Ολυμπιακός: Η ομάδα που διεκδικεί το τίποτα

Η εικόνα θλιβερή. "Ντροπιαστική", όπως είπε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά τον αγώνα στη Βιτόρια, μία πόλη όπου στο παρελθόν ο Ολυμπιακός έχει πετύχει ορισμένες από τις σπουδαιότερες εκτός έδρας νίκες του. Ο χρόνος γύρισε πολύ πιο πίσω για τους "ερυθρόλευκους", που συμπλήρωσαν 7 συνεχόμενες ήττες στην Ευρωλίγκα. Όπως σημείωσε στο twitter ο καλός φίλος Γιάννης Ψαράκης, τόσες μαζεμένες ήττες στην κορυφαία διοργάνωση, η ομάδα του Πειραιά είχε να κάνει από την περίοδο 1978-1979, όταν νίκησε μεν την Μακάμπι Τελ Αβίβ, αλλά στη συνέχεια γνώρισε 9 ήττες, συμμετέχοντας στην τελική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (των 6 ομάδων).

Μόνο που τότε και μόνο η πρόκριση στον όμιλο των "6" είχε θεωρηθεί τεράστια επιτυχία, πόσο μάλλον η μια νίκη στην τελική φάση. Είχε έναν ξένο στην πεντάδα του (Τζέρι Τζένκινς), στα εκτός έδρας παιχνίδια κάποιοι δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν (όπως συνέβη στο Σαράγεβο, όπου ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με 5 παίκτες και στα 40 λεπτά, χάνοντας στις λεπτομέρειες 69-72 από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπόσνα) και μιλάμε για την εποχή που οι ελληνικές ομάδες ήταν λίγο-πολύ οι φτωχοί συγγενείς των ευρωπαϊκών κυπέλλων.

Ο Παντελής Διαμαντόπουλος, με τον οποίο μαζί πρέπει να έχουμε παρακολουθήσει τα περισσότερα ματς του μπασκετικού Ολυμπιακού από το 1992 και μετά, θυμήθηκε την εποχή Κορυδαλλού, όπου ο Ολυμπιακός έμοιαζε ανεπαρκής και προσπαθούσε σαν καρυδότσουφλο να επιβιώσει στον ωκεανό της Ευρωλίγκας. Ακόμη και τότε όμως, οι σερί ήττες ήταν λιγότερες. Η εικόνα το ίδιο αποκαρδιωτική πάντως, ειδικά τη χρονιά 2004-2005. Δεν είναι τυχαίο ότι την αμέσως επόμενη σεζόν πατήθηκε το κουμπί για μια ολική επανεκκίνηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο φετινός Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα-σταχτοπούτα του 1979, ούτε το συνονθύλευμα του 2004. Ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά, με καλή ψυχολογία, με αρκετές φιλοδοξίες, με στόχο τουλάχιστον την πρόκριση στους "8" και κατέληξε στο... έρεβος. Έγινε σάκος του μποξ, χάνει με κατεβασμένα τα χέρια, παίζει με μηδέν ψυχολογία και προσφέρει μόνο θλίψη και αγανάκτηση στους φίλους του. Ορισμένοι δεν αντέχουν καν να τον βλέπουν στην τηλεόραση. Και ξέρετε, η απαξίωση από τον κόσμο μπορεί να είναι και η χειρότερη τιμωρία.

Η εικόνα μιας ομάδας που παίζει 10 λεπτά και στη συνέχεια δεν έχει αρχή, μέση και τέλος επαναλαμβάνεται κι η Ευρωλίγκα έχει εξελιχθεί σε μαρτύριο χωρίς τέλος. Και δεν είναι τώρα θέμα μπάτζετ ή τραυματισμών ή βασικών επιλογών αυτό το θέαμα. Πόσο ακριβότερη είναι η Μπασκόνια; Ή η Βιλερμπάν, που ύστερα απ' την ήττα της από τον Ολυμπιακό στο "Αστρομπάλ" έκανε 6 σερί νίκες (κι οι "ερυθρόλευκοι" το ακριβώς αντίθετο ρεκόρ); Μη μιλήσουμε για την Μπάγερν, η οποία εκτοξεύτηκε φέτος και διεκδικεί όχι την οκτάδα, αλλά θέση στην πρώτη τετράδα, δηλαδή αβαντάζ έδρας στα πλέι-οφ.

