Κόσμος πεθαίνει και οι διάσημοι αθλητές… χτενίζονται

Στην πραγματικότητα, μικρή εντύπωση θα έπρεπε να προκαλεί η απερίσκεπτη ενέργεια των Σεμέδο, Ραντζέλοβιτς, Μπρούνο να συμμετέχουν σε πάρτι εν μέσω lockdown. Κατακριτέα -προφανώς- αλλά δυστυχώς συνηθισμένη στους κύκλους των επαγγελματιών αθλητών από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Covid-19. Ο Ολυμπιακός έπραξε ορθά παίρνοντας επίσημα θέση για το ζήτημα, γνωστοποιώντας ότι οι τρεις ποδοσφαιριστές τιμωρούνται με το μέγιστο πρόστιμο που προβλέπεται και τα χρήματα πηγαίνουν προς ενίσχυση του εθνικού συστήματος υγείας.

Το φαινόμενο, δυστυχώς, είναι παγκόσμιο. Δεν ‘γεννήθηκε’ στους παίκτες του Ολυμπιακού, δεν είναι ‘προνόμιο’ της φτωχής ποδοσφαιρικά Ελλάδας. Και φυσικά ξεπερνά τα στενά οπαδικά κριτήρια. Άλλωστε γίνονται πολλά που δεν μαθαίνονται, ή προσπαθούν οι ομάδες να μην βγουν προς τα έξω. Δεν έχει καμία σημασία αν υποστηρίζει κάποιος την ΑΕΚ ή τον Παναθηναϊκό, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή τη Ρεάλ, τη Γιουβέντους ή την Μπάγερν, την Αμπερντίν ή τη Ρέιντζερς. Σε όλο τον πλανήτη οι αθλητές, ακόμη και οι υπεράνω υποψίας, έχουν κατά καιρούς αψηφήσει τα μέτρα κάνοντας του κεφαλιού τους. Άλλοι μετάνιωσαν, άλλοι το επανέλαβαν, σημασία έχει το μοτίβο.

Και είτε μας αρέσει, είτε όχι, πρόκειται για ένα μοτίβο που αναδεικνύει τη νοοτροπία ανθρώπων που μέσα από τα σπορ έχουν μεγάλη τσέπη και ισχυρό κοινωνικό προφίλ. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο ή τένις, Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία ή Ελλάδα, το φαινόμενο είναι το ίδιο. High profile, σε εγχώρια ή παγκόσμια κλίμακα, αθλητές που νιώθουν υπεράνω των νόμων. Πού πιστεύουν πως εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας τους, της διάσημης φιγούρας τους και της οικονομικής τους κατάστασης, έχουν το δικαίωμα να ξεχωρίζουν από τη μάζα σε θέματα κοινωνικής ασφάλειας. Εν προκειμένω της δύσκολης κατάστασης που αντιμετωπίζει η υφήλιος με τον κορονοϊό.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πειστεί από την επιδημία. Που αμφισβητούν την επιστήμη, εμπιστεύονται την θρησκεία, που δεν έχει τύχει (δύσκολο, αλλά οκ) να γνωρίζουν κάποιον που προσβλήθηκε από τον ιό. Συμβαίνει. Οι αθλητές δεν έχουν αυτό το ‘δικαίωμα’. Δεν το έχουν γιατί συμπαίκτες τους, συναθλητές τους, ακόμη και οι ίδιοι, έζησαν την περιπέτεια. Άλλοι χρειάστηκε να προσέξουν, άλλοι ήταν ασυμπτωματικοί, αλλά όπως και να ‘χει διαγνώστηκαν θετικοί στον κορονοϊό. Ταλαιπωρήθηκαν αγωνιστικά με την διακοπή, δέχθηκαν μειώσεις στους μισθούς τους, δεν έκαναν προετοιμασία, ακολουθούν τα πρωτόκολλα υγείας εδώ και μήνες. Είτε στην προπόνηση, είτε στα παιχνίδια. Κάνουν ελέγχους κάθε τρεις και λίγο. ‘Ζουν’ τον κορονοϊό, γνωρίζουν με λεπτομέρεια την κατάσταση. Δικαιολογίες για εκείνους δεν μπορεί να υπάρχουν.

Κάποιοι θα μπορούσαν να επικαλεστούν την επίπονη καθημερινότητα και το στρες του επαγγελματία αθλητή. Ναι, αν ζούσαμε σε έναν κόσμο ιδανικό πλασμένο. Όταν το lockdown φέρνει χιλιάδες οικογένειες σε απόγνωση και πατεράδες να μην μπορούν να προσφέρουν τα βασικά στο παιδί τους, τότε κανένας επαγγελματίας και χρυσοπληρωμένος αθλητής δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει για… πίεση. Πολύ περισσότερο όταν ο δικός του κοινωνικός περίγυρος δεν περιορίζεται στο ελάχιστο, αφού και από το σπίτι του μπορεί να βγει και να πάει για προπόνηση να ξεδώσει και να δει συμπαίκτες, τεχνικό τιμ, φροντιστές, ανθρώπους της διοίκησης και ταξίδια θα κάνει, έστω για κάποια αγωνιστική υποχρέωση.

Όταν ο κόσμος γύρω ζορίζεται, φοβάται, αγωνιά και αντιμετωπίζει θέματα επιβίωσης, τη στιγμή που η λήψη αντικαταθληπτικών παρουσιάζει ραγδαία αύξηση, τότε μάλλον δεν είναι η κατάλληλη ώρα για έναν προνομιούχο αθλητή να κάνει επίδειξη της τσέπης και του status που καταλαμβάνει ανάμεσα στην κοινωνία… Γιατί ο κόσμος αυτός δεν είναι κάποιος ‘ξένος’. Είναι ο ίδιος κόσμος που τον χειροκροτά, τον αποθεώνει, περιμένει με ανυπομονησία να επιστρέψει στο γήπεδο, που στήνεται στην τηλεόραση να τον δει για να πνίξει τα προβλήματα του, ο κόσμος που αν δεν υπήρχε τότε δεν θα υπήρχε και κανένα τεράστιο συμβόλαιο για να υπογράψει ο ‘x’ επαγγελματίας αθλητής και κανένα υψηλό κοινωνικό status να ‘υπηρετήσει’.

Γουόκερ, Φόντεν, Γκρίνγουντ, Σάντσο, Άμπραχαμ, Τσίλγουελ, Γιόβιτς, Σεμέδο, Ραντζέλοβιτς, επαγγελματίες στο NBA, χάνεται το μέτρημα. Συμβαίνει παντού τους τελευταίους μήνες. Όλοι όσοι απολαμβάνουν προνόμια του αθλητισμού, το χρωστάνε σε αυτόν τον κόσμο – γιατί εκεί απευθύνονται. Κόσμο τον οποίο με την πρώτη ευκαιρία… ξεχνάνε. Τις περισσότερες φορές ίσως να μην γίνεται από πρόθεση. Το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει. Εσύ, ο βιοπαλαιστής, θα κάτσεις σπίτι σου. Θα ακολουθείς κατά γράμμα τις οδηγίες. Θα κάνεις υπομονή. Θα στέλνεις sms για να πας στο σούπερ μάρκετ. Εγώ, ο διάσημος αθλητής με μηδενικό άγχος επιβίωσης, θα κάνω πάρτι. Γιατί θέλω και γιατί μπορώ. Γιατί μου δίνει το ‘δικαίωμα’ η υπόσταση μου ανάμεσα στη ‘μάζα’.

Δεν είναι θέμα τιμωρίας. Έχασε η βενετιά βελόνι. Δεν θα λιθοβολήσει κανείς τους παραβάτες σε πλατεία και σε κοινή θέα. Ακόμη και σε επίπεδο συλλόγου, το θέμα π.χ. για την Τσέλσι, τη Λίβερπουλ, τη Ρεάλ ή τον Ολυμπιακό, δεν είναι να γλιτώσουν κάτι χιλιάρικα από ένα πρόστιμο. Είναι η νοοτροπία του κακομαθημένου που ενοχλεί. Η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία προνομιούχοι αθλητές αντιμετωπίζουν καταστάσεις, που για την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου αποτελούν αποτρεπτικό παράγοντα μιας ήρεμης, νορμάλ καθημερινότητας.

Πολύ περισσότερο όταν πολλοί αθλητές λειτουργούν, θέλοντας και μη, ως role models για νεότερους ανθρώπους, τότε το παράδειγμα που θέτουν με την οργάνωση ‘κορονοπάρτι’ είναι τουλάχιστον ατυχές, αν όχι πρόκληση απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει…