Η Εθνική έχει Κατσουράνηδες του 2004

Η έλλειψη σχολικού αθλητισμού και ο κυνισμός στα παιδικοεφηβικά από τους προπονητές είναι από τις πληγές του ελληνικού αθλητισμού. Αν βγάλεις έξω από την εξίσωση οποιονδήποτε παράγοντα, οι Έλληνες αθλητές δεν έχουν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν στη νοοτροπία τους απέναντι στο γενικό, δηλαδή τον κόσμο, και κατά συνέπεια το ειδικό. Δεν είναι άνθρωποι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή τους, ένα ακριβό συμβόλαιο και μια ρήξη χιαστού. Είναι μόνο χαρισματικοί. Και γίνονται παθητικοί. Αυτό που αποκαλείται 'γερμανικό γονίδιο' είναι η νοοτροπιακή και συμπεριφοριστική εκπαίδευση του Γερμανού αθλητή εξ απαλών ονύχων.

Η εικόνα της Εθνική Ελλάδας στο 0-0 με τη Σλοβενία, το κρίσιμο παιχνίδι που δεν έδωσε την άνοδο στη Β' κατηγορία του Nations League, ήταν εκείνη ενός συνόλου που στραγγαλίζεται, όχι επειδή δεν έχει ποιότητα στο παιχνίδι του ή διότι δεν μπορεί να δημιουργήσει αλλά, από το πρόσφατο παρελθόν. Η Εθνική ομάδα, ένα αξεσουάρ για συγκεκριμένες εξόδους στον ποδοσφαιρικό ρουχισμό του μέσου Έλληνα θεατή, είναι ένα κορμί που έχει ακόμη πάμπολλες ανοιχτές πληγές. Η αντιβίωση και οι αλοιφές είναι μία πολύ πρόσφατη συνταγή, αλλά τουλάχιστον, κοιτάζοντας τους μώλωπες στο κορμί, αποφάσισε ότι ήταν η ώρα να αφήσει τον εγωισμό κατά μέρους και να πάει να τις πάρει.

Δεν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, σε οποιαδήποτε διοργάνωση, μπορούν να γίνουν ένα συμπαγές σύνολο. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι θα επαναληφθεί το Euro 2004, αυτό δεν θα ξαναγίνει όσο ζούμε, όσο ζουν τα μωρά που γεννήθηκαν σήμερα, αλλά θα υπάρξει ξανά εκείνη η αίσθηση ότι βρίσκεται πολύ κοντά στο να μοιάζει με το σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή, ένα προνόμιο που αισθάνθηκαν εκείνοι που βρίσκονται εγγύτερά της τη 12ετία από το 2002 έως το 2014. Κι όλο αυτό ξεκινά από το σχεδιασμό και τη νοοτροπία. Ένας μέντορας με γουρλωμένα μάτια, μερικοί νεαροί δημιουργικοί ποδοσφαιριστές, ένας ή δύο εγκεφαλικοί πλέι μέικερ στην καλύτερη ηλικία τους, τη στιγμή που αυτή αρχίζει μάλιστα, που ο συνδυασμός φρεσκάδας και καθαρής σκέψης είναι ακαταμάχητος, είναι το μείγμα που, πλέον, το μόνο που αφήνει ως ζητούμενο είναι η ομοιογένεια.

Και στο παιχνίδι της Τετάρτης με τη Σλοβενία φάνηκε ότι στην ομάδα υπάρχουν πολλοί Κατσουράνηδες 2004. Ο Κώστας Κατσουράνης του 2004, ο Φάνης Χριστοδούλου του 1987, ο Νίκος Ζήσης του 2005, πρέπει να είναι το ταβάνι του Έλληνα αθλητή στο ομαδικό σπορ σε ό,τι αφορά τη δουλειά που κάνει και την αντίληψη, την πλήρη συνειδητοποίηση ότι το κέρδος που λαμβάνει δεν πρόκειται να εμφανιστεί. Αυτό προφανώς πρέπει να συνοδεύεται με την εθνική περηφάνια, αλλά είναι αποδεδειγμένο ότι εκείνη υπάρχει μόνο στις λέξεις και σε έναν ενθουσιασμό, ο οποίος εξατμίζεται πιο γρήγορα και από τον έρωτα σε μία σχέση (που προέκυψε από έρωτα). Ο Κατσουράνης 2004 είναι ο ακάματος ποδοσφαιριστής που παίζει εκεί που χρειάζεται, έχει μάθει τα βασικά και κάνει αυτό που του λέει ο προπονητής ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, ακόμα κι αν η γνώμη του είναι διαφορετική. Αυτή η Εθνική έχει πολλούς Κατσουράνηδες, οι οποίοι έχουν υποβοηθηθεί, όπως συνέβη και τότε, από τους κανόνες που έχουν τεθεί από την κεφαλή, η οποία, βέβαια, δεν είναι ο πρόεδρος, αλλά ο ομοσπονδιακός προπονητής.

Η σύνδεση με τον πρόλογο γίνεται σαφέστερη αν δεν χρειαζόταν να γίνει αυτό, αν, δηλαδή, δεν υπήρχε λόγος να τιμωρηθούν εκείνοι που παρουσιάστηκαν ως θύτες, διότι είτε αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμά τους είτε έτσι έμαθαν να συμπεριφέρονται κι αυτό τούς πέρασε ως συνήθεια, άρα ως κάτι δυσάρεστο σε καταστάσεις αλλαγής και εξαιρετικά δύσκολο να αποβληθεί. Ο Κατσουράνης 2004 δεν μιλάει, παίζει για να κερδίσει το ρόλο του στην ομάδα, είναι βαθιά ευτυχισμένος για τους δεσμούς που αναπτύσσει το σύνολο και οποιαδήποτε πληροφορία για το πώς πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο στις λεπτές αποχρώσεις του δεν απορρίπτεται -όπως κατά κόρον κάνουν ξερόλες, εξυπνάκηδες και εν δυνάμει ξερόλες και εξυπνάκηδες-, τουναντίον γίνεται αποδεκτή με ανοιχτό το στόμα και τα σαγόνια κατεβασμένα, σαν να βρίσκεται μπροστά σε κάποιο θαύμα.

Προφανώς, όταν πρόκειται για έτοιμους ποδοσφαιριστές, η εντύπωση είναι δύσκολο καζάντι, όμως αυτό που έχει σημασία είναι να τους γίνει κατανοητό ότι η ευκαιρία που έχουν με ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που έχει αρχές, αξίες και συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, δεν είναι απλώς ένας τρόπος απόσβεσης κάποτε, αλλά η ιστορία μιας συγκέντρωσης και μιας μετάβασης που δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

Πρακτικά, με τις συνθήκες να παραμένουν ως έχουν κλιματικά, δίχως αφαίμαξη, αυτή η ομάδα φαίνεται ότι θα φτάσει στα προκριματικά του Euro 2024, δηλαδή πρόκειται να χρειαστεί ακόμα έναν προκριματικό γύρο (για μία ούτως ή άλλως πολύ δύσκολη διοργάνωση, που δίνει 13 ευρωπαϊκά εισιτήρια μόλις), ώστε το 0-0 απέναντι σε έναν αντίπαλο να μετατραπεί σε 1-0 ή το εις βάρος της 0-1 σε 1-1 ή ακόμα και 1-0. Αυτό προκύπτει συν τω χρόνω, όταν, δηλαδή, γίνει δεδομένο ότι είσαι σίγουρος για το διπλανό σου χωρίς να χρειαστεί να το πεις. Ο θεσμός Εθνική, άλλωστε, υποκινείται από αυτήν τη σιγουριά, ακόμα κι αν είσαι ο Ντιντιέ Ντεσάμπ. Οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές, εκτός αγωνιστικού χώρου, έμοιαζαν με γκέτο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας και, παρ' ότι αυτή η εμπιστοσύνη προέρχεται κυρίως από τα ίδια βιώματα, είναι κοινός παρονομαστής όταν υπάρχει, από όπου κι αν έχει σμιλευθεί.

Και βέβαια, το πιο λογικό είναι να μη δίνει λόγο σε οποιονδήποτε. Για τους περισσότερους εξ ημών υπάρχει ως μερική απασχόληση και όταν εργάζεσαι σε μία εταιρεία με μερική απασχόληση δεν ανακατεύεσαι στο σχεδιασμό της, δεν συμμετέχεις στις συσκέψεις της ούτε παρουσιάζεις δική σου γνώμη και ιδέες. Κάνεις αυτό που σου λένε. Η Εθνική είναι η ομάδα που βρίσκει μία εβδομάδα άδεια κάθε 3 μήνες -άρα είναι μία γιορτινή εβδομάδα για τους φίλους της. Έτσι πρέπει να την βλέπουμε όλοι. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, δεν γίνεται και να την κακίσουμε όταν (κι αυτό έρχεται) θα κλείσει τις πόρτες της, ακόμα και για εκείνους που υποθετικά δικαιούνται να έχουν λόγο, αφού υπήρξαν, αν όχι καθοριστικοί σαφέστατα, κατάτι επιδραστικοί σε ορισμένες εξελίξεις.