Όποια δικαιολογία και να επιστρατεύσει κανείς, το θέαμα που βλέπουμε δεν δικαιολογείται. Η μπάλα πάει συνήθως στα χέρια των αντιπάλων, οι συνεργασίες είναι ελάχιστες, στα πρόσωπα των παικτών μια μόνιμη σκοτούρα, ο προπονητής με τα χέρια ψηλά, όλοι μαζί να μην μπορούν να συνεννοηθούν κατά πως φαίνεται σε βασικά πράγματα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συμβαίνει στα αποδυτήρια της ομάδας, τι ακριβώς λέγεται, αυτό που βγαίνει προς τα έξω ωστόσο δεν τιμά κανέναν. Και δείχνει έναν άρρωστο οργανισμό, που δύσκολα μπορεί αυτή τη στιγμή να αναρρώσει

Το τίποτα ενοχλεί περισσότερο

Θα επιμείνουμε σε κάτι που γράψαμε και έπειτα απ' την Κωνσταντινούπολη και ίσως, κατά τη γνώμη μας, να δίνει και απαντήσεις (όχι σε όλα, αλλά) στα περισσότερα πώς και γιατί της φετινής κατάρρευσης. Ο Ολυμπιακός, μετά την απόφασή του να μη συμμετέχει σε καμιά από τις εγχώριες διοργανώσεις, έγινε η ομάδα μιας λίγκας. Οι στόχοι του περιορίστηκαν στο μίνιμουμ, καθώς μεταμορφώθηκε σε μια ομάδα η οποία δεν διεκδικεί σχεδόν τίποτε!

Δεν γίνεται να οριοθετείται σαν κεντρικός στόχος της σεζόν η πρόκριση στους "8" της Ευρωλίγκας, γιατί απλά η μη επίτευξή του σημαίνει το απόλυτο μηδέν. Αυτό που (δεν) συνέβη πέρσι, καθώς μεσολάβησε ο Covid-19 και στη θέση του Ολυμπιακού, να μένει με σταυρωμένα χέρια από τον Μάρτιο, βρέθηκαν όλες οι ομάδες, θα το βιώσουν φέτος στον Πειραιά. Από τις 9 Απριλίου, όταν ολοκληρώνεται η κανονική περίοδος, θα σκέφτονται μόνο την επανέναρξη της επόμενης σεζόν, ύστερα από ένα εξάμηνο!

Αυτό το κενό, η έλλειψη κινήτρων για βελτίωση, για να συνεχιστεί η χρονιά και να ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο, είναι φανερά. Πιο πολύ λείπει από την ομάδα ο ρυθμός, που θα έβρισκε μέσω των εθνικών διοργανώσεων, ακόμη κι αν το επίπεδο αυτών βρίσκεται στο ναδίρ. Εδώ έγιναν αυτά τα φιλικά για τον Covid-19 και λίγο... ξέφυγε το μυαλό όλων ή δοκιμάστηκαν κάποια παιδιά από την αναπτυξιακή ομάδα. Τώρα όλοι γνωρίζουν ότι μετά την Ευρωλίγκα υπάρχει το τίποτα. Πάντα, η συνέχεια στο πρωτάθλημα ήταν η δεύτερη ευκαιρία να σωθεί μια κακή χρονιά στην Ευρώπη. Το 1996 ο Ολυμπιακός, που είχε παίξει σε δυο τελικούς το 1994 και 1995 και είδε τον Παναθηναϊκό να στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης στο Παρίσι, απάντησε με το εκκωφαντικό 73-38 και τη νίκη στο πρωτάθλημα, που έχει μείνει στην ιστορία.

