Κι όμως η διαφορά μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ είναι για πέντε γκολ

Ο Πέδρο Μαρτίνς μετά το εκκωφαντικό 1-5 του Ολυμπιακού, μέσα στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ, δήλωσε ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει τη διαφορά των δυο ομάδων. Φερ-πλέι του Πορτογάλου, όπως αρμόζει βέβαια σε τέτοιες νύχτες θριάμβου από τον προπονητή των νικητών. Οι μεγάλοι προπονητές ξέρουν να κάνουν και τις σωστές δηλώσεις, χωρίς ίχνος υποτίμησης του αντιπάλου, με σεβασμό και αναγνώριση. Είναι λίγο σπάνιο στον κακό χαμό που συνήθως γίνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικά στα λεγόμενα ντέρμπι, ο Μαρτίνς όμως είναι επιτυχημένος, ακριβώς γιατί είναι και διαφορετικός. Σοβαρός, μετρημένος και πάντα ποδοσφαιρικός.

Η δήλωσή του άρεσε και στον ΓΓΑ, Γιώργο Μαυρωτά, που τουίταρε μετά τον αγώνα.

Κι όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, η διαφορά των δυο ομάδων είναι ακριβώς αυτή! Όχι ότι στο επόμενο ματς των δυο ομάδων, οι ‘ερυθρόλευκοι’ θα ξαναρίξουν πέντε γκολ στην ΑΕΚ (δεn γίνεται άλλωστε κάθε φορά, να νικάς με πεντάρες), στη δεδομένη χρονική στιγμή ωστόσο το χάντικαπ που χωρίζει τον Ολυμπιακό από τους ‘κιτρινόμαυρους’, σε όλα τα επίπεδα, είναι τεράστιο. Σαν το σκορ του αγώνα! Είτε μιλάμε για αυτά που γίνονται μέσα, είτε έξω από το γήπεδο, η σύγκριση ανάμεσα στις δυο ομάδες καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Η διαφορά τους είναι για πέντε γκολ.

Και πως να μην είναι, ωστόσο; Από την μια η ομάδα που έχει τον ίδιο προπονητή για τρία χρόνια, βγάζει αυτοματισμούς όσο καμιά άλλη, διαθέτει ποιότητα και ατομικό ταλέντο, που σε συνδυασμό με τη λειτουργία της ομάδας την κάνει σχεδόν ανίκητη, τουλάχιστον επί ελληνικού εδάφους. Με ευρωπαϊκές επιτυχίες, με μεταγραφικές κινήσεις και κυρίως με σύγχρονο ποδόσφαιρο, ορθολογικό, από έναν Ολυμπιακό που εμφανίζει μια από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών.

Η απόλυτη κυριαρχία

Γράφαμε ότι κυνηγάει, αλλά θα είναι δύσκολο να το πετύχει, το απόλυτο ρεκόρ των 30 νικών σε μια σεζόν, που έχει η μεγάλη ομάδα του 1999. Αν συνεχίσει έτσι, βέβαια, μπορεί και να το ξεπεράσει. Προς το παρόν θέλει ακόμη έξι βαθμούς για να πανηγυρίσει τη μαθηματική κατάκτηση του τίτλου, παίζοντας πρώτα με τον Παναθηναϊκό στο ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’ και εν συνεχεία με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Ενδιάμεσα έχει και τον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου με τον ΠΑΣ στα Γιάννινα, κυνηγώντας και το δεύτερο τη τάξει τρόπαιο με το ίδιο πάθος.

Τα γκολ έπεσαν βροχή, παρότι ο Μαρτίνς διάλεξε ξανά το σύστημα με τους τρεις στόπερ, που στο μυαλό κάποιων μπορεί να θεωρηθεί και δείγμα αμυντικογενούς προσέγγισης του ματς. Στο μυαλό του προπονητή το 3-4-3 δεν του εξασφαλίζει μόνο την αμυντική ευρωστία, αλλά τον κάνει κυρίαρχο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, ποντάροντας και στους δυο ακραίους που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι Ανδρούτσος-Χολέμπας. Ο δεύτερος, αν δεν το προσέξατε, δημιούργησε δυο από τα πέντε γκολ της ομάδας του.

Θεωρητικά χωρίς δημιουργό (ο Βαλμπουενά εκτός, ο Φορτούνης στον πάγκο) ο Ολυμπιακός πόνταρε πάρα πολύ στην ταχύτητα, στην πληθωρική παρουσία του Γιουσούφ Ελ Αραμπί (ένα γκολ και μια τρομερή κάθετη πάσα για το 0-4) και σίγουρα στο φορμάρισμα του Γιώργου Μασούρα, που μαζί με τον Μαροκινό ήταν οι δυο κορυφαίοι. Το τελείωμα στο 0-2 του Έλληνα μεσοεπιθετικού ήταν ζωγραφιά, όπως και η κίνησή του στην πλάτη της ‘κιτρινόμαυρης’ άμυνας στη φάση του τέταρτου γκολ.

Σίγουρα μέτρησε πολύ για την εξέλιξη του ματς η αφέλεια των αμυντικών της ΑΕΚ (στα τρία από τα πέντε γκολ… λειτούργησαν υπέρ των παικτών του Ολυμπιακού) ή το λάθος του Τάνκοβιτς να βάλει το πόδι του από αντικανονική θέση, ώστε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, ενώ το (ασθενικό) πλασέ του Μάνταλου μάλλον θα ισοφάριζε το ματς, ωστόσο με το που ο Μασούρας πέτυχε το υπέροχο δεύτερο γκολ, η ΑΕΚ κατέρρευσε λες και δεν υπήρχε μέσα στο γήπεδο.

Στα εξ ων συνετέθη

Από την άλλη, λοιπόν, η εικόνα της πλήρους διάλυσης. Μια ομάδα που έμοιαζε με καρουδότσουφλο, αδυνατούσε ακόμη και να μαρκάρει, έδινε την μπάλα στον Ολυμπιακό μοιάζοντας να μην έχει την παραμικρή ποδοσφαιρική αρετή. Στο τέλος του ματς, ο θεόρατος οργανωμένος οπαδός τα έψελνε στους παίκτες του Μανόλο Χιμένεθ, θεωρώντας τους όχι ικανούς να φοράνε την φανέλα της ΑΕΚ.

Ακόμη κι αυτή η σκηνή, ωστόσο, δείχνει το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ΑΕΚ σαν ποδοσφαιρικός οργανισμός. Να στέκονται σούζα οι ποδοσφαιριστές της ομάδας στους δυο-τρεις οργανωμένους. Θα πει κάποιος αφού δεν τους τα λέει κανείς, ας τα ακούσουν από τους οπαδούς. Ναι, μόνο που οι σοβαρές ομάδες δεν χτίζονται με μπινελίκια και φοβέρες των οργανωμένων, αλλά με τη δουλειά μέσα και έξω από το γήπεδο.

Η ΑΕΚ δείχνει να αποσυντίθεται, ζώντας ξανά και ξανά τη μέρα της μαρμότας. Ο τίτλος του 2018 μοιάζει να πέρασε και να μην ακούμπησε κανέναν, πλην της απαραίτητης παρουσίας του Χιμένεθ στον πάγκο της ομάδας, έστω κι αν κάθε φορά φεύγει σχεδόν μέσα σε κατακραυγή ή τουλάχιστον πολλές μουρμούρες. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης που έφυγε στο ημίχρονο, μην μπορώντας να αντέξει το 0-4, μοιάζει να έχει στερέψει από ιδέες, αλλά δεν φαίνεται να στηρίζει ακόμη και τις δικές του αποφάσεις όπως το δίδυμο Ίλια Ίβιτς και Μάσιμο Καρέρα. Σάμπως, όμως, στήριξε κάποιον άλλον;

Ναι, προφανώς, οι ευθύνες των παικτών για την παράδοσή τους στον Ολυμπιακό δεν είναι λίγες, όταν όμως βλέπουν ότι δεν υπάρχει σχέδιο, τα πρόσωπα γύρω από την ομάδα αλλάζουν κάθε πέντε-έξι μήνες, ξαφνικά εμφανίζεται εκ νέου ο Χιμένεθ, είναι υπερβολικό να υπάρχουν ταυτόχρονα και υψηλές απαιτήσεις. Το πως η ΑΕΚ κατάφερε να χάσει τον καλύτερό της ποδοσφαιριστή (Μάρκο Λιβάγια) δείχνει και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα πάντα στην ‘Ένωση’.

Η δικαιολογία της κατασκευής του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι, προφανώς, σημαντική. Και σίγουρα το σπίτι της ΑΕΚ είναι πολύ πιο σημαντική υπόθεση από δυο και τρεις τίτλους, που ενδεχομένως να ‘θυσίασαν’ οι κιτρινόμαυροι. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να σκεφτούν πως όταν το γήπεδο είναι έτοιμο θα πρέπει να μπει μέσα και μια αξιόπιστη ομάδα, όχι σαν αυτή που τρώει πέντε γκολ από τον Ολυμπιακό, με κατεβασμένα τα χέρια και μοιάζει πολύ αδύναμη σε όλα της.

Με τον Χιμένεθ να μετράει ώρες στον πάγκο, η χρονιά πάει στον βρόντο. Το να φορτωθούν τα περισσότερα βάρη στον Μανόλο (και τα υπόλοιπα στους Καρέρα-Ιβιτς) είναι η πολύ εύκολη λύση. Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιηθούν τα σφάλματα στην αξιολόγηση υλικού, προπονητών και τεχνικών διευθυντών και την συνολική επανεκκίνηση που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει με αλήθειες και όχι ψέματα.