Μαύρη κηλίδα, άλλη μία, το ‘ξεπούλημα’ του Εμμανουηλίδη

Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι δουλειές που ο Πιέρ Ντρεοσί κανόνισε πριν από τη λήξη της διορίας για τα ‘ψώνια’ του χειμώνα, θα συνοδεύονταν -αν όχι από ενθουσιασμό με όσα έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια- από χειροκρότημα (σίγουρα). Διότι από τον πυρήνα τους ανέβλυζαν λογική.

Σε συνεννόηση (ή όχι) με τον Λάζλο Μπόλονι για τις ανάγκες εξυπηρέτησησης του σχεδίου του σε προπονήσεις και αγώνες, ο Γάλλος, ως γενικός ‘δερβέναγας’ πια στο οργανωτικό-μεταγραφικό κομμάτι του Παναθηναϊκού, έφερε (από τη γαλλική αγορά):

• έναν έμπειρο και ποιοτικό κεντρικό μέσο (Γιουνούς Σανκαρέ), στα κλεισμένα 31 βέβαια, με 265 συμμετοχές (28 γκολ, 22 ασίστ) στο απαιτητικό Σαμπιονά και μόνιμο ρόλο βασικού σε Ρεμς, Γκινγκάμπ και Μπορντό.
• έναν 29χρονο εξτρέμ (Γενί Ενγκμπακοτό) με γεμάτες σεζόν στη Γαλλία (Μετς, Γκινγκάμπ), θητεία στην Αγγλία (ΚΠΡ), καλό κορμί, ταχύτητα, διασκελισμό και εξαιρετικά χτυπήματα στην μπάλα. Του οποίου, μάλιστα, η παρουσίαση έγινε χωρίς χρονοκαθυστέρηση.
• έναν, έστω και δανεικό δίχως οψιόν αγοράς από τα οργανωμένα τμήματα υποδομών της Λιλ, 21χρονο μεσοαμυντικό (Σεχ Νιάς) ως μια έξτρα λύση είτε στο κέντρο της άμυνας είτε στη θέση ‘6’.

Εκ των προτέρων και ασχέτως κατάληξης, αφού στο τέλος ο καθένας κρίνεται από την εικόνα του, θα έλεγες πως το υπάρχον ρόστερ αναβαθμίστηκε, παρόλο που την ίδια ώρα η ύστατη προσπάθεια για την απόκτηση του Κολομβιανού Στίβεν Μεντόσα δεν ευδοκίμησε εξαιτίας της παρέλευσης του διαθέσιμου χρόνου. Δεν τίθεται αμφιβολία πως οιοσδήποτε φίλος του ‘τριφυλλιού’ θα ‘θελε να είναι καλοπροαίρετος για τις προθέσεις των στελεχών της ΠΑΕ, μια και το update που επιχειρήθηκε σε ελάχιστο χρόνο επιτεύχθηκε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.

Όταν, ωστόσο, το σχέδιο αυτό σερβίρεται με την ταυτόχρονη είδηση της παραχώρησης του Δημήτρη Εμμανουηλίδη στη Φορτούνα Σιτάρντ (11η σε 20 αγώνες της Eredivisie), πέραν της ‘ελευθεροποίησης’ του Μαυρομμάτη (Ατρόμητος), η ‘αυτοπυρπολησή’ του είναι αναπόφευκτη. Δεδομένου ότι ήρθε άλλος ένας πλάγιος επιθετικός με την προοπτική να ενισχύσει το παιχνίδι των ‘πρασίνων’ από τις πτέρυγες, δεν θα ήταν παράλογος ο δανεισμός του 20χρονου σε κλαμπ του εξωτερικού. Πόσο μάλλον σ’ ένα προηγμένο πρωτάθλημα όπως το ολλανδικό και σ’ ένα περιβάλλον που έχει αποδειχθεί, στην πλειονότητα των παραδειγμάτων – εσχάτως του Γιακουμάκη, βολικό και ευεργετικό για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Οι ληστρικοί όροι και ο επόμενος στη σειρά

Η χρησιμότητα μιας τέτοιας απόφασης είχε αναλυθεί όταν ανάλογη διαρροή είχε προκύψει για το μέλλον του Γιάννη Μπουζούκη (που τραυματίστηκε και θα υποχρεωθεί να ψάχνει εκ νέου θέση στην αποστολή μήπως και παίξει). Μόνο που οι παράμετροι εδώ ήταν εξοργιστικά αντιφατικοί με την όποια πολιτική και λογική εκμετάλλευσης της πλούσιας ακαδημίας του Παναθηναϊκού και τα πρώτα ‘όχι’ στην εκδοχή μιας μεταγραφής. Ο Εμμανουηλίδης δεν συμφωνήθηκε να ενταχθεί στην ομάδα από τη Λιμβουργία, επαρχία στα νότια της χώρας, με όρους συμφέροντες για τον Παναθηναϊκό. Όρους που θα παρέπεμπαν σε μια μελλοντική χρήση της ποδοσφαιρικής αξίας που κουβαλά ως οντότητα.

