Η αυτοπεποίθηση Ολυμπιακού και Μαρτίνς έχει μάξιμουμ ακόμα ένα χρόνο
Η εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού επί του Παναιτωλικού ήρθε επειδή η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς έχει μάθει τη διαδικασία για να την πετυχαίνει.
Με τις 9 τελικές προσπάθειες, που η ιστοσελίδα της Super League Interwetten δίνει στον Ολυμπιακό για το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, στο πλαίσιο της 16ης αγωνιστικής, οι ‘ερυθρόλευκοι’ έφτασαν τις 176 σε 15 παιχνίδια (εκκρεμεί το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ). Αυτό μεταφράζεται ως σχεδόν 12 ανά ματς, ενώ το ενεργητικό σε αυτά είναι το 42. Πάει να πει, περίπου 3 γκολ ανά παιχνίδι και ένα ανά 4,2 προσπάθειες.
Το στατιστικό είναι σημαντικό. Υπόσχεται, στη δυσκολία της κίνησης, αποτέλεσμα. Σύνοψη διαδικασιών. Για να πάρει κάτι μία ομάδα από τον Ολυμπιακό, πρέπει να τον κρατήσει κάτω από τις 9 τελικές. Και πάλι, δεν είναι σίγουρο. Ο Παναθηναϊκός, στο 1-0 του ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’, τον άφησε στις 7 και παραλίγο να ισοφαρίσει. Ο αριθμός ήταν ίδιος και στο 1-1 με την ΑΕΚ. Μόνο στην ισοπαλία με τον ΠΑΣ, στα Ιωάννινα, άλλαξε το μοτίβο, με τις προσπάθειες να είναι συνολικά 10. Και πάλι, καμία ανωμαλία. Το ανάποδο, σε κάτι τόσο ζωτικό όσο μία κατάσταση συνεχούς κίνησης, θα ήταν να τηρείται απαρέγκλιτα ο αριθμός.
Αυτό δεν προκύπτει. Έχει να κάνει με το χρόνο-ρεκόρ του προπονητή στον πάγκο, ο οποίος πάει να κλείσει 3η χρονιά και να πλησιάσει το διάστημα παραμονής του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Με την κατανόηση ότι αλλάζουν μερικοί παίκτες ώστε να διαδραματιστεί ρόλος στην αγορά κι οι νέοι χρειάζονται το χρόνο τους, πολύ περισσότερο σε μια κατάσταση διαρκών ματς. Με τη συνεννόηση, στις μεταγραφικές περιόδους, ποιους κρατάμε και ποιους αφήνουμε να φύγουν. Πώς αξιοποιούμε εκείνους που έρχονται και πόσος χρόνος μάς δίνεται για να ξεκινήσουν να αποδίδουν. Τι κάνουμε στις περιπτώσεις που οι έλεγχοι στα μοριακά τεστ βγάλουν ποδοσφαιριστές θετικούς. Ωστόσο, ο μηχανισμός υπάρχει. Και σε αυτόν το μηχανισμό μένουμε πιστοί. Δεν μετατοπιζόμαστε, παρά μόνο σε καταστάσεις μεγάλου πανικού, φερ’ ειπείν μαζικών κρουσμάτων ή τραυματισμών ή και τα δύο. Η κρίση της χρονιάς ήταν οι μέρες που έλειπαν ταυτοχρόνως ο Μαντί Καμαρά και ο Ματιέ Βαλμπουένα.
Ο Πέδρο Μαρτίνς ξεκίνησε το ροτέισον όταν τελείωσαν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Όταν έφυγαν οι όμιλοι. Ήταν λογικό. Δεν άλλαξε ο χρόνος ξεκούρασης, αλλά η δυσκολία των παιχνιδιών. Μετά το εξ αναβολής της 6ης αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου, στην Τούμπα, ο Ολυμπιακός μπαίνει ξανά σε κατάσταση ταξιδιού, με την εξαίρεση της νέας επίσκεψης στο Αγρίνιο στις 19 του ίδιου μήνα για το πρώτο ματς του 3ου γύρου στο Κύπελλο Ελλάδος, πάλι με τον Παναιτωλικό, στις 25 Φεβρουαρίου, όταν θα πάει στο Αϊντχόφεν για τη ρεβάνς των ’32’ του Europa League με την PSV. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, είναι προγραμματισμένο να παίξει στον Βόλο 4 μέρες μετά. Δευτέρα, 1 Μαρτίου, για την 24η αγωνιστική!
Μ’ αυτό ως δεδομένο, δεν είναι δύσκολο να πει κάποιος ότι τα ευκολότερα έρχονται. Όσο πιο άνετος είναι ο Ολυμπιακός στα τέλη Ιανουαρίου, όσο λιγότερο ανησυχεί για την απόσταση στη βαθμολογία από τους λοιπούς δελφίνους, τόσο πιο εύκολα μπορεί να σχεδιάζει τις αναμετρήσεις με τους Ολλανδούς, από τη στιγμή, μάλιστα, που έχει οδηγό την πρόκριση επί της Άρσεναλ και τη σπουδαία εμφάνιση, ετεροχρονισμένα, στην Αγγλία με τους Γουλβς. Η ευρωπαϊκή πορεία στο Europa League αυτήν τη στιγμή μπορεί να λογίζεται ως στόχος (εφικτός ή όχι, δεν είναι χρηστόν να σχολιαστεί), διότι η αποτύπωση στο χορτάρι στα εν οίκω δίνει την ευκαιρία στον Μαρτίνς να ανησυχεί λιγότερο για την έκβαση του πρωταθλήματος, αφού του δίνεται η δυνατότητα μέσα από το μοίρασμα του χρόνου στους παίκτες του να το ελέγχει. Ουδείς θεωρεί ότι είναι πιο πιθανό να απεμπολήσουν οι πρωτοπόροι βαθμούς από εκείνους που ακολουθούν.
Μία μέρα μετά το ματς της Τούμπας, η ΑΕΚ παίζει στο ‘Κλεάνθης Βικελίδης’ με τον Άρη. Ο ΠΑΟΚ παίζει την Κυριακή 17 Ιανουαρίου με τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο. Και στις 24 υποδέχεται την ΑΕΚ. Στην εμβόλιμη της Τετάρτης 27 Ιανουαρίου, δε, παίζει με τον Ολυμπιακό στο ‘Καραϊσκάκη’!
Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι η διαφορά το πιθανότερο είναι να μεγαλώσει το προσεχές διάστημα, ειδικά αν ο Ολυμπιακός δεν χάσει στην Τούμπα. Κι αυτό διότι οι ‘ερυθρόλευκοι’ έχουν μία σημαντική διαφορά. Βρίσκουν τον τρόπο. Έχουν τον 1ο σκόρερ του πρωταθλήματος, που πετυχαίνει γκολ ανά 75 λεπτά συμμετοχής. Στο Αγρίνιο, ο Παναιτωλικός ισοφάρισε με το απίθανο σουτ του Αϊμέν Ταχάρ ύστερα από ένα 1ο ημίχρονο που ο Κώστας Φορτούνης έμοιαζε άντρας ανάμεσα σε παιδάκια. Όποτε έπαιρνε την μπάλα, ήταν ζημιά για τον αντίπαλο και, βέβαια, ήταν ο σκόρερ του πολύ πρώιμου τέρματος (ώστε να είναι το μόνο) της αναμέτρησης. Ο διεθνής μέσος αντικαταστάθηκε από τον Βαλμπουένα στο ημίχρονο, ο οποίος έχασε την κατοχή στις πρώτες 3 επαφές του. Όμως, ήταν ο Γάλλος που έβγαλε μια απίθανη πάσα στον Γιουσέφ ελ Αραμπί για το νικητήριο γκολ. Πάντα γίνεται κάτι και αυτό δεν έρχεται από τον ουρανό, αλλά από την επίγνωση ότι, αργά ή γρήγορα, σχεδόν όποιος κι αν είναι στον αγωνιστικό χώρο, μπορούν να το κάνουν να συμβεί. Ακόμα κι όταν το 61% σε κατοχή στο 1ο ημίχρονο γίνεται 52% στο 2ο.
Αυτή η αυτοπεποίθηση είναι κεκτημένο. Έχει, φυσικά, προέλθει από την ατομική ποιότητα, αλλά έχει αυξηθεί μέσα από τους διακριτούς ρόλους, τα τρεξίματα και τη δουλειά που ήδη έχει γίνει. Κάποια στιγμή, όλα αυτά θα έχουν τελειώσει. Σε όρους νοητικής ανωτερότητας και ενθουσιασμού, ο Μαρτίνς έχει μάξιμουμ ακόμα ένα χρόνο, αν δεν αποδειχθεί ο… Άλεξ Φέργκιουσον του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ όλοι είναι εν δυνάμει μεταγραφές: θα πρέπει να καλυφθούν και μάλλον είναι αδύνατον να συμβεί με απόλυτη επιτυχία.
Τότε είναι που η υπενθύμιση αυτής της ομάδας, του συγκεκριμένου συγκροτήματος, θα γεμίζει με νοσταλγία τους φίλους της. Όχι τόσο για το όμορφο ποδόσφαιρο, αυτός είναι πόθος ευσεβής στα ελληνικά γήπεδα, όσο για την απλότητα με την οποία αναδείκνυε την ανωτερότητά της και τον τρόπο με τον οποίο νικούσε όταν οι πάσες ήταν αβέβαιες, τα πόδια κουρασμένα και το βλέμμα θολό.
