές αυτές γράφονται Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 2020. Επειδή στη ζωή τίποτα δεν είναι απολύτως τυχαίο, υπενθυμίζουμε το εξής: στις 8 Νοεμβρίου του 2000 ο Παναθηναϊκός ταπείνωνε τη Γιουβέντους με την επική νίκη του στο ΟΑΚΑ, η οποία του εξασφάλισε την πρόκριση στους “16” του Champions League.
Θα πείτε “τι σχέση έχει αυτό;” Πώς, έχει μεγάλη σχέση, είναι το κίνητρο που έβαλαν τα κατά τα άλλα βαριά δάχτυλα του γράφοντος στο πληκτρολόγιο. Είναι πάντα βαριά τα δάχτυλα όταν πρέπει να γράψεις για τον χειρότερο Παναθηναϊκό όλων των εποχών. Δεν “ανοίγουν” εύκολα.
Στα 20 χρόνια από τη μεγάλη νίκη επί της Γιούβε λοιπόν, ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ και ηττήθηκε. Kαι το αποτέλεσμα αντιμετωπίστηκε ως κάτι φυσιολογικό ή, τέλος πάντων, δεν προξένησε ιδιαίτερη έκπληξη. Σιγά τα ωά, πρώτη φορά είναι τα τελευταία χρόνια;
Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Αλαφούζος προφανώς θα κοιμήθηκε σαν πουλάκι, όπως συνήθως κάνει έπειτα είτε από νίκες είτε από ήττες. Τον Παναθηναϊκό διοικεί ο άνθρωπος, όχι τη Ρεάλ, να προβληματίζεται στις ήττες. Επίσης, ξέρει ο εν λόγω ότι με τις φανταστικές επιλογές που κάνει, η ομάδα, αργά ή γρήγορα, θα πηγαίνει “τρένο”. Ουπς, απαγορευμένη λέξη αυτή, αλλά ας πάμε παρακάτω.
Είπαμε, ο άνθρωπος είναι γεννημένος μάνατζερ… Από που το συμπεραίνουμε; Μα από το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην σε τουλάχιστον 3 ομάδες ατόμων που πλέον δεν έχουν καμία σχέση με την ομάδα. Ψυχούλα ο άνθρωπος. Ο Γιώργος Δώνης, το “τρένο” ντε, εξοφλήθηκε μέχρι τελευταίου ευρώ στο τέλος του Οκτώβρη. Είχε συμβόλαιο που “έτρεχε” και γι’ αυτήν τη σεζόν, αλλά ο ιδιοκτήτης ήθελε να το λύσει. Δικαίωμά του. Αν θυμάστε, τον προηγούμενο Φεβρουάριο είχε ενημερώσει σχετικά τον προπονητή, στέλνοντάς του επιστολή με το σοφέρ του… Αστική ευγένεια, κυρίες και κύριοι, όχι αστεία.
Εφέτος, το αφεντικό προτίμησε να επενδύσει σ’ έναν Ισπανό προπονητή, τον Ντάνι Πογιάτος, ο οποίος θα είχε τη βοήθεια και του Ισπανού τεχνικού διευθυντή Τσάβι Ρόκα (που είχε προσληφθεί από πέρυσι και του οποίου τα χνώτα δεν ταίριαζαν με τον Έλληνα προπονητή). Ο προπονητής έφερε μαζί του άλλους 4 συνεργάτες για να δουλέψει τουλάχιστον έναν χρόνο. Και στους 3 μήνες απολύθηκε. Και επειδή ο ιδιοκτήτης σέβεται την υπογραφή του, πλήρωσε τις αποζημιώσεις (εκτός του προπονητή τερματοφυλάκων που έμεινε). Κύριος!
Και, επιπλέον, για να μην επιτρέψει καμία αμφιβολία για το ότι είναι ικανότατος μάνατζερ, απέλυσε και τον τεχνικό διευθυντή, στον οποίο, κάποιους μήνες πριν, είχε εμπιστευτεί το χτίσιμο της ομάδας. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Δώνης με 5μελές τιμ, Πογιάτος με 3 συνεργάτες και Ρόκα. Το σύνολον: 11 άνθρωποι!
Μπράβο! Όχι, μπράβο! Εξαιρετικό μάνατζμεντ, κυρίες και κύριοι. Και ερωτούμε: σε ποια μεγάλη ιδιωτική εταιρία θα ασκούσε το συγκεκριμένο μάνατζμεντ ο εν λόγω και δεν θα είχε ανταμειφθεί τουλάχιστον με ένα μπόνους υψηλής παραγωγικότητας; Κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος έχει οδηγήσει το leadership σε άλλα επίπεδα, που ελάχιστοι μπορούν να φτάσουν. Και το συνδυάζει μ’ έναν ιδιότυπο… σοσιαλισμό που θα έκανε το μακαρίτη τον Βλαντίμιρ Λένιν να απορεί.
Έγινε, κοντολογίς, και αποστάτης της τάξης του, κατά κάποιον τρόπο. Μοιράζει χρήμα χωρίς να το σκέφτεται καν, χαράζει τον τέταρτο δρόμο προς τη σοσιαλιστική ουτοπία.
Και ο Παναθηναϊκός; Ε, δεν βαριέστε… Έχει ο Θεός. Ο 3ος προπονητής από πέρυσι, που υπέγραψε κλειστό διετές συμβόλαιο (δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί ζήτησε κλειστό, ο ιδιοκτήτης έχει αποδείξει ότι σέβεται απολύτως τους προπονητές και δίνει πίστωση χρόνου, προς τι η ανασφάλεια;), θα τα βάλει όλα σε σειρά. Μην έχετε καμία αμφιβολία γι’ αυτό, άλλωστε το παρελθόν (του ιδιοκτήτη) αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας για το μέλλον.
Κάπου, λοιπόν, στο 2030, στα 30 χρόνια από τον θρίαμβο επί της Γιουβέντους, με τον Παναθηναϊκό στα τοπικά της Αθήνας, όπου και θα δίνει ντέρμπι με τον ΠΑΟ Ρουφ, θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε. Θα έχουμε γλιτώσει, μια και καλή, από τα άγχη του πρωταθλητισμού και του επαγγελματισμού κι η ομάδα θα έχει φτάσει επιτέλους εκεί που ο ιδιοκτήτης της την προορίζει. Να ακούν το όνομά της τα μικρά παιδιά της εποχής και να ρωτούν δίπλα τον πατέρα τους: “Μπαμπά, υπάρχει τέτοια ομάδα;”
Τι να απαντήσεις τότε στον πιτσιρίκο; Έτσι κι αλλιώς από μικρό και από τρελό…