Έλειψε η οχύρωση

Οι λόγοι που έφυγε ο Ολυμπιακός από τη Stoiximan.gr Basket League είναι γνωστοί. Τους έχει αναλύσει ουκ ολίγες φορές η "ερυθρόλευκη" ΚΑΕ, με πολλές από τις θέσεις της να τις ενστερνίζονται κι άλλοι στη διαδρομή. Για να στηριχθεί μια τέτοια σημαντική απόφαση ωστόσο (ανεξάρτητα αν διαφωνεί κανείς ή όχι, δεν έχει σημασία), το αγωνιστικό μέρος έπρεπε να οχυρωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να μετατραπεί σε ομάδα που ξεκινώντας η χρονιά, έμπαινε κατευθείαν στα προγνωστικά για την τετράδα και όχι να δίνει μάχη πρόκρισης στους "8". Με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ, χωρίς χρήματα δύσκολα πλέον μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα. Αν δει κανείς τα μπάτζετ των κορυφαίων ομάδων της Ευρωλίγκας (αυτών που παίρνουν το τρόπαιο), θα καταλάβει τι εννοούμε. Οι "ερυθρόλευκοι" πέρασαν μια τρικυμιώδη διετία, όταν αμφισβητήθηκε ακόμη κι η οικονομική φερεγγυότητά τους. Δεν θα τους έβαζε σε επιτήρηση η ίδια η Ευρωλίγκα, αν δεν υπήρχε (μεγάλο) πρόβλημα.

Προέκυψαν και άλλου είδους αναποδιές, όπως η ασθένεια του Ντέιβιντ Μπλατ και φυσικά το ξέσπασμα της πανδημίας, που έφερε τα πάνω κάτω. Ο Ολυμπιακός φάνηκε να συνέρχεται. Η επιστροφή στην ομαλότητα έγινε με τις συντονισμένες προσπάθειες της διοίκησης, που αποκατέστησε την έξωθεν καλή μαρτυρία σε οικονομικό επίπεδο. Η επιστροφή του Μπαρτζώκα ή η απόκτηση ενός παίκτη όπως ο Κώστας Σλούκας έδειξαν τις προθέσεις. Αλλά και πάλι, κοιτάξτε τι συνέβη.

Ο Σλούκας επέστρεψε, αλλά την ίδια ώρα ο Νίκολα Μιλουτίνοφ μετακόμιζε στην ΤΣΣΚΑ. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να τον κρατήσει, αφού θα έπρεπε να του δώσει περίπου 2.000.000 το χρόνο. Ο κορυφαίος σέντερ πήγε στη Ρωσία κι Ολυμπιακός έμεινε με Οκτάβιους Έλις και Χασάν Μάρτιν.

Υποτίθεται ότι ο Ολυμπιακός είχε χτυπήσει την πόρτα και του Νικ Καλάθη, όμως όταν ο πρώην άσος του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ πήγε στην Μπαρτσελόνα, το ποσό που θα πήγαινε σε ένα γκαρντ, σχεδόν μοιράστηκε σε όλη την ομάδα. Και αντί του Καλάθη, κατέφτασε ο τίμιος Τσαρλς Τζένκινς. Οι "ερυθρόλευκοι" παρέμειναν μια ομάδα με ένα μίνιμουμ και ταυτόχρονα μάξιμουμ στόχο: την πρόκριση στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας.

Μπορεί σε μια φυσιολογική χρονιά, με κόσμο στο γήπεδο, χωρίς Covid-19 κλπ., ο φετινός Ολυμπιακός να τα κατάφερνε. Δεν το είδαμε γιατί η σεζόν μόνο... φυσιολογικά δεν κύλησε. Οι "ερυθρόλευκοι" έπαθαν μπλακ άουτ και κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος.