Η ανταμοιβή του Μπόλονι θα είναι να φύγει από τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός της Κυριακής στη Λεωφόρο δεν διέφερε σε μεγάλο βαθμό απ’ αυτόν της Τρίπολης πριν από δύο εβδομάδες. Αντί βέβαια το 2-0 των ‘πρασίνων’ να μετατραπεί σ’ εκείνο το σοκαριστικό 2-2 από το 84′ ως το 97′ και το γκολ του αντίπαλου γκολκίπερ κατέληξε στο θριαμβευτικό 3-0. Ή αλλιώς στην πρώτη νίκη του αθηναϊκού κλαμπ στα εφετινά πλέι οφ και στην μακράν πιο ευρεία επιτυχία απέναντι στον ΠΑΟΚ μετά το 4-1 στον τελικό του κυπέλλου το 2014. Ένα αποτέλεσμα που, παρεμπιπτόντως, είχε συνδυαστεί με τον πιο πρόσφατο τίτλο της.

Είναι ξεκάθαρο ότι η αρχοντική παρουσία του Μαουρίτσιο στον άξονα ξεγυμνώνει ολότελα την ανεπάρκεια του Αγιούμπ στον ίδιο νευραλγικό χώρο του γηπέδου έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί καταλλήλως το 4-3-3 με τους τρεις κεντρικούς χαφ. Ενόσω ο Μαροκινός πασχίζει να βγάλει 60 υποφερτά λεπτά στο γήπεδο, ο Βραζιλιάνος παραδίδει μαθήματα (αυτο)διαχείρισης του χρόνου και της ενέργειάς του για ν’ αντέξει στο ίδιο επίπεδο στα 3/4 ενός απαιτητικού ντέρμπι, όταν μάλιστα προέρχεται από ρήξη μηνίσκου και επέμβαση στο γόνατο. Άρα η -σαν μάννα εξ ουρανού- επάνοδός του στους αγώνες, πριν καν συμπληρωθεί το μίνιμουμ των 20 ημερών αποχής, απέφερε την αναγκαία ισορροπία μεταξύ Νιάς-Αλεξανδρόπουλου.

Στην πραγματικότητα πάντως η νοητή απόσταση μεταξύ των δύο αποτελεσμάτων στο ξεκίνημα του μίνι πρωταθλήματος ήταν συνάρτηση του αντιπάλου του Παναθηναϊκού και την αδράνεια που ο νέος επέδειξε συγκριτικά πάντα με τον Αστέρα κι όχι ενός προσώπου. Γιατί όχι την αφέλειά του. Μέχρι σ’ αυτό το σημείο έφτασε ο ‘Δικέφαλος’ το μεσημέρι της Κυριακής. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρών σοφών βεβαίως, καθώς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο Πάμπλο Γκαρσία και οι ποδοσφαιριστές του μπλέχτηκαν στον ίδιο ακριβώς ιστό και επανέλαβαν λάθη που τους εξέθεσαν για δεύτερη φορά. Χωρίς πλέον το όποιο άλλοθι να συντροφεύει την ελλιπή προσπάθειά τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο Βιγιαφάνιες αναζητά συνεχώς με διαγώνιες μπαλιές τον Χατζηγιοβάνη κι αυτός μεμιάς τον Μακέντα στη μικρή περιοχή, για να εκτελέσει με όποιον τρόπο. Καμένοι από το χυλό, ξέχασαν να φυσήξουν το γιαούρτι.

Η φάση του 1-0 ήταν ένα πιστό, πλην εξελιγμένο σε εκτέλεση, αντίγραφο του γκολ στο ματς της κανονικής διάρκειας, δεδομένου ότι ‘χτίστηκε’ με λεπτοδουλειά και χειρουργική ακρίβεια σε κάθε επαφή ποδιού-μπάλας. Άλλο που δεν ήθελαν φυσικά οι ‘πράσινοι’, έπειτα από το αβαντάζ που αποκόμισαν στην πρώτη επιθετική απόπειρά τους, έχοντας ήδη απέναντί τους μια ομάδα που όσο κρατούσε την μπάλα τόσο προβλεπόμενη και αυτοκαταστροφική γινόταν, μονίμως βυθισμένη στην επιθυμία της να παραγάγει ένα ανούσιο ποδόσφαιρο άνευ κίνησης, νεύρου, λογικής, απειλής.

Τα 14 σπαταλημένα κόρνερ και η ευκαιρία του Κρέσπο (όχι κάποιου εκ των επιθετικογενών παικτών) σε σύνολο 12 τελικών είναι αριθμοί που υπερτόνισαν το πρόβλημα και επέτρεψαν στον Παναθηναϊκό, παίζοντας σταθερά πίσω από την μπάλα και θωρακίζοντας την άμυνά του, να παίρνει μόνο ό,τι γενναιόδωρα του προσφερόταν στο ανοικτό γήπεδο. Νιάς και Αϊτόρ δεν δοκίμασαν κάτι πολυπλοκότερο απ’ αυτό που άρμοζε στα ελεύθερα μέτρα που είχαν να διανύσουν προτού φτάσουν ο μεν πρώτος να κερδίσει το φάουλ για το 2-0 του Βιγιαφάνιες και ο άλλος πλασάρει στα δίχτυα του Πασχαλάκη. Ο οποίος, άλλο αυτό, σε αμφότερες περιπτώσεις λειτούργησε σαν Superman του οποίου η μπέρτα έχει παρασυρθεί από τον αέρα, κινούμενος στη αντίθετη πλευρά από την πορεία της μπάλας.

Φαβορί για την Ευρώπη

Ο Παναθηναϊκός του Λάζλο Μπόλονι κατέκτησε (σε εύρος σκορ και όχι βαθμών) παραπάνω απ’ όσα άξιζε βάσει επιθετικότητας/δημιουργικότητας, αλλά τούτος είναι για σχεδόν τέσσερις μήνες και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει στα οκτώ παιχνίδια που απομένουν ως τη λήξη της έξτρα διαδικασίας. Οκτώ παιχνίδια που δεν θα ήταν παράτολμο να προβλέψουμε ότι θα τον οδηγήσουν -με μαθηματική ακρίβεια- στην προνομιούχο θέση που κυνηγούν, σε αντιπαραβολή πάντα με το τι (δεν) είναι ικανοί να κάνουν οι άμεσοι ανταγωνιστές του. Ψέμα δεν ότι τον Ρουμάνο προπονητή τον βολεύει να προετοιμάζει και να χειρίζεται ματς όπως αυτό με τον ΠΑΟΚ, εντός ή εκτός έδρας. Τα προτιμά. Του αφήνουν το περιθώριο οι παραδοσιακές δυσκολίες που απορρέουν από τέτοιες μονομαχίες να μην ρισκάρει ολωσδιόλου. Με τη δικαιολογία της υποχρέωσης για το μηδέν, κρατά πίσω την ομάδα του, χαρίζει μέτρα στον αντίπαλο, όποιος κι αν είναι, αμύνεται μαζικά μ και κυνηγά αποκλειστικά τις μια-δυο φάσεις, σε open play ή από στημένες μπάλες, που θα βρεθούν σε 90 λεπτά. Δίχως αναστολές. Τον ευνοεί η ρέντα του Μακέντα τον τελευταίο μήνα, το γεγονός ότι σε αυτά τα παιχνίδια ο Βιγιαφάνιες βρίσκει περισσότερους χώρους για να δημιουργεί συγκλίνοντας από αριστερά και μαζί το ότι ο ανταγωνισμός που κατάλαβε πως έχει στα δεξιά πια ο Χατζηγιοβάνης απ’ όταν ήρθε ο Ενγκμπακοτό, τον έσπρωξε να βρει νέο κίνητρο και να βάλει έξτρα προσπάθεια στο παιχνίδι του.

Όταν η ΑΕΚ δείχνει αυτήν την εικόνα παράδοσης σε διαδοχικές αναμετρήσεις και ουδείς γνωρίζει τι της ξημερώνει, όταν ο ΠΑΟΚ αδυνατεί να βρει τις κατάλληλες σταθερές και την απαιτούμενη ισορροπία με τον Γκαρσία στα ηνία, όταν τον Άρη τον έχει κερδίσει στη Θεσσαλονίκη και τον (όχι αδιάφορο, αλλά ‘σίγουρο’) Ολυμπιακό αφενός τον έχει ταράξει στο Φάληρο αφετέρου τον έχει νικήσει πρόσφατα, ο (αναχρονιστικός πλην αποτελεσματικός) Παναθηναϊκός του Μπόλονι αποκτά αυτομάτως και δικαιολογημένα το πλεονέκτημα. Το αποδεικνύουν οι αριθμοί στα παιχνίδια με τους έτερους υποψήφιους των θέσεων που οδηγούν στο Europa Legue Conference, αντικατοπτρίζεται στην εικόνα όλων στο γήπεδο.

Όχι, τον Παναθηναϊκό δεν θα τον δεις να φτιάχνει διψήφιο αριθμό ευκαιριών σε κάθε αγώνα. Ούτε να πιάνει από το λαρύγγι τον αντίπαλό του. Τον Αστέρα είναι μια πιθανή εκδοχή να μην τον νικήσει στη Λεωφόρο. Όπως δεν τον νίκησε στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Του αρκεί να βρει (και μοιάζει οθόνες εύκολο να βρει) τους πόντους που χρειάζεται για ν’ ανοίξει ξανά το κεφάλαιο της Ευρώπης, τερματίζοντας στην πρώτη τετράδα, υπό την προϋπόθεση ότι αν είναι τέταρτος ένας εκ των τριών πρώτων θα έχει κατακτήσει το κύπελλο. Έχει ήδη προσπεράσει την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ τον πλησίασε στον ένα βαθμό. Μόνο ο Άρης τού έχει ξεφύγει, για την ώρα, αλλά δεν τον νοιάζει κιόλας.

Μένει ή φεύγει ο Μπόλονι;

Εφόσον ο στόχος επιτευχθεί, σενάριο που συγκεντρώνει πια πολλές πιθανότητες, θα ‘ναι καίριο το ερώτημα με ποιον προπονητή θα δομήσει ο Παναθηναϊκός την επόμενη ημέρα του. Ομολογουμένως ο Λάζλο Μπόλονι θα έχει κερδίσει δικαιολογημένα όλα τα credits που του αναλογούν για το απρόσμενο επίτευγμα, έχοντας επέμβει δραστικά και διακόψει την αγωνιστική κατρακύλα των πρώτων αγωνιστικών, αναμορφώνοντας τόσο πνευματικά όσο και αγωνιστικά το ευάλωτο σύνολο που του άφησε ο Ντάνι Πογιάτος. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έπρεπε ν’ ανανεώσει το συμβόλαιό του για να του δοθεί έτσι η δυνατότητα να δημιουργήσει κάτι από το μηδέν. Να διευκρινιστεί αν μπορεί.

Σε τούτη ο γερόλυκος προπονητής θα ‘ναι, μάλλον, ο αδύναμος κρίκος. Γιατί όσο κι αν η κουβέντα αμοιβαίων εξηγήσεων που είχε μεσολαβήσει λείανε τις κοφτερές γωνίες, ούτε οι διαταραγμένες σχέσεις με ποδοσφαιριστές του βασικού κορμού αποκαταστάθηκαν πλήρως ούτε ό,τι έχει παγιωμένο πια στο μυαλό του ο Μπόλονι για τον Παναθηναϊκό είναι δυνατόν να τους εμπνεύσει στον απαιτούμενο βαθμό. Χάθηκε η εμπιστοσύνη. Το ‘τριφύλλι’ θα έχει ανάγκη από ένα φρέσκο σχέδιο, με πιο σύγχρονες (και όχι παλιομοδίτικες) ιδέες, που θα του επιτρέψουν να προοδεύσει αγωνιστικά. Από τη γαλλική αγορά ή όχι. Διαφορετικά ο Μπόλονι θα κριθεί αυστηρότερα του κανονικού στην πρώτη αναποδιά, η φθορά που θα υποστεί θα είναι εντονότερη και γρήγορα θα βρεθεί υπόλογος στην πρώτη αποτυχία. Προτιμότερο για την υστεροφημία του θα είναι να φύγει ως επιτυχημένος παρά να ξεχαστεί τι με πόσο κόπο (φωνές και τσακωμούς) πέτυχε.