Αντιθέτως ‘εκποιήθηκε’. Κανονικότατα και άνευ αντιρρήσεων ή έστω ενστάσεων και ισχυρών αντιστάσεων. Αν δεν ισοδυναμούν με εκποίηση περιουσιακού στοιχείου οι 500.000 ευρώ ως οψιόν αγοράς στο τέλος της τρέχουσας σεζόν (200.000 κάτω από τη χρηματιστηριακή τιμή του) κι ένα 25% με 30% (μικρή η διαφορά) ως ποσοστό μεταπώλησης για έναν ποδοσφαιριστή στα 20 και με αυτά τα προσόντα που διαθέτει (ταχύτητα, επαφή με την μπάλα, αίσθηση του γκολ), τότε τι είναι; Λένε πως ο Εμμανουηλίδης και ο ατζέντης του πίεσαν προς αυτήν την κατεύθυνση, απευθυνόμενοι απευθείας στον Γιάννης Αλαφούζο, για να έχει εξασφαλισμένο χρόνο συμμετοχής ο μικρός, και πως οι άνθρωποι της Φορτούνα δεν δέχονταν οποιαδήποτε άλλη συμφωνία που δεν θα προέβλεπε άμεση αγορά. Εφόσον ισχύουν αμφότερα, κάθε πλευρά κοίταξε το όφελος της.

Ναι, αλλά ο επίσημος Παναθηναϊκός, δια των κεφαλών του, ήταν αυτός που συναίνεσε στους σχεδόν «ληστρικούς» όρους κι επέτρεψε το γερό ‘ξεπούλημα’ του νεαρού, όταν το συμβόλαιο του (που θα έπρεπε να έχει ανανεωθεί, αν όντως τον πίστευαν) έχει ισχύ άλλων 18 μηνών. Ως οργανισμός με ισχύ πατάς πόδι και τελειώνεις. Τώρα μοιάζει εγκλωβισμένος. Παίξει ή όχι ο μικρός στο 5μηνο που μεσολαβεί, οι Ολλανδοί φέρονται διατεθειμένοι να καλύψουν το συμβολικό, σχεδόν ‘ευτελές’ για τα σημερινά δεδομένα, ποσό και να δεσμεύσουν τον Εμμανουηλίδη για τα επόμενα 3-4 χρόνια. Με στόχο να τον διορθώσουν και να τον λανσάρουν στην αγορά ως δικό τους «μοντέλο», προσδοκώντας ότι θα καρπωθούν αγωνιστικά πρώτα και οικονομικά οφέλη σε δεύτερο επίπεδο.

Για τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού και τους υφισταμένους του είναι ψιλά γράμματα η εκχώρηση των δικαιωμάτων του πιο εξελίξιμου μεσοεπιθετικού που αναδείχθηκε από τα τμήματα υποδομής χωρίς ένα ‘άλφα’, ικανοποιητικό, αντίτιμο. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι δα η πρώτη φορά που ενεργεί παράλογα. Ο Πιέρ Ντρεοσί όμως; Αυτός ήταν που ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του Τσάβι Ρόκα με τη φήμη του σκληρού διαπραγματευτή, του ποδοσφαιράνθρωπου που βρίσκει κάρβουνο και το μετατρέπει σε χρυσάφι, του στελέχους που τουλάχιστον δέκα φορές γέμισε με ρευστό τα ταμεία της Ρεν, όσο δούλευε εκεί για την οικογένεια Πινό. Γι’ αυτό και η ασύμφορη συμφωνία για τον Εμμανουηλίδη με τους Ολλανδούς τον εκθέτει ποικιλοτρόπως. Μαζί κι όποιον άλλον την υπέγραψε λαμβάνοντας την τελική άνωθεν εντολή.

Ο μικρός δεν ήταν ένας ποδοσφαιριστής που είχε ξεμείνει στο ράφι της αποθήκης (Μπεκ) για να δοθεί όσο-όσο την περίοδο των εκπτώσεων του Γενάρη. Ο Γάλλος τον έδωσε κάτω από το κόστος εντελώς, αντί να πείσει τον Μπόλονι για την ανάγκη εξέλιξης του ή τη Φορτούνα να τον επιστρέψει ασυζητητί το καλοκαίρι προκειμένου να μονιμοποιηθεί ως πιο ώριμος πια ποδοσφαιρικά. Όπως κάποτε ο Τσιμίκας στον Ολυμπιακό. Ειδάλλως να τον πληρώσει αδρά. Όχι με πενταροδεκάρες.

Ποιος, άραγε, έχει σειρά μετά; Ο Αλεξανδρόπουλος να φανταστούμε;